In 2019 ruimden we rigoureus onze zolder op, zie Leven is als sneeuw,
Er stond alleen nog wat oud kinderspeelgoed en wat dozen: super-acht films van mijn vader en drie ‘dochters-dozen.’  In de loop van de jaren heb ik bij het leegruimen van hun kamers/kasten voor ieder afzonderlijk een grote witte doos gevuld met spulletjes uit hun jeugd. Werkjes van de peuterspeelzaal, een plakboek van groep 1&2, een paar bijzondere schriftjes, wat kleertjes uit het 1e levensjaar, boekjes, agenda’s, een Sint-Maarten-lampion en puzzeltjes.
Deze week zocht ik een spelletje en ik dacht : zit dat nog in een van die drie dozen?
Het spelletje dat ik zocht vond ik niet, maar ik bedacht wel dat zondag 2 maart een uitgelezen moment was om de dozen aan de dochters mee te geven.
We vierden namelijk gisteren het jaarlijkse ‘Februari-is*-stom-feest’ met als toevoeging *is=was
Nooit van gehoord? Hierbij een link naar het blog over de ontstaansgeschiedenis van dit gezinsfeest.
Het is sowieso al fijn om iedereen even weer in onze armen te sluiten; lief en leed word uitgesproken en gedeeld.
Met z’n achten in onze woonkeuken met op de tafel een grote pan tomatensoep en voor iedereen een warm stuk  zelfgebakken Italiaans breekbrood uit de oven: wat een rijkdom.

We zouden spelletjes gaan doen, maar daar kwam niet heel veel van. Dat kwam ook omdat we met vier man nog naar de tentoonstelling ‘Textielkunst’ in kunstencentrum K38 gingen (blog volgt);  de andere vier gingen toen een potje darten. Verder hebben we welgeteld één boom geklaverjasd.
De dozen kregen heel veel aandacht. Het was al een verrassing dat er voor iedere dochter een doos was en toen was iedereen razend nieuwsgierig wat er in zou zitten!
Het werd een aanéénschakeling van uitroepen, lachsalvo’s en het aan elkaar vertellen van herinneringen die de spulletjes opriepen.
“O jaaa, dit weet ik nog! Kijk nou!”
Ze roken en voelden aan de map met Flippo’s.
Koesterden oude boekjes.
En wij keken, luisterden en genoten.
Voor mij het mooiste deel van de dag.
We genoten van de verhalen en van het plezier dat we met elkaar hadden bij het uitpakken van de jeugdherinneringen.
Opruimen, sorteren, bewaren: het is altijd mijn taak geweest in ons gezin en het deed me goed dat dat niet voor niets is geweest.

Natuurlijk besloten we het feest met een fijn bord patat met iets lekkers: in de avondzon liepen we met z’n achten naar Alida’s Smulpaleis en lieten ons de snacks goed smaken.
Toen we aan het eind van de dag iedereen uitzwaaiden stond ik met Ernie en Bert in mijn handen.
Die waren ook uit een doos te voorschijn gekomen, maar die had ik niet hoeven bewaren.
“Oh, Ernie en Bert….. nog lelijker dan in mijn herinnering.”
Er werd nog geopperd om ze bij een glaasje glühwein ritueel te verbranden in de vuurkorf.
Goed idee, doen we niet.

Benieuwd naar de vorige edities van dit gezinsfeest? Hierbij een link naar de editie 2024; onderaan dat blog kun je doorlinken naar de vorige edities.