Categorie: Lezen Pagina 9 van 15

30 mei: Eérst het boek, dan de film.

Door Ada

Op 30 mei 2019

Op de Roderboekenmarkt in 2018 kocht ik het boek ‘Pogingen iets van het leven te maken’; de belevenissen van Hendrik Groen in een tehuis voor ouderen.
De avonturen van Hendrik had ik ook al gezien in de serie met o.a Cees Hulst en André van Duin (zie Hendrik en Evert >>>).
En weer werd ik bevestigd in mijn opvatting: ‘eerst het boek lezen, dan de film zien’.

Het is een leuk boek.
Het is een grappig boek.
Het is onderhoudend geschreven en het zet je aan het denken over ouderenzorg.
Maar…… ik weet al wat er komt.
De mensen die dit boek bevolken hebben al een uiterlijk, dat hoef ik niet meer in mijn hoofd te verzinnen.
De televisie-serie is natuurlijk niet helemaal letterlijk uit het boek overgenomen, maar het komt wel voor een groot deel met elkaar overeen.

Het boek heb ik maar voor een kwart gelezen.
Toen legde ik het weg: ik weet het allemaal al.
Jammer, maar niet onoverkomelijk.
Het geheime dagboek van Hendrik Groen zit weer in een kartonnen doos waar op staat: ‘Roderboekenmarkt’.
Ga je daar ook heen eind 2019?
Koop dit boek dan niet als je de TV-serie al hebt gezien……

In het najaar van 2019 komt er een tweede serie over Hendrik en Evert.
Het is gebaseerd op het boek ‘Zolang er leven is’.
Daar kijk ik nu al naar uit!

Reageren

27 mei: Baldacci – Familieverraad.

Door Ada

Op 27 mei 2019

In Lezen

Van mijn ‘zwemvriendin’ Ans kreeg ik een tijdje geleden het boek ‘Familieverraad’ van David Baldacci. Een boek dat zich afspeelt in het Amerika van deze tijd; we maken kennis met First Lady Jane Cox en de president van Amerika op dat moment Dan Cox. Verder zijn er hoofdrollen weggelegd voor de twee privé-detective’s Sean King en Michelle Maxwell en iemand uit het schimmige verleden van Jane en Dan die hen intens haat en een ingenieuze strategie bedenkt om hen een voet dwars te zetten.

Het was een superspannend boek.
Zo spannend dat de koffie die Gerard mij zondagavond om 20.15 uur inschonk om 21.30 uur nog onaangeroerd op tafel stond.
Maar dat het spannend is, wil nog niet zeggen dat ik het ook een goed boek vind.
De boeken die ik gewoonlijk lees zijn voornamelijk van Nederlandse, dan wel Europese oorsprong; vaak met een vleugje geschiedenis en geheimzinnigheid.
Maar dit is een Amerikaans boek.
Een heeeel Amerikaans boek, dat zich ook nog voor een deel afspeelt in de innercircle van de president.

Het staat gewoon te ver van me af.
Ik lees het en heb er beelden bij van Amerikaanse TV-series waar ik nooit naar kijk.
Het komt niet bij me binnen omdat ik me niet kan identificeren met de mensen in het boek, die op het hoogste niveau van onze maatschappij functioneren en daarbij andere mensen vertrappen en vernederen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Bill & Hillary Clinton model hebben gestaan voor dit echtpaar. Het boek is geschreven in 2009, toen was Clinton al 8 jaar geen president meer.

Had ik het niet moeten lezen? Natuurlijk wel!
De inhoud is niet precies mijn smaak, maar ik heb wel van het boek genoten.
Afwisseling van spijs doet eten.
Het boek leest lekker weg en brengt je even in een andere wereld; dat is toch de bedoeling van lezen?
Lezen is voor mij ontspanning.
Hoewel….. als je je koffie vergeet op te drinken is er meer spanning dan ontspanning.
Gerard lag al bijna anderhalf uur in bed toen ik het uit had en met een diepe zucht weglegde.

