Categorie: Kerk & gemeente Pagina 2 van 46

Vanaf 1 september beginnen alle seizoensdingen weer.
Gisteravond hadden we weer de 1e cantorijrepetitie en gistermiddag zagen we elkaar met het handwerkclubje van onze PKN-gemeente onder de titel ‘Holy Stitch’.
Gistermorgen in de Jumbo moest ik nog bedenken wat ik mee zou nemen als object om door te geven bij het rondje waarbij iedereen vertelt wat ze aan het steken is. Het helpt als je dan iets hebt waarmee je de beurt doorgeeft, een soort ‘kletspot’. Ik gooide een stuk watermeloen en een galiameloen in mijn mandje en bedacht dat ik meloen-sticks ging maken; het was immers warm gistermiddag. Het werd een ‘klets-tupperware-trommel’ die van hand tot hand ging.

Het was heerlijk om elkaar weer te spreken.
Toen ik kwam rond twee uur was het al gezellig in de kring.
Naast alle bekende gezichten die al een tijdje meedoen hadden we ook een nieuwe steekster, die zich via de mail had aangemeld.
Ik moest in de kring echt even zoeken waar ze zat; die zat al gezellig te teuten met haar buurvrouw die ze kennelijk al kende.
We hadden elkaar een maand of 4 niet gezien, dus de zomerervaringen werden uitgewisseld: vakanties, waar stond je caravan dan, hoe is het afgelopen met je heup, ik hoorde dat je in het ziekenhuis hebt gelegen en wat leuk: word je oma?
Verder schoven er drie vrouwen van het vluchtelingengroepje aan, dat gisteren een jaar geleden bij ons in ‘de Bijkeuken’ kwamen wonen.
Zij maken grote vorderingen op het gebied van breien en haken en ook hun Nederlands gaat met sprongen vooruit. Ze kregen een applausje en we klapten ook even voor alle vrijwilligers.

Eén van de gesprekjes van gistermiddag wil ik er graag uitlichten.
Dat voerde ik met Hennie toen we naar buiten liepen.
Zij had het hele vorige seizoen niet aanwezig kunnen zijn, maar was nu gelukkig weer van de partij.
Ze had een knieoperatie ondergaan, maar dat was niet helemaal goed gegaan.
Ze kon inmiddels weer wat lopen, maar mét krukken en nog niet soepeltjes.
“Kun je dan niet beter op een scootmobiel?” vroeg ik haar.
“Ja. Dat is heel lekker en comfortabel, maar dan loop ik helemaal niet meer.
Deze winter ga ik goed oefenen/lopen, want na de winter wil ik graag weer een hondje.”
Ze zette ook alles op alles om weer zelf te kunnen autorijden en ze had haar wekelijkse drumlessen ook weer opgepakt.
Met respect en bewondering luister ik naar haar verhaal en hoop van harte dat ze er begin oktober ook weer bij is.

Kom je wel eens bij ons in het PKN-kerkgebouw Op de Helte? Kijk dan eens naar de muren in de grote hal: daar hangen op dit moment schilderijen van Geke Buist. Zij was er gistermiddag ook bij en vertelde over haar schilderijen; daar zijn in Op de Helte alleen maar kinderen op te zien.
Woon je niet in Roden en ben je toch benieuwd naar haar werk? Hierbij een link naar haar website.

Wel jammer…… Gea gaat verhuizen naar Zwolle.
Zij nam vanmiddag afscheid. Maar gelukkig kun je ook digitaal nog steken en patronen uitwisselen.

Gistermorgen hadden we eigenlijk een PKN-websitevergadering moeten hebben.
Die ging niet door, want de man van website-collega Zwanny was overleden; de begrafenisplechtigheid was woensdagmiddag.
De Catharinakerk zat vol; Henk en Zwanny zijn betrokken gemeenteleden en velen waren gekomen om afscheid te nemen van Henk.

Naast het websitebeheer voor de kerk is Zwanny ook lid van het beamteam; zij verzorgt bijna altijd de presentaties in rouwdiensten; de dominee begon de viering dan ook met de constatering dat het voor haar op zijn minst raar moest zijn om nu ‘aan de andere kant’ te staan.
Zwanny voerde in de afscheidsdienst, naast haar dochter en zoon, zelf het woord.
Ze vertelde dat op kist een bijzonder bloemstukje stond:  een mandje met heide met daaromheen stenen.
Die stenen stonden voor alle stenen die Henk in zijn leven had verzameld: hij kon ze maar moeilijk laten liggen.
Hun hele tuin lag er vol mee, het was Zwanny wel eens te gortig……
Ze zei dat Henk zelf ook ‘een kei’ was; een harde werker, trouw en solide.

