Categorie: Muziek Pagina 18 van 39

20 februari: Week van de jaren ’60.

Door Ada

Op 20 februari 2018

Week van de jaren ’60 op Radio 5. Op maandag en donderdag krijg ik daar het meeste van mee, omdat dat mijn vrije dagen zijn.
Gistermorgen werd ik al wakker met Jeroen van Inkel; hij (1961) is van dezelfde generatie als ik (1960); wij waren kind in die periode. In die tijd hoorde ik de muziek nog niet die ik in deze week hoor: mijn ouders waren meer van de Duitse schlagers.

Gistermorgen was er na 08.00 uur een interview met Willeke Alberti.
Samen met Van Inkel haalde ze herinneringen op aan de jaren ’60 toen ze met haar vader optrad op televisie en met een show door het land trok.
Ze is nu 73, voelt zich erg goed en geniet van het feit dat ze gezond & gelukkig ouder kan worden. “Het enige nadeel van ouder worden is dat er zoveel mensen waar je van houdt om je heen wegvallen”.
Het interview eindigde met de vraag welk liedje zij graag van haarzelf op de radio gedraaid wilde hebben. “Norman” vond zij zelf één van de mooisten.

Bij dit lied schiet gelijk collega Zwanet door mijn hoofd.
In het begin van de jaren ’80 werkten wij samen bij het Parket van de Officier van Justitie. Zij deed de administratie van kantongerecht Emmen, ik van Meppel.
Er stond destijds altijd een radio aan en altijd op Hilversum 3. Toen hoorde je ’s morgens tussen 09.00 en 12.00 uur de Arbeidsvitaminen.
‘Norman’ van Willeke kwam voorbij.
“Vinnik een dom lied” vond Zwanet.
“Norman, hoe…….? Ja, wat hoe? Hoe drink jij je koffie? Hoe heet jij van achternaam?”
Dus wij zongen in duet: Norman, hoehoehoehoehoe….heet jij van achternaam?
Kantoorhumor. Sweet memories.

Altijd als ik Norman hoor denk ik aan Zwanet; net als ik geboren 1960.
In april 2014 bereikte mij het ontstellende bericht dat Zwanet plotseling was overleden. Een hersenbloeding werd haar fataal.
Zo’n week op de radio haalt van alles naar boven.
En gisteren was het nog maar maandag.

Reageren

16 februari: 1976

Door Ada

Op 16 februari 2018

In Alledag, Sweet memories

Rond mijn verjaardag in oktober kreeg ik een mailtje van een vriendin van het MAVO-mini-reünie-clubje waar ik wel eens over schrijf.

Dit schreef ze:
“Ada, dankzij jouw weblog had ik gisteren een bijzondere ontmoeting.
Van een medeleerling, met wie ik ooit kort verkering had op de MAVO, kreeg ik een mail binnen op mijn werkadres. Ik was verbaasd en verrast.
Gisteren elkaar ontmoet. Dat was gezellig en bijzonder en voelde heel vertrouwd. Maakt dat er herinneringen naar boven komen. Op mijn vraag hoe hij me op het spoor was gekomen, vertelde hij van jouw weblog en daar stonden die oude foto’s van ons op. Mijn dank.”

Wat zo’n blog dan teweeg kan brengen.
Niet veel later na bovenstaande mail kreeg ik zelf een reactie van die bewuste leerling.
Was een prachtige tijd op de MAVO in Smilde.
Las dat jullie af en toe nog wel eens bij elkaar komen met 5 dames. Leuk hoor.
Mocht er nog eens een reünie komen dan, ben ik graag van de partij.

We kwamen in contact en spraken af dat we elkaar eens met z’n drieën zouden ontmoeten. Om 14.00 uur gistermiddag zagen we elkaar bij Van der Valk in Assen.
Wat ontzettend leuk om iemand na zoveel jaar weer te ontmoeten en herinneringen op te halen. “Hoe kwam je nou op mijn blog?” vroeg ik hem. Hij had gezocht naar Christelijke Mavo Smilde en was toen op een blog van mei vorig jaar uitgekomen (zie mini-reunie >>>), met daar onderin links naar vorige blogs over het vriendinnenclubje. En over Schuttrups >>> , de onvergetelijke, iconische conciërge op die school.
Al pratend zagen we hem in onze gedachten weer staan in zijn grijze stofjas.

