Categorie: Kerk & gemeente Pagina 28 van 56

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

3 februari: Taizé in Niekerk.

Door Ada

Op 3 februari 2020

Een aantal weken geleden was ik bij Piety om een uurtje samen accordeon te spelen.
Op piano-muziekstander lag Taizé-muziek en ze vertelde dat ze binnenkort meezong in een projectkoor in Niekerk in een speciale Taizé-viering.
“Waar ligt dat eigenlijk, Niekerk?” vroeg ik aan Gerard.
Hij dacht dat het bij Enumatil lag. Was ook zo. Gisteravond slingerde ik over landweggetjes in een omgeving die nog geen 15 kilometer bij Roden vandaan ligt en die voor mij volslagen onbekend is.

De viering was in de Liudgerkerk, een eeuwenoude kerk uit de 12e eeuw.
Het pad er naar toe was helemaal afgezet met glazen potten waar waxinelichtjes in brandden; wat een sfeervolle aanblik!
Eenmaal binnen werd duidelijk dat men z’n best had gedaan om de Taizé-sfeer zo goed mogelijk te treffen. Overal in de kerk stonden kaarsjes, het liturgisch centrum was met een groot, oranje doek aangekleed (zie foto) en de medewerkers (koor en sprekers) waren gekleed in stemmig geel/rood/oranje.

Van Piety had ik begrepen dat het koor al vanaf september aan het oefenen was en dat was goed te horen.
Meerstemmige Taizémuziek is sowieso al prachtig en als het wordt uitgevoerd door een goed koor, dan voegt het echt iets toe. De begeleiding bestond o.a. uit een keyboard, maar dan wel één die orgel, piano én gitaar kon laten horen. Ik heb echt rond zitten kijken waar die gitarist nou toch zat…… later begreep ik pas dat die er niet was. Verder was er begeleiding van een hobo, een viool, een klarinet en een dwarsfluit, die prachtige tegenmelodieën speelden; bij sommige liederen werden er zelfs tegenmelodiën gezongen!
Er was één ding dat ik erg jammer vond: het koor nam heel veel van de liederen voor haar rekening en als de gemeente al mee mocht zingen dan was het maar één of twee coupletten. Onderdeel van de Taizé-beleving is juist ook veel samen zingen en dat heb ik gisteravond gemist. Zelfs bij de gebedsresponsie ‘O Lord hear my prayer’ bleef de dirigent maar met de rug naar ons toestaan. Op deze manier neem je niet echt deel aan het gebed en dat vond ik een gemiste kans.

Voor het overige was het een mooie, ingetogen Taizé-bijeenkomst..
Zitten in een historische kerk (wel ouderwetse, harde banken trouwens), luisteren naar vertrouwde teksten, bidden, zingen en stilte: een geschenk voor mezelf.
Even stilstaan bij wat me bezig houdt.
Bij de ingang hadden we een kaarsje gekregen.
Tijdens het zingen van het lied ‘C’est toi, ma lampe, Seigneur’ (U bent mijn licht, Heer) werd het licht vanaf de paaskaars door de hele kerk doorgegeven. Dat doen we in Roden alleen in de paasnacht; ik vond het een plechtig moment.

We sloten de viering af met ‘Blijf met Uw genade bij ons’.’
Met mijn brandende kaarsje heb ik tot het eind meegezongen.
Wat je dan voelt kan ik niet goed onder woorden brengen.
Ik had het niet willen missen.

Overigens: ik moet nog eens op de fiets naar Niekerk.
Het is daar erg mooi, maar in het donker in de auto zie je daar weinig van!

Reageren

28 januari: Lessons and carols in Roden.

Door Ada

Op 28 januari 2020

In Kerk & gemeente

De afbeelding hiernaast laat zien wat Gerard en ik zondagavond in Op de Helte hebben beleefd.
Bij de titel zul je denken: “Carols? Het is toch al kerst geweest?”
Dit staat er over op de website van Choral Voices:

Voor veel mensen is op 1 januari de kersttijd voorbij. Anderen houden 6 januari, Driekoningen, aan als datum waarna de kerstversiering kan worden opgeruimd.
De kersttijd eindigt in de christelijke traditie echter pas veertig dagen na de geboorte van Jezus op 2 februari met Maria Lichtmis of Presentatie van de Heer in de tempel. De traditionele Joodse wet schrijft moeders voor om veertig dagen na de geboorte van het kind een zuiveringsoffer te brengen.

