Categorie: Kerk & gemeente Pagina 38 van 50

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

23 januari: Zondag.

Door Ada

Op 23 januari 2017

De kerstvakantie ligt al weer drie weken achter ons; de drukte van ‘alledag’ is weer over ons heen gevallen. De agenda vertoont niet zo heel veel lege plekken, de dagen vullen zich als vanzelf met werken, huishouden, leuke dingen, eten en slapen.
De zondag is voor mij nog heel ouderwets een rustdag. Op die dag laten we alles even voor wat het is. Zelfs met het eten doen we meestal iets makkelijks. Soepie, afbakbroodje met een visstick, restjes van de dagen daarvoor: niet te moeilijk.
Bij de zondag hoort bijna altijd een viering, gisteren was dat de vesper om 19.00 uur in Op de Helte. Zodoende zaten we gistermorgen rond half elf bij mijn moeder aan de koffie.

Gistermiddag maakte we een wandeling door het dorp, deden vervolgens even helemaal niks (muziek luisteren) en om 17.45 uur meldde ik me voor het klaarzetten van de stoelen van de cantorij. Het thema van de viering was ‘Mystiek’. Bij een vesper is geen voorganger, tenminste niet in functie. Zo’n viering wordt voorbereid door enkele mensen van de Vespercommissie en in dit geval in samenwerking met onze cantrix.
Het was een mooie, ingetogen viering. Erwin Wiersinga begeleidde ons op het orgel en op de piano. Het mooiste lied vond ik “Hier in de schaduw van de stilte”, de tekst en de muziek hiervan zijn van Chris Fictoor.
Hierbij de tekst van het 1e couplet:
Hier in de schaduw van de stilte, geborgen in gebed en zang
ver weg van haasten en de kilte van dag aan dag, van klein belang,
hier in het lezen en het schouwen, in wijsheid en in zwijgzaamheid,
kan menigeen zich toevertrouwen aan stilstaan tot in eeuwigheid.

In zo’n viering komt de cantorij het best tot zijn recht. We kenden de liederen goed en op mijn plekje middenin de groep geniet ik van de vierstemmigheid, van het begeleidende spel van Erwin en van het samen beleven van de onderdelen van zo’n viering.
Maar natuurlijk is er, met name tijdens het inzingen en de koffie, ook genoeg plezier en ontspanning. Tenor achter mij riep: “Hebben we eigenlijk wel een dirigent?” Hij bedoelde: “Ik zie niks, want ‘groot, blond en veul ruumte neudig’ staat voor mij’.
Business as usual.

Gisteravond kwamen dochter Harriët en haar Cees langs voor een kop koffie; bij een glaasje port en een toastje met brie gingen we nog een boom klaverjassen.
Een passende afsluiting van een heerlijke zondag.
Rustdag.

Reageren

20 januari: Koersen op het onheil…?!?

Door Ada

Op 20 januari 2017

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Donderdagavond cantorijavond.
Precies om half acht glipte ik nog net voor het inzingen binnen; de klink van de deur zat los, daar stond ik zomaar mee in mijn handen. Daar vindt iedereen dan gelijk iets van: voor ik mijn stoel op de achterste rij bereikt had zat de stemming er al weer in.

Voor de pauze ging het prima. A.s. zondag werken we mee aan de vesper om 19.00 uur; de liederen zitten er goed in. Voor de koffie hadden we de hele orde van dienst al doorgezongen. Cantrix wilde nog iets zeggen over het slotlied.
“De Heer heeft mijn gezien en ….wacht even…”
Buurvrouw Alt en ik keken elkaar aan. “De Heer heeft mij gezien en wacht even? Waarop?” Stille lol op de achterste rij.
Vlak voor de koffie kwam er nog een vraag: “Wie wil er zondag een kwartiertje eerder komen om te helpen met het klaarzetten van de stoelen?” Het echtpaar dat dat altijd doet is momenteel wat slecht ter been, maar stak uit de macht der gewoonte de hand op. Ze noemden zichzelf al spottend ‘de firma Krak & Mikkig’. Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Twee anderen zullen de corvee van hen overnemen, ‘Hink & Pink’ (ook opgetekend uit hun eigen mond) hoeven niet in actie te komen.