Reageren

25 april: ‘Het huis in de vallei’ van Roisin McAuley

Door Ada

Op 25 april 2019

In Lezen

In mijn boekenkast lag een boek waarvan ik niet meer weet waar het vandaan komt. Gekocht bij Het Goed ? Op de Roderboekenmarkt? Geleend van iemand? Ben jij die iemand? Geef me dan even een seintje.
Het heet ‘Het huis in de vallei’ en het is geschreven door Roisin Mc Auley.
Op de achterflap staat:
Vier mensen.
Drie geheimen.
Twee liefdesverhalen.
Eén huis.

Als je op internet naar de schrijfster zoekt, dan wordt ze vergeleken met Maeve Binchy; die kenmerkende stijl van verschillende verhaallijnen die soms bij elkaar komen vind je inderdaad terug in dit boek.
We maken kennis met twee vrouwen: Diana, een vrouw van 62 die met haar broer Henry in een oud Engels landhuis woont en met Louise, een vrouw van 40 die succesvol is in de filmindustrie. In de hoofdstukken wordt het verhaal verteld vanuit de twee hoofdpersonen: Diana maakt zich zorgen om de staat waarin hun huis zich bevindt (er is geen geld voor het repareren van het dak) en Louise is op zoek naar een oud Engels landhuis om het te gebruiken als decor voor een nieuwe film. De verhaallijnen raken elkaar en ook de verhalen van de mensen in de omgeving van beide dames vermengen zich.

Het was een aangenaam boek. Eind goed, al goed. Wat ik bijzonder vond waren de dingen die ik las over de strijd in Noord Ierland tussen de protestanten en katholieken en de rol van de Engelsen daarin. De mooie sfeertekening van de voorbereidingen voor de kerst in Engeland. Het schier onoverbrugbare verschil tussen de oude Engelse adel en de andere sociale klassen.

Minder goed vond ik de vele ‘bijrollen’, hun namen en verhalen, waardoor ik soms dacht “Wie is dit nou weer.. .! ” Ook vond ik het jammer dat er niet meer werd prijsgegeven over het huis. De personen hadden geheimen, maar het huis niet. Geen eeuwenoude spookverhalen, geen griezelige kamers en geen ‘lijken in de kast’; maar dat is geen tekortkoming maar meer een gemis dat ik heb gevoeld omdat dat nu eenmaal verhalen zijn waar ik van smul.

Maar ook zonder deze specifieke enge verhalen heb ik erg genoten van dit verhaal.
Voor mij blijft dit voor altijd verbonden met onze gezinsvakantie in Lanzarote, ons eigen romantische verhaal na 36 jaar.
In het vliegtuig op de heenweg, aan de rand van het zwembad en op onze eigen kamer.
De laatste 50 pagina’s las ik op het vliegveld van Arrecife.

Reageren

2 maart: Lente & gebrek aan opvoeding.

Door Ada

Op 2 maart 2019

In Bloemen, Lezen

Afgelopen donderdag zag ik tijdens de wekelijkse boodschappen bij de Jumbo een grote doos met kleine potloodnarcisjes. Twee bosjes voor € 3,=.
Die bosjes zien er niet uit; lange groene sprieten met twee elastiekjes erom.
Maar ik weet hoe die bosjes er over een paar dagen uitzien.
Vier bosjes nam ik mee, twee voor vriendin Jeannette en twee voor mezelf.
Nu staan er overal in ons huis kleine groepjes narcissen.
Maart: lente.

Jeannette was er ook blij mee.
Met haar had ik het natuurlijk ook over Max de Lange-Praamsma waar ik gisteren over schreef. (Jeannette is immers mijn ‘boekenvriendin’, zie mijn blog uit 2015 >>>); ik vond in haar een gelijkgestemde ziel.
Zij gaf grif toe ook af en toe zo’n boek te lezen.
Zij had een zwak voor Jos van Manen-Pieters en gaf zich nog af en toe over aan de Tuinfluiter-trilogie.
“En weet je welk boek ik ook al minstens 15 keer gelezen heb? Joop ter Heul van Cissy van Marxveld!”
Tot mijn schande moest ik bekennen dat ik dat nog nooit had gelezen.
“Niet?!” De manier waarop dat werd uitgesproken drukte vooral ongeloof uit.
Het boek was gewoon nog nooit op mijn pad gekomen; natuurlijk had ik er wel van gehoord, maar daar was het bij gebleven.
Ze vond het een gebrek aan opvoeding en daar werd gelijk iets aan gedaan.
Uit haar immense boekenkast haalde ze het boek met een prachtige ouderwetse illustratie op de voorkant.
Mocht ik mee.
Ga ik lezen. Maar niet gelijk na de avonturen van de brave Ammarens van Max uit de jaren ’60. De verhalen over Joop zijn namelijk nóg ouder: geschreven tussen 1918 en 1925!
Op de boekenmarkt in december kocht ik ook ‘Pogingen iets van het leven te maken – het geheime dagboek van Hendrik Groen, dat komt nu eerst aan de beurt.
Het is een schrijnende constatering dat ik qua leeftijd al dichter bij Hendrik zit dan bij Joop…..

