Categorie: Alledag Pagina 31 van 262

Dinsdagmorgen viel er een envelop met een grijs randje op onze deurmat.
Een eenvoudige kaart met een mooie foto van Tjalling op de voorkant en naast de aankondiging van het overlijden, informatie over het afscheid en de namen van Marrie, hun kinderen en kleinkinderen alleen de tekst ‘Abba Vader, U behoor ik toe’.

Tjalling was de man van Gerards oudste zus.
Hij was al een paar maanden ernstig ziek en is van vrijdag 29 op zaterdag 30 september ’s nachts overleden. 
We gaan deze zwager missen in onze kring.

Woensdagavond zaten we in de auto op weg naar Marrie voor het condoleance-bezoek.
“Hoe oud was jij eigenlijk toen Tjalling en Marrie verkering kregen?” vroeg ik aan Gerard.
Er volgde een mooi verhaal over een jongetje van 12 dat de vriend van zijn grote zus op Catweazle vond lijken.
Dat was een jeugdprogramma destijds over een tovenaar uit de de middeleeuwen die in 1970 terecht kwam.
Helblauwe ogen, eerder mager dan slank, half-lang, blond haar, een snor en een sikje……hij had er inderdaad wel wat van.
Tjalling was niet opgegroeid op het platteland en keek zich op de boerderij van mijn schoonouders de ogen uit.
Legendarisch waren zijn woorden toen hij had gezien hoe het er aan toe ging als een varken bij de beer gebracht werd: “Ik geloof dat ik eerst maar met kippen begin…”.

Gisteren namen we afscheid van hem met een dankdienst voor zijn leven in Urk en daarna gingen we naar Ens waar de plechtigheid werd afgesloten op het kerkhof.
Het was een grote begrafenis, want een groot deel van de familie Waninge was aanwezig.
Later, aan de koffietafel in ‘het Wapen van Ens’ zei één van onze dochters: “Dit is eigenlijk ook een soort familiedag.”
Die opmerking deed mij denken aan het liedje ‘The Family tree” van Venice*.
Lees dit artikel maar eens Ik mis je dan lees je waarom en kun je ook het liedje beluisteren.

Muziek veroorzaakte gisteren ook de meeste emotie: Tjalling had de liederen die we in de kerkdienst zongen zelf uitgezocht en met het gezongen ‘Abba, Vader’ werd hij door zijn zes kinderen de kerk uitgedragen.
Op het kerkhof was er iets bijzonders: toen we met de stoet aankwamen stond het orkest waar Tjalling bij speelde al te wachten. Tijdens de plechtigheid speelden ze ‘Nader mijn God tot U’ en ‘Blijf mij nabij’, maar voor en na de ter aardebestelling speelden ze Egerländer muziek, waardoor er niet zo’n zware, verdrietige sfeer hing.
Van Marrie en de kinderen hoorden we dat Tjalling had gezegd dat ze wat hem betreft niet in het zwart naar zijn begrafenis hoefden. Hij had een goed leven gehad en hij wist zich geborgen bij zijn Vader in de hemel. “Jullie hoeven om mijn overlijden niet verdrietig te zijn.”
Toen we wegliepen van het kerkhof hoorden we Tjallings muziek waar die woorden in doorklonken.

*Op dit blog kwam een reactie van Lies; zij noemt daarin de Twentse vertaling van ‘The familytree’.
Als service van de zaak hierbij een link naar een artikel over dit lied op de website van Crematoria Twente
Je vindt daar de YouTube-uitvoering van dit lied en de tekst, met o.a. de zin ‘Noe wiej dan een van oons veurgood mut loaten goan……’

We zijn al weer toe aan nummertje 32!

Neef Jan vertelde over een sollicitatieprocedure waarin iemand iets niet helemaal goed had gedaan.
Daar had diegene zelf veel last van gehad. “Ja, dan moet je zelf op de zure druiven zitten.” vond Jan.

Een collega van Gerard vond dat er kordaat moest worden opgetreden tegen een partij waar hun bedrijf zaken mee deed.
“Als we die bedrijfsleider binnenkort spreken, dan moeten we die eens goed de oren scheren.”

Essina las in het Dagblad van het Noorden bij Miniman een bijdrage van iemand uit Nieuw-Schoonebeek.
“Dit is opmerkelijk genoeg om er kond van te maken.”

