Categorie: Kerk & gemeente Pagina 20 van 53

Afgelopen week raakte ik zijdelings betrokken bij een discussie over de vraag of de maatregelen die worden genomen ten gevolge van het coronavirus niet disproportioneel zijn.
Aanleiding was een column in Trouw onder de subtitel: “Men offert het leven op aan de vrees voor de dood.”
Dit is wat ik o.a. in mijn reactie inbracht: ‘De regering neemt deze besluiten op basis van de adviezen van het Outbreak Management Team en heeft al moeite genoeg om het draagvlak vast te houden. Daarbij zitten ze niet te wachten op gezaag aan hun stoelpoten, niet van linker, noch van rechterzijde. Onze opdracht is: de rust bewaren en hoop zaaien.’

Maar eerlijk gezegd: ik weet het niet.
Herman Sandman schreef in het DvhN van afgelopen donderdag wat ik denk:
‘Ik kan niet meer tegen al die informatie, de reacties op de informatie, de meningen over de reacties op de informatie, de boosheid over de meningen over de reacties op de informatie en de bedreigingen na de boosheid over de meningen over de reacties op de informatie.’
Ik weet het niet.

Gistermorgen luisterde ik naar de PKN-viering vanuit de Catharinakerk.
De bijbellezing uit Marcus vertelde over Jezus ‘die met gezag sprak’.
Voorganger Sijbrand van Dijk noemde in zijn overdenking drie voorbeelden van mensen die met gezag spraken: Nelson Mandela, Gretha Tunberg en Donald Trump.
Hij legde daarbij uit dat het er wel degelijk toe doet wat je zegt.
Woorden kunnen demonen voeden of demonen uitdrijven.
Woorden kunnen mensen samenbrengen en mensen verdelen.
Woorden oogsten wat ze zaaien.
‘We kunnen niet zeggen dat de opruiende woorden van Trump niets te maken hebben met de bestorming van het Capitool.
We kunnen niet beweren dat de oproep van bepaalde politici aan het begin van deze week om ons tegen de avondklok te verzetten niets te maken hebben met de verbijsterende rellen deze week.’

Het maakt uit wat je zegt.
En niet alleen als je een toespraak houdt, ook wat je als mens tegen een ander mens zegt.
Als je het zeker denkt te weten en ook als je het niet weet.
Het maakt echt wat uit.
Woorden oogsten wat ze zaaien.

Op deze plaats maak ik alvast een beetje reclame voor een activiteit van onze PKN-gemeente: op zondag 14 februari maken we op zondagmorgen ruimte voor Harm Dijkstra (bekend van RTV Drenthe) in het kader van ‘Preek van een Leek”. Harm gaat ons vertellen over zijn beleving bij de bijbelse opdracht: Heb uw naaste lief. Iedereen kan het volgen op Kerkomroep en YouTube.
Meer weten? Bekijk dan deze flyer. 

De roeping van de discipelen stond vanmorgen centraal in de viering in de Catharinakerk die we beluisterden via Kerkomroep.  (24 januari, 10.00 u).
Die discipelen, wat waren dat voor mannen? Voorganger Walter Meijles noemde hun namen en vertelde wat er van hen bekend is uit de geschiedenis.
Dat vind ik altijd heel interessante delen uit een preek, altijd hoor ik dan wel weer iets wat ik niet wist.
Wat bezielde die 12 mannen om hun familie, vrienden, werk en sociale netwerk in de steek laten en met Jezus mee te trekken?
Hoe bijzonder moet Jezus dan geweest zijn?

De dominee stelde zich vanmorgen voor hoe het zou zijn als hij werd gevraagd door een beroemde internationale regisseur om een rol te spelen in een vervolg  van The Lord of the rings.  “Volgende week opnames. Je moet morgen in het vliegtuig stappen.”
Dat zou hij dan wel gaan doen. Ondanks dat hij houdt van zijn gezin en zijn werk, hij zou gaan.
Zo zou het ook voor de discipelen geweest kunnen zijn.
Jezus schetste een nieuw visioen: er breekt een nieuwe tijd aan, het koninkrijk van God komt.
Dat visioen was zo grandioos overweldigend dat het de mannen meetrok achter Jezus aan.

