Categorie: Kerk & gemeente Pagina 20 van 50

Als je naar de kerk gaat ontwaar je soms de stem van God.
In de muziek, als er uit de bijbel wordt gelezen, een gedicht, in de overdenking: het kan van alles zijn.
Vanmorgen bekeek ik op mijn tablet de viering vanuit de Catharinakerk.
Dominee Sijbrand van Dijk legde de vinger in deze kerkdienst op de zere plek en dat is natuurlijk de onrust die wereldwijd is ontstaan door de ‘Black lives matter’-demonstraties.

Deze week kreeg ik van een gemeentelid een column toegestuurd uit Trouw van Stevo

Abraham Kuyper (afbeelding: Wikipedia)

Akkerman onder de titel ‘Modderspruit’. Het ging over de ongemakkelijke ontdekking van een theologiestudent dat Abraham Kuyper een racistische kant had die hij niet kende. Kuyper zag Afrikanen als minderwaardig en met Kuyper in de hand hebben veel Nederlandse Christenen tot het einde toe de apartheid verdedigd.
Mijn vader hoorde daar ook bij. Hij zat als kind op de Paul Krügerschool in Coevorden en was duidelijk voorstander van de boeren in Zuid Afrika, hij kon mooie verhalen vertellen over de Boerenoorlog.
Zo was hij immers opgevoed.
Maar dat botste met wat ik voorgeschoteld kreeg op de Christelijke Scholengemeenschap in Assen. Het heeft mij veel energie, tijd en verdriet gekost om een weg te vinden tussen aan de ene kant een vader waar ik zielsveel van hield en aan de andere kant de vader waar ik het op dit gebied pertinent mee oneens was.
Het onderwerp is voor mij een wond die nooit helemaal dicht gaat.

Vanmorgen luisterde ik naar de preek van Sijbrand.
Hij zei o.a. “Schouder aan schouder, zo zijn wij geschapen.
Niet met de voet van de één op het hoofd van de ander.
……
Nu is het aan ons om het op te pakken.
Het is de hoogste tijd om op te staan.
Ga en genees.
Breng bijeen en maak heel wat kapot is gegaan.
Ga.
Luister.
Zegen.
Doe recht; vooral dat,  doe recht.”

Zo’n overdenking helpt mij om in de veelheid van gedachten, meningen, opinies én de herinneringen vanuit mijn eigen geschiedenis mijn gedachten te ordenen.
De voorganger sloot de dienst af met de Franciscaner zegenbede, waarvan de laatste regels zijn:

Moge God ons zegenen met voldoende dwaasheid
om te geloven dat we verschil kunnen maken in deze wereld,
zodat we kunnen doen waarvan anderen zeggen dat het onmogelijk is.

Wij zitten als witte Europeanen met een collectieve erfenis van schuld en verdriet om wat er in onze geschiedenis is gebeurd.
Als je kijkt naar de viering van vanmorgen (hierbij een link) zie je aan het eind een video, opgenomen met een aantal kleuters met een witte en een zwarte pop.
Wat die kleuters laten zien is het resultaat van eeuwenlange onderdrukking van andersgekleurde bevolkingsgroepen.
Het laatste meisje verdient volgens onze dominee de Nobelprijs voor de vrede.

Deze website is een digitaal tijdschrift met iedere dag een nieuw artikel.
Het beschrijft mijn waarde van de dag, waarbij ik de ene keer wat meer van mezelf laat zien (zoals vandaag) dan de andere keer.
Het is niet bedoeld als discussieforum; neem van mij aan, dat heb ik in mijn leven al genoeg gedaan. 

Toen ik de titel van dit blog getypt had dacht ik: “Wat een raar woord eigenlijk.” maar toch is dit wat we gisteravond met elkaar constateerden. We zijn collectief ge-reset.
‘We’ zijn de leden van Gespreksgroep ’93. Op 2 maart hadden we onze laatste bijeenkomst.
Toen ik even terugbladerde in mijn agenda zag ik een volbeschreven blad van een week waarvan we toen al zeiden: “Drukke week!” Het lijkt wel een ander tijdperk.

Het was de bedoeling dat we gisteravond samen met predikant Sijbrand van Dijk even gingen kijken in de aangepaste kerkzaal van Op de Helte waar misschien binnenkort weer kerkdiensten gehouden worden voor 30 personen. Het begin was al weer heerlijk: even geiten aan de bar met koster Gerard en bijpraten met Saakje.
Gisteravond waren we met z’n tienen; we zaten in een vergaderruimte in een grote kring met allemaal een tafel voor ons en anderhalve meter tussen ons in. Een heel andere setting dan onze gebruikelijke bijeenkomsten: gezellig met z’n drieën op één bank bijvoorbeeld in iemands huiskamer; nu  leek het meer op een vergadering. Maar wát een leuke vergadering!
Het was maar goed dat Tini de leiding nam en iedereen om de beurt aan het woord liet, anders was het één kakafonie van verhalen geweest. Wat hadden we elkaar veel te vertellen, wat is er veel niet doorgegaan, maar wat is er ook veel wel gebeurd.