Reageren

1 maart: Wát een brave mensen…..

Door Ada

Op 1 maart 2019

In Lezen

Tussen Kerst en Oud&Nieuw bezocht ik de Roder Boekenmarkt; dit jaar in het oude Aldi-gebouw bij de Juliananarotonde. Daar vond ik een boek van Max de Lange-Praamsma: ‘Lente in de herfst’. Die schrijfster kende ik eigenlijk alleen maar van de Goud Elsje-serie die ik in mijn puberteit bijna helemaal heb gelezen. De verhalen over Elsje Berkhout die met haar ouders in ‘Ons nestje’ woonde vond ik prachtig, maar ik herkende me er niet in.
Die verhalen waren geschreven in 1946 en in 1976 zag de wereld er voor een meisje van 15 heel anders uit.

Het waren ‘feel-good’boeken. Bevolkt door héle goede en héle chtistelijke mensen en bedoeld voor meisjes tussen 15 en 20 jaar. Ik vrat boeken in die tijd: ‘de Olijke tweeling’, ‘Stijfkopje’, de hele Pitty-op-de-kostschool’-reeks, om maar eens wat titels te noemen.
Goud Elsje was ongelooflijk braaf en burgerlijk en stond heel ver van mijn eigen beleving af, maar het waren wel mooie boeken. En ze liepen altijd goed af.

Het boek dat ik op de boekenmarkt kocht was een boek voor volwassen lezers en is eind jaren ’60 geschreven, in 1969 verscheen de eerste druk. We maken kennis met Ammarens (Ammy) LaFleur, weduwe en moeder van 2 zoons en drie dochters. En weer bekroop me het ‘Goud Elsje-gevoel’ uit mijn jeugd: wat een brave mensen. Wat een lievigheid. Ook in dit boek heeft het huis van de hoofdpersoon een naam, ‘De wilde wingerd’ heet het.
De christelijke signatuur komt in dit boek heel duidelijk naar voren en ook de verstikkende moraal uit die tijd walmt je vanaf de bladzijden tegemoet.
De ‘roaring sixties’ zijn aan de schrijfster kennelijk volledig voorbijgegaan.

Maar aan de andere kant: wat lees ik dit toch ook weer graag.
Even zwelgen in die tijd, even meeleven met zo’n superbrave christin die in haar vriendenkring twee mannen heeft waar ze een relatie mee zou kunnen beginnen.
Hoe dat gaat in ‘Lente in de herfst’ kunnen wij ons in onze maatschappij niet meer voorstellen. Verder is de schrijfster kennelijk een groot natuurliefhebster, want in het boek staat regelmatig een beschrijving van meerdere alinea’s van bloeiende struiken, prachtige bloemen en weelderige bomen. Elizabeth George zou er nog iets van kunnen leren. Maar dit terzijde.

Zoekend op internet naar wat meer informatie over dit boek kwam ik erachter dat deze titel deel 1 is van de ‘LaFleur-trilogie’. Er komen hierna dus nog twee boeken.
Maar nu ben ik natuurlijk hartstikke nieuwsgierig! Hoe gaat het verder met Ammarens en haar tweede huwelijk? En hoe loopt het af met Juultje? En krijgt Hes nog weer verkering? Krijgt de baby van Carolie en Arie nog een broertje/zusje?
Dus met dit blog begint mijn zoektocht: hoe kom ik aan de ‘LaFleur-triolgie’?
Heeft iemand het misschien in de kast staan?
Binnenkort loop ik even binnen bij de bibliotheek, misschien dat ik het daar nog kan bestellen. En anders koop ik het via internet: op tweedehands-boekensites staat het nog gewoon te koop.
(naschrift 1 maart 19.32 uur: Tineke belde. Zij heeft het voor mij in de kast staan; ik kan het maandag ophalen!)

