Categorie: Cantorij Roden Pagina 6 van 7

Samen! Dat riep het tweehoofdige monster uit Sesamstraat altijd.  Onze kinderen hebben hem nog op hun netvlies en roepen dan in koor: “Samuh werrekuh!”
Klik hier voor een you tube filmpje >>> van het monster dat naar muziek luistert.
Gisteravond moest ik aan het monster denken. We hadden cantorij repetitie.

Voordat ik verder ga is  het misschien goed om even een stukje Rodense kerkgeschiedenis te vertellen. Voordat de Gereformeerde en de Hervormde kerk in Roden samen opgingen in de ‘PKN- gemeente Roden-Roderwolde’, hadden beide kerken een eigen cantorij. De namen werden veranderd in ‘Op de Helte-cantorij’ en ‘Catharina-cantorij’ maar het bleven twee aparte koren. Samenwerking was wel vaak de bedoeling, maar kwam nooit echt van de grond. Tot gisteravond.

Over twee weken neemt één van de predikanten afscheid en zullen we als één koor aan die dienst meewerken. Tot mijn grote genoegen was er gisteravond een invasie van gastzangers. Genieten! We zongen met 12  sopranen, 8 alten, 6 bassen. Helaas waren de tenoren zwaar ondervertegenwoordigd: welgeteld één was er, onze voorzitter. Maar hij zong wel voor twee!
Onze cantrix, eerst wat overdonderd door de grote opkomst, was weer goed op dreef.

De bassen zongen hun partij even door, maar dat klonk vierstemmig. “Volgens mij staat er maar één baspartij” merkte ze fijntjes op.
Later bedacht een stemgroep zelf een melodielijn, daarvan zei ze: “Had gekund. Maar dat staat er niet.”
In het lied “Leven als de bomen” komt de regel voor: ‘ademnood te boven, onverdeeld geluk‘.
De mannen gaven aan dat het lied voor hen nog geen onverdeeld geluk was.

Voor mij was deze avond er wel één van onverdeeld geluk.
Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik erg voor samenwerking ben.
Het begin is er!
Samen met het tweehoofdige monster roep ik dan ook “SAMEN!” en hoop op meer van dit soort samenwerkingsprojecten in de toekomst.

In deze weken, waarin ons leven in het teken staat van de chemo kuren, is er een wekelijks uitje waar ik steeds weer naar uitkijk: de cantorij repetitie op donderdagavond. Aanstaande zondag zingen we in een viering in de Catharinakerk dus gisteravond was er weer ‘puntjes op de i-repetitie’.

We zaten in een andere opstelling, dat wil zeggen: zoals we zondag ook zitten. De bassen constateerden dat de alten ‘niet schuifbaar’ waren, we deden even een kleine stoelendans, het duurde al met al iets langer dan anders maar toen waren we dan ook geïnstalleerd.
S. had zich afgemeld voor gisteravond. “Wat heeft ie dan?” werd er gevraagd. We willen namelijk wel graag alles weten. Onze nieuwsgierigheid werd helaas niet bevredigd, want als je niet komt hoef je geen reden op te geven.

Om onze zelfredzaamheid wat te bevorderen deelde de cantrix mee dat ze de nummers niet ging noemen: we moesten zelf aan de hand van het overzicht de liederen opzoeken. En daar mochten we ook niet over mopperen. Iemand mompelde ‘waar is de democratie….’, maar het viel uiteindelijk allemaal erg mee. Cantrix vergat om de haverklap dat ze de nummers niet zou noemen.

Bij één lied vond cantrix dat het niet gelijk werd gezongen.
“Nu doe ik even niks, jullie zingen het lied nog eens en dan luister je goed naar elkaar.” Zonder haar handgebaren ging het beter. Dat geeft te denken.