Het verhaal van de roeping van de discipelen komt altijd even bij mij boven als ik deze zin hoor: “Wie voelt zich geroepen om…..”
Vul maar in.
Wie voelt zich geroepen om notulen te maken, wie voelt zich geroepen om ouderling te worden, wie voelt zich geroepen om in deze commissie plaats te nemen.
Heel vaak is het antwoord: “Ik voel me niet geroepen.”
Dan gaat het vaak over tijdrovende, lastige klussen, waar niemand zin in heeft.
Uit het verhaal van de predikant van vanmorgen blijkt dat een roeping geen ‘hangen en wurgen’ hoeft te zijn, maar een eer dat je er voor gevraagd wordt.
Zodat je zegt: “Jah! Graag!” en daarbij denkt “wie ben ik dat ik dit doen mag!”

In de bijbel staan meer verhalen over mensen die geroepen worden, denk bijvoorbeeld aan Abraham.
Hij gaat op reis, maar niet alles gaat van een leien dakje.
Iedereen komt in zijn/haar leven momenten tegen dat je ‘geroepen’ wordt of dat je je ‘geroepen voelt’ om iets te doen.
Doe je het ook?
Op basis waarvan maak je een keuze?
Aristoteles (Griekse wetenschapper en filosoof, 384 – 322 v. Chr.) zei het al: “Waar je talenten en de behoeften van de wereld elkaar kruisen ligt je roeping.”

Naar aanleiding van de laatste persconferentie afgelopen dinsdag hebben we met onze kinderen afgesproken dat we elkaar een maand helemaal niet meer zien, ook niet in tweetallen.
Dat kost me veel moeite.
Punt.
De wijn is op.
Waar ik het leven anders altijd opgewekt en positief tegemoet treed was het deze week even klaar.
Dit is niks zo.

Vanmorgen zat ik op de bank met m’n breiwerk; samen met Gerard keek ik naar de viering vanuit de Catharinakerk; het was Kanazondag.
Ik kon niet eens meer de moed opbrengen om de responsies hardop mee te spreken: zo schraal en zo kaal zonder de gemeente om me heen.
Uit het verhaal van de dominee begreep ik dat ik niet de enige ben die het soms even niet meer ziet zitten.
Drie aspecten van de viering licht ik er even uit.

‘Niks kan meer zijn zoals het is’.
Het moet perfect, het moet ideaal, het moet zo mooi mogelijk.
Het beeld van jezelf, wat je uitstraalt: tegenwoordig tel je niet meer mee als het niet perfect is.
Aan het eind van de overdenking vertelde voorganger Sijbrand van Dijk over een ouder stel, dat tot hun grote verdriet in hun huwelijk geen kinderen had gekregen. Dan worden de verwachtingen die je zelf had, de voor jezelf vastgestelde toekomst van een gezin met kinderen, niet vervuld.
Zij hadden geaccepteerd dat het is zoals het is en ondanks die onvervulde verwachting in hun leven veel warmte verspreid en hun liefde gedeeld met anderen.

‘Dat we eigenwijsheid niet verwarren met wijsheid’.
De dominee vertelde dat hij zo moe wordt van mensen die alsmaar riepen: “Nog even volhouden.” “Het komt allemaal weer goed.”
Ik ben zo’n mens.
De hoop op dat het weer goed komt zit er zo bij mij ingebakken, ik ga er van uit dat het weer goed komt, dat we ook weer uit de coronapandemie komen.
Jammer dat andere mensen daar moe van worden, zo is het absoluut niet bedoeld.
Waar ik moe van word zijn al die mensen die hun mening maar over ons uittoeteren.
“Die lockdown had veel eerder gemoeten.”
“Die lockdown is nergens voor nodig.”
“Ik knuffel mijn kinderen en kleinkinderen gewoon, ik vind dat dat gewoon moet kunnen.”
“Kinderen lopen grote ontwikkelingsachterstand op door thuisonderwijs.”
“Ik laat me niet inenten, ben je gek!”
“Het redden van levens van dikke en oude mensen weegt niet op tegen de economische schade die door de lockdown wordt aangericht.”
Zucht.
Dat we eigenwijsheid niet verwarren met wijsheid.

‘De rust bewaren en hoop zaaien’.
Maria zegt op de bruiloft in Kana tegen Jezus dat de wijn op is.
Jezus zegt dan wat onvriendelijk dat hij niets met haar van doen heeft en dat zijn tijd nog niet gekomen is.
Maria verblikt of verbloost niet, maar gaat naar de bedienden en zegt hen “Doe maar wat hij jullie zegt, wat het ook is.”
Zij bewaart de rust en zaait hoop.

Dat moeten wij ook doen.

Weer een digitale viering vanmorgen.
We raken er aan gewend.
Doen kalm aan op zondagmorgen en kijken als het zo uitkomt op een ander moment later op de dag.