We bespraken alle leraren, we noemden heel veel namen van medeleerlingen en vertelden elkaar hoe onze levens tot nu toe waren verlopen. Hij liet nog wat foto’s zien van de ochtend; samen hadden ze wat herinneringen opgehaald aan hun verkeringstijd en hadden o.a. ‘het Kotje’ opgezocht, waar vroeger wel eens MAVO-feesten werden gegeven.
Dat is nog steeds als feestruimte te huur en toen ontstond heel voorzichtig een plannetje……
Twee uren vlogen voorbij.

Met een hoofd vol herinneringen aan 1973-1977 reed ik weer naar huis.
Op radio 5 kwam heel toevallig Queen met ‘Somebody to love’ voorbij. Uit 1976.
Ik weet nog dat het nummer uitkwam, toen zat ik in MAVO-4.
Toeval bestaat niet.
Ook luisteren? You tube: >>>>
Sweet memories.

Reageren

12 februari: Als een wenk uit de hemel.

Door Ada

Op 12 februari 2018

In Alledag, Kerk & gemeente, Muziek

Gistermorgen zaten we met ons gezin aan een uitgebreide combi van ontbijt en lunch. Daardoor misten we de kerkdienst van zondagmorgen. Eerlijk moet ik bekennen dat dat niet alleen van de brunch kwam…. we waren ook heel benieuwd of Sven Kramer een medaille zou winnen. Maar we hadden een andere viering in het verschiet. Collega Ruud kwam een paar weken geleden vertellen dat hij met ‘zijn koor’ zou komen zingen in Roden. Dat koor is het Bach-ensemble Vries >>>, dat niet alleen bestaat uit zangers maar ook uit orkest leden. Gisteravond was het zover; om 19.00 u begon de Cantate-viering.

J.S. Bach
(Standbeeld in Leipzig)

Centraal stond de cantate ‘Herr Jesu Christ, wahr Mensch und Gott'(BWV 127) van Johann Sebastian Bach. Predikant Theo van Beijeren ging voor; hij is een Bach-liefhebber en -kenner en daar liet hij ons gisteravond uitgebreid van meegenieten. Hij vertelde over de herkomst van dit stuk; dat het speciaal geschreven was voor deze zondag (de laatste zondag voor de 40-dagen-tijd begint) en welke teksten erbij hoorden. (Meer weten? zie >>>) Ook de liederen die de gemeente zong waren hierop afgestemd.

De organist, Kees Steketee, trakteerde ons voor de viering al op een prachtig voorspel dat hoorde bij het lied ‘Wat God doet, dat is welgedaan’.
Natuurlijk kan ik van alles vertellen over de viering, maar dat ga ik niet doen.
Na zijn korte overdenking zei de predikant “Laten we de verkondiging dan maar verder aan zijn muziek overlaten”. Bach’s muziek is ooit door een kenner omschreven als ‘een wenk uit de hemel’. Het bijwonen van deze dienst raakte me door de woorden van de voorganger en de muziek; ik was in tranen bij de aria “Die Seele ruht in Jesu Händen” en ik genoot van het koor, het orkest en het orgel. Een bijzonder beleving.

Deze viering bepaalde voor mij, naast de gezamenlijke brunch met ons gezin, voor een groot deel de waarde van mijn dag.
Je kunt de hele viering terugluisteren op www.kerkomroep.nl (Op de Helte, 11 februari, 19.00 uur.) Neem de moeite en ga er eens voor zitten. Het zal niet zo indringend zijn als gisteravond, maar je krijgt wel een goed idee van wat wij hebben gehoord.
Alleen geïnteresseerd in de cantate? Een professionele uitvoering van deze Cantate kun je beluisteren via internet, klik hier >>> voor een uitvoering van Herreweghe.