Na de pauze kwamen er andere potten bij het vuur. Op 5 februari zingen we een Lutherse geloofsbelijdenis, een moeilijk stuk. Vorige week waren de pogingen gestaakt, te moeilijk. “Misschien moeten we het één-stemmig proberen” opperde onze dirigente. Maar dat is onze eer te na; daarbij is het ook veel te hoog voor ons alten.
Ook nu was het weer zeer pittig. Regel voor regel werd het met de afzonderlijke stemgroepen ingestudeerd.
‘Onze ziel voor onheil behoeden’ was een cruciale zin. Op ‘onheil’ moest een g gezongen worden, in de regels daarna kwam die g nog twee keer terug. “Wij koersen op dat onheil, maar die pakken we niet goed” riep één van ons.

Het onheil zat voor de mannen in een andere regel: ‘Hij wil dagelijks ons voeden.’
“Mannen, dit is de belangrijkste afslag die jullie moeten nemen in dit lied!”
De mannen misten de afslag regelmatig. “Jullie missen de boot” constateerde de cantrix. ‘Business as usual’ mompelde één van de alten daarover. Maar dat was wel erg kort door de bocht; mannen of vrouwen, we hebben allemaal heel hard gewerkt gisteravond. Als wij dit lied vierstemmig zingen op 5 februari dan is dat vooral te danken aan de kundigheid en het geduld van onze cantrix.
Chapeau.

Reageren

16 januari: Bruiloftsgasten

Door Ada

Op 16 januari 2017

In Kerk & gemeente

En weer kon ik niet naar de viering op zondagmorgen.
Gerard en ik hadden dit weekend allebei last van een buikgriepvirus en (om de woorden van vorige week aan te halen) dan wil je ons er niet bij hebben.
We hadden al een heel rustig weekend in onze agenda staan, maar nu werd het wel heel rustig; zelfs geen kerkdienst.

Om 10.00 uur zette ik de computer aan en logde in voor het beluisteren van de viering.
Het ging gistermorgen over ‘de Bruiloft te Kana’, een vaste lezing op deze zondag.
In 2015 schreef ik daar ook al over (zie 18 januari >>>). Een heel andere dienst dan nu trouwens.
Toen de kinderen naar de kindernevendienst gingen werd er aandacht besteed aan trouwen. De dominee vertelde dat hij ook getrouwd was en dat er toen een taart was.
Op dat soort momenten is het jammer dat je er niet bij bent. Ten eerste valt het geluid dan af en toe weg omdat de voorganger niet stil staat en ten tweede zie je niet wat er gebeurt.
Ik begreep dat er twee babytjes in die taart zaten (vooruitziende blik) waarvan er één op de grond was gevallen…?!?
In onze gemeente waren er deze week drie echtparen 50 of 60 jaar getrouwd.
Eén paar, Jacob en Willy Slagter zat in de kerk (J&W:Gefeliciteerd!); hen werd gevraagd naar het feest van nu en van toen.

In de overdenking werden we meegenomen in het verhaal over de bruiloft in Kana, zo’n 2000 jaar geleden. We kregen uitleg over de betekenis van het verhaal, over de term
‘en het geschiede’, over de diepere betekenis van ‘de derde dag’ waarop de wijn op was en over de rol van Maria, de moeder van Jezus. Wij hadden ook een rol, die van bruiloftsgasten. Wij zijn uitgenodigd op het feest van het koninkrijk van God om er voor te zorgen dat liefde gebeurt, dat trouw gebeurt, dat we onze gaven ten dienste stellen aan dat feest.

Wat me raakte was dat er werd gebeden voor mensen die elkaar zijn kwijt geraakt in hun huwelijk, hun vriendschap. Want de wijn is ook wel eens op, dan valt het feest in het water. Op dat soort momenten moeten we als gemeente ook om mensen heen staan.
We hebben niet allemaal evenveel geluk als Pieter & Margriet en Jacob & Willy.

Qua muziek & zang heb ik de viering wel gemist.
Erwin Wiersinga op het orgel en mooie liederen.
Volgende week zingen we met de Catharinacantorij in de vesper om 19.00 uur, dan ben ik er weer bij. IJs en weder en virussen dienende.

Reageren

9 januari: Niet bij de viering, toch aanwezig.

Door Ada

Op 9 januari 2017

In Kerk & gemeente

Gistermorgen luisterde ik naar de viering vanuit Op de Helte op internet.
De griepprik die ik haalde in oktober doet z’n werk, maar de lichte griepverschijnselen die je dan toch wel krijgt bezorgen mij keelpijn en een nare hoest.
Zodat ik nu klink als mijn ome Jan en tante Tinie na een rokerige verjaardag van de familie Boelen. Dan wil je mij er niet bij hebben in de kerk.

