Introductie: Vandaag in de categorie ‘Gastblogs’ een heel bijzonder verhaal van een vriendin van onze jongste dochter.

Ik zal me even voorstellen, ik ben Lienne, een goede vriendin van Wim en Carlijn. Ik ken Wim al vanaf de kleuterklas en Carlijn kwam daar bij en ging nooit meer weg. Inmiddels zijn Carlijn en ik ook vriendinnen!

Aan het begin van de zomer vroeg Carlijn aan mij of ik een gastblog voor haar moeder, Ada, wilde schrijven. In eerste instantie had ik geen idee waar dat over zou moeten gaan want: Wat heb ík nou te vertellen?

Blijkt dat dat best veel is, want het kiezen van een onderwerp was het grootste probleem.
Ik heb de afgelopen vijf jaar namelijk een rollercoaster van een leven geleefd: op 31 mei 2019 raakte ik betrokken bij een zwaar auto ongeluk tussen Nieuwleusen en Balkbrug. Dit is veroorzaakt door een man die veel drugs had gebruikt en geen rijbewijs of paspoort in zijn bezit had op dat moment. Ook was hij al bekend bij de politie omdat hij in andermans auto had geslapen. Deze man maakte een gevaarlijke inhaalmanoeuvre, waarop hij een tegenligger in een rode auto raakte, die op zijn beurt de macht over het stuur verloor en op mijn weghelft terecht kwam.
Het resultaat? Een frontale botsing met mij, waarbij de man in de rode auto overleed. Voor mij is toen de rollercoaster in gang gezet met ziekenhuisopnames, botbreuken, hersenletsel, interne en poliklinische revalidatie’s, een relatiebreuk, 3 verhuizingen, nieuwe liefde, operaties, advocaten en rechtzaken, een stiefdochter, overprikkeling, een huwelijksbootje, arbeidsongeschiktheid, een geweldige beestenboel, uitvalsverschijnselen, oude en nieuwe levensdoelen, loslaten, vasthouden en vergiffenis.
En die laatste, daar wil ik hier graag over schrijven. Veel van de rest kun je vinden op mijn eigen blog www.kopopdetocht.blog. Hier probeer ik langzamerhand de verhalen van wat ik de afgelopen 5 jaar heb mee gemaakt te verzamelen, en je mee te nemen in de voorbereidingen voor het bereiken van mijn kinder-/jeugddroom.

Als ik vertel over het ongeluk dat mij is overkomen reageren veel mensen met boosheid richting de man die dit heeft veroorzaakt.
Begrijpelijk en terecht, maar ik voel dat niet meer. Ik heb hem 2 jaar geleden vergeven voor wat hij mij heeft aan gedaan. Niet voor wat hij de man in de rode auto en zijn familie heeft aangedaan, dat is niet mijn zaak om te vergeven.

Tijdens de poliklinische revalidatie werd ik af en toe overspoeld door het sterke gevoel dat dit ‘de bedoeling’ was. Dat gevoel was nergens op gebaseerd, maar het is een sterk gevoel. Hoe meer ik dat gevoel onderzocht en leerde kennen, hoe meer ik het kon accepteren. Hoe meer ik het idee dat dit ‘de bedoeling’ was accepteerde, hoe meer ik vrede kreeg met de nieuwe situatie. Met die acceptatie en vrede kwam nog een gevoel: dankbaarheid.

Eerst voelde het heel erg vreemd; hoe kan ik nou dankbaar zijn voor zoiets verschrikkelijks? Voor iets wat mijn leven zo enorm overhoop heeft gegooid? Ik schaamde me er eigenlijk voor en vertelde er maar weinig mensen over.
Ik begon veel te mediteren en mij te verdiepen in verschillende levensfilosofieën zoals het boeddhisme, yoga en taoïsme. Hierdoor kon ik mijn oude leven van steeds meer afstand te bekijken. Ik begon te zien wat er goed was en wat ik anders wilde of moest. Er moest vooral veel anders vanwege mijn hersenletsel, maar er waren ook dingen die ik anders wilde omdat ik inzag dat de oude manier niet goed voor mij was.

Naschrift Ada: Lienne’s blog had wat te veel woorden voor één blog, daarom hebben we het in tweeën geknipt.
Volgende week deel 2 van haar verhaal.

Meer weten over Niet Aangeboren Hersenletsel?
Hierbij een link naar de website van ‘de Hersenstichting‘.