29 november: Schone zang uit Amsterdam.

Op zondag 20 oktober werd in de serie ‘Volle zalen’  de aflevering met Diederik Ebbinge uitgezonden.
Daarin vertelde hij over de musical ‘Onze Jordaan’ die hij had geregisseerd ter gelegenheid van het 750 jaar bestaan van Amsterdam.
Hij vertelde over de belcanto-zangstijl die we kennen van Willy Alberti, Johnny Jordaan en Tante Leen; belcanto is een Italiaans woord;  het betekent ‘schone zang.
Smartlappen, gezongen met zo’n mooi vibrato gecombineerd met stukken uit de Italiaanse opera.
“O wat zou ik daar graag heen willen!” zei ik tegen Gerard, maar ik dacht dat het alleen in Amsterdam te zien was en dat vond ik te veel gedoe.
Maar.
Een dag later ontdekte ik dat de musical ook op tournee ging: ze kwamen op 28 november in Martini Plaza in Groningen.
Onmiddellijk bestelde ik twee kaarten en zo zaten deze twee Drenten gisteravond op rij 12 op balkon Oost in een uitverkocht Gronings theater te kijken naar een musical over de Jordaan in Amsterdam.

Dit staat er over op de site van het ‘De La Mar’-theater:
In Onze Jordaan blikt Greet (Ellen Pieters) op haar 80ste verjaardag uitgebreid terug op haar tijd in deze bekende Amsterdamse wijk. Op de uittocht van de echte Jordanezen en de komst van de yuppen en studenten. Op het missen van haar man Jopie, haar leven als alleenstaande moeder en de saamhorigheid onder de buurtbewoners, die nog sterker werd door de komst van het buurtkoor ‘de Belcanto’s’. Een verhaal vol van humor, emotie, melancholie en verbittering, maar vooral ook van hoop en verzoening. Onze Jordaan wordt muzikaal ondersteund door de typische belcanto-zangstijl, zoals we die kennen van Willy Alberti, Johnny Jordaan en Tante Leen. In nieuwe arrangementen passeren heerlijke meezingers de revue, zoals De parelvissers, Bij ons in de Jordaan, La donna è mobile en De glimlach van een kind.

Het was één van de mooiste voorstellingen die ik ooit heb gezien (de mooiste was Anatevka met Henk Poort).
Op het podium stond een orkest op een soort verhoogde stellage en daaronder zag je het verhaal zich afspelen.
Je wordt er in meegezogen en betoverd.
Wát een mooie muziek!
En wat een ontwapenende, Amsterdamse humor.
De Turkse verpleegster die Greet verzorgt heet Aisha.
Als dochter Loes de naam niet goed verstaat zegt Greet: “Aisha! Van Aisha mekaar niet meer vertrouwe kan!”
Die humor kwam ook mooi naar voren toen een clubje oude Jordanezen in hun kroeg een moderne ober vraagt om “een pikketanussie”.
Huh? “Een krakertje.” Wat? “Een kijkertje-over-het-IJ.”

De scenes wisselen elkaar snel af; het ene moment zit je bij Greet en haar kinderen thuis, dan is er weer een scene in de kroeg of op straat.
Ook zit je even een moderne woonkamer in Almere, waar dochter Loes een ontroerend lied zingt over heimwee naar Amsterdam.
We beleefden een avond vol nostalgie en melancholie; je wordt als publiek verwend met dans, zang en meeslepende muziek.
Eigenlijk wil ik hem nog wel een keer zien…..

Hierbij een link naar de website van de musical én een link naar de aflevering van Volle Zalen met Diederik Ebbinge.
Dan snap je misschien ook waarom ik dit gewoon móest zien.