Waar ik tijdens zo’n viering zelf altijd erg graag zing, beluister ik de gemeentezang met gemengde gevoelens. Je beleeft het gewoon heel anders als luisteraar.
Je bent veel minder bezig met de woorden en de muziek, dat onderdeel van de viering gaat aan mij voorbij, daarvoor moet je er toch echt bij zijn. Volgende week zing ik weer mee.
Vanmorgen hoorden we het verhaal uit Mattheüs 3 dat Jezus gedoopt wordt in de Jordaan door Johannes de Doper. Daarbij werden de eerste 7 verzen van Jesaja 42 gelezen.
De voorganger verbond die twee bijbellezingen met elkaar door de beschrijving van de dienaar, de ‘uitverkorene’ uit Jesaja te verbinden met Jezus.
Hij schreeuwt niet, hij verheft zijn stem niet, hij roept niet luidkeels in het openbaar.
het geknakte riet breekt hij niet af, de kwijnende vlam zal hij niet doven.
Eigenlijk, zei de dominee, is dit profiel van Jezus het profiel voor ons allen.

Gebruik je stem niet om te schreeuwen, maar voor een gesprek met elkaar. Vertel elkaar verhalen en spreek elkaar aan. Maak geknakte mensen niet verder kapot, maar maak ze weer ‘heel’. God neemt ons in dienst en verwacht dan van ons dat we elkaar moed geven, naar elkaar omzien en elkaar ondersteunen. Hij neemt ons in dienst zodat wij zijn licht verder de wereld in mogen brengen, zodat het leven lichter wordt voor ons en de mensen om ons heen. Laat het nou maar gebeuren.

Rond 16.00 uur gistermiddag begon de nieuwjaarsbijeenkomst van onze wijk. Ik sprak verschillende gemeenteleden, knabbelde een nootje en dronk een glaasje wijn. De gesprekken gingen over van alles en nog wat en het was gezellig. Ook dat is gemeente-zijn. Was ik toch nog aanwezig bij een bijeenkomst van de kerk deze zondag!

Reageren

19 december: 4e Advent

Door Ada

Op 19 december 2016

In Kerk & gemeente

Met het hoofd nog vol beelden en indrukken van Bremen zaten we gistermorgen in Op de Helte voor de vierde adventsviering. Vier kaarsen werden aangestoken; we zingen deze weken steeds het kaarsenliedje ‘Midden in de donk’re nacht’, door juf Renny 26 jaar geleden al aangeleerd aan de nu 30-jarige Frea in groep 1. Goede herinneringen.

We hoorden een profetie uit Jesaja en een gedeelte uit het eerste hoofdstuk van Mattheus.
Er was even verwarring over wie de schriftlezing zou doen. Er was gerekend op iemand van de kindernevendienstleiding, maar dat was kennelijk niet goed gecommuniceerd. Maar (zoals we dat in Drenthe zeggen): “Döt ok niks”, Yvonne las het onvoorbereid voor. Complimenten.
Wat de kindernevendienst wel goed had voorbereid in deze adventsperiode is het project voor de kinderen “Speuren naar tekens van hoop”. Iedere zondag gingen de kinderen op zoek naar een teken, daarbij hoorde een verrassingsdoos. De zoektocht werd gisteren vanaf de preekstoel genavigeerd. “Koud. Kouder. Ietsje warmer. Warm!” De groep kinderen zwierf door de kerk, maar vond dankzij ‘Walter-maps’ onder enthousiast geroep de doos.

In deze viering stond ‘de naamgeving’ centraal. We kregen de gelegenheid om ons voor te stellen aan de mensen die bij ons de buurt zaten. In de overdenking hoorden we over de naam van Jezus, die genoemd is naar Joshua, de man die volk Israël over de rivier de Jordaan in Kanaän bracht. Onze nieuwe voorganger Walter Meijles preekt niet, hij vertelt.
Het zet de verhalen in de tijd. Zo hoorden we gisteren dat de profetie uit Jesaja bedoeld was voor koning Achaz, die een zoon zou krijgen: Hizkia. Mattheus heeft die profetie gebruikt om het grote belang van Jezus in de geschiedenis aan te geven. Daarom begint hij ook met het geslachtsregister van Jezus, dat begint met Abraham.