In de Anglicaanse traditie wordt de dag dat Jozef en Maria Jezus in de tempel brachten gezien als het moment dat het licht in de wereld kwam. Daarom worden er voorafgaand aan de Lichtmis, (Candlemass) van oudsher kaarsen gezegend.

Choral Voices zingt voor het zevende jaar in de weken voor 2 februari een vesper met een serie Bijbellezingen (Lessons) en liederen (Carols) waarbij stilgestaan wordt bij het vervolg van het kerstverhaal uitmondend op de Presentatie van de Heer in de tempel. Bij de presentatie zegende de oude Simeon de ouders en het Kind en besefte hij dat hij de Messias aanschouwde. In deze Lessons and Carols for Epiphany klinken werken van onder andere John Rutter, John Gardner, Kenneth Leighton en Giovanni P. da Palestrina. De muziek is afwisselend vrolijk, statig, uitbundig, ingetogen, eeuwenoud en modern. Er is uiteraard alle gelegenheid om mee te zingen met de hymnes.

Vrolijk, statig, uitbundig, ingetogen en modern. En ontroerend. Dat staat er niet bij, maar dat was het wel. Plechtig ook. Geen aan- en afkondigingen, geen welkom en geen afsluiting. De viering begon in het donker met alleen een stem die het eerste gedeelte van het evangelie van Johannes las, het koor daarna hoorde je ver weg: dat stond in de hal.
Vervolgens kwamen ze statig de kerk binnenlopen en volgden we verder de orde van dienst. Zo’n vesper had ik nog nooit meegemaakt; het was oorstrelend mooi wat we hoorden.
Nou wou ik dat ik kon zeggen dat je de viering kunt terugluisteren via Kerkomroep, maar dat is niet het geval; gemist is in dit geval dus echt gemist en geloof mij, je hebt echt wat gemist. Om toch een idee te krijgen, hierbij een link naar hun website >>>.
Als je naar onderen scrollt kun je klikken op ‘Audio en video’.

Bijzonder was dat de hele viering in het Engels was.
Onze eigen Sijbrand deed het geweldig, hij heeft sowieso al een mooie stem en een mooie Engelse uitspraak. Er stond nog een lid van onze PKN-gemeente op het podium: Jacolies.
Zij had flink reclame gemaakt voor dit evenement en kan tevreden zijn: de kerk zat bijna vol! Na afloop was er een collecte bij de deur voor de onkosten van deze avond; de enige tekst in de orde van dienst die in het Nederlands was….. maar het hielp wel.
Van wat ik heb gezien werd er ruimhartig gegeven.
Zeer terecht.

Reageren

24 januari: Verhalen, rituelen en samenheid.

Door Ada

Op 24 januari 2020

In Kerk & gemeente

Gisteravond zat ik bij de lezing ‘God en ik’ van Alain Verheij, georganiseerd door onze PKN-gemeente. Hij is onafhankelijk theoloog en hij is vooral te vinden op internet en andere media. Dit staat over hem op zijn eigen website:

Hoe praat een seculiere cultuur over religie? Welke invloed heeft geloof in het politieke speelveld? Kan de Bijbel vandaag nog relevante lessen bieden aan een weldenkende 21ste-eeuwer? Wat is de link tussen eeuwenoude tradities en de berichten die je vandaag en morgen in de media ziet? Daar kan ik uren over praten.
Dat doe ik dan ook: op Twitter en Facebook, waar mijn carrière als publiek theoloog begon. Op blogs en Blendle, waar ik langere analyses kan schrijven. In kranten en tijdschriften, maar ook op radio en televisie.

Wat hij gisteravond vertelde over het boek ‘God en ik’ ga ik op dit blog niet allemaal herhalen. Op de website Lazarus (een on-line platform voor progressieve christenen) vond ik een column van zijn hand met de titel: ‘Pas op: hier is de comeback van religie!’ >>>
Als je wilt weten waar het gisteravond over ging: lees die column.