Op zaterdag 9 september zei Gerard: “Herman heeft er één voor jouw rubriek!”
In het Dagblad van het Noorden wordt de dagelijkse column ‘Ogenblik’ verzorgd door Herman Sandman.
Die zaterdag schreef hij een verhaal over de oeverloze discussies die zij als ouders voeren met hun puberkinderen.
De laatste zin was: “Zij (de zoons) worden natuurlijk ook gek van ons. Wij vinden overal wat van.
Eens, vindt mijn vrouw. We kunnen ook niet van alle slakken zout maken.”

Via de reacties op deze website kregen we over datzelfde zout nog een mooie van Sinet: “Onlangs sprak ik een mevrouw die niet op alle slakken zout legt maar op eieren.”
Nou is eieren en zout op zich geen verkeerde combinatie, maar het is geen spreekwoord…..

Ik zag ook weer zo’n lachwekkende Engelse tekst op een raam van de plaatselijke schoenenwinkel staan.
Fall into de herfst.
Wat wil meneer Ziengs ons vertellen?
Dat we in de herfst moeten vallen?
Of is het alleen maar interessant-doenerij met het Engelse woord voor najaar ‘fall’?
Maar waarom moet het Nederlandse ‘herfst’ er dan bij?

Deze kreeg ik uit ‘de derde hand’ van iemand op het werk: een manager was flauw van een andere, drammende en om de klip-klap ‘MAAR’ roepende manager in een overleg. Ze had tegen de dwarsligger gezegd: “Ik ben liever een bruistablet dan een zuigtablet!”
Die houden we er in!

Van een andere afdelingswerkvloer kreeg ik deze door: iemand had te veel geld uit de ‘lief en leed-pot’ gehaald, maar dat was te laat opgemerkt om er nog iets van te kunnen zeggen. Een collega: “dan komt zij er mooi bekaaid mee weg!”
Diezelfde collega ergert zich aan de vele anderen buiten de afdeling die iets te zeggen hebben over hun werkproces: “daar hoeven die toch niet allemaal een pisje overheen te gooien?”

Deze kreeg ik van een vriendin.
Voor een familiefeest had iemand overal mensen vandaan moeten halen: ” toen heb ik overal vandaan mensen moeten optroggelen”.
Diezelfde meneer greep een kans met beide armen aan. 

Sinet zat bij een bevriend stel in de auto.  Van de groep waren die vrienden het enige stel dat nog niet wist waar ze naar toe gingen op vakantie in 2024. “Wij vallen weer buiten de toon.”

Klik hier voor het blog Nederlands maar dan anders deel 31, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.

Ook ergens een heel nieuw spreekwoord gehoord? Of een leuke verspreking? Welkom!
Iets grappigs wat kinderen zeggen mag natuurlijk ook altijd.
Oudste dochter Frea mocht in Smilde met mij mee naar het stembureau; ze was toen bijna 3.
Toen ik het stembiljet in de daarvoor bestemde container deed zei ze: “Heb je Lubbers daar nou in gedaan?”

Aan het einde van de dag kijk ik vaak nog even terug: wat was vandaag de waarde van mijn dag?
Gisteravond opende ik de foto-galerij op mijn telefoon en ik zag een doos gebak.
Oh ja; dat was vanmorgen!

Een gewone werkdag, woensdag 5 oktober.
We zijn met meer secretaresses dan anders, want ’s middags is er een werkoverleg, waar we voor het eerst met ons voltallige en nieuwe secretariaat aan zullen deelnemen.
Het is wel een beetje vol op kantoor: alle bureau’s zijn bezet en het is haast een beetje te gezellig voor op de werkvloer.
Maar die gedachte druk ik gelijk weer weg, want we hebben in de maanden die achter ons liggen hard moeten buffelen om het secretariaatsschip op koers te houden.
Rond een uur of tien drinken we koffie en Anita (die in een andere functie voor Team290 werkt) komt binnen met een grote, witte doos.
“Ben je jarig?”
“Nee, de uren zijn op!”
In de krappe tijden sprong zij 8 uur in de week bij, maar dat hoeft niet meer.
Zij vond dat wel een reden voor gebak en wilde dat graag met ons vieren.

