In 1984 was er een student die examen moest doen voor het onderdeel kerkmuziek.
Hij koos het stuk “Wachet auf, ruft uns die Stimme” van J.C.F. Bach.
Het koor waar hij het stuk mee moest instuderen bestond uit 1e, 2e en 3e jaars muziekstudenten die allemaal van blad konden zingen.
Er was niet genoeg tijd om het stuk goed in te studeren; het bleek te moeilijk.
Ze kwamen niet verder dan de uitvoering van het eerste deel (van de drie) en het koraal even verderop in het stuk.
De leraar in 1984 vertelde zijn student: “Dit is een moordend stuk. Dit moet je nooit weer uitvoeren; ik wil het in ieder geval nooit meer horen.”
Essentieel detail: de student is destijds wel geslaagd.
Hij nam zich destijds voor: OOIT ga ik dit stuk met een koor uitvoeren.
Die student van toen is dirigent Wim Opgelder die a.s. zondag voor het projectkoor in Zuidlaren staat met het bovengenoemde werk van Bach.
Zes repetities hebben we nu gehad. (meer lezen? Zie >>>)
Zondagavond na afloop zei hij: “Wij gaan een prachtige uitvoering tegemoet zondag!”
Daarna legde hij uit wat dit voor hem betekende; hij vertelde ons bovenstaand verhaal.
Moeilijk was het. Het heeft mij veel moeite gekost om het in te studeren, ik moest mijn tanden er echt in zetten.
Maar het stuk gaf ook afleiding naast de ziekte en het overlijden van mijn moeder.
Dit werk van Bach blijft daardoor voor altijd verbonden met deze voor mij emotionele periode.
Zondag de 19e gaan we het zingen en de zondag daarna, de 26e, is het de laatste zondag van het kerkelijk jaar.
Dan sluiten we in de kerk in Hoogersmilde een bewogen jaar af.
Van een ‘moordend’ stuk is het een ‘helend’ stuk geworden.
Das wichtigste in der Musik steht nicht in den noten. (Gustav Mahler).