Alain is geboren in 1989 en is dus van dezelfde leeftijd als onze tweede dochter. Net als zij is hij opgevoed met de christelijke normen en waarden, is voorgelezen uit de kinderbijbel en er werd iedere avond bij het naar bed gaan een zegenbede voor hem gezongen door zijn ouders. Net als de meeste jongeren van zijn generatie voelde hij zich in de puberteit niet meer thuis binnen de PKN-kerk in zijn huidige vorm en ging hij op zoek.
Inmiddels hoort hij niet meer bij een kerkgenootschap en is hij (zoals velen met hem) ‘believing but not belonging’.
Het boek ‘God en ik’ heeft hij geschreven voor zijn eigen generatie, maar het wordt vooral gelezen door mijn generatie. Dat zag je gisteravond terug bij de toehoorders, “net als op zoveel andere plaatsen in het land” vertelde Alain.

De drie begrippen 1. verhalen, 2. rituelen en 3. samenheid noemde hij gisteravond de belangrijkste pijlers van het geloof. (Samenheid is natuurlijk geen Nederlands woord, het zou een nieuw, modern woord kunnen zijn voor het begrip ‘gemeenschapszin’)
Op nummer één dus de oude verhalen uit de bijbel die ons in deze tijd iets kunnen leren.
In de pauze kregen wij als huiswerk mee om eens na te denken over het verhaal van Martha en Maria. Dat had ik vorig jaar nog uitgebreid gedaan (zie Martha of Ada?>>>) en met die gedachte in het achterhoofd doken we na de pauze dieper in de achtergrond van dat verhaal. Ook hoorden we gisteravond een verhaal over de jonge Abraham en een verhaal over de vrouw van Potifar en haar avonturen met de mooie Jozef.
Alain beantwoordde een aantal vragen van de aanwezigen en vervolgens was het (voor mij veel te vroeg) al 22.00 uur.

Een bijzondere theoloog en een geweldige avond.
En heel veel onderwerpen om over na te denken.
De website ‘Lazarus’ staat al bij mijn favorieten.
Dit blog besluit ik met bovengenoemd ‘zegenversje’ waar de kleine Alain iedere avond mee ging slapen en waar Nettie Kramer de avond mee afsloot:

Heer, stel uw sterke engelen om ons heen.
want wij zijn uw eigendom
en houd uw hand nu en voortaan
zegenend over ons bestaan
Amen.

Reageren

21 januari: Kana-zondag

Door Ada

Op 21 januari 2020

In Kerk & gemeente

Ieder jaar rond deze tijd vieren we in de kerk de Kana-zondag; op die zondag staat het verhaal van de bruiloft in Kana centraal, waarin Jezus water in wijn verandert.
Als je op mijn website ’terugbladert’ vind je drie blogs die over die zondag gaan.
Voor de liefhebber: onderaan dit blog staan linken naar voorgaande data.

Zondagmorgen liet de voorganger ons een steen zien.
“Een bijzondere steen” zei hij. “Dit is een soepsteen”.
Of wij dat verhaal al kenden?
Jaaaah….. het werd toch nog even kort gememoreerd.
Ken je het niet? Hierbij een link naar het verhaal van de soepsteen.
Bij de vrienden van dominee van Dijk had de soepsteen trouwens niet gewerkt.
De vrienden hadden allemaal gedacht: ‘Als ik er alleen een beetje water in doe, merkt niemand er wat van’. Er was nu alleen een pan water met één aardappel; die had dominee er zelf in gedaan….