Als ik mijn beugel nog had, had ik hem er hiervoor uitgehaald.
Vers slagroomgebak van banketbakkerij Bloem uit Delfzijl.
Wat een heerlijk moment: met het hele team even een kop koffie met zo’n luxe traktatie!
Het voelde als een soort nieuw begin.

Maar dat was niet het enige dat gisteren voor mij van waarde was.
De morgen begon met grote irritatie omdat er een laptop die in Winschoten afgeleverd had moeten worden bij het Heijmanscentrum in Groningen was gebracht. En dat was mijn schuld. Maar dat was niet zo, dus dat ben ik de mensen in het Heijmanscentrum zelf gaan vertellen. Goed gesprek, lucht geklaard, volgende keer beter, laptop meegenomen en gezorgd dat die in Winschoten kwam.

Maar in het Heijmanscentrum werkt ook Rien, mijn collega van vroeger.
Die ik al tijden niet gezien had, want zo gaat dat tegenwoordig, dus ik stak nog even mijn hoofd om zijn deur.
Och, wat gezellig even weer.
We missen elkaar nog steeds een beetje en het is heel fijn om dan even weer bij te praten en herinneringen op te halen aan vroeger.
Maar het wordt niet meer zoals vroeger.
We doen inmiddels allebei iets anders en zijn blij dat we op onze nieuwe plek binnen de organisatie onze draai weer hebben gevonden.

Twee fijne momenten op een werkdag: ook dat kan de waarde van de dag zijn.

Vanmorgen had ik een afspraak bij de huisarts: driemaandelijkse cardio-controle.
Alles goed, niets verontrustends, APK weer in orde.
Maar ik zit natuurlijk al drie weken met die pijnlijke knie, dus ik vroeg wat daar de oorzaak van kon zijn.
Kon dat ook iets te maken hebben met mijn vaten en het vocht dat zich soms ophoopt in mijn rechterenkel?

“De pijn aan de knie moet je los zien van die af en toe dikke enkel. Op warme dagen een verstevigend kousje (HEMA Support pantys) is heel goed; dat houdt je been dunner, maar doet niets voor die knie”.
Die knie, hoorde ik vanmorgen, kan van alles zijn.
Slijtage, artrose, ontsteking in een spier en nog een aantal mogelijkheden.
De huisarts gaf mij het advies om eerst een week of twee een zogenaamde ‘brace’ te proberen.
Daar had ik wel eens van gehoord, maar nog nooit in verdiept.
“Waar haal ik die?”
“Bij de apotheek kan, maar je kunt ze ook gewoon bij de drogist kopen, Kruidvat heeft ze bijvoorbeeld ook.
Als je na 2 weken helemaal geen verbetering merkt, maak dan een nieuwe afspraak, dan gaan we verder kijken.”

….proberen……

Een kwartier later stond ik bij de Kruidvat en vond de ‘Physiostrap Medical Knie’ in de maten S, M en L.
Je moest eerst je knie-omvang meten en het is ook wel handig als je een portemonnee bij je hebt (naar de huisarts neem ik alleen mijn agenda mee), dus ik fietste eerst weer naar huis.
De meting in centimeters leverde een M op dus een weer een kwartier later was ik weer thuis en deed de brace om mijn knie.
Het is fijn. Bij het lopen heb ik nu in ieder geval veel minder pijn.

In het blog ‘In beweging‘ van 13 september schreef ik: “Heb ik mijn schouder weer in het gareel, de goede bril, de tanden recht, mijn hart rustig en steunzooltjes in de schoenen, krijg ik bij stil weer last van mijn knie.”
Vroeger had ik gewoon een linker- en een rechterknie, nu een ‘goede’ en een ‘slechte’…….
Maar misschien valt het mee? Eerst maar eens KWW.
Kiek’n wat ’t wordt.
Wordt vervolgd over twee weken.