Onze nieuwe predikant brengt heel voorzichtig wat nieuwigheden mee in de vieringen.
We luisterden bijvoorbeeld naar een lied van Sela.
Aan het begin van de dienst zongen we Psalm 24. Tijdens de collecte luisterden we naar een nieuwe versie van diezelfde psalm. Met mijn eigen liedboek ernaast volgde ik de tekst; andere begeleiding, andere woorden, zelfde inhoud.
Na de schriflezing zagen we een stukje uit een Amerikaanse film waarin Maria de boodschap van de engel ontvangt.

Toen de kinderen terugkwamen van de kindernevendienst hadden ze een kribbetje gemaakt met een baby erin. De voorganger vroeg waar ze het over gehad hadden.
“Maria was in verwachting en Jozef en Maria waren niet getrouwd…” vertelde Sven wat bedremmeld. Dat veroorzaakte gelach in de gemeente, waarop de dominee dat even uitlegde: “Ja, de mensen moeten lachen, Sven. Want niet getrouwd en toch een baby, dat doet ze denken aan vroeger!”
Kinderen begrijpen soms niks van grote mensen.
Heel begrijpelijk.

Gistermorgen hoorden we hoe iemand helemaal verwonderd was over het wonder van de groei van een baby in de moederschoot.
De wereld is vol wonderen.
Als je het maar wilt zien.

Reageren

17 december: Laarwoud in Zuidlaren & de warmte van een hand.

Door Ada

Op 17 december 2016

In Alledag, Kerk & gemeente

Gistermiddag had ik een lunchafspraak met een oude vriend in Zuidlaren.
Na het broodje tonijnsalade en een goed gesprek namen we vroeg in de middag afscheid.
Het was (na een paar sombere dagen met soepkippenweer) mooi zonnig en ik besloot in Zuidlaren een fikse wandeling te maken.

Mooi dorp; zeven brinken heeft het maar liefst.
Ik wandelde vanaf de markt richting de kerk. Daarachter ligt, verscholen tussen bomen en

Havezate Laarwoud

struiken, de havezate Laarwoud >>>. Het is jaren in gebruik geweest als gemeentehuis, maar sinds de gemeentelijke herindeling is het weer privé-bezit. Je kunt er helemaal omheen lopen en het bijbehorende parkachtige landgoed is vrij toegankelijk.
De oude kerk stamt uit het begin van de dertiende eeuw, uit dezelfde tijd als de Catharinakerk in Roden.

Gisteravond was de Kerstviering in de Noorderkroon waar ons gelegenheidskoortje (zie 14 december) aan meewerkte; door iemand in onze omgeving al ironisch ‘het Jo Vincent-kwartet’ genoemd.
De viering was fijn, het zingen ging goed en het was een warm samenzijn.
Voorganger Astrid Mekes begon haar overdenking met een verhaaltje over een kind dat vol verwondering bij een kerststalletje staat. Ze ziet Jozef, Maria, het kindje, de herders, de dieren, alles wordt benoemd. Daarna draait ze zich om naar haar vader en vraagt; “En waar is God?”

Een vraag waar menigeen mee worstelt. Als je alleen komt te staan. Als je ziekte overkomt.
We kunnen allemaal wel een situatie bedenken waarin we ons afvragen waar God nou is.
Het kerstverhaal wil ons vertellen dat God als een pasgeboren baby bij de mensen is gekomen. De predikant zei daar letterlijk over: “Maar dat God voor ons is gekomen, kunnen wij daar dan iets van merken? Ja, want God woont daar waar mensen omzien naar elkaar. En daar ligt ook een opdracht voor ons: namelijk dat we Gods handen en voeten zijn. Want God woont in de warmte van een hand. Hij woont in de omhelzing bij groot verdriet of in de nabijheid van de ander die even bij je zit en naar je luistert en je steunt als de wanhoop je overspoelt. Het leven is soms onrechtvaardig en onbegrijpelijk. Dat kan niet zomaar weggenomen worden. Maar wie we ook zijn en wat we ook meemaken, we zijn niet alleen maar machteloos. Want er schijnt licht in de duisternis. En zoals de herders midden in de nacht in het licht van God kwamen te staan, zo mogen ook wij in dat licht staan. En ook wij mogen dat kostbare in ons meedragen. Immanuel, God-met-ons. Maar we moeten het wel kunnen zien en kunnen aanvaarden. Net zoals Elisabeth en Maria en Jozef dat deden. En als we dat kunnen, dan is God ineens heel dichtbij.

