Categorie: Alledag Pagina 128 van 263

11 maart: Wandelen in eeuwenoud Norg.

Door Ada

Op 11 maart 2020

We staan er niet altijd bij stil, maar wij wonen in een gebied dat al sinds de préhistorie door mensen wordt bewoond.
Vorige week donderdag, 5 maart, maakten mijn broer en ik onze wekelijkse wandeling in Norg; we hadden afgesproken bij de Brink en zaten rond 10.00 u met koffie voor ons in hotel Karsten. Een hotel dat al een herberg was in 1713; oude Drentse chique.

We wonen maar 10 kilometer van Norg af, maar toch wandelen of fietsen we er niet vaak; meestal rijden we er met de auto doorheen op weg naar een verjaardag of een familiebijeenkomst.
We wandelden van de Brink naar Westervelde, ons doel was hunebed D2.
Bij een hunebed beleef ik altijd weer de sensatie van ‘staan op de grond waar eeuwen geleden begrafenis rituelen werden uitgevoerd’. Het zijn mistieke plaatsen, er hangt altijd een bijzondere sfeer.

Het was voor het eerst sinds we samen wandelen lekker weer: de zon scheen.
Geen mutsen, sjaals en handschoenen, geen papaplu’s nodig.
We hoorden vogels en in het Norgerholt was een specht actief; wat heerlijk om op een donderdagmorgen zo te kunnen genieten van wat Drenthe te bieden heeft.

Op de terugweg kwamen we van een kant Norg binnen die we nog nooit gezien hadden: wegen omzoomd door mooie oude boerderijen en landhuizen. Op de Brink staat de Margaretha-kerk uit de dertiende eeuw.
Daar ga ik binnenkort nog een keer naar toe: vanaf 2 mei tot 1 oktober kun je er dagelijks terecht tussen 14.30 en 16.30 uur, behalve op zondag.

Reageren

10 maart: Marrakech 8 – Thee: bitter, sterk en zoet.

Door Ada

Op 10 maart 2020

In Alledag

Tijdens ons verblijf in het Ona-hotel in Marrakech genoot ik iedere ochtend van twee glaasjes Marokkaanse muntthee.
Mierzoet en bitter tegelijk.
Ook toen we tijdens ons bezoek aan de Medina neerstreken op een dakterras voor een lunch bestelde ik een potje van die heerlijke thee.

Het smaakt heel anders dan de Minty Morocco thee die je trekt van de zakjes van Pickwick hier in Nederland.
Dat komt omdat het heel anders wordt bereid.
In Marokko wordt de muntthee uit kleine theeglaasjes gedronken.
De bereiding daarvan is strikt ritueel. Eerst wordt de groene thee, die de basis van muntthee vormt, in een metalen theepot gedaan en met een scheut kokend water gewassen.
Na het water af te gieten, gaan de suiker en verse blaadjes van de aarmunt in de pot en wordt het kokende water erop geschonken.
Vervolgens worden enkele blaadjes verse thee toegevoegd.
De thee moet daarna nog 5 minuten doorkoken.
Het eerste glaasje thee dat uit de pot geschonken wordt, wordt weer teruggegoten in de pot zodat alle smaken goed door elkaar trekken.
Daarna worden de glazen ingeschonken, het liefst van zo hoog mogelijk zodat er een laagje schuim op de thee komt.
Bovendien staat het hoog inschenken van de thee symbool voor de gastvrijheid.
Dit wordt vooral dan ook gedaan als er bezoek komt, want hoe hoger, hoe gastvrijer.

Vriendin Sinet zag iemand zijn thee zo hoog inschenken en wilde dat ook proberen.
Het viel nog niet mee; praktisch als ze is zei ze: “Je kunt in plaats van de pot zo hoog optillen ook gewoon het glas naar beneden doen. ”
Tuurlijk. In onze groep kijkt niemand op of om van zo’n ontdekking; zulke dingen horen gewoon bij haar.