‘Lente in de herfst’ gaat nu eerst naar mijn schoonzusje.
Toen die hoorde dat ik een boek van Max de Lange-Praamsma op de kop had getikt vroeg ze: “Mag ik het na jou lezen?”
Net als ik vroeger een christelijk meisje.
Ook goede herinneringen aan Goud Elsje.

Reageren

22 februari: Elizabeth George – de twintigste Lynley.

Door Ada

Op 22 februari 2019

In Lezen

‘De straf die ze verdient’ is de twintigste thriller in de serie die Elizabeth George schreef om Thomas Lynley en Barbara Havers heen.
Het was al vijf jaar geleden dat ik het 19e deel ‘De dag des oordeels’ las.
Dit boek is helemaal in de stijl van de vorige delen uit de serie en ook deze keer was het weer een mooi boek.

Havers wordt met Isabelle Ardery naar het plaatsje Ludlow gestuurd. Daar heeft een diaken zelfmoord gepleegd, maar de vader van het slachtoffer zet vraagtekens bij de dood van zijn zoon. Het botert niet tussen de twee politiedames en je bent als lezer gewoon opgelucht als Lynley het stokje overneemt. Maar dat is pas halverwege het boek en dan is men voor wat betreft het oplossen van de misdaad nog niets opgeschoten.
En dat is dan ook gelijk het nadeel van dit boek; het is te dik.
Meer dan 700 bladzijden.
En die waren niet allemaal even spannend……veel beschrijvingen van landschappen, woningen, huizen, kleren, straten; mijns inzien te veel.
Ook nadat Lynley is opgedoken kabbelt het boek maar door en je denkt: wanneer komen we nou te weten wat er precies is gebeurd?
Het werd pas weer spannend bij de laatste 150 bladzijden en dan weet ik weer waarom ik zo graag een boekvan Elizabeth George over Lynley en Havers lees; ze is gewoon een goed auteur.
Maar het mag wel met wat minder woorden/bladzijden.

Reageren

17 februari: Vertaald uut eigen wark.

Door Ada

Op 17 februari 2019

In Lezen, Streektaol

Dizze website vergeliek ik wel ies met een tiedschrift; iedere dag verschient d’r nei artikel. Over muziek, geschiedenis of bloemschikken, met een brei-of haakpatroon, met een kookidee + recept of een verslag van een bijeenkomst waor as ik west bin.
Inmiddels staot d’r al meer as 1600 artikels op dit blog.

Maor dit weekend stiet d’r een kört verhaol van mien hand in een echt tiedschrift, in het Drentse tiedschrift ‘Zinnig’. Bij de lancering van dat blad haar ik d’r al ies over schreven, lees hierbij het blog uut november 2018 ‘Zinnig, een nei Drents tiedschrift >>>. In december las ik een oproep van het Huus van de taol. Ze waren op zuuk naor verhaolen met as thema ‘bittere noodzaak’. Daor haar ik nog wel een mooi blog over op mien site staon; ik stuurde het verhaol in dat ik schreef ik op 19 oktober onder de titel ‘Momentje voor jezelf’. Maor dat was een verhaol in het Nederlands, dus ik mus het eerst nog vertaolen. In januari kreeg ik bericht dat ze mien tekst zollen plaatsen in de eerstvolgende editie van Zinnig.

Gustermiddag lag de neie Zinnig in op de deurmatte.
Zol het d’r in staon?
Ja man.
Een vrömde gewaarwording om mien naam te zien staon in de liest met artikels.
Mien eigen verhaol en mien eigen foto die ik nam in het pashokkie van destieds in een echt tiedschrift. Ik ben d’r slim wies met.

Wo’j het verhaal ok in de streektaol lezen, maor bi’j niet geabonneerd op Zinnig?
Hierbij een link naor een PFD Momentje – streektaol met de tekst.
Wo’j toch liever de Nederlandse tekst nog ies lezen? Hierbij een link naor het blog ‘Momentje voor jezelf’ >>>|
A’j ze allebei leest zu’j tot de ontdekking kommen dat een blog wat aans is as een kört verhaol.