Lam Gods

Vanmorgen begon dominee Sijbrand van Dijk zijn overdenking met een opname van het ‘Agnus Dei’ van Samuel Barber, uitgevoerd door Vocus 8.
Hij las de tekst voor van wat we hoorden.
“Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis.”
“Lam Gods, dat de zonden der wereld wegneemt, ontferm U over ons” is de vertaling van deze Latijnse woorden.

Het woord ‘zonde’ werd er in de overdenking even uitgelicht.
Zonde associëren wij vaak met ‘iets fout gedaan hebben’ of ‘doel missen’; vanmorgen hoorden we een andere invalshoek.
Even een stukje letterlijk tekst:
Zonde is een open woord dat telkens weer actueel moet worden, moet laten zien waar het leeg is, waar het kapot is gegaan, waar het is mislukt. 
Zonde moet niet met theorie worden gevuld, maar met ervaring.
Waar liep het uit mijn handen? Waar heb ik het uit mijn handen laten lopen? 
We hebben allemaal binnen in ons een laag gruis, een laag stof van spijt, teleurstelling en verdriet.
Ik bekijk de dingen niet meer zo fris als toen ik 20 was en ik spring niet meer zo enthousiast ergens in als op mijn 18e.
Zonde is een verzameling die in je botten gaat zitten. Zonde vult zich met onze ervaring; het gaat niet over schuld, maar over ‘dit is de situatie, zo loopt het leeg’.
Het is niet iets dat je even kunt fixen.
Het verdriet is er en je kunt het niet aanpakken, het is alleen maar te verdragen.

Dit is echt maar een flintertje van de overdenking, ik zou zeggen: ga die viering bekijken/beluisteren op Kerkomroep. (10 januari, Catharinakerk, 10.00 u)
Aan het einde van de preek zie je dan een prachtige video van een jongetje van 6 dat zielsgelukkig met een prinsessenjurk aan danst als Elsa uit Frozen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het begin van de overdenking heb gemist.
Bij die Latijnse woorden uit het begin zag ik mezelf weer als alt in het RCGK-staan bij de uitvoering van de Theresiënmesse.
Qui tollis peccata mundi. Daar heb ik noten en een melodie bij. En daar hoort Donna nobis pacem bij.
Destijds (1990) zong ik hier in Roden voor het eerst in mijn leven een mis in het Latijn, ik had geen idee wat ik zong.
Maar wát een ervaring om het als koor mét een orkest en solisten uit te voeren.

Als bonus bij dit blog twee werken met de titel ‘Agnus Dei’, gevonden op YouTube.
Het eerste is de versie die we vanmorgen hoorden voor de preek van Vocus 8 van Barber, de tweede is het door mij zo geliefde deel uit de Theresiënmesse van Haydn.

Agnus Dei –  Vocus 8

Agnus Dei – uit de Theresiënmesse van Haynd. 
Als je deze video afspeelt kun je meelezen en meezingen, de tekst en de noten staan erbij.
Probeer de altpartij maar eens te volgen, dat is het tweede notenbalkje van bovenaf.
Dan snap je misschien ook wat beter wat ik bedoel…..

In het schip van de Catharinakerk zaten we gistermorgen met 13 mensen: dominee,  ouderling,  diaken,  lector,  cantor,  6 zangers, cameravrouw en koster; organist Erwin zat op het orgelbankje. Met z’n dertienen vulden we het hele schip met minstens twee meter onderlinge afstand. De vierde adventszondag diende qua bezoekersaantallen sober gevierd te worden,  maar voor wat betreft de muziek dekt ‘sober’  niet de lading. De dienst stond in het teken van J. S. Bach, bijna alle muziek die gistermorgen ten gehore werd gebracht was door hem geschreven en gecomponeerd.

We zongen met een kleine afvaardiging van de cantorij ook twee koralen van Bach. We hadden flink geoefend, want naast de noten moet je ook erg letten op de Duitse uitspraak van de teksten. Wat bijzonder  om zulke mooie muziek met elkaar te zingen, ik heb er erg van genoten.
Cantor Karel zong als bariton ook twee stukken. Wat een goede combinatie samen met Erwin; je zult die twee toch op een zondagmorgen gewoon in je kerkdienst hebben!
Eén van Karel’s stukken was een stuk complexer dan onze bijdrage.
“Fijn dat wij dat niet hoeven te zingen” gebaarden bas Jaap en ik naar elkaar.