Ook al heb ik op de Kana-zondag al heel vaak het verhaal gehoord van het water dat in de kruiken in wijn verandert, ook deze keer was er weer een nieuw aspect.
De predikant wees ons op de rol van Maria; ze ziet wat er gebeurt, vraagt er aandacht voor bij Jezus en zegt daarna de andere aanwezigen op het feest om toch vooral te doen wat Jezus zegt. “Maria vertegenwoordigt in dit verhaal de kerkelijke gemeente van God. Wat zij doet op dit feest moeten wij doen in de wereld: zien wat er gebeurt (Kyrië) aandacht voor vragen (bidden) en doen wat wij kunnen. Wij hoeven geen wonderen te verrichten, het menselijke doen is voldoende. Aandacht geven, luisteren en kleine hand- en spandiensten verrichten.
Samen. En niet doen alsof, zoals de vrienden van de dominee, want dan wordt de soep wel erg dun.

Goed verhaal.

Vlak voor de zegen kregen we nog een video te zien onder de titel ‘Wij zijn de kerk van Haarlem’.
De voorganger zei hierbij: dit filmpje zou net zo goed kunnen heten ‘Wij zijn de kerk van Amsterdam’ of ‘wij zijn de kerk van Roden’.
Hartverwarmend was het.
Ook benieuwd naar de video?
Hierbij een link >>>

Ook een goed verhaal.

Arjan Schippers was zondag onze organist. Hij verwende ons met prachtige muziekstukken waarvan ik de titel en de componist niet ken, maar ik heb weer met plezier naar hem geluisterd.
Toen we de kerk uit liepen speelde hij een stuk dat ik wel kende: de bruiloftsmars van Mendelssohn. Wat weer toepasselijk!

Zoals beloofd hieronder nog de links naar blogs over voorgaande Kana-zondagen.
Daar vind je inmiddels ook al het blog uit 2021, toen we midden in de corona-pandemie zaten.
Leuk om te lezen wat er toen werd verteld en wat het toen met me deed.

19 januari: Een hele dag?!

Door Ada

Op 19 januari 2020

In Kerk & gemeente

We beleefden met de Cantorij Roden dit najaar een turbulente periode.
Thysia viel uit als cantrix en Karel volgde haar zo snel op, dat we geen repetitie zonder dirigent hebben gezeten. Deze wissel betekende wel dat we het ‘Muziekuur’ ter gelegenheid van ons 40-jarig jubileum in november moesten afblazen, maar wat in het vat zit verzuurt niet, we stelden het alleen maar even uit.
De nieuwe datum is 23 februari.
Zet maar vast in je agenda, van 17.00 – 18.00 uur; we vinden het leuk als je komt kijken.

Karel heeft bij de kerkenraad bedongen dat we in deze periode even niet meewerken aan vieringen, zodat we ons helemaal kunnen richten op de mooie muziek die is uitgezocht voor het jubileum. Hij heeft zelfs een ‘repetitiedag’ bedacht: een hele zaterdag van 10.00 tot 16.00 uur zingen. Een ‘spekkie voor mijn bekkie’: we zingen namelijk hele mooie liederen en het is een feest om daarmee aan het werk te zijn.

Van te voren leek het lang, 6 uur oefenen en zingen, maar de tijd vloog voorbij.
We zongen steeds een uur, concentreerden ons op twee stukken en dan was er weer koffie.
Of brood. Of thee.
Waarbij ik met verschillende mensen bijpraatte en het erg gezellig was.

De nieuwe cantor Karel is nog jong, maar hij gebruikt prachtige zinnen om ons dingen duidelijk te maken.
Een voorbeeld: “Mag ik vragen om een iets hogere concentratie als het over de juiste noten gaat?” Karel bedoelt dat we vals zongen.
Natuurlijk worden we ook wel een beetje melig van zo’n dag.
Toen het zingen van het ‘Reislied’ werd aangekondigd begonnen bas naast mij en ik met ‘Ik trek mijn wandelschoenen aan….!”, maar dat past niet bij het repertoire van de Cantorij Roden.
Niemand zong ook mee, dus wij zongen vervolgens braaf mee met ‘Op een stem van ver gehoord.’

Rond 16.00 uur kwam Thysia en namen we met een mini-receptie afscheid van haar; dat was er in de hectiek van oktober nog niet van gekomen.
Toen ik rond 17.00 uur thuiskwam, vroeg Gerard hoe het was geweest.
Was het niet te lang?