God woont in de warmte van een hand.
Wat een mooie gedachte.

Reageren

14 december: ‘Leise rieselt der Schnee’ in de Noordenkroon.

Door Ada

Op 14 december 2016

In Kerk & gemeente

Met 3 gemeenteleden van de PKN-kerk, Gré, Wim en Jaap, vorm ik af een toe een gelegenheids-kerst-koortje. We zingen dan met z’n vieren tijdens de kerstviering in de Noorderkroon. Dit jaar wordt die gehouden op vrijdag 16 december om 19.00 uur.
Het is een viering van onze PKN-gemeente ‘op locatie’.
Eind november kwamen we met z’n vieren bij elkaar. Kerstliedjes uitzoeken.
Maar daar kwam de eerste keer niet heel veel van. Gré & Wim had ik al een tijdje niet gesproken en het was veel te gezellig. Na een uur zei Wim: “Wanneer gaan we nou wat doen, we moeten toch zingen met kerst!?” O ja, dat was ook zo. We bedachten dat we allemaal twee kerstliedjes zouden uitzoeken, dat was een soort huiswerk voor de volgende bijeenkomst.

We leggen de lat niet te hoog. We hebben te maken met ouder wordende stemmen, in de hoogte wordt het dan wat trillerig, dus we zingen alles wat lager dan het op papier staat en de begeleiding doe ik met mijn gitaar. We zingen de liederen tweestemmig. Meestal zingen de mannen de melodie en doen Gré en ik de altpartij, maar soms zingen de dames een bovenstem.
De afgelopen drie maandagen zaten we aan het eind van de ochtend bij mij om de keukentafel. Kerstliederen oefenen. De eerste keer dat we daadwerkelijk aan het zingen kwamen maakte ik opnames met mijn telefoon. Die opnames stuurde ik dan via de mail door aan de anderen. Hartstikke handig. Jaap heeft kennelijk een heel bijzondere computer, want evenals de muziekbestanden die wij soms naar hem toesturen kon hij ‘Spraak 28’ ook niet openen. Wij verdenken hem er van dat hij dat ook niet erg vindt…..
Het zijn allemaal bekende liederen.
‘O kindeke, klein’ bijvoorbeeld. En ‘Stille nacht’. Voor ouderen is het belangrijk dat de liederen tijdens een kerstviering herkenbaar zijn. Op mijn verzoek beginnen we met ‘Leise rieselt der Schnee’, een Duits kinder-kerstliedje, geschreven in 1895.

Een klein stukje gemeentewerk, zo zie ik het. Het mes snijdt aan twee kanten; de kerstviering in de Noorderkroon wordt opgeluisterd met zang & muziek en wij genieten met z’n vieren van de voorbereiding en van het samen zingen. En koffiedrinken & praten.
Want wat zou gemeentewerk zijn zonder praten…..

Reageren

13 december: Haak je aan?

Door Ada

Op 13 december 2016

In Haken, Handwerken, Kerk & gemeente

Bij de ZWO-Activiteitenmarkt in oktober had ik twee avonden “Haak je aan?” in de aanbieding.
Dit stond in de uitnodiging: Lossen. Vasten. Halve vasten. Stokjes. Dubbele stokjes.
Haken: heb je het vroeger nog geleerd? Doe je het nog wel eens? Haken is tegenwoordig weer erg hip! Kom je een avond bij mij aan de keukentafel jouw haaktechniek weer nieuw leven inblazen?

13 dames schreven zich. Op 21 november was de eerste bijeenkomst en gisteravond de tweede. Toen de eerste dames aanbelden haakte Gerard gelijk al af. Je kunt ook te veel hakende vrouwen in huis hebben.

… stokjes, vasten, lossen….

Voor iedereen had ik een ‘goody-bag’ gemaakt, het leek net een echte workshop.
Daar zaten drie patroontjes in: een granny square, een rond onderzettertje en een kerststerretje. Het was de bedoeling dat de haakvaardigheden die vroeger zijn aangeleerd (bij sommigen hééél vroeger) weer wat werden opgehaald.
Voor alle deelnemers had ik een proef-granny square gehaakt (ook in de goody-bag), waar we eerst mee aan de gang gingen.
Hoe begin je dan? Hoe haak je een stokje? Hoe ga je de hoek om? Hoe lees je een patroon?
Na de eerste onwennige steken kregen de meesten de slag te pakken. Die waren in no-time vier keer de hoek om en kwamen met de vraag: “Waar moet dan die halve vaste in om de toer te sluiten?”

