7 januari: Op mezelf.

64 ben ik nu en in mijn hele leven heb ik nog nooit op mezelf gewoond.
In 1983 trouwde ik met Gerard vanuit mijn ouderlijk huis, waar ik tot dan toe woonde.
Destijds heb ik daar helemaal niet over nagedacht.
Ik stond wel ingeschreven voor een woning in Smilde bij de Woningbouwvereniging, maar toen we 2 ½ jaar verkering hadden konden wij een gemeubileerd huis huren en toen gingen we gelijk trouwen: samenwonen was in ons toenmalige milieu niet aan de orde.
Onze dochters konden zich niet voorstellen dat Gerard en ik nooit ergens alleen hadden gewoond; times they are a-changing zullen we maar zeggen.

Maar binnenkort ben ik wel een weekje op mezelf.
Dat heeft ook een reden: het laatste half jaar is er veel gebeurd en mijn hoofd raakte op een gegeven moment te vol.
En dat volle hoofd maakt dat ik me niet zo goed kan concentreren: op het werk niet en in gesprekken niet.
Verder bleef er na de tumultueuze gebeurtenissen rondom Henri in november een somberheid hangen die niet zomaar weggaat; het zit als een waasje over mijn gedachten en bepaalt mijn stemming.

Het is een toestand waarin ik mijn nog niet eerder heb bevonden.
Eigenlijk kon ik altijd wel ‘deurbroezen’. Even een nacht goed slapen, een dag kallem an en dan ging het wel weer.
Maar nu even niet en ik heb bedacht dat ik me een weekje terug ga trekken in Casa Grada.
Even op mezelf.
Misschien is het niks voor mij en kom ik na drie dagen gillend van de heimwee weer naar Roden.
“We gaan het zien” zegt Gerard.
Als ik op mezelf ben is hij het natuurlijk ook……
‘t Zel mie nei doun zeggen de mensen hier Roden als ze benieuwd zijn naar de afloop.
Mij ook.
Ik neem mijn accordeon mee 😉