Nee, het was goed om zo samen de tijd te nemen om de stukken goed in te studeren; zo’n dag komt de koorklank en het groepsgevoel beslist ten goede.
Een prima manier om een vrije zaterdag door te brengen; voor mij is er namelijk bijna niets fijner dan in een meerstemmig koor mijn ‘altpartijtje mee zingen’.

Reageren

15 januari: Waarom (nog) niet in Roden?

Door Ada

Op 15 januari 2020

In Kerk & gemeente

Maandagmorgen belde ik met Melanie ‘oet Slien’.
Begin februari ga ik bij de PKN-gemeente in Sleen een avond verzorgen over Daniël Lohues en we hadden even overleg over hoe we dat het beste vorm kunnen geven.
In ons gesprek vertelde ze dat ze zondagmiddag 12 januari een hele bijzondere kerkdienst hadden gehad in het kader van ‘Preek van de leek.’ Dat is een concept waarbij iemand die bekend is uit de media (cabaretier, politicus, schrijver etc.) een kerkdienst voorbereid en daarin zijn visie geeft, gebaseerd op bijbelteksten.
Meer weten? Hierbij een link naar informatie >>> over dit concept op de landelijke PKN-site.

In Sleen hadden ze zondagmiddag Harm Dijkstra te gast, bekend van RTV Drenthe en van het duo ‘Roelof & Harm’ (o.a. ‘de mooiste meid van Slien’)
Melanie was erg enthousiast: “We hadden een stampvolle kerk en het was een geweldige middag!”

Toen was mijn nieuwsgierigheid gewekt.
Daar had ik ook wel bij willen zijn, maar wij zaten zondagmiddag in Almelo.
Maar tegenwoordig kun je alles terugkijken en luisteren, zelfs kerkdiensten, dus ik zocht op www.kerkomroep.nl de Ontmoetingskerk in Sleen op en luisterde met ‘oortjes’ in tijdens het soppen van de keuken naar de viering met Harm.

Melanie had niets te veel gezegd.
Harm vertelt en Harm zingt en dat doet hij in het Drents.
Hij boeit en ontroert.
En hij heeft gelijk.

Als het over kerkdiensten in Roden gaat, adviseer ik vaak op mijn blogs om terug te luisteren; naar een specifiek koor, of een preek, of een mooi muziekstuk.
Ook nu kan ik je adviseren om de ‘Preek van de Leek’-viering in Sleen terug te luisteren.
PKN Sleen, Ontmoetingskerk, 12 januari 14.00 uur.

Waarom hebben we in Roden zoiets nog nooit gedaan?

Reageren

13 januari: People who suck the happiness out of you.

Door Ada

Op 13 januari 2020

In Kerk & gemeente

life is
too short
to spend time
WITH
people who
suck the
happiness
OUT
of you.

Deze tekst stond gistermorgen levensgroot op de beamer in de PKN-viering in Op de Helte.
Het leven is te kort om tijd door te brengen met mensen die het geluk uit je zuigen.
Let op de woorden ‘with’ en ‘out’ die vet gedrukt staan, die samen het woord ‘without’ (zonder) vormen.
De dominee had het al een paar keer voorbij zien komen op Facebook.
Het hoort bij het credo van onze tijd: JIJ bent belangrijk.
Jij moeten shinen.
Andere mensen moeten je daarbij niet in de weg staan.
Andere mensen zijn er alleen maar ter meerdere eer en glorie van jou: jij moet ontwikkelen, jouw geluk is prior1teit 1.
Je kunt het alleen!
Je kunt wel zonder al die stumpers die het geluk uit jou zuigen.
Dominee Van Dijk vroeg zich af wat er was gebeurd met het woord ‘Solidariteit’, dat in de jaren ’80 breed werd gedragen.

In zijn overdenking liet hij ons inzien dat we het helemaal niet alleen kunnen.
De mens is hoe dan ook verbonden met zijn medemens: gezin, familie, collega’s, vrienden, buurt, maatschappij.
Vandaag kun je een zelfstandig mens zijn die denkt alles alleen te kunnen, morgen kun je kwetsbaar en afhankelijk zijn van zorg van anderen.
Vertel mij wat.