Reageren

15 januari: De paddenvanger

Door Ada

Op 15 januari 2019

In Lezen, Streektaol

‘Drentse thriller’ stiet d’r op de veurkaante van het boek ‘De paddenvanger’ van Anne Doornbos.
Het was een verjaordagskedoogie van de femilie Waninge; wat he’k d’r een wille an had.

Wat een meesterlijk boek. Wat spannend! Nagelbietend las ik de leste bladzijden koortsachtig uut.
Hé? Hef die het daon? Ow?
Toen ik het uut haar heb ik sommige namen en heufdstukken nog weer opzöcht.
Hoe zat dat dan?
Waor komp die name nou nog meer veur?
Ok het leste heufdstuk heb ik nog maor ies deurlezen, daor valt alle puzzelstukkies op heur plek.

Het boek begunt met een nauurliefhebber die bezig is om in het veurjaar padden te helpen met het oversteken van een drokke weg. Drie heufdstukken verder wordt d’r vier jonge jongens doodscheuten in heur auto as ze trugge komt van een aomnd stappen.

Afschuwelijk. Ie leest wat veur impact dizze gruweldaod hef op de betreffende families en op de maatschappij. Hoeveul druk dr stiet op het politie team dat dizze misdaod möt oplössen. Hoe moeilijk het is om anknopingspunten te vinden. Ondertussen hef de heufdpersoon, inspecteur Freek Rossing, ok nog een privé leem dat op de achtergrond een rol speult.

Wat ik biezunder vun an dit boek was, dat het zich in oons eigen Drenthe ofspeult. Ie kent de omgeving, ie weet hoe het d’r uut zöt as het giet over de weg tussen Aomen en Rolde. De personen in het boek hebt Drentse namen as Hadders, Hummel en Willems; ien van de slachtoffers het nota bene Richard Waninge.
Het is allemaole zo herkenbaar, bijveurbeeld de beschrieving van het uutzicht vanuut het neie plietsiebureau an de A28 in Assen.
“Vanuut de ramen hej bij goed weer onbekommerd uutzicht over Assen en een groot diel van Drenthe. De tillevisietoren van De Smilde stiet as een eigenwies uutroeptieken an de horizon.”
Ok mooi vun ik de verwiezing naor een liedtekst van Daniël Lohues uut Pries de dag nie veur het aomnd is ‘Wat kan d’r nog wel niet gebeuren ‘.
Hoe Drents wo’j ’t hebben.

Het Drents waarin Anne Doornbos schref is arg toegankelijk, dus ik zol zeggen: hen Daan Nijman (boekhandel in Roden) of hen de bibliotheek om dit boek op te halen!

Ik durf het bijna niet te schriem, maor eigenlijk is het jammer dat dit boek allent in oonze streektaol schreem is, want ‘de Paddenvanger’ verdient een groter lezerspubliek as allent Drenten.

Reageren

11 december: Het huis van de zusters.

Door Ada

Op 11 december 2018

In Lezen

Een boek lezen. De weken rijgen zich aaneen en er gaan dagen voorbij dat ik mijn ‘hobby-targets’ niet haal. Dat zijn er drie: stukje schrijven voor de website, accordeonnen en lezen. Ik hoor je denken: en handwerken dan? Dat doe ik sowieso iedere dag, tijdens de koffie- en theepauzes en tv kijken. Maar dit terzijde.
Soms heb ik een boek ‘dat je zelfs meeneemt naar de WC’.
De afgelopen week was dat ‘Het huis van de zusters’.
Ik kocht het in een opwelling bij ‘het Goed’; het verhaaltje op de achterflap intrigeerde me.

Barbara en Ralph Amberg gaan voor de kerstdagen naar het Noord-Engelse Westhill House om nog een poging te doen hun huwelijk te redden. Maar vanaf de dag van aankomst verloopt alles rampzalig. De eerste nacht worden ze door een sneeuwstorm afgesloten van de buitenwereld. Wanneer Barbara de kamers doorzoekt vindt ze bij toeval een manuscript. Het bevat de levensgeschiedenis van Frances Gray. Hoe meer Barbara leest, hoe meer ze zich begint te identificeren met Frances wat een drastische beslissing tot gevolg heeft. ‘Het huis van de zusters’ is een geraffineerde psychologische thriller die de lezer van de eerste tot de laatste bladzijde in spanning houdt.