In de hop on hop off bus waar we in zaten vertelde men ook over de Marokkaanse thee.
De thee hoort bij het Marokkaanse leven en is ook een beetje zoals het leven.
De eerste slokken zijn bitter, net zoals bij de geboorte aan het begin van een leven.
De thee uit het midden is sterk, zoals de mens gedurende zijn leven sterk is.
De laatste slokken zijn zoet, zoet als de dood.
Bij die laatste woorden reageerde bijna iedereen in de bus met een lachje en/of een opmerking…. de dood wordt internationaal kennelijk niet echt als ‘zoet’ gezien.

Meer lezen over onze avonturen in Marokko?
1. Marrakech – Een stad in een stad.
2. Niet te animeren
3. Arganolie
4. Arabisch. Maar gelukkig ook Frans
5. Cascade
6. Ryad Zinnia
7. Toeristen = geld
8. Thee
9. Europeaan in Afrika
10. Ditten & Datten uit Marrakech (slot)

Reageren

9 maart: Staat dát in de bijbel?

Door Ada

Op 9 maart 2020

In Kerk & gemeente

Gistermorgen hoorden we vanaf de kansel een verhaal uit de bijbel waarvan ik niet wist dat het er in stond.
We hebben het over Exodus, met name het moment waarop Mozes (na zijn roeping bij de brandende braambos) met zijn vrouw Sippora en de kinderen op weg is naar Egypte om Farao te vragen het volk Israël te laten gaan.

We lazen Exodus 4 vers 24-26, ik citeer:
Onderweg, toen Mozes en de zijnen ergens overnachtten, kwam de Heer op hem af en probeerde hem te doden. Sippora pakte een scherpe steen, sneed de voorhuid van haar zoon weg en raakte daarmee Mozes’ voeten aan, terwijl ze zei: “Een bloedbruidegom ben jij voor mij.’ (Ze noemde hem bloedbruidegom vanwege die besnijdenis.) Toen liet de Heer hem met rust.

O? Staat dat in de bijbel?
Waarom?
Probeerde de Heer Mozes te doden? Of zijn oudste zoon?
We kregen gistermorgen een uitleg over dit gedeelte van dominee Walter Meijles, maar zelfs daarna was het nog een onbegrijpelijk verhaal. Het blijft gissen naar wat de precieze bedoeling is geweest van God en wat wij met deze paar zinnen moeten.
Wat wel duidelijk werd is, dat Mozes door zijn zoon niet te besnijden, nog niet definitief had gekozen om bij het volk Israël te horen. Hij liet de deur naar het land Midjan, waar het ook goed toeven was, als het ware nog open.
Door de plotselinge besnijdenis werd die onduidelijkheid weggenomen; daarbij werd nog opgemerkt dat ook nu niet Mozes zelf die beslissing nam, maar zijn vrouw.
De vroedvrouwen van Israël, Mirjam en de dochter waren haar al voorgegaan op cruciale momenten in Mozes’ leven.
(Wil je de hele uitleg horen? Kerkomroep, 8 maart, Op de Helte 10.00 uur.)

Naderhand aan de koffie was het bijzondere verhaal nog wel even onderwerp van gesprek.
“Nou hebben we toch de bijbel van kaft tot kaft gelezen en dit is ons nooit opgevallen” hoorden we een echtpaar opmerken. Een oudere heer sprak mij (op weg naar de koffiemelk) aan: “Nou ga ik mijn leven lang al naar de kerk en nog nooit heb ik dit verhaal gehoord!”
Maar tijdens de koffie gaat het natuurlijk ook weer over de alledaagse dingen.
“Hoe is het met je? Lang niet gezien!”
“Dinsdagavond kom ik niet op de cantorij, ben een weekje weg!”
“Wanneer is die gespreksgroepavond?””
“Lukt het nog met het ‘Af&Toe-koor?”
En heel soms komt het dan toch nog weer uit op een bijbelverhaal.
“Ik hoefde die crème alleen maar op mijn benen te smeren en dan zou ik minder pijn hebben. Eigenlijk geloofde ik het niet, maar ik deed het toch. En het helpt!”
“Net als bij Naäman dus; die wilde eigenlijk ook niet in de Jordaan onderdompelen…..”
De bijbel staat (met soms heel verrassende passages) vaak ook verrassend dicht bij ons alledaagse leven.