Reageren

7 februari: Franse spreekbeurt.

Door Ada

Op 7 februari 2018

In Muziek

Spreekbeurt. Vroeger was ik misselijk van de spanning als ik een spreekbeurt had op school. Het spreken in het openbaar was een ramp omdat ik stotterde. Daar zal ik morgen iets meer over vertellen, dat past allemaal niet op het blog van vandaag.
Op de Franse les werden we gevraagd om een spreekbeurt voor te bereiden; gisteravond was ik aan de beurt. Van spanning was geen sprake, ik vond het leuk om te doen.
Het was de bedoeling dat je iets vertelde over waar je passie ligt. Die is bij mij verdeeld over veel verschillende terreinen; ik koos voor een combinatie van geschiedenis en muziek.
Franse geschiedenis en Franse muziek in dit geval. Dit was mijn verhaal:

’s Middags om vier uur ben ik meestal thuis; op Radio 5 worden de uren tussen 4 en 6 gevuld door Bert Kranenbarg, Een heerlijk programma om even bij bij te komen, kopje thee, eten voorbereiden en af en toe meezingen met een gouwe ouwe.
Toen Bert Kranenbarg bij Radio 5 kwam, nam hij een rubriekje mee dat hij al had op Radio 2.
Het is een item waarbij hij aandacht vraagt voor een Frans chanson.
Eén van de eerste liedjes die hij liet horen was “Heureux, qui comme Ulysse’ van de zanger Ridan.
Het liedje is gebaseerd op een middeleeuws gedicht van de dichter Joachim du Bellay.

Op internet vond ik een mooie uitleg van de gepensioneerde Franse leraar Aart van Zoest.
Hij vertelt dat het gedicht gaat over heimwee naar je geboorteplaats.
Hij geeft eerst een vertaling in het Nederlands en daarna lees je de Franse versie van het gedicht.

Hij beschrijft in heel mooi, bloemrijk Nederlands wat hij van dat gedicht vindt.
Klik hier voor de uitleg van Aart >>>.

De hedendaagse versie van Ridan is gebaseerd op dit gedicht.
Het is een liedje dat in je hoofd blijft zitten door een fluitje, dat je steeds tussendoor hoort.
Klik hier >>> om het lied te beluisteren.

De spreekbeurt ging goed; we vertaalden het sonnet van Du Bellay, luisterden naar het lied en probeerden te achterhalen wat de inhoud was van het couplet dat Ridan heeft toegevoegd aan het lied.
Voor de Francofielen onder ons hierbij een link 2018.02.06 tekst Ridan naar een PDF met de tekst van Ridan. Kun je tijdens het luisteren ook lezen wat hij zingt.
500 jaar zit er tussen de tekstschrijver en de muziekschrijver.
Intrigerend…..

Reageren

3 februari: Nostalgisch zingen.

Door Ada

Op 3 februari 2018

In Alledag, Kerk & gemeente, Muziek

Donderdagavond loste ik een belofte in.

In september had ik een kavel aangeboden op de ZWO-activiteitenmarkt onder de titel “Een avond nostalgisch zingen”. 7 mensen hadden zich opgegeven, maar 2 moesten afhaken omdat er iets tussen gekomen was en één deelnemer viel op de avond zelf nog af door overmacht. Met z’n vijven zaten we rondom onze keukentafel; 2 verzoeknummers had ik van de deelnemers doorgekregen, de andere 12 had ik uit mijn eigen archief gezocht.

Wat is nostalgisch zingen? Het zingen van liederen waar je warme, nostalgische gevoelens bij krijgt. Whispering hope, Surabaya, Cent mille chansons, Yesterday, De Troubadour: uit volle borst werd het meegezongen. Naast zingen deden we vanavond twee ‘rondjes ‘: 1. Wat is je naam en waar komt die vandaan en 2. Waar ben je geboren en hoe kom je in Roden terecht. Het leverde prachtige verhalen op en we leerden elkaar wat beter kennen. Surabaya van Anneke Grohnloh hadden we aan het begin van de avond al gezongen, maar tijdens de koffie kwam het verhaal van iemand die tot haar negende in Surabaya had gewoond. Jappenkamp had overleefd, maar toch ook hele goede herinneringen had aan die stad. Aan het eind van de avond zongen we ieders favoriete lied van de avond: toen we op haar verzoek Surabaya nog eens zongen kwam het wel even binnen….