Vlak voor de zegen kwam er nog een klein stukje kerkdienst dat de hele preek samenvatte.
De voorganger vertelde dat hij ooit in een gesprekskring had gepraat over de vraag: “Wat is mens zijn?” Er kwamen vele beelden voorbij maar de essentie van het mens zijn zat

Liefde geven, liefde ontvangen….

volgens de kring niet in wat men bereikt had of wat men bezat maar: ‘Liefde geven, liefde ontvangen, dat maakt mij tot mens.’
In die groep had een mevrouw gezeten die daarna zei:
“Dat zinnetje heeft mij geraakt, want ik ben de moeder van een zoon met een verstandelijke beperking die nooit carrière zal maken, die nooit iets zal bereiken, die alleen maar is wie hij is: die liefde geeft en die liefde ontvangt.”

(Afbeelding: Nineva Minova via Pixaby)

Reageren

6 januari: Successtory?

Door Ada

Op 6 januari 2020

In Alledag, Kerk & gemeente

Een politiek verhaal over wie er nu uiteindelijk de ware macht in deze wereld bezit, daarover ging het gistermorgen in de viering in Op de Helte.
Het ging over de drie koningen, over koning Herodus en over Jeruzalem als luisterrijke en machtige stad, die het volgens de voorspelling van Jesaja zou worden.
En daarnaast ging het over onszelf, over ons levensverhaal.
Wat vertellen we zelf over ons leven?
In de praktijk vaak alleen de successtory’s; de miskleunen en vergissingen benoemen we liever niet.
Wat vertellen anderen over ons leven?
Komen we positief uit die verhalen, dan groeien we daarvan.
Worden er negatieve dingen verteld, dan heeft dat ook invloed op ons leven.

Vanmorgen hoorden we uit Mattheus een stukje van het levensverhaal van Jezus, bij wie zijn eigen verhaal en het verhaal dat anderen over hem vertelden precies op elkaar aansloten, waardoor het een ijzersterk verhaal werd.
Het verhaal van de koningszoon, priester en genezer.
Als een koning kreeg hij van 3 magiërs koninklijk goud, als priester kreeg hij heilig wierook en als genezer werd hem geneeskrachtige myrrhe aangeboden.
Zijn verhaal bracht hoop voor heel veel mensen, hoop die werkelijkheid werd doordat in dit verhaal werd geloofd.

De voorganger zei:
Gods belofte wordt heerlijk vervuld’
aan een wereld verloren in schuld
dat wij leren danken daarvoor.

In mijn hoofd buitelen dan de woorden over elkaar heen en ik denk: waar komen die woorden ook maar weer in voor?!? om na 3 seconden te bedenken: O ja! Stille nacht!
Wat een mooie manier om het kerstverhaal te verbinden aan de eerste zondag in januari.

Het is de bedoeling dat we het levensverhaal van Jezus gaan delen en dat dit verhaal ons eigen levensverhaal gaat aanvullen op de plekken waar wij zwak staan.
De predikant sloot zijn verhaal af met de woorden: “Dit verhaal durven geloven en zo ontdekken waar God te vinden is in de verborgen hoeken van ons eigen bestaan. ”

Na de viering was er koffie mét een nieuwjaarsrolletje, waarmee iedereen weer machtig stond te knoeien, zodat de vloer vol lag met ‘krummels’.
Veel handen heb ik geschud, veel ‘veul heil en zegen’ gewenst.
Soms schudde ik een hand van iemand waarbij ik de goede wensen maar moeilijk uit mijn mond kreeg. Mensen die net hun partner hebben verloren bijvoorbeeld. Je wilt hen natuurlijk ook het beste toewensen, maar je weet ook dat het echt niet meevalt.

Zo gaan we ook als gemeente een nieuw jaar in; het begin is er.
Volgende week organiseert de ZWO weer een activiteitenmarkt.
Gistermiddag zat ik daarom alweer kipjes en kuikentjes te haken voor een workshop die ik ga aanbieden. Wordt vast weer leuk. Kerk is namelijk véééél meer dan psaalms & preken.