Reageren

8 maart: Waarom zou je dat nou doen?!?

Door Ada

Op 8 maart 2020

In Alledag

Een week geen telefoon en een week geen televisie kijken.
Op voorhand dacht ik dat ik de telefoon het meest zou missen, maar dat was niet zo.
De televisie, die miste ik heel erg.
Gerard en ik kunnen samen zo genoeglijk met ons kopje koffie voor het journaal zitten en daarna nog even een quizje kijken of een deel van een serie die we volgen.
Krantje of handwerkje erbij: heerlijk even ontspannen.
Het nieuws volgde ik op de radio en af en toe keek ik even op de tablet, maar ook dat probeerde ik tot een minimum te beperken.
Verder viel het eigenlijk wel mee: ik zit niet op Facebook, Instagram en Twitter en mijn LinkedIn account leidt een slapend bestaan.
Eén keer per dag opende ik mijn email; daar keek ik dan wel weer naar uit.
Wat ook lastig was: ik luister met ‘oortjes’ naar Spotify en Radio 5 op mijn telefoon, dat kon deze week ook even niet.

De reacties uit mijn omgeving op mijn sociale-media-loze week waren heel verschillend.
“Goed dat je dat eens doet’.
“Ik vind vasten hartstikke moeilijk, ik geef mezelf een boete omdat ik het niet doe, zo steun ik toch het goede doel.”
“Waarom zou je jezelf nou die luxe ontzeggen? Wat schiet je er mee op?”
“Lastig hoor! Krijg je veel telefoon?”
Nou nee, eigenlijk niet.
Op de dagen dat ik werkte gebruikte ik mijn werktelefoon.
Je kunt natuurlijk op je werk niet zeggen: “Mensen, ik doe mee aan het 40-dagen-vasten, ik ben er even niet!”
Die werk-telefoon had ik ook bij me als ik niet thuis was; als de nood aan de man kwam kon ik dan in ieder geval bellen.

Wat heeft het me gebracht?
Rust.
Rust, vooral in het hoofd.
Boek gelezen.
Matthäuspassion in zijn geheel beluisterd.
Geborduurd.
Wat ik miste was het app-contact met ons gezin.
Verder heb ik ontdekt dat ik niet ieder uur op Nu.nl en Buienradar hoef te kijken.
Dat één keer per dag email bekijken ruim voldoende is.
Wel was ik blij dat het maar een week was en niet 40 dagen.
Deze week heeft me geleerd dat televisie kijken een luxe is, die we ons dagelijks kunnen permiteren. Daar zal ik volgende week weer extra van genieten.
Ook heb ik geleerd dat ik wat bewuster met mijn privé-telefoon moet omgaan.
Niet steeds ‘voorhanden hebben’, maar gewoon in de tas laten.

Goede voornemens.
We weten allemaal hoe die meestal sterven in schoonheid als het dagelijks leven zijn gewone gang weer gaat.
“’t Zaal mie nei doun” zegt men hier in Roden.
Dat is Drents voor ‘Het zal mij benieuwen’.
Mij ook.

Reageren

7 maart: Licht des Lebens.

Door Ada

Op 7 maart 2020

In Geschiedenis, Kerk & gemeente

Bijna wekelijks kom ik in de kerk.
Onze kerk.
Maar ben ik een weekendje weg of op vakantie, dan kijk ook graag even naar de kerken daar.
Een kerk vertelt je veel over de geschiedenis van een stad of dorp en heeft alleen al door zijn functie een andere sfeer dan ‘gewone’ gebouwen.
Toen wij de in de Mariënkirche in Lübeck waren, kreeg ik een foldertje mee met een plattegrondje, een klein overzicht van de bezienswaardigeheden en een prachtig gedicht met de titel ‘Licht des Lebens’.
Een gedicht over wat het met je doet als je een kerk binnenloopt.
De vertaling vind je onder de Duitse versie.