Iemand uit Amsterdam had gekozen voor ‘aan de Amsterdamse grachten’. Zij zong het in plat Amsterdams en zong zelfs één couplet solo. Wat een leuk lied om zo samen te zingen! We zongen ook een oud Duits volkslied, De Lorelei. Ik vertelde over de Groningse versie van dit lied, De Knaolster Lorelei. (benieuwd? Klik hier voor een artikel over dit lied op de Nederlandse Volksverhalen Bank >>>) Een van de deelneemsters kende dit lied ook, van haar moeder, die kwam uit Musselkanaal. Samen hebben we deze Groningse versie voor de anderen gezongen.

Nieuw voor mij was het zingen van ‘Tout les garcons et les filles’ van Francoise Hardy, een verzoeknummer van één van de deelnemers. Donderdagmiddag had ik daar de akkoorden nog bij gezocht; het was wel lastig om de Franse woorden goed uit te spreken en goed op de melodie te krijgen; ondanks meer dan 10 jaar Franse les.

La Mama van Corry Brokken vond ikzelf het hoogtepunt van de avond. Met veel gevoel voor dramatiek zongen we met z’n vijven deze vertaling van het emotionele chanson van Charles Aznavour.
Maar onze uitvoering haalde het qua drama niet bij die van Corry Brokken.
Hierbij een link ‘La mama’>>> naar een YouTube-video waarop ze het zingt.
Ga er maar eens goed voor zitten: ademloos kijk en luister je naar deze zangeres.
Over nostalgie gesproken.

….het staat zelfs in de krant!

Mensen, wat hadden wij een fantastische avond; heerlijk!
Samen zingen is zo goed voor je humeur en voor je hart, het is puur genieten.
Volgend jaar weer! Ik heb al vier deelnemers voor 2019.

P.S. Vanmorgen kwam de krant met een artikel onder de kop ‘Zingen moet. Zelfs als je het niet kunt.”
Zie je nou wel!?

Reageren

13 januari: Und jetz…..ein Henkie!

Door Ada

Op 13 januari 2018

In Muziek

Mensen die naar Radio 5 luisteren weten wat een ‘Henkie’ is.

Tot vorig jaar december kon je op die zender in de ochtenduren luisteren naar het programma ‘Wekker Wakker ‘ gepresenteerd door Henk Mouwe en Manuela Kemp. Van Mouwe is bekend dat hij erg gecharmeerd is van Duitse muziek; toen hij eens vakantie had draaide Kemp iedere dag een Duits liedje omdat ze hem zo miste. “We doen even een Henkie!” zei ze dan en dan hoorde je Udo Jurgens. Of Peter Maffay. Of Conny Fröboes. Die Henkies kon ik hogelijk waarderen. Ze hadden zelfs een keer een ‘Henkie-dag; je kon je favoriete Duitse liedje opgeven en vervolgens werd er een hele aflevering van Wekker Wakker besteed aan Duitse muziek.

Inmiddels is Wekker Wakker niet meer te horen op de radio. Henk Mouwe is met pensioen en Manuela verhuisde naar een programma in de avonduren. Van 7 tot 10 kunnen we nu luisteren naar Jeroen van Inkel; dat doe ik met gemengde gevoelens. De muziek is prima, maar aan het gekwaak van Jeroen moet ik nog erg wennen. Ook nog weinig ‘Henkie ‘s’ gehoord bij hem in de ochtendshow. Overigens: bij Henk en Manuela zat je ook wel eens met kromme tenen te luisteren vanwege het hoge ‘mutsen-gehalte’.