Gistermorgen werden we bij de kerkdeur opgewacht door reisleiders met wandelschoenen aan een rugzak om die ons een gekleurd strookje gaven. Alle pastores (Sijbrand, Walter, Geertje en Tineke) gingen voor in de bijzondere viering ter gelegenheid van de startzondag.
Maar een viering was het eigenlijk niet: het was de aftrap voor een bijzondere wandeling/speurtocht door het dorp.
We waren getuige van een interview met Mozes en met zijn zwager Chobab. Die zwager, een broer van Zippora, was nog niet eerder in een kerkdienst benoemd, dus het was sowieso al bijzonder om die twee mannen in gesprek te horen.
Mozes vroeg Chobab om mee op reis te gaan, maar die piekerde daar niet over.
Interviewster Geertje vroeg aan hem: “Wat dacht je toen Mozes jou vroeg?”
“Typisch Mozes. Ik zal je geven wat ik heb, maar hij heeft niks. Ik zal met je delen wat de Heer ons geeft, maar tot dan toe had de Heer hem nog nog niks gegeven, dus twee keer niks is nog niks. Dus ik dacht eigenlijk ‘ja, ja…’ Het Drentse ‘ja, ja…”
Alle Drenten begrepen wat hij bedoelde. Nee dus.

Na dit verhelderende interview gingen we in groepjes op pad. Iedere groep had een Mozes (een reisleider die de weg wees) en een Chobab (een gespreksleider die iedereen tot zijn recht liet komen in de groep). Met onze blauwe groep wandelden we langs een aantal markante plekken in Roden en beantwoordden verrassende en verdiepende vragen.
Bij het oorlogsmonument ‘Het vertrekpunt’ bij de bibliotheek bogen we ons over de vraag of we mensen kenden die van huis en haard verdreven zijn en hoe dat is voor hen.
De volgende halte was woonzorgcentrum ‘Vasalis’, een soort eindbestemming voor ouderen. Daar praatten we met elkaar over onze bestemming. Wat is je bestemming? En heb je hem al gevonden?
Ook stonden we stil bij het monument voor Vasalis; op de sokkel prijken de regels ‘Alleen mijn voeten op de oude grond/ verbinden mij met het bestaande’.
We vertelden over onze eigen ‘oude grond’, in welke aarde wij zijn geworteld.
De laatste stop was bij de laadpalen op de grote parkeerplaats naast de kerk.
Daar hadden we het over waar wij ons aan opladen. Waar krijg je energie van?

Ik kreeg energie van deze morgen.
Wat een fijne gesprekken hebben we gevoerd en wat een diverse antwoorden kwamen voorbij.
Een mooie, symbolische reis, waarin we elkaar beter leerden kennen.

Er was nog een klein, symbolisch moment vanmorgen: er werd een mini-bordje onthuld waar op staat dat wij een groene kerk zijn. De Werkgroep Groene Kerk houdt zich bezig met verduurzaming binnen onze kerkgemeenschap. Daarbij moet je denken aan: ons als PKN-gemeente bewust maken van de noodzaak van verduurzaming, contact leggen op dit gebied met andere plaatselijke instanties, een kerktuin aanleggen, ruilbeurs voor zaden en planten en gespreks- en  bezinningsavonden over duurzaamheid.
We zijn dus ook in dit vanmorgen opgestarte nieuwe seizoen 2023/2024 groen goed bezig!

Dit weekend is het startweekend van onze kerk; één van de onderdelen was een vossenjacht die gistermiddag werd gehouden in het dorp.
Gerard en ik hadden ons allebei als ‘vos’ aangemeld.
De kinderen die een vos hadden gevonden moesten de vraag beantwoorden of ze deze vos ook mee wilden nemen op reis.

Gerard had een rolstoel geregeld bij Zorgplaza; die versierde hij met vlaggetjes.
Hij zat in de rolstoel op de Albertsbaan en als hij als vos werd gevonden begon hij een gesprekje over hoe het is als je in een rolstoel moet zitten. Wilden de kinderen hem wel mee op reis? Een rolstoel is immers lastig…..
De kinderen mochten hun naam op een sticker zetten die op de vlaggetjes werden geplakt.
Bere-interessant trouwens, zo’n rolstoel; alle kinderen wilden er wel even in zitten, zelf proberen vooruit te komen met die wielen én voortgeduwd worden!

Mijn verschijning was een heks.
Heksenhoed, heksenneus, rare bril en een takkenbezem: collega alt Saakje wandelde me straal voorbij, die had me niet herkend.
Ik had een stoel mee en mijn breiwerkje: ik zat zoet te breien voor de PET’s-place.
De deelnemers aan de vossenjacht vroegen natuurlijk eerst of ik een vos was; dan zette ik een schelle stem op, zei dat ik inderdaad een vos was en vroeg of ze een paddootje wilden of een zwarte kat? (een paddenstoelschuimpje met frambozensmaak of een katjesdropje…)
Ze kregen een heksenlach mee én mijn visitekaartje, zie afbeelding links.
Eén meisje vond het wel heel spannend allemaal en verdween aan het begin van onze ontmoeting achter mama, maar later stapte ze zomaar bij mij achterop de de bezem.