… aankondig-engel….

We hoorden het verhaal van de engel Gabriël, die aan Maria verschijnt en haar vertelt dat ze moeder zal worden van de zoon van God. Er wordt de laatste tijd vaak voorgelezen uit de Naardense vertaling, die qua vertaling dichtbij de brontekst blijft. Daardoor lopen de zinnen wat houterig, waardoor de lezing in mijn oren vaak wat onnatuurlijk overkomt. Vanmorgen werd de engel Gabriël in de schriftlezing ‘aankondig-engel’ genoemd. ‘Waarom?’ denk ik dan. Het volgen van de Naardense vertaling leidt me af van de inhoud van de  lezing, het wordt er in mijn beleving onnodig ingewikkeld van, maar uit de spreekwoordelijke wandelgangen maak ik op dat de meningen hierover nogal verdeeld zijn.

Terug naar de viering: na zo’n heftige week, waarin we allemaal met de neus op de coronafeiten zijn gedrukt en we als Nederlanders terechtkwamen in een woestijn van kritiek, oordeel, egoïsme, meningen en geruzie voelt zo’n kerkdienst zoals gistermorgen als even verblijven in een oase. Alsof de Catharinakerk een stolp is waar je met z’n veertienen onder zit en rust, geborgenheid en vrede probeert uit te stralen.

Wat ik hoop,  is dat andere gemeenteleden dit ook zo hebben ervaren. Het is erg lastig dat we elkaar niet mogen ontmoeten. Die veertien mensen uit de bovenste alinea deden allemaal hun best om de wekelijks eredienst door te laten gaan en ‘de lofzang gaande te houden’. In een volgende kerkdienst zijn er weer anderen die het stokje overnemen. We mogen ons gelukkig prijzen met een fantastisch beamteam dat de bijeenkomsten van onze gemeente registreert en uitzendt,  zodat we op afstand toch nog samen kerst kunnen vieren. Je ziet er zo op het oog niet zo veel van, maar deze mensen verzetten bergen werk. Chapeau.

Je kunt deze Bach-viering terugkijken en -luisteren op Kerkomroep: zondag 20 december,  Catharinakerk Roden,  10.00 u.

Als je je hele leven naar de kerk gaat is het niet te vermijden dat je in een viering op zondagmorgen dingen voorbij hoort komen waarvan je denkt: “Dat heb ik al eens eerder gehoord”.

3e Advent

Natuurlijk onthoud je niet alle preken, maar ‘wie schrijft die blijft’ en door mijn blogs over mijn belevingen in kerkdiensten kan ik soms dingen terugzoeken.
Vandaag hoefde ik niet lang te zoeken.
We hoorden voorganger Walter Meijles vertellen over het hebben van succes, het hebben van veel likes en volgers en hoe dat in verhouding staat met God.
Zorgt de zegen van God voor je succes? Hoe succesvoller, hoe beter christen?
Door mijn hoofd schoot de zin ‘Onmiddellijk ophouden met die belangrijkdoenerij’.
Die zin heb ik in juni 2016 opgetekend uit de mond van ds. Theo van Beijeren.
Het was zijn afscheidsdienst en zijn preek was indrukwekkend.
De strekking van die preek en het aangehaalde lied van Fons Jansen vertonen grote paralellen met de viering van vanmorgen.
Tenminste, dat is hoe ik het beleef. Misschien vindt iemand anders wel dat het er niet goed bij past.
Hierbij een link naar het blog ‘Worden als de kinderen’ dat ik destijds schreef.

Terug naar vanmorgen: tijdens het luisteren naar de overdenking dwaalden mijn gedachten regelmatig af.
O ja, dat lied van Danny Vera….. hoe gaat dat ook maar weer.
Jezus vertrekt uit het gebied waar hij op het punt van doorbreken staat; mijn brein gaat dan naar Judas in Jesus Christ Superstar die Jezus vraagt waarom hij niet in de 20e eeuw naar de aarde is gekomen: dan had hij immers een veel groter publiek kunnen bereiken!

Maar daar gaat het Jezus niet om.
Niet om grote groepen aanhangers, maar om het doorgeven van zijn inhoudelijke boodschap.
Toen Gerard en ik later aan de koffie nog even terugkeken op de kerkdienst bleek dat we allebei de woorden uit het laatste deel van de preek hadden onthouden.
Laat de vreugde en de dankbaarheid de maatslag zijn van je leven, want daarmee scheppen wij samen een melodie die de onzuivere klanken kan weerstaan.
Een melodie die er een geluid tegen in kan brengen.
Een melodie die die onzuivere klanken overstemmen kan.
Succes als gelovige vind je niet in de aantallen, maar in de verdieping van je geloof,  je gerichtheid op Jezus Christus en het vermogen om dank te zeggen aan God onder alle omstandigheden.