Na de pauze vertelde een sopraan trots dat zij statistisch gezien degene was die het vaakst op den repetities aanwezig was. Ik viel bijna van m’n stoel. Wordt dat bijgehouden dan?!?  Het bleek dat dat iemands hobby was. Hij had de presentielijst van ons koor gebruikt om te oefenen met een excel-bestand. Hij kon er mooie grafiekjes mee maken en zo wist hij precies wie er procentueel gezien het vaakst is. En wie de kantjes er af loopt waarschijnlijk ook, maar daar heeft hij zich niet over uitgelaten.

Om vijf voor half tien nam onze cantrix nog een groot risico: ze leerde ons nog een nieuw vierstemmig lied aan. We hebben het met z’n allen gezongen, maar daarna vond de voorzitter het niet verantwoord om ons naar huis te laten gaan. Gelukkig hoeven we dat lied pas te zingen in de viering van 31 mei. We sloten af met een bekend lied. De chauffeur van de VOR-bus  die ons oudste lid kwam ophalen kwam alvast even binnen om half tien, maar ging nog even weer naar de gang toen wij het laatste lied inzetten.
Hij deed de deur niet helemaal dicht maar liet hem bemoedigend op een kier staan….

Volgende week is het Pasen. Dat zijn altijd drukke tijden voor de cantorij. We zingen dit jaar in de viering van Goede Vrijdag en in de Paaswake op Stille zaterdag. De periode om alles in te studeren is maar kort en onze cantrix moet de vaart en dan ook behoorlijk in houden. Ze is dan wel wat strenger en vooral ook duidelijker.
Gisteravond hadden we de voorlaatste repetitie. Het is bewonderenswaardig hoe ze haar rust bewaart en precies om 21.30 uur alle liederen voor de twee diensten met ons heeft doorgezongen.
Haar woordgebruik was vermakelijk. Een goed verstaander……
Even een paar voorbeelden:

– Met opgetrokken wenkbrauwen zei ze na een lied: “Oké…”
Iedereen weet dan dat het niet oké was.
– Bij één lied zakten we behoorlijk terwijl de noot steeds hetzelfde was. “Je moet omhoog-zingen. Dat staat er niet, maar je moet de noten omhoog denken”.
– Bij een ander lied moesten we ‘fierder’ zingen. Dat doet haast Vlaams aan, maar we begrepen wel wat ze bedoelde.
– Bij het lied met de titel “Zo dor en doods’ merkte de cantrix op dat wij ons goed hadden ingeleefd.
– “Moeten wij niet wakker zijn?” is een ander gezang voor de goede vrijdag. “Zo klinkt het niet…’ zei ze daarover.
– Eén keer liet haar oordeel niets aan duidelijkheid te wensen over: “Het hoeft toch niet zo vals?” Het moge duidelijk zijn: wij hebben gisteravond hard gewerkt.

Nu lijkt het alsof het brandhout was wat wij als koor produceerden, maar dat is beslist niet het geval. Maar het kan natuurlijk altijd beter en de woordkeus van de cantrix prikkelt dan om nog beter op te letten en nog preciezer te zingen.

De Stille zaterdagviering begint in het donker. Ons werd geadviseerd om een klein lampje mee te nemen. Bas rechts naast mij dacht aan een mijnwerkershelm. (Daar heb ik dan gelijk beelden bij.) Maar we vonden een schemerlamp tussen ons in ook wel een goede optie.

Hoogtepunt van de avond was voor mij het moment waarop de bassen en de sopranen couplet 2 van een lied moesten zingen. De bassen zongen inderdaad couplet 2 maar de sopranen zongen couplet 3. Cantrix liet ze het couplet helemaal uitzingen. Door elkaar heen, compleet andere tekst. Tenoren en alten hadden vraagtekens en uitroeptekens boven hun hoofd maar onthielden zich van commentaar. Voor mij zijn het de krenten in de cantorijpap. Als wij volgend weekend zingen in de bewuste diensten gaat het natuurlijk goed, cantrix heeft er alle vertrouwen in: “Ik denk dat er geen grote rampen gaan gebeuren.”
Altijd fijn, zo’n hart onder de riem.