Bij hen in huis stond een klein scheepje, een metalen afbeelding die in Henks ouderlijk huis op een kranten/tijdschriftenhouder stond afgebeeld. Dat had hij meegenomen als aandenken aan zijn ouders. Het deed hem denken aan het zingen vroeger met elkaar, o.a. het lied ‘Scheepke onder Jezus hoede’. De zin ‘Wij hebben ’s Vaders zoon aan boord en veilig land voor oog’ was in zijn leven altijd een rol blijven spelen, hij had het altijd zo gevoeld.
In zijn overdenking vergeleek voorganger Walter Meijles Henks leven met een scheepsreis. Henk werd geboren in Oudeschip, een mooie woordspeling in dit geval.  Vooral in het begin verliep de reis met volle zeilen, op volle kracht vooruit.
Henk was de kapitein, maar Zwanny was de roerganger én de kiel, die het schip in balans hield.
Met volle zeilen ga je snel en kom je ver, maar het kost ook veel energie.
Henk ’s levensschip liep averij op door hartproblemen en daarna kwamen die volle zeilen niet meer terug.
Eerst ging het nog op halve kracht, maar later lag het schip vaker en vaker in de haven.

Wat uit het afscheid naar voren kwam was Henks warme en liefdevolle gezin en een netwerk van familie en vrienden dat tijd nam voor elkaar.
Het leven werd gevierd, ook toen de omstandigheden moeilijker werden.
Mooi omschreven werd het 59-jarig huwelijk dat begin deze maand feestelijk werd herdacht, maar er was ook stil verdriet om de vooruitzichten.

Veel ruimte was er voor een werkelijk prachtig foto-in-memoriam.
Met bijpassende muziek, teksten en foto’s uit Henks leven.
Met veel liefde zelf gemaakt door Zwanny, die dit soort dingen als geen ander kan.
Zij heeft hem tot het laatst met haar liefde en zorg omringd, met als apotheose dit foto-overzicht als een eerbetoon aan de liefde van haar leven.

Dit blog sluit ik af met de naam die de predikant had bedacht voor het levensschip van Henk.
“Nee, niet Zwaantje of Zwanny, dat was niks voor Henk.
Wat dacht je van: Donatio Dei?”
Als een geschenk van God; zo heeft Henk zijn leven geleefd.

Om 09.00 uur zaten we vanmorgen al op de fiets voor een tochtje naar Roderwolde; het dorpje ligt 6 kilometer van Roden af.
We hadden het plan opgevat om daar in de Jacobskerk de ochtendviering bij te wonen.
Voorganger was pastor Geertje van der Meer, die sinds oktober aan onze PKN-gemeente Roden-Roderwolde verbonden is als kerkelijk werker. Door onze Hoogersmildiger achtergrond voelt het kerkje altijd vertrouwd. Het kleine orgel, de houten banken, de klok waarvan je het touw hoort schuren en de collectezak aan een steel met een belletje er aan; waar dus ook nog mee ‘gehengeld’ wordt langs de kerkgangers. Ons kent ons in deze gemeenschap. Schijnt de zon door één van de kerkramen hinderlijk in je ogen, dan loop je zelf even naar voren om het gordijn dicht te doen.
Als je de kerk binnenkomt zie je achter op de achterste banken een bord waarvan je anno 2023 afvraagt of mensen dat dan deden. ‘Rooken’, dat snap ik nog wel, maar ‘spuwen’? Een mens is toch geen lama….

Die ’trotse zielen’ uit de titel hebben we vanmorgen niet letterlijk voorbij horen komen, maar de zin ‘..maar ziet van ver met gramschap aan, de eigenwaan van trotse zielen’, (een regel uit Psalm 138) schoot mij vanmorgen spontaan te binnen naar aanleiding van overdenking van Geertje.
Die eigenwaan werd wel genoemd, als de ziekte waar onze wereld tegenwoordig aan lijdt.
We zijn waarden als liefde en solidariteit vergeten in onze maatschappij. Het is vooral ieder voor zich en we zijn speelbal geworden van megalomane wereldleiders en machtigen die niet het collectieve belang, maar alleen het eigenbelang en het verdienen van veel geld voor zichzelf en de aandeelhouders hoog in hun vaandel hebben.
In onze eigenwaan denken we dat we controle hebben over ons leven, maar ondertussen loopt het qua klimaat en de ongelijkheid in de wereld gierend uit de klauwen.
De tekst die Geertje ons vanmorgen voorhield uit Jesaja 57 liegt er niet om. Wie zonder God leeft, zal de rust en vrede van God niet ervaren.
Vandaag de dag zeggen veel mensen, waaronder ook kerkgangers: “Wie zegt dat God bestaat?” en we blijven met onze armen over elkaar zitten. God zegt: je kunt me alleen ervaren en kennen als je naar me zoekt, naar me toekomt en luistert.

