Weet je nog dat onze straat versierd was tijdens de Rodermarktfeestweek?
Gerard had een kraam gemaakt waarin mensen konden blikgooien en kinderen onder de tien jaren mochten toen grabbelen in een heuse grabbelton.
Gemist? Hierbij een link naar het blog ‘Nostalgie & heimwee‘.
Die grabbelton stond er nog, met cadeautjes.
“Zullen we die voor Sint Maarten gebruiken?” bedachten we.
Goed idee. Eerst maar eens tellen hoeveel pakjes er nog in zitten. Nog 29… ooo, dat is zat.
Zoveel kinderen komen er al jaren niet meer.
Rond vijven versierde ik ons deurportaal met lichtjes en zette er een pompoen bij: dan weten de kinderen dat ze bij ons welkom zijn.

Aan het einde van de middag, ik was nog aan het koken, belden de eerste kindjes aan.
Buurmeisje van een paar huizen verderop met een paar vriendinnetjes.
Allemaal met dezelfde lampion ‘ja, want wij zitten bij elkaar in de klas!’
Er klonk een prachtig, voor mij onbekend lied en daarna mochten ze grabbelen.
“Ik heb IETS!!’
Als ze iets hadden gevonden moesten ze het cadeautje in hun tas doen.
Alle drie vonden ze ‘iets’ in de grabbelton. Ze bevoelden het pakje uitgebreid, speculeerden over wat er in zou zitten en liepen al overleggend naar hun ouders ‘MAMA! Een cadeautje!”
“Gaan we thuis uitpakken.”

De volgende twee kindjes waren nog erg jong: twee kleine, blonde meisjes, met lampions die op elkaar leken.
Ik dacht een leeuw en een beer. Fout. Het was geen leeuw maar een tijger.
Deze meisjes vonden het grabbelen best spannend. “Weer papier..?”
“Je moet iets dieper in de ton grabbelen.”

Toen belde er een groepje oudere kinderen aan.
“Eèèèlf november is de de dag, dat ik mijn snoepgoed, dat ik mijn snoepgoed……… opeten mag!”
Ze keken mij schalks aan.
“Ik weet niet of je hier wel snoepgoed krijgt? Je mag hier grabbelen en niet in ieder pakje zit snoep!”
“O, dan ga ik goed voelen!”

Er was ook een groepje jongens, uit groep 8 gok ik.
“Heb je daar nou ‘Philips’ op je lampion staan?” vroeg ik stomverbaasd.
“Ja, dat is van PSV!” zei de jongen trots.
Hun lampions hadden de vorm van een voetbalshirt; ze hadden het logo van hun favoriete voetbalclub uitgeprikt!
De heren waren ook best al groot, dus ik zei: “Wij hebben een grabbelton, maar wat daar in zit is wel voor jonge kinderen….”
“O, maar wij zijn ook best nog wel klein hoor!” en twee van hen zakten onmiddellijk door de knieën.

Sint Martinus van Tours

Bij het laatste groepje was een moeder met haar kinderschaar.
Achter haar stond een wat groter kind.
“Wie heeft er nog niet gegrabbeld?” vroeg ik nadat drie kinderen iets gevonden hadden in de ton.
“Ja, hij is eigenlijk al te groot…..zit al op de middelbare, maar hij wilde nog zo graag even mee.”
Ook hij mocht natuurlijk even grabbelen.
Wat nou te groot: ik vier nog ieder jaar de verjaardag van de heilige die op 5 december zijn feest viert en ik ben al 65 😉