Einen Augenblick der Ruhe,
trotz des Trubels ringsum.
Ein Innehalten, einen Moment
der Besinnung.
Uber dir, himmelhoch,
wölbt sich ein Raum,
zieht dich empor.
Dein Blick wandert, trifft
auf ein Kreuz, das nicht nur
von dem Leiden des Einen,
sondern auch von den Grenzen
deines Lebens erzählt.
Sei nicht mutlos,
Licht bricht herein
erleuchnet auch die Bilder
der Zweifel, der Not,
strahlt hindurch in die Tiefe
deines Herzens.
Eine Hoffnung, die den Tod
überwindet.

Vertaling:
Een moment van rust
ondanks de drukte rondom.
Een pauze, een moment
van bezinning.
Boven je, hemelhoog,
strekt een gewelf zich uit
trekt je omhoog.
Je blik dwaalt, valt
op een kruis dat niet alleen
van het lijden van de Ene,
maar ook van de grenzen
van jouw leven vertelt.
Wees niet moedeloos,
licht breekt naar binnen,
verlicht ook de beelden
van de twijfel, de nood,
straalt er doorheen in de diepte
van je hart.
Een hoop, die de dood
overwint.

Reageren

6 maart: Leven uitstellen?

Door Ada

Op 6 maart 2020

In Alledag

Van de scheurkalender van vorig jaar had ik een blaadje bewaard.
Dit stond er op: ‘Hij die het leven uitstelt is als de simpele ziel die wacht met oversteken tot de rivier is leeggestroomd.’
Het is een uitspraak van Horatius, een bekend Romeins dichter die 65 jaar voor Christus in Italië werd geboren. Meer over hem weten? Zie >>>

Het blaadje lag bij mijn computer; af en toe kwam ik het tegen en dacht ik er weer even over na.
Ik snapte het beeld dat Horatius schetst, maar wat is ‘je leven uitstellen’?
Wat ik meestal doe bij vragen waar ik het antwoord niet op weet: vraag het Google.
Zo kwam ik er achter dat ‘je leven uitstellen’ betekent dat je te veel bezig bent met fijne dingen die in de toekomst staan te gebeuren. Je gedachten zijn dan steeds maar bezig met wat nog komt, zodat je vergeet dat er in het hier en nu ook zoveel dingen zijn die het leven de moeite waard maken.
Of in je hoofd alleen maar bezig zijn met dingen waar je écht gelukkig van zou worden.
Voorbeelden: als ik die nieuwe auto had, zou mijn leven veel leuker zijn, als ik die klus eindelijk heb geklaard zal ik pas kunnen ontspannen, als ik maar eenmaal op vakantie ben voel ik me écht goed.
Op die manier zet je je dagelijkse leven in de wachtstand en ben je alleen maar bezig met wat verderop in de tijd zal plaatsvinden.

Je geluk hangt niet af van het moment dat je leven perfect is, want dat moment komt nooit.

foto: Frank Georg via Pixabv

Daar past natuurlijk het beeld van de leeggestroomde rivier heel goed bij.
Net zoals de rivier stroomt het leven steeds maar door.
Als je moet oversteken en je blijft aan de kant staan, dan gaat het leven aan je voorbij.

Met genieten kun je vandaag al beginnen, dat hoeft niet pas als je vakantie begint.
Leef je leven op iedere leeftijd en niet pas als je met pensioen bent.
Ontspannen hoeft niet alleen als al het werk af is; neem tussendoor voldoende rustmomenten.
Probeer te voorkomen dat je later verbijsterd naar foto’s van je drukke gezin kijkt en denkt: “Wanneer was dat? Ik was er bij maar te druk, druk, druk.”