Bijzonder in Roderwolde is het klokgelui tijdens het Onze Vader.
Mensen in het dorp die niet in de kerk zijn, weten dan dat op dat moment het Onze Vader wordt gebeden.
Geertje werd er door verrast en dacht dat de klok net toevallig op dat moment luidde, maar nee, dat is bij iedere kerkdienst.
De klok maakt ons attent op het feit dat op dat moment een aantal gemeenteleden in het kerkgebouw aanwezig zijn die ook kampen met eigenwaan, schuldgevoel en dingen niet goed gaan in hun leven. Die God zoeken met een gezamenlijk gezongen lied, met het overdenken van helende/heilzame woorden uit de bijbel en, onder klokgelui, bidden.
Wat een mooie en heilzame traditie.

“Wij worden stil voor de ontmoeting met onszelf, met elkaar en met de Allerhoogste”.
Dat was één van de eerste zinnen die dominee Sijbrand van Dijk uitsprak in de PKN-viering van gistermorgen.
De ontmoeting met elkaar ligt voor de hand: wij waren weer als één van de laatsten weg bij het koffiedrinken na dienst.
De ontmoeting met de Allerhoogste komt tot stand in de gebeden en het zingen, maar ‘met onszelf’?

Nou, ik ben mezelf behoorlijk tegengekomen gistermorgen.
In mijn antwoord op de vraag welke speklapjes ik kies in de supermarkt.
In mijn (vroegere) standpunten in de Zwarte-Piet-discussie en de achterliggende slavernijgeschiedenis.
Hoe reageer ik als er mensen zijn die vinden dat iets anders moet?
De voorganger noemde dat vanmorgen ‘de zachte krachten’.
“We moeten dit anders doen, want er zijn mensen die hier schade aan oplopen.”

Met de predikant vind ik mijzelf vaak terug in zinnen als: “Waarom moet het nou ineens anders? We doen het toch al jaren zo? Wat is daar mis mee?”
Fijntjes herinnerde de dominee ons eraan dat er vroeger in Nederland ook aan heksenverbranding werd gedaan.
Dat er toen ook één iemand opstond die zei dat dat toch eigenlijk niet kon en nu vind iedereen het een absurd idee om vrouwen te verbranden op verdenking van hekserij.

Het was een ontmoeting met mezelf die schuurde.
Ik kan er drie blogs over schrijven, maar dat ga ik niet doen.
Het geeft mezelf stof tot nadenken, ánders denken en daarvoor ga ik naar de kerk.

Heb ik je nieuwsgierig gemaakt naar het verhaal van Sijbrand?
Je kunt de viering terugkijken/luisteren op het YouTube kanaal van onze PKN-gemeente en via kerkomroep.

De dankdienst voor het leven van Diny de Vink (PKN-gemeentelid) vanmiddag bracht mij weer terug bij mijn jeugdherinneringen.
‘Juffrouw de Vink’ was ze voor de 8-jarige Ada Vrieswijk, ze was onze handwerkjuf op de basisschool in Hoogersmilde.
Vanmiddag vertelde zoon Harry bij de herinneringen aan moeder & oma dat ze haar kleinkinderen ook veel textiele werkvormen had geleerd.  “Dan moesten we een klein borduurwerkje maken en we mochten pas buiten spelen als het borduurwerkje af was. En de achterkant van ons borduurwerkje moest ook netjes zijn, dat mochten we niet afraffelen.”
O jah!
Die achterkant!
“Meisjes, de achterkant niét afraffelen!”
En streng dat ze dan kon zijn….
Ik moest weer denken aan die stomme steekjes aan de zijkant van mijn merklap.
Toen was ik het niet eens met juffrouw de Vink, maar ik kreeg mijn zin niet.
Lees er alles over in het blog dat ik schreef in 2015: ‘Jaren ’60 frustraties’.

