Categorie: Kerk & gemeente Pagina 23 van 50

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

22 december: Hoop & Daniël Lohues.

Door Ada

Op 22 december 2019

De vierde zondag van Advent.
Vier kaarsen werden aangestoken in de viering vanmorgen in Op de Helte en de profeet Micha verscheen weer ten tonele.
Deze keer vertelde hij over de hoop die in het stikdonker altijd weer opflakkert.
Een maagd die zwanger wordt.
Een magnolia die vóór de winter al knoppen laat zien waar in het voorjaar mooie bloemen uitkomen.

Tijdens de overdenking van Ds. Sybrand van Dijk speelde mij een lied van Daniël Lohues door het hoofd dat heel goed bij deze viering had gepast.
Dat lied, Komp wel goed’ wil ik vandaag graag met mijn lezers delen.
Hierbij een link >>> naar een YouTube-video.
Als je daarop klikt en je gaat dan weer terug naar dit blog, dan kun je tekst meelezen.

In ’t zwartst van ’n duustere nacht
Brandt altied waorns ’n keersie
’n Stemmegie flustert daor zacht

Komp wel, ’t komp wel goed
Uuteindelijk weten we ’t best
Komp wel, ’t komp wel goed
Hoop stärft ’t lest

Onderweg in ’n grote woestijn
Bij ’t leste druppeltie water
Heur ie de eeuwigheid schreien

Komp wel, ’t komp wel goed etc.

Tot dat ’t leste flintertie hoop
Wegblaozen is deur de waorheid
Zu ‘we toch zörgen moeten da’w met mekaar
Oogsten van wat we hebben inzeijd
We hebben de grond en ’t water en de kennis en de zunne
We moeten leben of ons leben der van af hangt

Komp wel, ’t komp wel goed etc.

Ach mamme, wat ben ik ja bange
Mag ik in ruil veur ’n keersie
’n Pleister, ’n smok op de wange?

Komp wel, ’t komp wel goed etc.

De bijbehorende kerkdienst beluisteren?
Kerkomroep >>>, Op de Helte, 22 december, 10.00 uur.

De magnolia kwam terug in het prachtige bloemstuk dat tijdens deze adventsperiode in onze vieringen te zien was.
We vinden het altijd maar gewoon dat er ‘iets van bloemen’ voor in de kerk staat en het krijgt mijns inziens niet altijd de aandacht die het zou moeten krijgen.

Na afloop maakte ik foto’s van het bloemstuk en vroeg Dea Smith naar de bijbehorende uitleg; je vindt die uitleg onderaan dit blog.
Neem eens de moeite om het bloemstuk en de symboliek daar achter goed te bekijken.

Adventsschikking 2019:

De adventsschikking volgt de lezingen uit Micha.

Het is een opbouwschikking die iedere week iets langer wordt.

De kleur is paars.
De basis is van :

Klimop: Gods trouw
Coniferengroen: hoop
De verschillende kegels en zaaddozen: nieuw leven

De schikking staat op een spiegel:
Spiegel: deze werpt een ander beeld op jezelf, de wereld, de tijd (die achter je ligt?)

1^ste advent: Micha 2:
Het kan licht worden , maar daar moet je zelf iets voor doen.

Dit verbeelden we met het poten van 3 bollen. Het lijkt nog niet veel, maar vanuit dit onooglijke iets komen de mooiste bloemen tevoorschijn.

2^de advent: Micha 4: 1-8
Op die dag zullen wapens omgesmeed worden tot gereedschap. En zul je een plek vinden waar je “in de schaduw van God” mag genieten van de dag

Handvormige bladeren: Gods bescherming
Een schepje: gereedschap i.p.v. wapens.
Bollen: nieuw leven

3^de advent Micha 6: 1-8
God vraagt om een andere houding: Doe recht en ga de weg van God.

De kleur is roze. Er is al iets van Kerst te zien.
Roze rozen: liefde
2 stel handen die naar elkaar reiken.

4^de advent: Micha 7: 1-7, 18-20
Hier wordt een hoopvol visioen geschetst: er zal een nieuw begin komen.