Tot zover de theorie van het niet uitgestelde leven.
In de praktijk loop ik mezelf regelmatig voorbij, ben ik in mijn hoofd al weer met morgen of volgende week bezig en is de week al weer om voor ik er erg in heb.
In de praktijk is het niet altijd genieten en stroomt de rivier even zonder mij.

Wat mij helpt is het mijzelf af en toe inprenten: leef bewust!
Neem de dingen om je heen waar, beleef het leven, gebruik die zintuigen.
Proeven.
Voelen.
Beleven.
Bewegen.
Ruiken.
Horen.
Zien.

Niet straks, maar nu.

Reageren

5 maart: Marrakech 7 – Toeristen = geld.

Door Ada

Op 5 maart 2020

In Alledag

Van te voren waren we er door veel mensen op gewezen dat het er in Marokko qua kopen van dingen anders aan toe gaat dan hier.
Marokkanen willen maar al te graag wat aan jou verkopen omdat ze zien dat je toerist bent. Dat zien ze al op meters afstand, want je draagt andere kleren/schoenen en je praat anders. En als ze het daaraan nog niet zien dan heb je allemaal een armbandje van het hotel om je pols……
Zodra je interesse in iets toont maakt de verkoper contact en als je niet iets wilt kopen moet je duidelijk zijn.
Nee.
Als je dat zegt weet men dat je Nederlander bent en hoor je het onvermijdelijke ‘Kaike kaike nie kope’, maar er komen ook vriendelijker varianten voorbij.
“AJAX! Ziyech!”
“Allemaggtig praggtig….”
“Gggaat gggoed!”

De eerste dag kochten we allemaal een grote beker vers geperst sinaasappelsap bij een kraampje op het Djeema el Fna-plein. Terwijl we bezig waren om af te rekenen stootte ons iemand aan: een vrouw in een lang gewaad die haar hand ophield. Iemand van ons dacht nog dat we de sinaasappelsap bij haar moesten betalen, maar dat was niet te bedoeling. Het is in Marokko een manier van geld verdienen; toeristen zijn vaak in vakantiestemming en geven gemakkelijk wat Dirhams weg.

Als iemand jou zijn diensten aanbiedt, bijvoorbeeld het wijzen van de weg, dan hangt daar altijd een prijskaartje aan. Zodra je wat zoekend om je heen staat te kijken wordt er al aan je gevraagd: “You need guide? I guide.” Iemand van onze groep was al eerder in Marrakech geweest en kende het klappen van de zweep. Hij riep “Nee, we hebben al een geit!” en loodste ons bij de zelfbenoemde gids langs.

Verder word je, met name op dat plein, voortdurend aangeroepen.
“You want alcohol? Beer? Wine? THERE!”
“Need arganoil? HERE!”
We wilden het allemaal niet.

Overal in de stad zijn mensen er op gericht om hun diensten aan te bieden.
Zodra we uit de shuttlebus stapten wachtten de koetsiers van de paardenkoetsjes ons al op.
“I take you to market!”
Sta je een tijdje stil, dan staat soms er zomaar een ambulante schoenpoetser die je schoenen een behandeling wil geven.
Tot op het vliegveld gaat dat door; je koffers worden ongevraagd op een karretje gezet.
Als je zegt dat dat niet hoeft en dat je geen Dirhams meer hebt (omdat je die allemaal al hebt uitgegeven) wordt er geroepen “No money no problem.”
Als de koffers vervolgens bij de gates van het karretje worden gehaald zegt de slimme helper “You euro!” en houdt vragend zijn hand op.

Na zes dagen waren we helemaal niet meer beleefd en ging het hele gedoe mij steeds meer irriteren, maar het hoort er gewoon bij.
Voor mij werd in deze vakantie eens te meer duidelijk hoe fijn wonen in Nederland is.

