Gisteren ging ik op verzoek van tante Trijn met haar naar Zuidwolde; daar wilde ze graag de Edel-tingieterij Tin Art bezoeken.
Ze had een oud theekannetje waar een deuk in zat en waar de tuit van was afgebroken; maar voor haar is het waardevol omdat het uit de familie van haar moeder komt. Het werd niet meer gebruikt om thee uit te schenken, maar ze had het als aandenken aan haar oma op tafel staan met een glas erin waar ze bloemen in kon zetten.
Ze had het kannetje meegenomen en vanmorgen liet ze het zien aan de jongeman die in de tingieterij aan het werk was.
“Dit kannetje is niet van tin gemaakt, maar het is ‘vertind’, dat wil zeggen dat er een laagje tin omheen zit.”
Er lagen nog een aantal opdrachten, dus hij kon er niet gelijk mee aan de slag en hij wilde van tevoren bekijken of het de moeite waard was om het restaureren. “Ik zal het bekijken, overleggen met de collega’s en een schatting maken van de kosten. Dan bel ik u op en overleggen we wat we gaan doen.” We lieten het kannetje achter in de werkplaats.

Maar toen waren we nog niet uitgekeken: wanneer kom je nou in een tingieterij?
We zagen sieraden, souvenirs, beeldjes en alles gemaakt van tin. Je kunt er naar een tin-gietshow komen kijken, je kunt er een workshop tingieten volgen, je kunt tinnen spullen kopen waarmee je je interieur opvrolijkt, ze doen aan reparatie, maken geboorteproducten, maar ook urnen.
In een vitrine kast meende ik een leger van tinnen soldaatjes te zien, maar het waren allemaal poppetjes die een beroep uitbeeldden.
De meneer die ons had geholpen maakte ons nog attent op een andere activiteit van zijn bedrijf: troostgeschenken en rouwartikelen die worden gemaakt en gekocht voor ‘Ik rouw van jou’, waarvoor ze een aparte website hebben opgezet.
Als voorbeeld noemde hij een klein asbusje in de vorm van een hart, waar hij voor een familie een tinnen motortje had gemaakt om op dat asbusje te zetten, omdat de overledene een fervent motorrijder was. Ook had hij al eens een tinnen dolfijntje gemaakt ‘omdat opa dol was op dolfijnen’. Een mooie manier van herinneren.

Toen we ons nog even bogen over een paar dingetjes onder de titel Kerst, zagen we een miniatuur-kerststalletje in een notendop.
Van tin wel te verstaan. Er zat een oogje aan waar een kerstboomhaakje door kon, zodat je het in de boom kunt hangen.
Die kreeg ik!
Het is niet groter dan een centimeter of 5, maar alles is te zien: Maria, Jozef en het kindje Jezus in de kribbe.
En de ster.
Zonder dos en dezel weliswaar, maar de kern van het kerstverhaal is vertegenwoordigd.
Het mini-stalletje staat nu in de woonkamer achter een glazen kastdeur te wachten tot de boom in huis komt.
Nog 5 maanden…..

Meer weten?
Hierbij een link naar de website van de edel-tin-gieterij en naar ‘Ik rouw van jou’.