Magnoliatak met dikke knoppen: de voortekenen van een nieuw begin.
De kerstster: als belofte van een betere toekomst

Kerst:
De 4 schikkingen worden en een cirkel geplaatst. We zetten de schikkingen met waxinelichtjes in het licht.
In de schikking zijn witte rozen van Gods liefde zichtbaar.

Reageren

21 decermber: Kerstviering bij de PCOB.

Door Ada

Op 21 december 2019

In Kerk & gemeente

In augustus van dit jaar besloten Gerard en ik om te stoppen met optreden als Duo Waninge. We zijn te kwetsbaar geworden in onze gezondheid en we kwamen tot de conclusie: we moeten het maar niet meer doen.
Maar dat betekent niet dat we niet meer samen zingen. In het Christmascarol-koor van afgelopen weekend zongen we tenor en alt en tot kerst is Gerard gast-tenor bij de Cantorij Roden.

Afgelopen donderdag, 19 december, zou ik alleen gaan zingen op het kerstfeest van de PCOB. Eerst wist ik niet eens wat die afkorting betekent; de letters blijken te staan voor Protestants Christelijke Ouderen Bond, subtitel: ‘Samen sterker voor senioren in Nederland’. Hierbij een link naar hun website >>>. Als 50-plusser mag je al aanhaken, dus ik had al 9 jaar lid kunnen zijn.

Gerard was gistermiddag ook vrij en kwam op het idee om mij te vergezellen.
Maar dat was leuk: in plaats van één stemmig kerstliedjes zingen konden we nu twee-stemmig aan de viering mee doen en dat was, ook voor mij, een aangename verrassing.
Het kerstfeest was opgebouwd rond ons kerstrepertoire: veel oude, bekende liederen en af en toe een lied van Elly & Rikkert of een mooie vertaling van Ds. A.F. Troost.
Het resulteerde in een rustige viering met veel zang, gedichten en bekende gedeelten uit de bijbel. Verder mocht ik mijn eigen kerstverhaal over Pieter voorlezen in de streektaal en daar geniet ik zelf minstens zo van als de luisteraars.

Het was aangenaam samen zingen.
Dat vonden de aanwezige ouderen ook; “We hoefden niet zo hoog te zingen!”
Dat heeft ook een reden: ik kan zelf niet meer zo hoog.
Zong ik vroeger bij Christelijke Zangvereniging Halleluja in Hoogersmilde nog onbekommerd de sopraan partij: tegenwoordig kan ik me dat niet meer veroorloven.
Als je met orgel de samenzang begeleidt zit je vast aan noten, maar met een gitaar kun je een beetje ‘sjoemelen’: je zet het lied in een ander akkoord en gebruikt een klem. Dan is een lied soms zomaar 2 of 3 tonen lager.

De aanwezigen gaven de indruk dat het een mooie middag was.
Gerard en ik kunnen dat alleen maar beamen; het was ook voor ons heerlijk om weer even samen de oude, vertrouwde kerstliedjes te zingen.
Deze vormen van vrijwilligerswerk, zoals ook vorige week met het Carolskoor, passen goed bij ons. Ook al zijn we gestopt als Duo Waninge en gaan we niet meer z’n tweeën de provincie in, samen zingen blijft iets wat we in Roden en omstreken gewoon blijven doen.
Dat hoeft niet altijd als duo, dat kan ook in een kwartet, in een workshopje, een informele zangavond of een optreden met het ‘Af&Toe-koor ‘.
Nog even een leuk nieuwtje: dochter Frea heeft voor het ‘Af&Toe-koor’ en logo gemaakt!
Dit zal ik gaan gebruiken bij oproepen voor het ‘Af&Toe-koor’ in het komende jaar.
Dus hou je van zingen en zie je dit logo: haak aan, want samen zingen is geweldig, ook al kun je niet meer zo hoog.

Reageren

16 december: Drie kaarsen maar?