Verder waren we allebei blij verrast met de bijdrage van Lieke Venema op piano.
Zij speelde Nuvole Bianche van Einaudi voor ons.
Afgelopen vrijdag schreef ik over mijn accordeonspel en dat ik daar niet mee in de openbaarheid treed; dat heeft ook een reden.
Het is namelijk heel spannend en eng om een instrument te bespelen voor publiek, dat doe je niet zomaar.
Lieke deed het vanmorgen en ik heb met respect en bewondering naar haar geluisterd.
Benieuwd naar haar pianospel en het verhaal van de voorganger van vanmorgen?
Je kunt de viering terugkijken en -luisteren op Kerkomroep: Catharinakerk, 13 december, 10.00 uur.

Voor het boek heb ik in de categorie ‘Kerk & PKN-gemeente een nieuw blog geschreven over het kinderkoor dat Gerard en ik een aantal jaren hebben gehad in Roden.

2020: OKR – Oecumenisch Kinderkoor Roden.

In 1989 kwamen wij in Roden wonen. Kerkelijk was dat op zijn zachtst gezegd wennen. Ik zal je niet vermoeien met uitleg over kerkelijke signatuur, maar de hervormde gemeente in Hoogersmilde was een stuk conservatiever, een stuk evangelischer en een heel stuk kleiner. In 1992 begonnen we out of the blue met een christelijk kinderkoor; we plaatsten een oproep in het Roder Journaal en Kerknieuws en we verspreidden briefjes op Christelijke basisscholen.
“Als er 15 zijn gaan we beginnen” zeiden we van te voren; op de eerste avond waren er 14 kinderen en we waagden de gok.
Na een paar weken zaten we al op meer dan twintig kinderen en na drie jaar moesten we met een wachtlijst werken: veertig kinderen was ’the limit’.

Het eerste optreden was in Roderwolde. Dominee Evenhuis was trots op de primeur! Het kleine kerkje zat stampvol, want de kinderen namen natuurlijk allemaal hun ouders mee.
Ons kinderkoor hoorde niet bij een kerk, het heette ‘Oecumenisch Kinderkoor Roden’. We hadden in het begin voornamelijk kinderen uit de hervormde en gereformeerde kerk (PKN bestond nog niet), maar al snel kwamen er ook kinderen vanuit de katholieke kerk en de baptistengemeente, zodat we ook daar gingen zingen.
Soms duurde het even voordat ouders een voet over de drempel durfden te zetten in een andere gemeente; we hebben het wel over 25 jaar geleden en toen waren de grenzen nog erg duidelijk.
In 1997 bestonden we 5 jaar: daar maakten we een groot feest van.
We nodigden Elly & Rikkert Zuiderveld uit en hadden een fantastisch middag in Op de Helte. Later aan de bar zei Elly dat ze die wachtlijst wel jammer vond. “Je kan het koor ook opsplitsen in een kinder- en een tienerkoor. Eerst drie kwartier met de kinderen oefenen en daarna drie kwartier met de tieners. En af en toe samen.  Met die tieners doe je dan moeilijkere dingen en studeer je tweede stemmen in.”
Wat een wereldidee, we hebben het gelijk toegepast. Op het hoogtepunt hadden we bijna 60 leden!
In 1999  voerden we onze eerste musical op: Op zoek naar het licht. Toen we 10 jaar bestonden hebben we een musical ingestudeerd “Naäman, van havik tot duif” en een CD uitgebracht: “Zing zolang je leven mag!”

Gerard en ik hebben ontzettend veel plezier beleefd aan het kinderkoor.
We reisden met ons koor naar Kinderkorenfestivals, waar we veel leuke reacties kregen. Maar de jury was ook wel eens kritisch.
Zo was er een jurylid dat vond dat een dirigent altijd de handen moest gebruiken om te dirigeren; met een gitaar in de handen was dat niet mogelijk. En natuurlijk: bij een professioneel koor is dat ook zo. Maar mijn wenkbrauwen fungeerden als handen: de kinderen wisten precies wanneer ze moesten beginnen, want daar oefenden we op tijdens de repetities.
Met mijn mimiek kon ik ze harder en zachter laten zingen en bij de les houden.
Sinterklaas bedacht overigens een oplossing voor dit probleem: van de goede Sint kreeg ik dat jaar een bouwvakkershelm met een dirigeerstok er aan. Kon ik met m’n hoofd de stok laten bewegen!