Bij Duitse muziek wordt er onmiddellijk gedacht aan schlagers, maar dat is maar klein deel van het moois dat er in Duitsland wordt uitgebracht.
Vandaag vestig ik de aandacht op het mooiste Duitse lied; wat mij betreft dan hè?
Tijdens een een vervelende huishoudelijke klus in de ochtend van deze zaterdag (ramen wassen, bluuuh…) kwam het lied weer op de oortjes voorbij.
Het heet ‘Lotte’ en is geschreven, gecomponeerd en gezongen door Stephan Sulke.

Een liedje met een trieste ondertoon. De man vraagt aan zijn partner: “Na Lotte, was machen wir nun..?” Ze zijn kennelijk met z’n tweeën op een dood spoor gekomen in hun relatie en hij haalt in het lied herinneringen op aan het begin van hun samenzijn.
Daarin komen prachtige zinnen voor:
Wie wir lebten in dem Mauseloch, in dem miesen grauen Kämmerlein
war es so kinderleicht verliebt zu sein, ohne Zukunft ohne Haus und Geld
uns gehörte doch die ganze Welt?
(hoe we leefden in het muizenhol, in het miezerige, grauwe kamertje,
het was kinderspel om verliefd te zijn, zonder toekomst zonder huis en geld,
de hele wereld was toch van ons?)

Het hele lied ademt de sfeer van: Wat is er toch met ons gebeurd?
Heute weiss ich nicht hab ich etwas falsch gemacht
Hab ich etwas übersehn etwas nicht bedacht?
(Nu weet ik eigenlijk niet; heb ik iets verkeerd gedaan?
Iets over het hoofd gezien? Iets niet bedacht?)
Als je goed luistert naar de instrumentale begeleiding hoor je dat die hoog begint en naar beneden gaat. Bergafwaarts. Net als de relatie.

Triest en melacholiek. Mooi. Vandaag dus mijn ‘Henkie’.
Klik hier >>> voor een video op You Tube.
Klik hier Lotte- Stephan Sulke voor de tekst van het lied.

Reageren

11 januari: Weer een stukje.

Door Ada

Op 11 januari 2018

In Alledag, Sweet memories

Vanmiddag ging ik op bezoek bij mij schoonzusje in Hoogersmilde.
Kwam ik vorig jaar minstens eens per week in het dorp van mijn jeugd (voornamelijk bij mijn moeder), de afgelopen weken ben ik welgeteld één keer over ‘de Smilde’ gereden.
Voordat ik aan de thee zat bij mij schoonzus ging ik langs bij het appartementencomplex waar mijn moeder heeft gewoond.
Bij de bel stond inmiddels een andere naam en je kon aan de gaten in het kozijn zien waar mijn moeders sleutelkluisje had gezeten.
In Roden had ik een voorjaarsbloemstukje gekocht en dat bracht ik naar de nieuwe bewoonster van mijn moeders huisje; ze waren met de hele club aan het koersballen en de nieuwe mevrouw deed al dapper mee.

Ze nam me even mee naar haar nieuwe huis; ‘kom maor eem binnen’.
Met een dubbel gevoel stapte ik over de drempel. De vloerbedekking was vervangen door laminaat, de meubels waren van blank hout en het was lichter en ruimer dan toen mijn moeder er woonde.
Het was vervreemdend om daar te zitten en tegelijkertijd was het ook goed.
De nieuwe bewoonster was erg content met haar nieuwe plekje; op het kaartje bij het bloemstuk had ik gezet dat we hoopten dat ze met net zoveel plezier in het huis zou wonen als mijn moeder. Ik liep nog even mee naar de koersballers en wenste iedereen ‘nog de beste wensen’.

Na de thee ging ik nog naar de begraafplaats in Hoogersmilde.
De enige krans die nog op het graf lag was bijna vergaan; bruin en stokkerig zag het er uit. De krans heb ik weggegooid, daarna zag het er maar kaal uit. De cementen balk waar de steen straks op komt lag tegen de kant; op het zwarte zand zal straks weer gras groeien.
In mijn eentje op het kerkhof overvalt mij altijd een wat verloren gevoel. Het is er stil en je wordt overspoeld met herinneringen aan die vele keren dat we hier al bij diverse begrafenissen zijn geweest.
Toen ik me omdraaide trof me het prachtige uitzicht. Dat zal niet iedereen met me eens zijn, maar als je in Hoogersmilde bent opgegroeid is de aanblik van de televisietoren en het oude Joodse kerkhof ‘een mooi gezicht.’ (klik op de foto voor een vergroting).

