Gistermorgen zat ik rond 09.00 uur al in de auto: dwars deur Drenthe op weg naar een ‘mini-familiedag’.
Met tante Ann (getrouwd met de broer van mijn moeder) en tante Trijn (zus van mijn vader) had ik op 3 april onze jaarlijkse trio-date, deze keer weer in Hoogeveen.
Even na tienen zaten we aan de koffie met een heerlijk stuk appeltaart.
“Wil je er ook slagroom op?”
Tuurlijk.
“Vandaag is het feest en kijken we kijken even nergens naar” merkte Trijn op.
Dat zegt iets over onze jaarlijkse bijeenkomst: een klein feestje voor drie dames.

“Wat doe je dan zo’n hele dag?’ vroeg mij laatst iemand.
Nou…. eerlijk gezegd niet zo veel.
Er moet bijgepraat worden over het afgelopen jaar en de kinderen en we hebben het natuurlijk ook altijd even over de families: ik hoor verhalen over de verkeringstijd van mijn ouders, over ome Job, tante Albertje en haar jurken en wat de beroepen van mijn ooms waren in die tijd; tantes hadden toen nog geen beroep, die waren allemaal huisvrouw.
Verder ging het over mijn oma Boelen die heeeeel dunne pannenkoeken kon bakken, over opgroeien in armoede na de oorlog, over mijn handige man die kan koken en dat hun mannen dat vroeger nooit deden (dat was nou eenmaal zo), dat er zoveel veranderd is in onze maatschappij en over hoe stom het was dat wij vrouwen pas in 1922 kiesrecht kregen.
Even zo gemakkelijk wordt er geswitched naar urenlang series kijken op Netflix en Videoland; over Bennie*  bijvoorbeeld.
Had ik even gemist.
“Wie is Bennie?”
“Van die acteur met die broer met het syndroom van Down. Je weet wel….”
O ja, Barry Atsma!
En dan komt het gesprek nog weer op al die leuke programma’s die achter een betaalmuur zitten (zoals die documentaire over Beatrix bijvoorbeeld) en dat je dat allemaal mist als je geen abonnement hebt.
Om 12.15 uur zegt Ann: “Dames, ik heb een lunch gereserveerd om 12.30 uur, dus we moeten zo weg.”

….trio-date…..

Niet te geloven: die twee uren zijn omgevlogen!

Eenmaal in de lunchroom gaat het gesprek gewoon verder: net zo ongestructureerd als hierboven beschreven en net zo gezellig.
De zonen en schone dochters komen in de gesprekken voorbij en we laten ons verwennen een twaalf-uurtje: klein kommetje soep, broodje carpaccio, broodje oude kaas én 2 bitterballen.
Na nog een kop thee bij tante Ann moeten we rond vier uur al weer afscheid nemen.
Als ik Trijn heb afgezet in Klazienaveen rijd ik weer naar Roden.
Geen gesprekken meer maar de week van de Arbeidsvitaminen op Radio 5.
Stralende zon, ontluikende bomen, tere bloesem en struiken met een groene waas: genieten van de lente in Drenthe op de ‘Hunebedhighway’: een waardevolle dag.
Volgend jaar weer!

Hierbij een link naar de vorige blog over deze dag, van daaruit kun je steeds teruglinken naar vorige edities.

* Ook geen beeld bij Bennie?
Hierbij een link naar de trailer.