Door Ada

Op 16 december 2019

In Kerk & gemeente

“Waarom branden er maar drie van de vier kaarsen van die mooie kerstbloemenkrans? ”
Die vraag stelde iemand uit het publiek gisteravond na afloop van de Carols-vesper in de goed gevulde Catharinakerk.
We legden uit dat het de derde zondag van Advent was en dat we volgende week zondag, de laatste, vierde kaars aansteken.
Dat die vraag gesteld werd, kwam omdat er gisteravond mensen in de kerk waren die niet gewend zijn om onze vieringen te bezoeken. Zij waren er om te luisteren naar het PKN-Carolskoor én om zelf naar hartelust mee te zingen met de bekende Engelse Carols.

Voor de viering ontmoette ik iemand die ik ken van de Maandagavondclub >>>
Ze verheugde zich op het koorgezang en vroeg zich af of wij het lied ‘Op een onbewoond eiland’ ook gingen zingen? Nee, dat stond gisteravond niet op ons repertoire, maar ik beloofde: “Als ik een keer weer bij jullie kom zingen op maandagavond, dan gaan we het zeker zingen!”

De viering van gisteravond was hartverwarmend.
Dat kwam niet alleen omdat ons PKN-carolskoor meewerkte, maar ook omdat er zo met hart en ziel werd meegezongen door de aanwezigen.
We leerden gisteravond meer over de achtergrond van de carols en dochter Frea vertelde hoe zij het zingen van Christmas-carols heeft beleefd toen zij zeven jaar in Engeland woonde.
Als schriftlezing hoorden we het uitgebreide verhaal van de heilige Sint Wenceclaus, waarop de carol ‘Good King Wenceslas’ is gebaseerd.

Het zingen met Erwin Wiersinga op het orgel was na alleen maar á capella zingen wel even wennen, maar het ging prima; hooguit wat langzamer dan we gewend waren. Nu hoefde ik niet met de blokfluit de begintonen aan te geven: Erwin ‘legde het akkoord neer’ en iedereen pakte daaruit zijn eigen begintoon. Zoals ik al eerder zei: ervaren zangers.
Het ging allemaal van een leien dakje en de aanvankelijke zenuwen verdwenen tijdens de viering als sneeuw voor de zon.

En toen was het klaar.
Afgelopen.
Van Didi kreeg ik een prachtige bos bloemen en werd omstandig bedankt.
Zes weken naar toe gewerkt, over gedroomd, geoefend met dirigeren, weer over gedroomd, samen stevig gerepeteerd, liedjes niet meer uit ons hoofd kunnen krijgen, in de zenuwen gezeten en dan….. kun je het loslaten.

“Het was een feestje!”
Meerdere koorleden kwamen met deze opmerking en ik ben blij en trots dat ik dit feestje heb mogen organiseren voor de PKN Roden-Roderwolde. Dat was nooit een feestje geworden als niet iedereen zo ontzettend enthousiast had meegedaan, dus het ‘feestje-mes’ snijdt aan twee kanten!
Of dit project volgend jaar een vervolg krijgt, daar kan en wil ik nog niets over zeggen, dat hangt van heel veel factoren af.

Vanmorgen kreeg ik foto’s en video’s.
Konden we nog even nagenieten.
Wil je ook nog even nagenieten?
De hele viering van gisteravond is opgenomen en kun je terugkijken via Kerkomroep >>>
15 december, 18.50 uur Catharinakerk en dan klikken op ‘kijken’
Eerst krijg je een tekst in beeld, maar zodra het koor begint te zingen komen de beelden er bij.

Reageren

15: december: Dan maar zonder markt.

Door Ada

Op 15 december 2019

In Kerk & gemeente

Geen Weihnachtsmarkt gisteren, toch gezongen met het PKN-Christmascarol-koor.
Donderdagavond kreeg ik telefoon van Rik van de Vereniging voor Volksvermaken Roden.
Door de slechte weersvooruitzichten voelde de organisatie zich genoodzaakt het evenement af te blazen.
Diep teleurgesteld was ik.
Ik stuurde alle koorleden een mail over de afgelasting, maar hield nog een slag om de arm.
“Vooreerst gaan we ons richten op zondagavond, maar misschien ontstaan er in de loop van de komende dagen nog andere initiatieven, we wachten het even af.”