Naschrift: tijdens de koffie sprak iemand mij aan op het feit dat mijn veters niet goed gestrikt waren. Dat kon ik als kind niet; ik strikte altijd met één lus. Het heeft tot mijn dertigste geduurd voor ik het strikken met twee lussen goed onder de knie kreeg: dat viel samen met Frea’s veterdiploma.
Niemand weet dat.
Geen successtory, dus wordt het niet verteld…..

Reageren

22 december: Hoop & Daniël Lohues.

Door Ada

Op 22 december 2019

In Kerk & gemeente

De vierde zondag van Advent.
Vier kaarsen werden aangestoken in de viering vanmorgen in Op de Helte en de profeet Micha verscheen weer ten tonele.
Deze keer vertelde hij over de hoop die in het stikdonker altijd weer opflakkert.
Een maagd die zwanger wordt.
Een magnolia die vóór de winter al knoppen laat zien waar in het voorjaar mooie bloemen uitkomen.

Tijdens de overdenking van Ds. Sybrand van Dijk speelde mij een lied van Daniël Lohues door het hoofd dat heel goed bij deze viering had gepast.
Dat lied, Komp wel goed’ wil ik vandaag graag met mijn lezers delen.
Hierbij een link >>> naar een YouTube-video.
Als je daarop klikt en je gaat dan weer terug naar dit blog, dan kun je tekst meelezen.

In ’t zwartst van ’n duustere nacht
Brandt altied waorns ’n keersie
’n Stemmegie flustert daor zacht

Komp wel, ’t komp wel goed
Uuteindelijk weten we ’t best
Komp wel, ’t komp wel goed
Hoop stärft ’t lest

Onderweg in ’n grote woestijn
Bij ’t leste druppeltie water
Heur ie de eeuwigheid schreien

Komp wel, ’t komp wel goed etc.

Tot dat ’t leste flintertie hoop
Wegblaozen is deur de waorheid
Zu ‘we toch zörgen moeten da’w met mekaar
Oogsten van wat we hebben inzeijd
We hebben de grond en ’t water en de kennis en de zunne
We moeten leben of ons leben der van af hangt

Komp wel, ’t komp wel goed etc.

Ach mamme, wat ben ik ja bange
Mag ik in ruil veur ’n keersie
’n Pleister, ’n smok op de wange?

Komp wel, ’t komp wel goed etc.

De bijbehorende kerkdienst beluisteren?
Kerkomroep >>>, Op de Helte, 22 december, 10.00 uur.

De magnolia kwam terug in het prachtige bloemstuk dat tijdens deze adventsperiode in onze vieringen te zien was.
We vinden het altijd maar gewoon dat er ‘iets van bloemen’ voor in de kerk staat en het krijgt mijns inziens niet altijd de aandacht die het zou moeten krijgen.

Na afloop maakte ik foto’s van het bloemstuk en vroeg Dea Smith naar de bijbehorende uitleg; je vindt die uitleg onderaan dit blog.
Neem eens de moeite om het bloemstuk en de symboliek daar achter goed te bekijken.

Adventsschikking 2019:

De adventsschikking volgt de lezingen uit Micha.

Het is een opbouwschikking die iedere week iets langer wordt.

De kleur is paars.
De basis is van :

Klimop: Gods trouw
Coniferengroen: hoop
De verschillende kegels en zaaddozen: nieuw leven

De schikking staat op een spiegel:
Spiegel: deze werpt een ander beeld op jezelf, de wereld, de tijd (die achter je ligt?)

1^ste advent: Micha 2:
Het kan licht worden , maar daar moet je zelf iets voor doen.

Dit verbeelden we met het poten van 3 bollen. Het lijkt nog niet veel, maar vanuit dit onooglijke iets komen de mooiste bloemen tevoorschijn.

2^de advent: Micha 4: 1-8
Op die dag zullen wapens omgesmeed worden tot gereedschap. En zul je een plek vinden waar je “in de schaduw van God” mag genieten van de dag

Handvormige bladeren: Gods bescherming
Een schepje: gereedschap i.p.v. wapens.
Bollen: nieuw leven

3^de advent Micha 6: 1-8
God vraagt om een andere houding: Doe recht en ga de weg van God.