Het was weer zo’n mooie combi van een familie-geheim dat zich heel langzaam ontvouwt en een stuk geschiedenis, in dit geval over het Engeland in het begin van de 20e eeuw.
De strijd voor het vrouwenkiesrecht, de standsverschillen en de Eerste en de Tweede wereldoorlog: er komt van alles aan de orde.

Het boek las als een trein, maar sommige passages waren onnodig lang uitgesponnen.
Soms werden er in drie zinnen tien jaren behandeld en soms ging het pagina’s lang over één gebeurtenis, de verhouding was daarin soms een beetje zoek.
Maar ondanks dat boeide de schrijfster me genoeg om de laatste honderd pagina’s in één ruk uit te lezen.

Nu is het tijd voor het lezen van ‘something completely different’: op mijn verjaardag kreeg ik het boek van Anne Doornbos, ‘De Paddenvanger’; een Drentse thriller die zich afspeelt in Rolde.

Reageren

11 september: Parijs vóór Haussmann.

Door Ada

Op 11 september 2018

In Lezen

Mijn moeder las heel andere boeken dan ik.
Zij was van de streekromans en dan op het laatst ook nog in ‘grote letter’-uitvoering.
Bijna al haar boeken hebben we dan ook naar de Roder Boekenmarkt gebracht; een paar heb ik gehouden uit nostalgische overwegingen.

Van één van die boeken weet ik zeker dat mijn moeder het nooit heeft gelezen. Het is een boek met een hard kaft en je kon zien dat het nog nooit open is geweest.

Het is ‘Het huis waar jij van hield’ van Tatiana de Rosnay en het speelt in het Parijs van vóór Haussman.
Dat vraagt enige uitleg. Het middeleeuwse hart van de stad Parijs is in de 19e eeuw helemaal met de grond gelijk gemaakt, om plaats te maken voor brede boulevards uitlopend op grote pleinen.
Er werden nieuwe, ruime huizen gebouwd; de stadsvernieuwing werd uitgevoerd door Haussman in opdracht van Napoleon III.

In het boek maken we kennis met Rose Bazelet die woont in het oude gedeelte van Parijs. Eerst leek haar huis veilig voor de plannen van Haussmann omdat het naast een kerk stond, maar als het boek begint heeft de buurt ‘de brief’ gehad waarin onteigening wordt aangekondigd.
Heel langzaam ontvouwt het verhaal zich. We lezen dat Rose weduwe is en een dochter heeft en we maken kennis met de mensen die in de buurt wonen; je voelt de ontreddering en de boosheid over het onrecht dat hen wordt aangedaan.

Door dit boek kom je even in een andere tijd. De toenmalige mode wordt beschreven, het standsverschil, de omgangsvormen en het dagelijkse leven in de binnenstad van Parijs.
‘Het middeleeuwse hart van de stad is destijds met de grond gelijk gemaakt’ is een zin die je hoort als je een stadswandeling in Parijs doet met een gids. Je ziet de brede straten, de mooie pleinen en je hoort de gids zeggen dat het zegen voor de huidige stad is dat Haussmann en Napoleon III destijds hun plannen zo rigoureus uitvoerden.
In dit boek lees je hoe het voor de bewoners geweest moet zijn. Jarenlang in een bouwput wonen. Slopershamers, stof en constant lawaai. Alleen ’s nachts was het stil.
Als het boek uit is heb je het hele levensverhaal van Rose gelezen. Het was een mooi verhaal, maar voor mij was de ‘geschiedenis-entourage’ minstens zo leuk en interessant als het gezinsleven van Rose en haar Armand.

Tip: op donderdagavond presenteert Philip Freriks op NPO2 het programma ‘Een Hollander in Parijs’. Afgelopen donderdag was deel 1, er komen nog 5. Philip neemt je mee naar het 19e eeuwse Parijs; onze dvd-recorder staat al ingesteld op ‘alle afleveringen van deze serie’.

Reageren