Dominee Sijbrand van Dijk schetste aan het begin van zijn overdenking ‘de toestand in de wereld’ toen Henk en Diny trouwden in 1959.
De veilige beschutting van de zuil waar je toen bij hoorde, in hun geval de gereformeerde zuil.
Een stevige trouwtekst werd voorgelezen bij hun kerkelijk huwelijk, want ‘je wist alles zeker en had een groot Godsvertrouwen. Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand.”
De voorganger vertelde ook hoe de wereld veranderd is en hoe anders we nu denken dan toen.
De ‘hervo’s & grefo’s’ zijn al jaren samen op weg en je kunt je nu niet meer voorstellen dat dat vroeger twee aparte werelden waren.

Diny kon heel mooi handwerken en deed van alles op dat gebied.
In de afscheidsdienst was daar ook uitgebreid aandacht voor; we zagen zelfs een serie foto’s van haar werk.
Na de dienst vond het laatste deel van de plechtigheid plaats op natuurbegraafplaats ‘de Velden’.
Bijzonder om daar te zijn.
Wij hebben daar ook een graf gekocht (zie Mistig, kold en stille) en maakten vandaag voor het eerst op die plek een uitvaart mee.

Na afloop condoleerden we de familie.
Gerard en ik spraken nog even met zoon Henk; die zat vroeger bij ons in de klas en we haalden wat gezamenlijke herinneringen op.
Hij vertelde dat de handwerkjes van oma zorgvuldig verdeeld waren over de kleinkinderen; voor elk kleinkind was een doosje samengesteld met handwerkherinneringen aan oma. Wat waardevol! Ook ik koester verscheidene handwerkjes die mijn oma nog heeft gemaakt en hoe ouder ik word, hoe bijzonderder het wordt dat ik iets mijn handen houdt dat haar handen nog hebben gemaakt.

Er is een foto waar meester De Vink, juffrouw De Vink, hun zoons Janko en Henk en Gerard en ik op staan.
Het is een klassenfoto van klas 3&4 van de Christelijke Nationale School in Hoogersmilde.
Over die klas schreef ik ooit een blog onder de titel ‘Klas van de week’, daar vind je ook de foto.
Hierbij een link:  ‘Klas van de week’.

We deden Diny uitgeleide met het lied ‘Ga met God en Hij zal met je zijn’.
Tenor Gerard links van mij, bas Geert rechts en ik zong de alt.
Wat hebben we dat lied al vaak gezongen en wat heeft het op zo’n moment veel zeggingskracht.

Het overlijden van sopraan en bibliothecaris Louisa vorige week bracht nogal wat teweeg op onze cantorij.
Louisa zong in meerdere koren en haar kinderen hadden als een soort laatste wens aangegeven dat het mooi zou zijn als al die koren in haar afscheidsdienst zouden zingen. Dat resulteerde erin dat we dinsdagavond 13 juni met meer dan 40 koorleden stonden te oefenen: van al haar koren (Schola Gregoriana, ’t Vrolijk, Vocaal Ensemble Roden en het ‘Af&Toe-koor’) waren er vertegenwoordigers om samen met de cantorij één koor te vormen.

inzingoefeningen tijdens de generale

Om 11.30 uur vanmorgen kwam diezelfde groep zangers weer bij elkaar voor een generale repetitie (zie afbeelding, er op klikken voor een vergroting)  en vanmiddag werkten we mee aan de rouwdienst. Een dankdienst waarin het accent lag op het zingen: dat was haar lust en haar leven.
Dochter Ally vertelde dat ze een lijst met liederen hadden gevonden die Louisa had opgeven om te zingen in haar rouwdienst.
“Als we die vanmiddag allemaal zouden zingen, dan waren we niet voor het donker op de begraafplaats…”
De liederen die we zongen waren zeer divers; ze vormden een mooie afspiegeling van de persoon die Louisa was.
Muziek uit het liedboek, een klassiek stuk van Mahler, teksten van Huub Oosterhuis, maar ook uit de Evangelische liedbundel.
Tijdens het inzingen pakte organist Erwin Wiersinga de muziek er bij en zei bij ‘Lichtstad met met uw paarlen poorten’: “Gaan we die zingen? Nee toch…” Zulke liederen zingen we echt nooit met de cantorij. Past niet zo bij onze pluriforme PKN-gemeente in Roden.  Maar Louisa vond dat ‘evangelisch’ ook bij pluriform hoort, dus we zongen met het koor uitbundig én emotioneel het refrein “Daar zal ik mijn Heer ontmoeten, luist’ren naar zijn liefdesstem. Daar geen rouw meer en geen tranen, in het nieuwe Jeruzalem!”