Vrijdagmorgen, we hadden er een nachtje over geslapen, besloten we om toch te gaan zingen. Dan maar zonder markt.
We verzamelden zaterdagmiddag om 14.15 uur in de Molenhof waar we om 14.30 zouden gaan zingen.
Maar we stonden al in kooropstelling en er bleven al best wel veel mensen staan om te luisteren en te kijken naar de dingen die komen gingen, dus we begonnen maar alvast.
Het was een bijzondere ervaring om zo tussen het winkelende publiek te staan zingen.
Ging het allemaal goed? Het meeste wel, maar bij ‘What child is this’ gaf ik de eerste keer een veel te traag tempo aan. Dus afslaan en opnieuw beginnen.
Ik vergat een keer het vijfde couplet van een lied; daar hebben we hartelijk om gelachen en het toen alsnog gezongen.
Verder hadden we een mooi uithangbord met informatie over ons koor, maar in de buitenlucht waaide dat weg. Maar eigenlijk ging het verder verrassend goed.

We kregen erg leuke reacties.
Een mevrouw bij ons uit de buurt””Had ik dit nou geweten, dan had ik ook meegezongen!”
Iemand had in het publiek gehoord dat we maar drie keer gerepeteerd hadden.
“Hoe kan dat nou! Drie keer repeteren en zo’n koor neerzetten!”
Het geheim is dat er veel geoefende zangers meededen én het is natuurlijk bekende muziek. Een luisteraar vertelde dat ze geëmotioneerd was geraakt van ‘Silent night’.
“Zo mooi, ik moest er van huilen…..”

Natuurlijk ben ik blij met zulke fijne reacties, maar zelf ben ik het meest trots op het feit dat de koorleden er zo van hebben genoten.
Het gezamenlijk instuderen van 7 overbekende Engelse carols en die met elkaar een aantal keren vierstemmig zingen voor publiek: het was precies wat ik gehoopt had toen ik deze activiteit aanbood in het jaarprogramma van onze kerk.

Toen we ‘het blokje van 7’ drie keer gezongen hadden (2x in het overdekte winkelcentrum Molenhof en één keer buiten voor Joy), vonden we het allemaal wel genoeg.
Tot onze grote verrassing zorgde Bertjan Stadman van ‘Cruwijn’ na afloop voor een glas glühwein voor alle koorleden.
Maar dat was lekker en gezellig; dank Bertjan!

’s Avonds had ik nog even weer app-contact met bovengenoemde Rik.
Dat we toch hadden gezongen en dat het zo leuk gegaan was.
Onmiddellijk kreeg ik een filmpje terug: hij had in het publiek gestaan en een video gemaakt.
Of wij volgend jaar ook weer van de partij zijn.
Daar heb ik nog geen antwoord op gegeven, want in principe was dit een eenmalig gebeuren.
“We keep in touch” hebben we afgesproken.
Wij kiek’n wel eem.

Reageren

12 december: Chestnuts.

Door Ada

Op 12 december 2019

In Kerk & gemeente, Muziek

Kerstmuziek.
Je komt er niet onderuit in deze dagen. Hoeft ook niet, over het algemeen is het sfeervol geluidsbehang. Na Sinterklaas luister ik regelmatig naar mijn eigen ‘Kerstafspeellijst’ op Spotify. Dat is een raar mengelmoesje van verschillende stijlen en verschillende talen.
Dat mag ik van mezelf ook al alleen maar beluisteren tussen Sinterklaas en Kerst, dus deze periode heb ik regelmatig de oortjes in en geniet ik van mijn eigen kerstkeuze.
Have your self a merry little christmas; zoiets.

Als het gaat om zingen van kerstliederen kom ik dit jaar voldoende aan mijn trekken.
We zingen 7 bekende Engelse carols met het PKN-Carols-koor en met de cantorij zingen we op 1e Kerstdag. Verder barsten de dochters en Jon regelmatig uit in een meerstemmig kerstgezang, dan staan we soms zo maar met z’n allen te zingen.

