Woensdagmiddag na mijn afscheid van Team290  was een rare middag.
Toen we thuiskwamen pakte ik alle pakjes uit, las alle goede wensen, spelde alle bijdragen in het boek ‘De waarde van Ada’ en liep vervolgens echt even met mijn ziel onder de arm.
Wàt een raar gevoel!
Maanden had ik toegeleefd naar dit moment; al een heel jaar was ik bezig geweest met het haken van Aaltjes (ik had al 38 stapeltjes….) en het vervroegde pensioen was al regelmatig onderwerp van gesprek. Ik had het allemaal goed voorbereid, ik had er ontzettend veel zin aan en tóch voelde ik me die middag niet heel blij. In mijn gedachten zag ik al die gezichten die ik niet meer zou zien, de werkzaamheden die ik nooit meer zou doen, het bureau waar ik niet meer achter zou staan: het afscheid had me meer gedaan dan ik op voorhand had bedacht.

In deel 1 van deze blogserie schreef ik het al: Gerard had voor die woensdagavond een tafeltje gereserveerd in een restaurant in Roden en rond 17.45 uur zaten we met z’n tweeën aan een drankje.
Achteraf was ik heel blij dat Gerard ook bij het afscheid van Team290 was geweest, want toen konden we het er samen uitgebreid over hebben.
Ondertussen stroomde mijn telefoon vol met appjes van collega’s: foto’s, filmpjes, hoe leuk het afscheid was geweest en een uitnodiging voor het 25-jarig Lentis-jubileum van Renny aan de Hereweg. Leuk! Dan zie ik in ieder geval dan al weer een deel van het secretariaat weer.
“Doe je ook nog mee met het afscheidscadeautje van Lya?” “Tuurlijk!”
Het eten was heerlijk en gezellig, daarna was er een Journaal, Mes op Tafel, Lubach en na een nacht goed slapen waren de scherpste randjes al weer weg.

Maandagmorgen 27 oktober, mijn eerste, echte vrije dag.
We zetten de avond ervoor de wekker om 07.55 uur.
Om 06.25 uur werd ik wakker: de tijd dat anders mijn wekker stond om naar mijn werk te gaan.
Rond een uur of 8 luisterde ik met Gerard naar Goeiedag Haandrikman op Radio 5 waar ik anders naar luisterde in de ochtendspits op weg naar de Hereweg.
Hééél gek!
Om 10.00 uur stuurde ik mijn collega’s een appje in de secretaressegroep.
“Dag wichter. Arbeidsvitaminen op Radio 5 en ….. Drentse huisvrouwen-koffietijd!”
Daarna kondigde ik aan dat ik een bedankmail ging sturen voor alle collega’s van Team290 en of ze die naar alle medewerkers wilden doorsturen. De foto hiernaast stuurde ik mee: een tafel vol afscheidscadeautjes!

In het weekend sprak ik nogal wat mensen die al met pensioen zijn en bijna iedereen herkende het ‘ontheemde’ gevoel. Maar ook iedereen zei daar achteraan: “Maar het went snel, hoor!”
Vorige week vroeg iemand die bij ons kwam koffiedrinken ‘Wat ga je nu doen?’
Eerst niks; bijna iedereen heeft mij geadviseerd om in het eerste jaar geen nieuwe vrijwilligerstaken op me te nemen.
Borduren,  lezen, blogs schrijven,  haken, accordeon spelen, kaarten maken, breien: noem dat maar niks!
O ja, één nieuw ding ga ik doen, heeft iets met muziek te maken, daarover meer in een volgend deel in deze serie.

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.