De kleur is roze. Er is al iets van Kerst te zien.
Roze rozen: liefde
2 stel handen die naar elkaar reiken.

4^de advent: Micha 7: 1-7, 18-20
Hier wordt een hoopvol visioen geschetst: er zal een nieuw begin komen.

Magnoliatak met dikke knoppen: de voortekenen van een nieuw begin.
De kerstster: als belofte van een betere toekomst

Kerst:
De 4 schikkingen worden en een cirkel geplaatst. We zetten de schikkingen met waxinelichtjes in het licht.
In de schikking zijn witte rozen van Gods liefde zichtbaar.

Reageren

21 decermber: Kerstviering bij de PCOB.

Door Ada

Op 21 december 2019

In Kerk & gemeente

In augustus van dit jaar besloten Gerard en ik om te stoppen met optreden als Duo Waninge. We zijn te kwetsbaar geworden in onze gezondheid en we kwamen tot de conclusie: we moeten het maar niet meer doen.
Maar dat betekent niet dat we niet meer samen zingen. In het Christmascarol-koor van afgelopen weekend zongen we tenor en alt en tot kerst is Gerard gast-tenor bij de Cantorij Roden.

Afgelopen donderdag, 19 december, zou ik alleen gaan zingen op het kerstfeest van de PCOB. Eerst wist ik niet eens wat die afkorting betekent; de letters blijken te staan voor Protestants Christelijke Ouderen Bond, subtitel: ‘Samen sterker voor senioren in Nederland’. Hierbij een link naar hun website >>>. Als 50-plusser mag je al aanhaken, dus ik had al 9 jaar lid kunnen zijn.

Gerard was gistermiddag ook vrij en kwam op het idee om mij te vergezellen.
Maar dat was leuk: in plaats van één stemmig kerstliedjes zingen konden we nu twee-stemmig aan de viering mee doen en dat was, ook voor mij, een aangename verrassing.
Het kerstfeest was opgebouwd rond ons kerstrepertoire: veel oude, bekende liederen en af en toe een lied van Elly & Rikkert of een mooie vertaling van Ds. A.F. Troost.
Het resulteerde in een rustige viering met veel zang, gedichten en bekende gedeelten uit de bijbel. Verder mocht ik mijn eigen kerstverhaal over Pieter voorlezen in de streektaal en daar geniet ik zelf minstens zo van als de luisteraars.

Het was aangenaam samen zingen.
Dat vonden de aanwezige ouderen ook; “We hoefden niet zo hoog te zingen!”
Dat heeft ook een reden: ik kan zelf niet meer zo hoog.
Zong ik vroeger bij Christelijke Zangvereniging Halleluja in Hoogersmilde nog onbekommerd de sopraan partij: tegenwoordig kan ik me dat niet meer veroorloven.
Als je met orgel de samenzang begeleidt zit je vast aan noten, maar met een gitaar kun je een beetje ‘sjoemelen’: je zet het lied in een ander akkoord en gebruikt een klem. Dan is een lied soms zomaar 2 of 3 tonen lager.

De aanwezigen gaven de indruk dat het een mooie middag was.
Gerard en ik kunnen dat alleen maar beamen; het was ook voor ons heerlijk om weer even samen de oude, vertrouwde kerstliedjes te zingen.
Deze vormen van vrijwilligerswerk, zoals ook vorige week met het Carolskoor, passen goed bij ons. Ook al zijn we gestopt als Duo Waninge en gaan we niet meer z’n tweeën de provincie in, samen zingen blijft iets wat we in Roden en omstreken gewoon blijven doen.
Dat hoeft niet altijd als duo, dat kan ook in een kwartet, in een workshopje, een informele zangavond of een optreden met het ‘Af&Toe-koor ‘.
Nog even een leuk nieuwtje: dochter Frea heeft voor het ‘Af&Toe-koor’ en logo gemaakt!
Dit zal ik gaan gebruiken bij oproepen voor het ‘Af&Toe-koor’ in het komende jaar.
Dus hou je van zingen en zie je dit logo: haak aan, want samen zingen is geweldig, ook al kun je niet meer zo hoog.

Reageren