Het Carolskoor is trouwens tot nu toe een succesvol gebeuren! Met de dertig zangers die zich hebben opgegeven hebben we gisteravond de derde en laatste repetitie gehad.
Wat een feest, mensen. Het blijft voor mij spannend; omdat ik er voor sta te dirigeren beleef ik het zingen van de altpartij wat minder ontspannen, maar de opzet van de activiteit is helemaal geslaagd. Het vierstemmig bekende carols zingen geeft enorm veel gezamenlijk zang-plezier, ik zie mensen genieten van het zingen in dit koor en wat beslist meehelpt is dat er veel goede zangers meedoen: de afzonderlijke stemgroepen zijn zeker van hun partijen en dan is het fijn zingen! Op de afbeelding hiernaast een foto van de grote advertentie van onze gemeente in het Roder Journaal (klik op de afbeelding voor een vergroting, dan kun je de locaties en tijden zien).

Waar het hart vol van is loopt de mond van over; ik dwaal af, ik wou het hebben over kerstmuziek.
Eén van de mooiste kerstliedjes vind ik ‘Chestnuts roasted…’ (gewoon gepofte kastanjes) van Nat King Cole
Vreselijk Amerikaans maar voor mij heel erg ‘feel good’.
Net als Perry Como en The Brothers Four.
Jaren ’50 en ’60 kerstmuziek van zoetgevooisde zangers.
Heerlijk.
Fout maar heerlijk.
Luister maar eens: Nat King Cole >>>

Reageren

9 december: Een huis van 100 jaar.

Door Ada

Op 9 december 2019

In Kerk & gemeente

Gistermorgen, tweede Adventszondag, vierden we met onze gemeente een bijzonder jubileum: het was 100 jaar geleden dat het kerkgebouw ‘Op de Helte’ werd gebouwd.
Over jaartallen en geschiedenis ga ik op dit blog niet uitwijden, daarvoor verwijs naar de website van onze PKN-gemeente, hierbij een link naar de pagina ‘Op de Helte 100 jaar’>>>.

Net als vorige week verscheen ook deze morgen de profeet Micha weer: hij voorspelde dat het die middag 24 graden zou worden en dat we konden zwemmen. Hij voegde de daad bij het woord, zocht z’n zwembroek al vast op en ging op een strandbed liggen. Waar hij vervolgens tot groot vermaak van de kerkgangers door heen zakte.
Ten overvloede deelde Micha mee ‘dat dit er niet bij hoorde’…… dat hadden we al begrepen. Dat mooie weer was net zo onwaarschijnlijk als de profetie van Micha 8 eeuwen voor Christus: dat de mensen in de toekomst in vrede onder hun vijgeboom zouden kunnen zitten. Micha werd er destijds net zo om uitlachen als nu om zijn weersvoorspelling.

Extra feestelijk was vanmorgen de medewerking van Christelijke Muziekvereniging Oranje. (klik op de foto voor een vergroting).
Zij begeleidden de gemeente bij één lied en speelden daarnaast ook een aantal werken.
Halverwege het stuk ‘Guardian of my soul’ hoorden we een prachtige solo; als je al vanaf je kindertijd in kerkdiensten komt herkende je onmiddellijk de melodie van ‘Eén Naam is onze hope’. Wil je Oranje ook horen spelen? Je kunt de viering beluisteren op Kerkomroep >>> ( 8 december, 10.00 uur, Op de Helte)

Het zwaartepunt in de overdenking lag niet op Micha’s profetieën maar op het kerkgebouw waar we in zaten. We hoorden verhalen over de kopers van het huis dat daar eerst stond en de grond die daar bij hoorde. We hoorden over de verbouwing in de jaren zeventig en we hoorden hoe er duizenden guldens bij elkaar werd gespaard door de toenmalige gemeente om die verbouwing (1.5 miljoen!) te bekostigen.

Een kerk is meer dan een hoop stenen.
Er wordt gedoopt, getrouwd, gerouwd.
Er wordt gezongen, gelezen, gebeden.
Een kerkgebouw is een stenen getuige van onze geloofsgemeenschap.