Niet iedereen pakte het even snel op en één deelneemster kreeg het helemaal niet voor elkaar. Dat was de jongste deelnemer (begin dertig); zij had nooit leren haken en was daarbij ook nog links. “Doe mij maar na” stelde ik voor. Maar dat ging niet… achteraf had ik een spiegel moeten gebruiken. Van pure ‘grammieterigheid’ haalde ze na een uur haar breiwerk uit de tas en ging ze er gezellig bij zitten te breien: dat ging haar een stuk beter af!

De activiteitenmarkt was georganiseerd met als onderliggend thema: ‘Zet een stap naar de ander’. Daarom maakte ik naast het haken ook ruimte voor een kennismakingsrondje, een ‘Wie is je vader, wie is je moeder’-moment. Hoe is je meisjesnaam? Hoe was je thuissituatie? Wat deed je voor opleiding? Hoe liep je leven en waarom ben je naar Roden gekomen?
Dat vond ik verreweg het leukste onderdeel van de avonden. Haken kan ik namelijk al…..
Mooie en verrassende verhalen. We leerden elkaar een beetje beter kennen.
Terwijl één persoon aan het woord was konden de anderen mooi doorprikken aan hun haakwerkje. Sommigen waren zo fanatiek en druk met dat haken, dat ze bijna geen tijd konden maken voor het vertellen van hun verhaal.

Persoonlijke verhalen en aanschouwelijk onderwijs. Ik ben natuurlijk geen handwerkjuf, maar de dames onderling hielpen elkaar af en toe ook verder. De activiteit is wat mij betreft al geslaagd, al zou ik het heel leuk vinden als de haaksters het haken daadwerkelijk weer gingen oppakken. Voor de handwerksters onder ons: van het patroon van het kerst-sterretje heb ik een PDF gemaakt, klik hier haakpatroon-kerststerretje om het te downloaden.

Reageren

11 december: Derde Adventszondag

Door Ada

Op 11 december 2016

In Kerk & gemeente

derde Advent

Vandaag is de derde zondag van Advent. Met de Catharinacantorij zongen we vanmorgen in de viering in Roderwolde.
Klein kerkje, weinig ruimte voorin. De stoelen stonden klaar.
Afgelopen donderdag hadden we geoefend in de opstelling ´zoals we zondag ook gaan zingen´. Maar vanmorgen was het toch weer anders….. na wat schuiven, verzitten en gladstrijken konden we beginnen met inzingen.

Het is altijd heerlijk dat we dan na het inzingen even een kop koffie krijgen. We wandelden naar het jeugdgebouw en dronken onder een hoop hilariteit onze koffie op. De inhoud van die hilariteit zal op dit blog onbesproken blijven, want (zoals een tenor terecht opmerkte) niet alles is geschikt om op deze website met de wereld te delen.
Het was een mooie, ingetogen viering.
Er was een lezing uit Jesaja en één uit Johannes.
Eén zin lichtte de voorganger eruit: ‘Een mens kan alleen ontvangen wat hem door de hemel gegeven wordt.’ Die koppelde ze aan een zin uit een oud Adventsgedicht: ‘Het gaat niet om wat wij bereiken, maar om wat ons bereikt’. Over die zin alleen al moest ik nadenken. In het eerste deel zijn ‘wij’ actief, in het tweede deel passief.

In de overdenking vlocht de predikant deze twee zinnen mooi door elkaar heen.
Wat mij eruit is bijgebleven is dat je als individu maar beperkt kunt bepalen hoe je leven, je toekomst eruit ziet. Je kunt op wilskracht veel bereiken, maar het gaat om wat je gegeven wordt.
In deze adventsperiode zijn we vaak erg druk met de voorbereidingen voor kerst. Het is voor ons pas écht kerst met een mooie kerstboom, een geslaagd kerstdiner, een mooi kerstconcert of een warm kerstfeest. Als het hoogst haalbare benoemde de voorganger glimlachend ‘een witte kerst’…..
Maar écht kerst is het pas als de boodschap tot ons komt: U is heden de heiland geboren, die liefde, licht en vrede brengt. Dat wordt ons gegeven. Dat bereikt ons.
In deze adventsperiode is het goed om daar even op te wachten en daar over na te denken.
Staan wij eigenlijk wel open voor dat licht, die liefde en vrede? Of zijn we alleen maar bezig met het bereiken van onze perfecte kerst.

