Er is een overkomst tussen het krijgen van een kind en het met pensioen gaan.
Als je bent bevallen krijg je in de periode daarna van bijna alle vrouwen die ook een kind hebben gekregen te horen hoe hun bevalling was. Dat vond ik destijds heel bijzonder.
Rondom de bevalling van onze oudste dochter waren nogal wat complicaties, maar daar heb ik niet heel vaak iets over verteld. Ten eerste omdat het voor mij allemaal best traumatisch was en dat wilde ik niet met iedereen delen, maar ten tweede omdat de gesprekspartners vooral druk waren met het delen van hun eigen ervaringen met mij.

Nu ik met pensioen ben gebeurt eigenlijk hetzelfde.
“Hoe bevalt het om niet meer te werken?”
Natuurlijk wil men weten hoe het gaat, maar het is ook bijna altijd een aanknopingspunt om te vertellen hoe het ging bij het ingaan van het eigen pensioen.
Begrijpelijk, want het is een belangrijke stap in een mensenleven; ‘der verglid wat…’ om met Renny’s moeder te spreken.

“Zo, ambteloos burger…” noemde iemand mij toen ik met een boodschappenkarretje in de Jumbo liep.
“Hé, pensionADA. Nu kom je natuurlijk nooit meer van die naam af….!”
“En…. al een beetje gewend aan het niets doen?”
“Mis je het werk?”
“Welkom bij het leger der ambtelozen.”
Zo maar wat opmerkingen die gemaakt werden in mijn omgeving.

…weggegooid…..

Op woensdag 5 november gooide ik de bloemen die ik van Team290 bij mijn afscheid had gekregen in de groene container, maar ik maakte eerst nog een foto en die stuurde ik naar mijn collega’s in de secretariaats-appgroep.
“Het is nu twee weken geleden dat ik afscheid nam en deze bloemen kreeg. Vandaag ga ik deze bloemen weggooien én ik ga deze groepsapp verlaten; natuurlijk houd ik contact met jullie afzonderlijk, dan blijven we nog een beetje op de hoogte van elkaars wel en wee. Wiekiepintuts!”
Maandagmorgen had ik namelijk via die groepsapp meegekregen dat een collega ziek was geworden en ik bedacht dat het dan echt wel krap was op het secretariaat met z’n tweeën.
Dinsdag was er een teamuitje geweest met de hele afdeling. Woensdagmorgen werden er foto’s gedeeld in de app en ik bedacht: “Oeh, dan is er gisteren wel veel werk blijven liggen; en dan met die onderbezetting wegens ziekte. En hoe moet dat nou straks met de kerstvakantie…”
Dat wilde ik niet meer. Geen kopzorgen over werk dat ik niet meer heb.

Woensdagmorgen zaten we met z’n tweeën buiten in de zon koffie te drinken.
Verder bakte ik die ochtend een kruidkoek en een boterkoek, want ik ging later die dag trakteren.
En ik maakte die morgen ook alvast een lasagneschotel klaar, want die middag gingen we fietsen: het was immers prachtig weer. Daarmee zijn alvast wat vragen uit de tweede alinea beantwoord.

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.