We zongen als slotlied een tekst van André Troost: ‘Dit huis, een herberg onderweg’.
Het laatste couplet zegt eigenlijk alles:

Dit huis, met liefde opgebouwd,
dit gastenhuis voor jong en oud
ligt langs de weg als een oase.
Hier kan men putten nieuwe kracht
hier is beschutting voor de nacht
hier is het elke zondag Pasen!
Gezegend al wie van hier gaat
en al zijn lasten liggen laat.

Na de viering, Oranje speelde nog twee nummers, was er koffie mét gebak.
Heel speciaal gebak: het flinterdunne chocolaadje op de bovenkant van het taartje was een afbeelding van het 100-jarige kerkgebouw.
Yum!

Reageren

2 december: Een ankerplaats in de tijd.

Door Ada

Op 2 december 2019

In Bloemen, Kerk & gemeente

Soms wordt aan mij gevraagd: “Waarom ga je eigenlijk nog naar de kerk?”

Lezers van dit blog kunnen inmiddels weten waarom ik naar de kerk ga, maar die vraag kan ik nooit kort en eenduidig beantwoorden. Gistermorgen werd het waarom van een kerkdienst door dominee Sybrand van Dijk in één zin samengevat: een ankerplaats in de tijd.

Ja.
Dat is het ook voor mij. Een rustpunt in de week.
Wat is er allemaal gebeurd, wat heeft het met me gedaan, wat was mijn rol, wat moet ik er mee, wat kan ik er mee?
Bezinning, nadenken over teksten, zingen en luisteren.
Gisteren vierden we de eerste zondag van Advent. Voor de viering begon werd het voor het bezinningsmoment heel stil in de roezemoezige, overvolle kerk; organist Ad speelde de melodie van ‘Kom tot ons, de wereld wacht’.
Wat een mooi en ingetogen begin van de Adventstijd.

De eerste kaars werd aangestoken in de adventskrans (zie foto links) die op de tafel in het liturgisch centrum staat. Opeens ging het licht uit en daar verscheen de profeet Micha die aan de kinderen vertelde dat het heel bijzonder was dat hij vanuit de 8e eeuw voor Christus in ons midden was; veel bijzonderder dan Sinterklaas, die ieder jaar naar Nederland komt. Maar deze Micha was lang niet zo aardig als Sinterklaas, hij was zelfs wat knorrig. Hij wees ons er op dat het donker was en of wij zelf niet zagen dat het licht uit was. “Wie is er eigenlijk verantwoordelijk voor het licht?” Het bleek koster Nienke te zijn.

Later op de preekstoel hoorden we meer Micha-geluiden. Hoe (slecht) staan we er voor? Hoe is het in de vluchtelingkampen op Lesbos? Waarom is ons doel nog steeds economische vooruitgang? Hoe staat het er voor met onze eigen verantwoordelijkheid voor mens en milieu? Net als bij de toehoorders van Micha eeuwen geleden schuurde het. Onze uitvluchten werden afgedaan als smoesjes. Zo actueel is de bijbel voor een goed verstaander. Niet de koster is verantwoordelijk voor het licht, maar wij allemaal. Hele verhaal horen? Luister dan naar de viering op Kerkomroep >>>, Catharina kerk, 1 december 10.00 u.

Eerst kaarsen, dan hortensia, opvullen met conifeer

Zaterdagmiddag maakte ik met groen uit onze eigen tuin een adventsbloemstuk voor op onze salontafel. Daarvoor gebruikte ik de schaal die ik al anderhalf jaar geleden voor dit doel had gekocht bij Het Goed. Rechts een foto van de opbouw: oasis, kaarsen als eerst bovenop plaatsen, zijkanten bekleden met hortensia, de ruimte tussen de kaarsen en de hortensia opvullen met conifeer en (in mijn geval) Koreaanse zilverspar en als laatste de rode skimmia ontdoen van de blaadjes en in groepjes van twee of drie tussen de kaarsen zetten.
Paarse besjes en andere versieringen aanbrengen in de hortensia.
Bij mij is de hoofdkleur paars/blauw, maar je kunt ook kiezen voor zilver, goud of rood.
Meer lezen over adventsbloemstukken?
Hierbij een link naar het blog over dit onderwerp in 2018>>>, vandaar uit kun je (even naar beneden scrollen) doorlinken naar voorgaande jaren.