Naast de groepjes die meededen aan de vossenjacht was het ook vermakelijk om mee te maken hoeveel mensen even bleven staan om een praatje te maken. Een vriendelijk heer vroeg: “Schiet het wat op, mevrouw?” Hij bedoelde het breiwerkje.
Ook hij kreeg een paddootje ‘voor de hogere sferen’ en stak het visitekaartje met een glimlach in zijn jaszak.
“Mag ik u nog een goed weekend wensen, mevrouw?”
Dat mocht; toen de man wegliep zag ik aan zijn schouders dat de kakellach voor hem toch nog onverwacht kwam….

Toen we bij de ‘afterparty’ in jeugdgebouw ‘de Deel’ met de deelnemers, hun ouders én alle vossen aan de ranja zaten kwamen de verhalen.
Over de viking die er krijgshaftig uitzag, maar eigenlijk heel lief was.
En de vakantieganger, die met al z’n koffers bij de verkeerde bushalte stond.
De kampeerder, die per ongeluk zijn tentje op het gras naast de Catharinakerk had opgezet. “O. Is dit geen camping?”
Het vogelaar-echtpaar, dat met een verrekijker en een vogelgids voor de Albert Heijn zat.
De visser die zat te vissen bij de nieuwe fonteinen voor de HEMA en die op zoute haringen trakteerde en tenslotte de Mexicaan Daan bij boekhandel Daan Nijman.
Wat leuk, zo’n vossenjacht!

Mensen vonden Gerard trouwens zielig.
Met zo’n vrouw.
Gerard legde uit dat hij een sprookjeshuwelijk heeft.
“Als ik ’s avonds thuiskom zit de heks op de bank!”

Vanmorgen zette ik een tekst op ons prikbord in de woonkeuken.
Het bijbehorende liedje hoorde ik gistermorgen bij de Arbeidsvitaminen.
Het is het refrein van het lied ‘26.000 dagen’ van Klein Orkest, van het album ‘Later is allang begonnen’ dat in 1984 werd uitgebracht. Het bepaalde gisteren de waarde van mijn dag.

Op internet zocht ik naar een uitvoering en daar vond ik een prachtige clip.
Hierbij een link naar de video.
Iemand die het Nederlands niet machtig is had er bij gezet:
This is too adorable! I don’t understand the lyrics, but the music is a hoot and your pictures make me laugh with delight….
It’s always good to have a reminder now and then about how precious each day is. Days quickly become years and before one realizes it, the years end. We are blessed to have the opportunity and circumstances to live our lives as we choose.*  

* vertaling van de Engelse tekst:
Dit is te schattig! Ik begrijp de tekst niet, maar de muziek is een giller en je foto’s maken me aan het lachen….
Het is goed om er af en toe aan herinnerd te worden hoe waardevol elke dag is. Dagen worden snel jaren en voordat je het beseft, zijn de jaren voorbij.
We zijn gezegend dat we de kans krijgen en de omstandigheden hebben om ons leven te leiden zoals wij dat willen.

Wij zijn lid van Icare en daarom krijgen we af en toe het blad ‘Espria’ toegestuurd door de ledenvereniging.
Het zijn van die tijdschrift-achtige blaadjes die je meestal even vluchtig doorkijkt en vervolgens bij het oud papier legt.
Deze keer bleef ik bij het vluchtig doorkijken hangen bij een artikel met de titel ‘Ik leef liever nog kort en goed’ over een mevrouw bij wie alvleesklierkanker is geconstateerd en die vastomlijnde plannen heeft voor haar laatste stukje leven.
Vervolgens ‘hing’ ik nog even bij een verhaal over gewrichtspijn (mijn knie is nog niet over….) om tenslotte goede ideeën op te doen bij een interview in de rubriek ‘Fit & Vitaal’ over stoelyoga.