Vandaag sloot ik weer een stukje van het rouwproces af. De volgende keer als ik het graf bezoek zal de steen er op staan.
Maar voor mij zijn mijn ouders daar niet.
We houden de herinnering aan hen levend met verhalen, foto’s en dierbare spulletjes.
Mijn moeder zit in het verhaal van onze dochter die het fornuis van haar heeft gekregen.
“Ik maak het steeds heel goed schoon; het is immers van oma geweest!’
Op m’n werk drink ik uit haar koffiekopjes.
En als we een chocolaatje nemen, pakken we dat van haar schaaltje.
We koesteren de herinneringen; sweet memories.

Reageren

10 januari: Lohues, de……..

Door Ada

Op 10 januari 2018

In Alledag, Muziek

Op Oudejaarsdag kreeg ik een app van vriendin Jeannette met een foto van een krantenartikel. Ze had daarbij aan mij moeten denken.
Het was een column uit de Leeuwarder Courant van Wim Beekman en het ging over het lied ‘As de liefde maor blef winnen’ van Daniël Lohues.

Vandaag deel ik op dit blog met mijn lezers die column, want ik kon mij er volledig in vinden. Klik hier Wim Beekman – Nieuw jaar voor de tekst.
En voor wie het lied waar Beekman over schrijft van Lohues niet kent hierbij een link >>> naar een YouTube filmpje gemaakt door Rob Buitenkamp. Je hoort het lied en ziet bijpassende beelden én een vertaling (voor de niet-Drenten onder ons).

Nu we het toch over Lohues hebben: voor gemeenteleden uit Roden (en omstreken) heb ik nog een leuke tip. Op woensdag 14 februari verzorg ik voor onze PKN-gemeente in Roden een activiteit in het kader “Samen – ver – binden”.
De avond heeft als titel ‘Verbinding met teksten en muziek van Daniël Lohues’.
De troubadour.
De muzikant.
De filosoof.
De Drent.
De verteller.
De zanger.
De ex-katholiek.
De columnist.
Er is heel veel te vertellen over Daniël Lohues en zijn muziek.
Zijn teksten, bijna allemaal in de streektaal, zijn minder oppervlakkig dan je op het eerste gezicht zou denken.
Graag neem ik je mee op een verkenningstocht naar de duizendpoot Daniël Lohues.
Dat gaan we doen door te luisteren naar zijn muziek en het lezen en bespreken van zijn teksten.

Wat zegt hij door zijn muziek en zijn woorden?
Wat ontroert en wat zet aan het denken?
Misschien zingen we zelfs nog wel een lied van hem!

Meer informatie is te vinden in het Activiteitenoverzicht op de website van de PKN Roden-Roderwolde >>>.

Reageren

23 december: De seizoenen komen terug, de jaren niet.

Door Ada

Op 23 december 2017

In Muziek

Afgelopen jaar hoorde ik op de radio een lied dat ik in eerste instantie niet goed hoorde.
Eén zin hoorde ik wel en die bleef hangen “Maar de seizoenen komen terug, de jaren niet.”
De laatste zin was: “Er zal bloesem komen die je niet meer ziet”.
Tegenwoordig kun je op internet alles vinden, dus in no-time had ik het lied gevonden.
Het is geschreven door Ivo de Wijs en de muziek is gecomponeerd door Joop Stokkermans.

Wat een mooi lied.
Ik downloadde een versie van Simone Kleinsma en af en toe komt het voorbij als ik mijn favoriete muziek beluister. Hierbij een link naar een YouTube video van het lied.

Wil je tekst er bij lezen? Klik hier De seizoenen voor een PDF met de tekst.