Reageren

3 maart: Marrakech 6 – Ryad Zinnia

Door Ada

Op 3 maart 2020

In Alledag

Ryad Zinnia

Onze verblijfplaats in Marrakech was een hotel, dat bestond uit meerdere ryad’s; ons appartement zat in Ryad Zinnia.
Het duurde even voordat ik door had wat ‘ryad’ was.
Dit vond ik erover op internet.

Een ryad is een traditioneel Marokkaans huis of paleis met een atrium of binnentuin.

Atrium

Het woord ryad komt van het Arabische woord ‘ryad’ dat tuin betekent.
Ryads waren de huizen van het rijkere deel van de burgerij.
Deze staan vaak in de oude, ommuurde delen van de stad (de medina) maar komen ook voor op het platteland.

Het concept van een ryad is gericht op privacy, met name voor de vrouwen, en op bescherming tegen het weer. Het gebouw is opgebouwd rond een atrium en heeft meestal twee verdiepingen.
Vaak bevindt zich rondom deze binnenplaats op elke verdieping een galerij. De kamers zijn rondom het atrium gegroepeerd. Op de binnenplaats staan vaak planten, bomen en een fontein.

Galerij

Onze ryad voldeed volledig aan bovenstaande beschrijving, alleen was het geen oud gebouw.
Op de gang naar ons appartement toe liepen we dus in de buitenlucht, want de openingen in de buitenmuren hebben geen ramen.
Er vliegen dus gewoon vogels in en uit; als je ’s morgens je voordeur open doet hoor je ze in het atrium fluiten.

….. buitenlucht….

Natuurlijk weet ik dat dit moderne appartement weinig meer te maken heeft met een traditionele ryad. Als we hadden willen weten hoe dat echt is, hadden we in de oude binnenstad hotelkamers moeten reserveren; daar zijn namelijk oude, statige ryad’s gerestaureerd en geschikt gemaakt voor hotel.
Maar die ervaring was niet het doel van onze reis.
Het doel was ’40 jaar vriendschap vieren’.

Voor één week woonden we met z’n achten in een huis in de sfeer van ‘Verhalen uit 1001-en-één-nacht’.
Met Marrokkaanse lampjes.
Een oosters houtsnijwerk-kunstwerk boven het bed.
Met veel te veel kussen.
Met koerende duiven op de galerij en tsjilpende vogeltjes in de struiken in het atrium.

…. twee zwanen…

Sommige medewerkers in het hotel deden hun best om ons verblijf nog aangenamer te maken.
Soms lagen er rozenblaadjes op het bed en één keer hadden ze de schone handdoeken gevouwen als twee zwanen.
’t Zijn de kleine dingen die het doen.

Reageren

2 maart: 40 dagen tijd en de sociale media.

Door Ada

Op 2 maart 2020

In Alledag

Vorige week, 26 februari, was het aswoensdag. Na het carnaval de eerste dag van de veertig-dagen-tijd, van oudsher een tijd van inkeer en bezinning in de periode voor Pasen.

Dit jaar doen Gerard en ik mee met een project dat in ‘Kerknieuws’ staat: Heel Holland vast, ja ik vast mee.
We hebben een vastenkaart gekregen, waarbij we iedere week een ander aspect van het vasten belichten.
Vorige week was dat ‘niet snoepen’.
Voor iedere dag dat we niet snoepten gaven we een euro.

Deze week is het een stuk moeilijker: minder tv/sociale media.
Confronterend.
Ik ben erg gehecht aan het Journaal om 8 uur en ‘Met het mes op tafel’.
Een blog is ook een sociaal medium, dus ik bemoei me deze week niet met mijn website. Daar hebben de lezers weinig last van, want ik heb deze week gevuld met blogs die ik al eerder heb geschreven.
Maar hoe moet dat dan op mijn werk? En met mijn telefoon? Tablet?
Er staat gelukkig niet ‘géén’, maar minder; we gaan het avontuur gewoon aan.
Eind vorige week heb ik de app-contacten waarmee ik regelmatig communiceer een berichtje gestuurd:
In de week van 2 tm 7 maart zet ik in verband met het vasten in de 40-dagen-tijd mijn telefoon uit.
Eén keer per dag check ik mijn email. Mijn emailadres is….. ons vaste telefoonnummer is…..
Eén week zonder telefoon. Wat zal dat met me doen?
Zal het wat opleveren?