Reageren

25 november: Gene zijde.

Door Ada

Op 25 november 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Als je in de cantorij zingt is de viering op de laatste zondag van het kerkelijk jaar qua muziek één van de mooisten. Ook gistermorgen zongen we passend en ingetogen repertoire. In de weken vooraf ben je op de repetitieavonden met de liederen bezig, in de viering die daarop volgt komen teksten en muziek samen. Het is beslist anders dan wanneer je als gemeentelid in de kerkzaal zit; ook Gerard, die gisteren als ‘inval-tenor’ met ons meezong had dit zo ervaren.
Maar het is natuurlijk geen vrolijke dienst; het verdriet is soms tastbaar aanwezig.

Onze nieuwe dirigent Karel Stegeman loodste ons kundig door de soms bekende maar soms ook lastige stukken. Dirigent en koor zijn trouwens al aardig aan elkaar gewend en zijn uitspraken brengen menigmaal een glimlach teweeg.
“Alten: probeer blij en ontspannen te zingen. Die sprong naar beneden moet u wat eleganter nemen.” De heren achter ons hebben daar beelden bij en mompelen iets over ‘moede hinde’s’.
Soms worden we aangespoord om meer te genieten van een bepaalde noot die een mooi akkoord vormt met de andere stemmen.
Een alt die even niet had opgelet riep: “Waar moet ik genieten?” wat dan vervolgens weer een hoop onrust veroorzaakt.
Gistermorgen voor de viering vroeg Karel ons om bij het zingen van de klank ‘ng’ onze kaak te laten vallen. Daar moet ik niet te veel bij nadenken en de alt naast mij kennelijk ook niet; we moeten elkaar dan even niet aankijken.

Terug naar de viering.
In het begin kreeg Bea Sportel het woord. Zij schreef een gedicht bij het overlijden van haar broer en droeg dat intens en ontroerend voor.
Herkenbaar; ook wij verloren dit voorjaar een broer in onze familiekring.
De kerk zat erg vol, want er waren 36 namen te noemen van gemeenteleden die ons ontvallen zijn.
36 kaarsen kaarsen en 36 rozen.
Op de foto het bloemstuk bij de 36 kaarsen: de ‘vingers’ van de vingerplant staan voor handen die de 36 rozen omvatten die symbool staan voor de overleden gemeenteleden.
Het noemen van de naam is voor iedere familie een beladen moment; zelf hebben we dat al een aantal keren ervaren na het overlijden van onze ouders in Hoogersmilde.
Er werd tijd genomen voor iedere naam, de volgende naam werd pas afgekondigd als de familie die de vorige kaars had aangestoken weer plaats had genomen.

Een troostijke viering, mede door de korte, maar veelzeggende overdenking van dominee Sybrand van Dijk.
Fijn dat we dit we als PKN-gemeente naast o.a. doop- en trouwdiensten, kinderkerstfeest en de paascyclus kunnen bieden binnen de cirkel van het kerkelijk jaar.
Dit blog sluit ik af met het bovengenoemde gedicht van Bea.

Gene zijde

Ik ging met jou
tot aan de grens
die laatste stap
naar de eeuwigheid
moest jij alleen maken
en nu
voorgoed voorbij
blijf ik achter
en jij
keert terug naar de bron
daar waar alles begon
daar waar de eeuwigheid begon
sterren stralen
mij tegemoet
jij in mij
en
ik in jou…..

Reageren

21 november: Stil en verdrietig zijn we.

Door Ada

Op 21 november 2019

In Alledag, Kerk & gemeente

De titel van dit blog waren de eerste woorden in de rouwadvertentie die vriendengroep ‘De Havenstappers’ deze week heeft geplaatst in het streeknieuwsblad ‘de Krant’.
De Havenstappers; één van onze netwerkkringen hier in Roden.
Op deze website schrijf ik er af en toe over; meer weten?
Lees dan het blog ‘Havenstappers’ uit 2015 >>>

Vorig jaar zagen we elkaar in oktober tijdens een gezellig etentje, dit jaar staat er een ontmoeting in de agenda’s eind november.
Maar we zagen elkaar gisteren al en dat had een verdrietige reden: één van ons, Klaasje van Dijken, is vorige week donderdag overleden.
Niet te bevatten.