Stoelyoga?
Moet toch altijd met een matje?
Door die vervelende knie kosten de dagelijkse rek- en strekoefeningen me meer moeite dan anders.
Ik wissel het al af met Nederland in beweging, maar de pijn wordt niet minder.
Ja, ik weet het.
Volgende week ga ik naar de dokter.

Jenny (65) uit de Espria heeft last van gevoelige gewrichten en kon door daardoor haar gewone yoga niet meer doen.
Zij vertelde: “Net als bij yoga op de mat gebruik je bij stoelyoga je hele lichaam, je bent van je kruin tot je tenen in beweging. Door zacht stretchbewegingen met aandacht uit te voeren wordt je lijf soepeler en krijg je meer balans en kracht. Je gaat even uit je hoofd en in je lijf. Daardoor raak je ontspannen, stopt je hoofd met malen en slaap je beter. Met één keer per week stoelyoga merk je al verschil.”
Al lezend dacht ik ‘misschien wel een goed alternatief voor mij nu’.
Je kon je aanmelden voor een aantal sessies in november, maar zo lang wil ik niet wachten: ik zocht iets op op internet.
Ik kwam uit bij Paula van stoelyoga Nederland en Vlaanderen; van haar kreeg ik vanmorgen om 07.30 uur een les en het is me heel goed bevallen!
Lijkt het jou ook wel wat? Hierbij een link naar de les; duurt ongeveer een half uur, het is goed te doen en je voelt je daarna soepel en ontspannen.

Maar daarnaast ga ik ook gewoon naar FysiYoLates met Trijntje op vrijdagmiddag.
Dat valt ook niet mee met die zere knie, maar wat niet lukt hoeft niet.
En dan kom je er achter dat veel nog wel lukt.
Vorige week bijvoorbeeld deden we heel veel met onze armen en schouders en die week daarvoor deden we de groet aan de zee.
Een oefening door Trijntje zelfbedacht.
Bij eb rolden we onszelf helemaal op, bij vloed rekten we ons helemaal uit en we rolden als golven van links naar rechts over de mat.
Vanmiddag moesten we op de hurken zitten en weer omhoog.
Kon ik niet. Want knie.
Toen mocht ik een stoel gebruiken, dus ik vertelde enthousiast dat ik vanmorgen voor achten al stoelyoga had gedaan.
Trijntje bedacht zich niet en liet iedereen een stoel ophalen.
Aanschouwelijk onderwijs: met z’n achten aan de stoelyoga!
En nu kon ik alle oefeningen meedoen.

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.

Eén van de hoogtepunten van onze Donau-fietscruise was de dag die we doorbrachten in de stad Wenen.
De boot lag bij de aanlegplaats bij Nussdorf, een buitenwijk van Wenen.
’s Morgens werden we om 09.15 uur opgewacht door een touringcar: we kregen een rondleiding met gids langs de belangrijkste bezienswaardigheden van Wenen. Ik mocht bij het raam zitten; twee ogen is eigenlijk te weinig in zo’n stad die alleen maar bestaat uit bezienswaardigheden.

Bij Schloss Schönbrunn was een stop: daar kregen we drie kwartier om om het paleis heen te lopen en de tuinen te bewonderen.

… drie kwartier…..

De gids was erg nerveus over het tijdstip dat we weer terug moesten zijn; ze herhaalde het zo vaak dat we de indruk kregen dat zij twijfelde aan de verstandelijke vermogens van de passagiers. We maakten een mooie wandeling door het prachtige park en waren ruimschoots op tijd weer bij de bus.
Rond 12.15 uur stonden we weer bij de boot; die middag waren we vrij.
Wij benutten die middag voor een fietstocht door Wenen.
“Het zijn brede fietspaden; je moet gewoon op ‘der Fahrrad-Gürtel’ blijven, dan kom je om de hele oude binnenstad heen” was ons van te voren verteld.
Gewoon is het bij ons eigenlijk nooit. Ook nu bleven we niet gewoon op de goede weg; ergens onderweg hadden we een afslag gemist,

Sacher-torte in hartje Wenen

waardoor we onszelf terugvonden in een buitenwijk met heel druk verkeer dat ons links en rechts passeerde.
“We tikken Stephansdom in op Google maps” bedachten we toen en zo fietsten we, zonder helm, de goede kant op en arriveerden zomaar op het plein voor ‘der Hofburg’. Waar altijd van die koetsjes rondrijden.