We vertelden elkaar hoe we door de coronacrisis heen zijn gekomen, wat het met ons deed. Daar kwam het resetten aan de orde. Hoe gaan we na corona verder? Gaan we dingen anders doen? Want het was namelijk niet alleen maar kommer en kwel. Er was ook tijd: voor elkaar, voor hobby’s, voor een gesprek met een oude tante die anders altijd ongelegen belt maar nu langdurig te woord kon worden gestaan, kortom: meer rust in de tent.
Ook niet verkeerd, constateerden we met elkaar.

Sijbrand wilde graag weten hoe we de kerkdiensten hadden ervaren.
Het bleek dat iedereen wel kijkt, maar het zingen werd als ‘niet fijn’ ervaren.
“Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat soms doorspoel” merkte iemand op.
Verder wordt de interactie gemist; ook Sijbrand vond dat een groot nadeel, je hebt geen contact met gemeenteleden.
Iemand zei: “Ik zie die on-line-vieringen’ als een pleister. Het is fijn dat het even zo kon, maar we moeten zo snel mogelijk weer naar echte ontmoetingen.  Als dat niet kan zoals we gewend zijn, dan moet het anders. Misschien is dit wel het kantelpunt in de protestantse traditie van ‘dominee spreekt – gemeente luistert’; zo’n crisis biedt ook kansen om vastgeroeste gewoontes te veranderen”.
Er werd nog even gebrainstormd over mogelijkheden en uitdagingen en toen was het al weer ruim over tienen.

Met rode wangen kwam ik thuis.
Wat een leuke avond, wat heb ik dit gemist!
Maar ook: te volle dag.
Gefietst naar Groningen, gewerkt, boodschappen gedaan, gespreksgroep….. dit wou ik toch anders gaan doen…?

Vanmorgen werd ik wakker in een toestand van zeer grote stress.
Hartkloppingen, zweten, ademhaling veel te snel…….het was het staartje van een realistische droom.
Van huis uit ben ik gezegend met een zeer gezonde slaap, maar daar horen af en toe ook dromen bij waar ik soms beroerd van word.
Deze keer had ik een belangrijk gesprek ergens. Ik reed er in mijn auto naar toe, op voorhand dacht ik de weg te weten naar waar het gebouw stond, maar ik miste ergens een afslag en verdwaalde hopeloos. Het was druk op straat, ik wilde ergens parkeren om op google de weg te zoeken en toen ik na veel gedoe een parkeerplaats had bereikt had ik geen internet en ik was al veel te laat! De paniek kroop in mijn borst omhoog. Op dat moment werd ik wakker.

Oeh.
Gelukkig, het was maar een droom.
Het duurt dan echt wel even voordat ik tot mezelf ben gekomen.

De overdenking in de digitale viering van vanmorgen had als thema: ‘Laat je niet zo verontrusten.”
De voorganger begon met een verhaal uit de praktijk: hij was op weg geweest naar een eetafspraak maar was in het donker verdwaald en kon zelfs met Googlemaps de weg niet meer vinden. Het blauwe pijltje draaide alle kanten op. Paniek.
Gut, wat kwam mij dat toch bekend voor.
“Stress is wat we nu ook ervaren in coronatijd” hield hij ons voor “en door onrust en stress kun je soms niet meer helder denken.”

We hoorden vanmorgen dat de discipelen van Jezus in de stress schieten als ze door hebben dat Jezus bezig is met zijn laatste toespraak voor hen en dat hij daarna weg zal zijn.
“Hoezo dat! Waar gaat u dan heen! Hoe moeten wij u vinden! Hoe gaat het dan met ons!”
Jezus zegt dan “Laat u niet zo verontrusten, maar vertrouw op God en op mij”.
Dit is wel heel kort door de bocht, maar wel de essentie van de overdenking.
Wil je meer horen? Kijk dan de viering terug op YouTube, hierbij een link.

Afgelopen week hadden Gerard en ik ons al wat verdiept in de lezing van vandaag uit Johannes, waarin Jezus o.a. zegt: “Ik ben de weg en de waarheid en het leven.”
Daar hadden we een lied bij gezocht, dat we vanmorgen via een video in de viering mochten zingen.
Net als vroeger (toen we nog als duo aan kerkdiensten meewerkten)  had ik het gevoel dat de tekst nog meer ging spreken in de context van de hele dienst.

Een mooie bijvangst van de digitale vieringen is dat er aandacht is voor de bijdrage van de organisten, vanmorgen Erwin Wiersinga. Hij speelde twee mooie stukken van Grieg op de piano en dat voelt voor mij echt als een cadeautje.

Op het YouTube-kanaal van onze dominee Walter Meijes vond ik een gesprek tussen hem en Sijbrand van Dijk, zijn collega in Roden. Ze hebben een gesprek over corona, dat de kinderen morgen weer naar school gaan en tijdens dat gesprek ontwaarden wij ineens onze nicht Lianne!
Zij is onderwijzeres op de Hoeksteen en vertelt hoe het haar en de kinderen vergaat in deze tijd. Leuk!
Ook zien? Hierbij een link naar die video.