Benieuwd naar het toenmalige koor? Dan kun je kijken en luisteren naar een opname uit 1992 (is al eens eerder op deze site voorbijgekomen).
Ons koor zingt op een kinderkorenfestival in 1996 het palmpasenlied ‘Wij zwaaien met takken’ van Elly en Rikkert Zuiderveld. Onze oudste dochters staan vol overgave te zingen,  temidden van hun toenmalige vriendinnetjes/medekoorleden.
Het gaat hier om een stukje van een oude videoband uit ons privé-archief, de kwaliteit is niet zo goed.
Maar wel sweet memories.
Als je op onderstaande link klikt, verschijnt er links onder in je scherm een tabje waar je op kunt klikken.

1996.04 Kinderkoor op het festival in Westerbork

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’. 

Afgelopen week heb ik iedere dag met de gitaar op schoot gezeten; met papieren met teksten en gitaarakkoorden op de keukentafel oefenen, oefenen en oefenen.
Gerard en ik waren uitgenodigd om ‘namens de gemeente te zingen’ in de eerste adventsviering in de Catharinakerk vanmorgen.
Het was al even geleden dat we samen zongen: we zouden immers niet meer als duo meewerken aan kerkdiensten, maar in coronatijd gelden andere regels en wetten.
Dominee Sijbrand van Dijk had als verzoeknummer gevraagd om lied 445; “dat wordt maar heel weinig gezongen” zei hij erbij.
Een heel toepasselijk lied in deze tijd; bij zijn verzoek vertelde Sijbrand dat de schrijver van het lied, de Duitse dichter Jochen Klepper (1903-1942) zijn hele leven gebukt ging onder de terreur van het naziregime. Hij trouwde een Joodse vrouw en toen deportatie dreigde, koos hij met zijn vrouw en dochter op 11 december 1942 vrijwillig voor de dood.
Klepper dicht: ‘De nacht loopt ten einde, de dag nadert al’. Het hele lied is een uitwerking van het contrast tussen de dreigende duisternis en het licht dat zal overwinnen. (meer weten over de dichter en het lied? Hierbij een link naar een artikel  op de website Liedboek Compendium.)
Toen ik met het lied aan het werk ging begreep ik al snel waarom het zo weinig tijdens kerkdiensten wordt gezongen.
Moeilijk! Maar toen we het eenmaal kenden: mooi en indringend.

Aan het begin van de viering citeerde de voorganger Marinus van den Berg:

Doe de lichten aan tegen al het duister.
Zet de lichten voor het raam en ga niet in het donker zitten.
Wees zelf een lichtpunt:  straal licht en interesse uit, geef het licht de ruimte tegen alle angst in.
Verspreid het licht van de aandacht, breng hoop, ondanks alles.
Sluit de gordijnen niet maar open je voor elkaar.

Wat een veelzeggende tekst (mét opdrachten) om de Adventsperiode mee te beginnen!

Vanmorgen was de setting in de Catharinakerk omgedraaid; de avondmaalstafel stond onder het orgel.
Het was een proefopstelling; de 30 aanwezigen zaten in een kring in het schip van de kerk en keken in de richting van het orgel.
Het prachtige adventsbloemstuk stond dus niet in het midden van de kerk onder de preekstoel, maar achter in de kerk.
Ben je benieuwd hoe dat er uit zag? Kijk dan de kerkdienst terug op Kerkomroep (Catharinakerk, 29 november, 10.00 uur).
Wij zongen nog drie andere liederen, waaronder één in het Drents, die kun je dan ook beluisteren.
Vergeet dan vooral niet het begin: Arjan Schippers speelde mooie stukken voor de viering aan!

Gistermiddag heb ik voor thuis op de salontafel ook een adventskrans gemaakt.
Omdat het nog niet heeft gevroren waren de hortensia’s in onze tuin nog prachtig van kleur: daarom heb ik dit jaar gekozen voor een rond bloemstuk zonder dennengroen, maar alleen maar hortensia’s in kleurschakeringen van paars naar bijna wit.
Hierbij een foto van het is geworden?
Wil je meer weten over het zelf maken van zo’n krans?
Hierbij een link naar het blog over dit onderwerp in 2019>>>, vandaar uit kun je (even naar beneden scrollen) doorlinken naar voorgaande jaren.