Het was heerlijk in Wenen. In het centrum bestelden we ‘Tee und Kaffee mit Sachertorte’ en daarna wandelden we door de binnenstad. Op de Michaëlerplatz vond ik iets wat ik nog nooit gezien had: een archeologische opgraving waarin verschillende overblijfselen van gebouwen uit verschillende eeuwen te onderscheiden waren. Er stond een tekening bij waarin duidelijk werd waar je naar stond te kijken: rood was uit de Romeinse tijd, groen uit de vroege middeleeuwen en blauw waren muren uit de 17e eeuw. Rechts zie je die tekening, een foto die ik maakte, links zie je de foto die Gerard van mij maakte.

Toen we uit de Sint Stephansdom kwamen begon het te regenen.
Heel hard te regenen eigenlijk en we hadden geen paraplu mee.
We schuilden in een portiek.
Achter ons ging een deur open.
“Sie können auch bei uns reinkommen…” zei een vriendelijke jongeman.
We keken binnen in de foyer van een poepie-chique hotel. (In de binnenstad van Wenen, hè)
“Soll ich wasser für sie holen?” vroeg de dame achter de balie.

Gerard had eigenlijk meer zin in een speciaal soort ‘water’, dus wij zochten een plekje in de bar van het hotel en bestelden een pilsje en een glas wijn. Nu we er toch zijn….. bijzonder en excentriek personeel liep daar rond.
Wij genoten van onze chique consumptie en betaalden zonder blikken of blozen het dubbele van wat de drankjes anders kosten.
Dat hebben we dan toch maar weer meegemaakt!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Een vlucht in een luchtballon,  dat is een grote wens van Gerard.
Hij gaat dat doen met 5 leden van onze vriendengroep.
Sinet en ik durven niet.
Wij zullen fungeren als taxichauffeurs om de dappere vliegers weer thuis te brengen.
Deze zomer kregen we eerst een datum in juli door,  maar toen was het slecht weer.
De tweede datum was afgelopen dinsdag 19 september, maar ook toen werkte het weer niet mee.
“Kunnen jullie a. s. zondag 24 september om 17.30 uur?” vroeg de ballonnenman. Ja man, iedereen kon.  De weersvooruitzichten waren prachtig, dus zaterdag kochten we koffie- en kaneelbroodjes voor de nazit zondagavond : deze keer ging het door!

Dachten we.

Zondagmiddag rond drieën kwam er een appje: het waait te hard, we blazen het af.
Snotverjot. Wat een teleurstelling.
Gerard liet de vrienden weten dat het niet door ging.
“Voor wie denkt… en nu? Alsnog welkom op Waninge Plaza!”
Iedereen dacht dat.
Einde middag zaten we met z’n achten aan de appelcake, gevolgd door de bovengenoemde kaneel-en koffiebroodjes.

Vakantieverhalen, ooggetuigen verslag van een nieuwbakken opa en oma en pizza’s aan het begin van de avond.
Toen waren we die hele luchtballon alweer bijna vergeten.
We trokken de agenda’s om drie verjaardagen te plannen.
Sinet lanceerde nog een idee: “En we moeten ook nog eens samen monopolie Rotterdam doen! En ik heb ook monopolie Assen.”
“Wij hebben monopoly Beilen!” opperde een ander stel.
Er is nog geen datum geprikt voor dit festijn….

Na de koffie zwaaiden we ze uit.
Ze grapten nog wat over het voederen van de aap in onze jungletuin en genoten van de andere dieren en de lampjes die de hele Boskamp zo sfeervol verlichtten. Als je ’s avonds in het donker onze straat inrijdt ziet het er met al die lichtjes in de tuinen feeëriek uit…..
Zondagavond rond negen uur kregen we een appje van Erik in de Boskamp-Buurt-appgroep: Eerste prijs is een feit! Jan de Vries is net gebeld! Morgenvroeg 11.00 uur een fotomoment! Hopelijk tot morgenvroeg!
Wel veel uitroeptekens voor 4 zinnen met in totaal 18 woorden….
Gistermiddag stond er al een mooi artikel mét de foto van 11.00 uur op ‘Dit is Roden’: hierbij een link naar die pagina.
Hieronder een foto van ons uitzicht: de tuin van onze overburen.
Vandaag en morgen is de Boskamp nog versierd: mis het niet!