64 ben ik nu en in mijn hele leven heb ik nog nooit op mezelf gewoond.
In 1983 trouwde ik met Gerard vanuit mijn ouderlijk huis, waar ik tot dan toe woonde.
Destijds heb ik daar helemaal niet over nagedacht.
Ik stond wel ingeschreven voor een woning in Smilde bij de Woningbouwvereniging, maar toen we 2 ½ jaar verkering hadden konden wij een gemeubileerd huis huren en toen gingen we gelijk trouwen: samenwonen was in ons toenmalige milieu niet aan de orde.
Onze dochters konden zich niet voorstellen dat Gerard en ik nooit ergens alleen hadden gewoond; times they are a-changing zullen we maar zeggen.
Maar in het begin van dit jaar ben ik wel een weekje op mezelf geweest.
Dat heeft ook een reden: het laatste half jaar is er veel gebeurd en mijn hoofd raakte op een gegeven moment te vol.
En dat volle hoofd maakt dat ik me niet zo goed kan concentreren: op het werk niet en in gesprekken niet.
Verder bleef er na de tumultueuze gebeurtenissen rondom Henri in november een somberheid hangen die niet zomaar weggaat; het zit als een waasje over mijn gedachten en bepaalt mijn stemming.
Het is een toestand waarin ik mijn nog niet eerder heb bevonden.
Eigenlijk kon ik altijd wel ‘deurbroezen’. Even een nacht goed slapen, een dag kallem an en dan ging het wel weer.
Maar nu even niet en ik heb bedacht dat ik me een weekje terug ga trekken in Casa Grada.
Even op mezelf.
Misschien is het niks voor mij en kom ik na drie dagen gillend van de heimwee weer naar Roden. 
“We gaan het zien” zegt Gerard.
Als ik op mezelf ben is hij het natuurlijk ook……
‘t Zel mie nei doun zeggen de mensen hier Roden als ze benieuwd zijn naar de afloop.
Mij ook.
Ik neem mijn accordeon mee 😉
Dick de Jong
Ik wens je herstellende en helende dagen toe in Huize Grada. Ik hoop ook dat je voldoende hebt aan die ene week. Hier spreekt een ervaringsdeskundige, die overigens niet in jouw binnenste kan kijken. Vaya con Dios!
Johan Boer
Ede Staal heeft een mooi nummer hierover. Het eindigt op “……………licht”.
Janny
Ik ben op kamers gegaan, toen ik ging studeren. Het heeft mij geleerd dat ik door mijn ouders zo ben opgevoegd dat ik zelfstandig kan wonen. Dat ik voor mezelf kan zorgen, zowel praktisch als emotioneel.
Het is iets dat ik heel belangrijk vind en iedereen gun.
Uiteraard is jouw situatie nu heel anders. Je bent geen jongere die net op eigen benen staat, maar een volwassene met een berg ervaring.
Als ik terugdenk aan je blogs van de afgelopen maanden, heb je van veel geliefde mensen uit je familie-, kerk-, en vriendenkring afscheid moeten nemen. Herkenbaar en ik dat dit een sterke invloed op je gemoed kan hebben.
Ik las vandaag een uitspraak van Manu Keirse. Hij zei: “Ik spreek niet over verdriet verwerken, maar over verdriet overleven. Rouw wordt te veel gezien als iets waar je overheen moet komen en verwerken, terwijl de nadruk moet liggen op de relatie die blijft. Met je dood eindigt het leven, maar nooit de relatie die je met iemand hebt. Onze relaties sterven nooit, onze lichamen sterven. Je kinderen blijven je kinderen, je partner blijft je partner en je vrienden blijven je vrienden, ook al is je leven ten einde. Sterven is verhuizen naar het hart van de mensen die je dierbaar zijn.”
Ik wens je een goede tijd toe in Casa Grada. Misschien huil je emmers vol, of hul je je in stilte. Ik wens je toe dat je rust en vrede gaat ervaren.
Warme groet!
Willem
Soms kom je in een gemoedstoestand waarin zelfs voor degenen die je erg na staan even geen plaats is. Dan moet je even helemaal op jezelf zijn. Het zal een kleine 25 jaar geleden zijn dat ikzelf in een soortgelijke toestand terechtkwam ten gevolge van een auto-ongeluk waarvan ik bijna 2 jaar gerevalideerd heb. Het ‘deurbroezen’ brak me toen echt op.
Ben toen in mijn eentje naar Lanzarote gegaan en heb daar een week lang alleen maar gewandeld; uren achtereen langs het strand en door het vulkanische landschap. Maar heb ik veel gezien? Nee niet echt, maar langzaamaan kwam er ruimte in mijn hoofd voor de zaken die er ook toedoen.
Ik hoef je niet te vertellen dat de omgeving van het Timmerholt veel gelegenheid biedt om te wandelen of te fietsen, maar ook voor wat onze Oosterburen plegen te zeggen ‘gedankenloses Denken’ Probeer gewoon te genieten van het alles-kan/mag-en-niks-moet-gevoel, vooral in de wetenschap dat je een achterban hebt die altijd voor je klaar staat.
Veel sterkte gewenst en hol de kop derveur en de bienen under ’t gat en nim je tied.