We hoorden een liefdevol verhaal over Louisa van haar dochter en vriendin Hetty sprak vanuit haar hart over haar bijzonder band met Louisa.
Cantor Karel zong ‘Ich bin der Welt abhanden gekommen’ van Gustav Mahler.
Ontroerend.
Maar niet het enige emotionele moment: we zongen namelijk het lied “De steppe zal bloeien”, lied 608 uit het Liedboek. Meestal sterft dit in schoonheid omdat de gemeente nooit zo goed weet waar de rusten zitten en waar moet worden doorgezongen. Zo niet vanmiddag. Cantor Karel dirigeerde en gaf duidelijk aan hoe het gezongen moest worden. Erwin Wiersinga zat achter het orgel en begeleidde ons gezang met een waterval aan noten. En toen werd het zomaar een spirituele belevenis, waarbij ik in gedachten bij Louisa was.
Ze zong niet meer met ons mee, maar ze was er door haar muziek toch bij: wij zongen vanmiddag voor haar.
In de rouwadvertentie stond: ‘Mam houdt van een goed gevulde kerk.’
Dat was goed gelukt: de kerkzaal zat bijna vol.

Toen ik vanmiddag naar huis fietste overdacht ik de dienst.
Een afscheidsdienst waaruit veel dankbaarheid opstijgt, waarin mooie en emotionele muziek wordt gezongen en waar een prachtmens uit naar voren komt. Ik moest denken aan het liedje ‘Go like Elijah’ van Chi Coltrane en dacht: “I want to go like Louisa when I go….!”

Zondagmiddag.
Ik kreeg een appje van PKN-gemeentelid en blog-meelezer Dick de Jong.
Hij dacht dat ik over de dienst wel een jubelend blog kon schrijven: predikant, organist, liederen, het kon niet op.
Maar een blog over een kerkdienst is een persoonlijke beleving, ik jubelde niet zo hard…..
Dick nam mijn uitdaging aan om zelf een blog te schrijven over zijn ervaring:

Een appje van mij aan Ada om haar te verleiden een blog te maken over die stralende zondagochtenddienst in Op de Helte. Het pakte anders uit dan ik dacht.
Ze kaatste terug met de vraag of ik een gastblog wilde maken.
Nou, dan zit je er al half aan vast.

Wij namen een aantal dingen mee de dienst in. O.a. dat ik met mijn lief bijna drie jaar niet aan het Avondmaal was geweest (corona). Ook de wetenschap dat het overlijden van Louisa van Hell zou worden afgekondigd. Er liggen banden met haar die diep teruggaan tot in de prille jeugd. Daarin is veel emotie terug te vinden.

Wat namen we mee uit de dienst?
We laten ons graag verrassen door wat de voorganger te zeggen heeft. Sybrand gaf het woord eerst aan Ernie en Bert. Over hoe lastig delen is. Delen ligt ons niet, vooral als het gaat om wie de grote brokken krijgt en wie de kleine. Ernie gaf er een verrassend simpele draai aan.
Een loonsverhoging voor mensen in sociale werkplaatsen zat er niet in. Nee, dat moest uit de gemeentelijke pot komen en laat die nou leeg zijn. Toeval? Sybrand zei dat de CEO’s van deze wereld gevraagd zouden moeten worden om wat van hun lieve miljoentjes te geven, want we hebben er even niet genoeg geld voor…. Precies, dat.

Wat we ook meenamen waren de warme woorden van Sybrand voor het leven van Louisa Margaretha van Hell-van Faassen.
Haar naam klinkt haast koninklijk. Zij overleed op 8 juni. De betekenis van de naam Louisa is ‘Beroemde strijder’ en Margaretha staat o.a. voor ‘Een kind van licht’. Louisa heeft veel gestreden en was een kind van licht. Evenals een optimistische moeder, oma en vriendin. Ze was niet bang voor de dood, zei ze kortgeleden. Ze was erg nieuwsgierig naar hoe het er aan ‘de andere zijde’ uit zou zien. Vanaf het begin nam ze actief deel in de leesgroep van Walter, waarin deze dingen besproken en overdacht werden.

In de dienst deelden we brood en wijn.
Verbondenheid van de Schepper met ons mensen.
Het is goed dat we dit weer in vrijheid en onbevangenheid kunnen doen. We hebben wel andere tijden meegemaakt. En we genoten van het heerlijk frivole orgelspel van Arjan Schippers. Onze gemeente mag zich rijk prijzen met de organisten die we hebben.