Zaterdagmiddag kwam ik in de Jumbo een ander lid van onze club tegen.
We omhelsden elkaar en wisten even niet wat te zeggen.
We herinnerden ons de bijeenkomst van vorig jaar.
“Vorig jaar zeiden we nog tegen elkaar: Veertien stellen! We zijn er allemaal nog en iedereen is nog bij elkaar. Wat een wonder eigenlijk.”

Gistermiddag was de afscheidsbijeenkomst van Klaasje in Op de Helte.
Het meest ontroerend vond ik het afsluitende deel van de dienst op het kerkhof.
Na de zegen kreeg iedereen de gelegenheid om langs de kist te lopen en een laatste groet te brengen.
Dochter Renate en schoonzoon Maarten speelden toen met z’n tweeën “Bist du bei mir” op respectievelijk saxofoon en trompet.
(klik hier voor een brass-uitvoering van dit werk >>>, gezongen door sopraan Shigeko Hata)
Ook al was de uitvoering niet helemaal vlekkeloos, mooier heb ik het nooit horen spelen.
Toen we van het kerkhof afliepen in de mist hoorden we de klanken van het lied langzaam wegsterven.

Stil en verdrietig zijn we.

Reageren

19 november: Verwend.

Door Ada

Op 19 november 2019

In Kerk & gemeente

Zondag 17 november waren er twee vieringen in onze PKN-gemeente: ’s morgens een Ik-zie-jou-viering en ’s avonds een orgelvesper. Die middag had ik de cantorij-reünie, dus ik moest kiezen tussen die twee vieringen. Niet echt een dilemma hoor; een viering met Theo van Beijeren als predikant en Erwin Wiersinga op het historische Hinsz-orgel in de Catharinakerk heeft mijn grote voorkeur.

De kerk was voor vesperbegrippen mooi gevuld.
Er werd een beroep gedaan op de de alertheid van de aanwezigen, want de orde van dienst begon met pagina zeven en de andere pagina’s hadden een willekeurige volgorde.
Het was kennelijk gedisciplineerd publiek; het leverde hooguit wat extra geritsel op.

Bij zo’n avondviering in de Catharinakerk daalt er altijd een bepaalde rust op me neer.
Het oude gebouw en de meditatieve sfeer van een vesper doen iets met me.
We zongen de overbekende psalm 42 ‘Evenals een moede hinde’ . De tekst van de aangegeven coupletten kende ik uit m’n hoofd vanuit mijn kindertijd (herhaling is de kracht van de reclame) en ik realiseerde me dat in dit kerkgebouw al eeuwen kerkdiensten worden gehouden.
De schriftlezing was het verhaal van de wijze en dwaze meisjes die met hun olielampjes op de bruidegom wachten. Deze lezing was gekozen bij het thema ‘Wachet auf ruft uns die Stimme’ een stuk van Bach, in ons liedboek terechtgekomen onder de titel ‘Op waakt op, zo klinkt het luide’.
We zongen natuurlijk verschillende, toepasselijke liederen als gemeente, maar een glansrol was weggelegd voor Erwin Wiersinga, die stukken speelde van o.a. Sweelink, Kauffmann en Brahms.

Het mooist vond ik het stuk waarop de vesper was gebaseerd, BWV 645 van J.S. Bach.
Ik ben niet zo klassiek onderlegd en dit was het enige stuk dat ik goed kende.
Ken je het niet? Hierbij een link naar een uitvoering op You Tube>>>, waarbij je de noten in beeld krijgt. Het klinkt niet zo mooi als eergisteravond in de kerk, maar dan heb je even een idee.
Kijk eens naar de notenbalkjes die je in beeld krijgt bij de muziek……wat een kunstenaar ben je als je dat kan spelen.
En wat zijn we in Roden verwend dat we hier in een gewone vesper op een gewone zondag naar mogen luisteren.

Reageren