In de week van 9 maart geven we € 1, = voor iedere dag dat we geen vlees eten.
Ook niet gemakkelijk.
De komende weken zal ik af en toe een up-date geven over hoe het vasten ons afsteekt.
Het spaarpotje staat op tafel en de vastenkaart ligt er naast.
Het is de bedoeling dat we tot Pasen geld gaan sparen en het gespaarde bedrag overmaken naar de ZWO voor het project : Straatkinderen in Oeganda’.

Reageren

1 maart: Derde-Oma-dag.

Door Ada

Op 1 maart 2020

In Alledag

De titel van dit blog zou je kunnen lezen als ‘de derde keer dat je oma-dag viert’, maar dat is niet wat ik bedoel.
Mijn oma’s zijn er al lang niet meer om oma-dag mee te vieren en de oma’s van onze dochters zijn ook al overleden.
Deze ‘derde-oma-dag’ is ontstaan uit een opmerking van Frea over mijn tante Trijn, de jongste zus van mijn vader. “Natuurlijk ga ik mee naar tante Trijn, zij is toch een beetje onze derde oma!” zei ze destijds.

Jaarlijks ga ik met tante Trijn een dagje shoppen in Emmen en deze keer gingen alle drie onze dochters mee.
Leuk: derde-oma-dag!
Tijdens het koffiedrinken bij lunchroom ‘La France’ (met natuurlijk iets lekkers er bij) kwamen ook de twee zonen van tante Trijn gezellig mee. Bepperdebep, klepperdeklep.
Dan is mijn dag eigenlijk al geslaagd; wat ontzettend leuk om met zo’n klein clubje familie even bij elkaar te zitten en bij te praten.
Na de koffie namen we afscheid van beide neven en gingen naar gewoonte op weg naar Boerland, een Emmense modezaak die in februari en augustus altijd grote opruiming heeft.
“Kunnen we naar eerst MS-mode?” vroeg Carlijn.
Natuurlijk.
Dochters en ik liepen al snel met dingen om te passen op de arm en bevolkten de kleedkamers. Tante Trijn zat als een koningin op een stoel bij de ingang van de pashokjes en had zo overzicht op wat iedereen paste en hoe het stond.
Het was een gesnater en gegiebel van jewelste; opmerkingen werden over de pashokjes heen geroepen en het was een gezellig janboel daar in de kleedkamers.

Zo ging het eigenlijk in alle winkels waar we kwamen.
Rond de middag konden we een tafeltje bemachtigen bij ‘Chez Nous’ waar iedereen een luxe broodje bestelde en het ‘gebabbel & gelach’ gewoon doorging.

Als je het hebt over de waarde van de dag, dan was dat voor mij gisteren vooral het feit dat we met z’n vijven waren.
Zo’n dagje winkelen verbindt de generaties; ik zit er qua leeftijd tussenin.
Aan de ene kant heb ik zo’n dag veel plezier met onze dochters en aan andere kant ben ik weer een dag samen met ‘mijn tweede moeder’.

Gisteravond bleven de dames nog even aan de Boskamp en verorberden we alvast het eerste zakje paaseitjes dat in Emmen was gescoord.

Familiebanden.
Als je het geluk hebt dat die goed zijn is het minste wat je kunt doen: ze koesteren.
Dat kan met een dagje shoppen, maar dat kan ook met af en toe samen stamppot boerenkool eten en een spelletje doen.

Op de foto: tante Trijn en ik in 1962.

Reageren