Mooi vond ik ook, dat een ontheemde jonge Oekraïense vrouw al langere tijd de diensten bij ons bezoekt. Het is menig kerkganger vast opgevallen. Ik vroeg me af wat ik zou doen in een wildvreemd land waar ik de taal noch de mensen kende. Hoe mooi is het als je dan wordt opgevangen.

Al met al een prachtige zondagochtenddienst. Wij hebben ervan genoten en we waren blij dit te kunnen meemaken. Want onze vrijheid van samenkomen is niet een vanzelfsprekendheid. Verre van dat. De grens tussen vrijheid en bezetting is flinterdun en ligt vlak om de hoek.

Ada is een dag ontheven van haar blogplicht. Nou ja, plicht. Ja, toch wel een beetje want er zijn erg veel mensen die haar blog lezen.
Noblesse oblige!

Dick de Jong

Gistermorgen in de viering van onze PKN-gemeente liepen sommige dingen niet helemaal zoals het hoort.
De kerkzaal was nog niet half gevuld, dat hoort natuurlijk niet zo.
Maar ja, het was mooi weer en we kunnen tegenwoordig met onze laptop in de tuin zitten en de kerkdienst volgen.
Het aanvangslied was een erg mooi lied, maar onbekend.
Arjan Schippers deed ontzettend zijn best op de piano, maar de gemeente zong aarzelend en stamelend mee.
Dat hoort natuurlijk niet zo bij het eerste lied dat we zingen: dat zou uit volle borst meegezongen moeten worden.

Tijdens de collecte mochten de kinderen meehelpen met collecteren, maar de taken werden onderling onzorgvuldig verdeeld.
Onze rij bijvoorbeeld kreeg maar één zakje doorgegeven, die van de kerkvoogdij; die van de diaconie werd later nog nagedragen, dus beide goede doelen kregen hun deel.

We vierden gistermorgen het heilig avondmaal. Bij de  omstandige en ietwat onduidelijke uitleg over hoe we moesten lopen langs brood en wijn ontstond wat rumoer en schoot een aantal gemeenteleden in de lach, waarop diaken Koop verduidelijkte: “Als je niet weet hoe je moet lopen, dan loop je maar gewoon achter degene die voor je loopt aan.”

brood & wijn

Een bevrijdende lach was het gevolg en natuurlijk ging het goed tijdens het avondmaal, iedereen kreeg een stukje brood en een slokje wijn.
Hoe hoort het eigenlijk?
En hoe belangrijk is het dat de dingen gaan zoals het hoort?
Hoe erg is het dat iemand de verkeerde kant op loopt, in de rij aan de overkant aansluit en na brood en wijn weer gaat zitten?

Toen wij twintigers waren kerkten wij in de Hervormde kerk in Hoogersmilde, waar we met het avondmaal nog echt ‘aan tafel’ gingen.
Voor een twintigtal mensen was er een stoel aan tafel en in de kring daarom heen was ruimte voor nog eens dertig mensen.
Je zat dan met die twee kringen onder de preekstoel het avondmaal te vieren en de rest van de gemeente keek toe.
Als de plechtigheid geweest was keerde de eerste groep terug naar hun plaats in de kerk en ging de tweede groep aan tafel.
Soms had je drie tafels….. duurt lang.

In Roden lopen we in grote kringen langs ambtsdragers die klaar staan met brood en wijn.
Vóór corona namen we allemaal een slokje uit grote avondmaalsbekers, die na iedere deelnemer werd schoongeveegd, maar tegenwoordig staat er voor iedereen een klein bekertje op een dienblad.
Eerlijk gezegd hoop ik dat we weer teruggaan naar die grote bekers; dat heeft niets te maken met hoe het hoort, maar met mijn gevoel.

Aan het eind van dit blog een prachtige foto van ‘Arjan in actie’, die ons gistermorgen weer trakteerde op een aangename instrumentale omlijsting van de kerkdienst.
Want het eerste lied ging dan misschien de mist in, de andere liederen gingen wel goed!
Achter Arjan staat nog het prachtige liturgisch bloemstuk dat met Pinksteren op het podium stond te pronken: het maakt het plaatje compleet.

Wat neem ik mee uit deze dienst?
Het filmpje van Bert & Ernie over ‘Eerlijk delen’: hierbij een link.