Tijdens de viering zetten wij als cantorij ons beste beentje voor. We deden zelfs meer dan van ons gevraagd was. Van het lied “Midden onder u staat Hij die gij niet kent” zongen wij vier coupletten. Tenminste, dat stond in de orde van dienst. Er was nog een vijfde couplet, maar daarvan vond predikant dat die woorden niet goed bij de viering pasten.
Onze cantrix, waarschijnlijk blij dat de vorige vier coupletten zo goed gingen, dirigeerde ons enthousiast naar het vijfde couplet toe. Aarzelend zetten we in. Het orgel haperde even; we hoorde Lykle denken; “O! Nog één!?” en hij speelde toen ook maar mee.
Stiekem geniet ik van dit soort onvolkomenheden.
We zijn allemaal amateurs en we doen ons best.
Want net als met ‘échte kerst’ zijn bij een ‘échte viering’ heel andere dingen belangrijk.

Reageren

5 december: Adderengebroed (2)

Door Ada

Op 5 december 2016

In Kerk & gemeente

Er zijn van die woorden die je niet zo vaak hoort. Adderengebroed is zo’n woord.
Een woord dat we alleen maar kennen uit de bijbel. De laatste weken, sinds het blog met die titel over het bibliodrama (zie 18 november >>>) komt het af en toe in de praat te pas. Zelfs een schoonzoon, die niet met de bijbel is opgegroeid, wist zaterdag wijsneuzerig te vertellen dat adders niet broeden. So be it. Als je maar begrijpt wat er bedoeld wordt.
De adders kwamen gistermorgen terug vanaf de preekstoel: sissende onderkruipels. Laag-bij-de-grondse wezens. Roddelen, kwaadspreken, anderen benadelen, daarmee werden slangen geassocieerd.

Gistermorgen in de viering stond de lezing centraal die we met het bibliodrama uitgespeeld hadden. Dan zit je toch met andere oren te luisteren. Door de hele viering heen kwamen me dingen bekend voor.
Wat mij het meest trof was het beeld van de boom.
Tijdens het bibliodrama speelde iemand een boom. Een karakter waar ik niet op gekomen was, wat moet een boom nou in zo’n verhaal. Maar de boom speelde die avond een prominente rol. Hij stond al heel wat jaren aan de oever van de Jordaan en had al veel meegemaakt. Hij oordeelde niet, hij gaf schaduw en troostte de vrouw die door de meeste andere mensen werd uitgekotst. De boom kwam gistermorgen terug in de overdenking.

De predikant plantte zijn wortels in de aarde (lees: ging met beide benen stevig op de grond staan) en deed zijn armen omhoog. “Stel je voor dat je een boom bent. Wat zijn dan jouw vruchten? Hoe ziet jouw vrucht van de liefde er uit?” Hij reikte met zijn andere hand naar de andere kant. “En jouw vrucht van de vreugde?” Weer hoger…”de vrucht van de vrede?” Ja. Wat zijn onze vruchten? Zijn het goede vruchten?

We zongen mooie, moderne liederen. En er viel ook weer genoeg om over te glimlachen.
Een jongetje dat in zijn enthousiasme ook alvast de kaars voor de derde adventszondag er bij aanstak. Een meisje dat als kind van deze tijd niet begreep waarom de dominee zo moeilijk deed over wie de afwas moest doen. Zij gaf als antwoord ‘de afwasmachine!”
Het slotlied was prachtig. Op de melodie van het oude lied “Komt nu met zang van zoete tonen” zongen we “Liefde genoeg, dát zou ik wensen.” De laatste drie regels van de coupletten waren steeds hetzelfde:
Kijk om je heen en geef wat je hebt
dan komt geen mens te kort.
Een droom die waarheid wordt!

We kregen ook huiswerk mee. We moesten nadenken over de vraag: “Wat is profeet?” Hokjes aankruisen bij woorden waar je aan denkt bij een profeet.
Een profeet helpt ons om anders te kijken en te horen, om anders te denken en te doen.
Afgelopen week zag ik nog een profeet bij De Wereld Draait Door. Hij heette Jan Terlouw, 85 jaar oud. Klik hier >>>> voor zijn vlammende en ontroerende betoog.

Reageren