Donderdagmiddag 27 februari zei één van de dames van het FysiYoLates-groepje “Ben je al bij K38 geweest? Ze hebben nu een tentoonstelling met textiel.
In het blog Drie dozen met vroeger schreef ik het al: met z’n vieren verlieten we even het februari-was-stom-feest voor een bezoekje aan die tentoonstelling en het was beslist de moeite waard.
Het gebouw is voor ons heel bekend: het is namelijk de oude basisschool ‘De Haven’.
Frea kwam daar als vierjarige in groep 1 in 1990 en Carlijn verliet de school na de slotmusical van groep 8 in 2006.
16 jaar was ik daar moeder/ouderraadslid/bibliotheekvrijwilliger/broodschoolvrijwilliger, dus ik heb daar, net als onze dochters, veel voetstappen liggen.
7 kunstenaars toonden hun bijzondere kunstwerken in de expositie ‘Textiel kunst”.
We hebben er van genoten; hierbij een link naar een video-impressie van de tentoonstelling.
Wat ik van deze middag zal onthouden is het moment dat ik een zaal met portretten binnenkwam en dacht: “Hé, dat is Dick van Veen”.
Het schilderij heette ‘Shylock’ en toen bleek het inderdaad Dick te zijn, want die rol speelde hij in ‘De koopman van Venetië’ in het Shakespearetheater in Diever.
Toen ik het van dichtbij bekeek zag ik het pas: het is heel fijn naaiwerk!
Links zie je het schilderij, rechts zie je een uitsnede van het oog: als je goed kijkt zie je de stiksteekjes. 
De kunstenares die dit soort mooie portretten maakt heet Annie Horlings en ze komt uit Norg.
Op haar website vind je meer afbeeldingen van het moois dat zij maakt: hierbij een link.
En dan heb ik nog maar één kunstenaar en één van haar werken belicht!
Je hebt niks meer aan de informatie op dit blog, want zondag 2 maart was de laatste dag: inmiddels is er een nieuwe tentoonstelling: ‘Oppervlakte & Diepte’.
Janny de J.P.
Broodschool
Toen ik als jonge juf mijn eerste baan kreeg in de Betuwe, bleven daar tussen de middag veel kinderen over op school. Om de beurt hadden wij een week lang die kinderen tussen de middag in ons lokaal. De eerste week vroeg ik wanneer het mijn beurt was voor de broodschool. De collega’s keken me aan en begonnen hard te lachen. Nog nooit hadden ze van broodschool gehoord. elke week waren er overblijvers tussen de middag, afgewisseld door mijn ene broodschoolweek.
Willem
De broodschool. Het woord was bij mij heel diep weggezakt, maar het bracht meteen weer herinneringen boven van mijn eigen lagereschooltijd in de jaren ’50. Ik woonde in Bruntinge en ging naar school in Westerbork. Dus moesten we wel overblijven tussen de middag. In mijn herinnering hadden we een vast lokaal voor de broodschool, maar wel elke dag een andere onderwijzer(es) die toezicht hield. Als het regende hadden we nooit haast en rekten we de tijd van binnen blijven, maar als het droog was, en dat was toch echt wel meestal het geval, dan konden we niet wachten om naar buiten te gaan. Maar we mochten pas als iedereen zijn of haar brood op had. Daar zag de meester streng op toe en wij wachtenden keken de laatste treuzelaar het brood bijna in de mond en maag.