Aan het einde van dit jaar wilde ik iets bijzonders maken van onze kerst- en nieuwjaarsgroet. Ik zocht naar een passend gedichtje dat aansloot bij mijn gevoel, maar ik vond niets.
Toen besloot ik om zelf iets te schrijven; dan kun je immers je eigen gevoel gewoon benoemen.
Als uitgangspunt nam ik de zin ‘de seizoenen komen terug, de jaren niet.’
In mijn eigen streektaal schreef ik een kort gedicht.
Dat hebben we voor onze kerst- en nieuwjaarsgroet voor vrienden en familie dit jaar gecombineerd met het prachtige schilderij dat we hebben gekocht van Wimmy Barf, het kunstwerk waar ik gisteren over schreef.

Morgen sluit ik mijn verhalen voor dit jaar af met dat gedicht. Het heet ‘2017’ en is bedoeld als kerst- en nieuwjaarsgroet voor alle lezers van mijn blog.
Daarna neem ik, net als vorig jaar, een weekje vakantie van de dagelijkse schrijverij.
Tot ziens in 2018!

Reageren

21 december: It’s beginning to look a lot….

Door Ada

Op 21 december 2017

In Alledag, Sweet memories

De donkere dagen voor kerst.
Steeds meer kerstmuziek op de radio, Engelse kerstmuziek vooral.
“It’s beginning to look a lot like Christmas!” zingt Bing Crosby.

En inderdaad, het begint steeds meer op kerst te lijken.
Zelfs de immer ernstig kijkende stichter van het verzorgingshuis waar ik werk staat jolig met een muts op in de gang.
Op diezelfde gang klinkt “Nu sijt wellecome”, gezongen door het koor van het huis.
Oude stemmen, maar in mijn oren klinkt het mooier dan de zoetgevooisde Crosby.
Gistermiddag om kwart voor drie wenste ik mijn collega’s allemaal fijne kerstdagen: op vrijdag 5 januari ben ik er weer.
Kerstvakantie.

Eenmaal thuis zat ik met een kopje thee dit blog te schrijven, Radio 5 zachtjes aan. André Hazes zong over zijn ‘eensame kerst’; “Ik foel mij as een kerstboom sonder piek…!
Heerlijk. Dat hoort ook bij kerst.

De brievenbus klepperde en ‘het Roder Journaal’ lag op de mat met een verrassing: ‘onze dominee’ Bart Elbert stond met z’n kop in de krant!
Onder de kop ’n Prachtig mooi verhaal werd hij geïnterviewd over Kerst.
Het legde de kern van het kerstfeest even weer bloot:
Journalist: “Maar is het niet een beetje zoet allemaal, zo met die os, ezel en engeltjes?” “Die os en ezel worden in de Bijbel niet genoemd”, corrigeert de theoloog. “De stal of herberg staat trouwens ook alleen in het Lucas evangelie.”
Vooruit dan maar. Tenslotte raakt de aanblik van een baby bij iedereen een snaar.
“Het roept verwondering op. Het raakt natuurlijk ook aan het kind in onszelf. Zoals Huub Oosterhuis dicht: wek mijn zachtheid weer/geef mij terug de ogen van een kind/ dat ik zie wat is/en mij toevertrouw/en het licht niet haat.
Het hele artikel lezen? zie >>>

Gisteravond ging ik naar het kerstconcert van InBetween en genoot van de sfeer en van de goed uitgevoerde liederen. Ze zongen veel mooie muziek, maar ik was het meest onder de indruk van hun uitvoering van ‘Silent night’. Het derde couplet werd fluisterzacht ingezet. Dat maakt op mij altijd meer indruk dan hele bombastische muziek met toeters en bellen.

Dit blog sluit ik af met een filmpje uit de categorie ‘Sweet memories’.
Vroeger, toen de kinderen klein waren, konden we altijd erg genieten van korte tekenfilmpjes van Walt Disney.
Deze heet ‘Pluto’s christmas tree”.
Mickey Mouse haalt een boom uit het bos, waar per ongeluk nog de twee eekhoorntjes Knabbel & Babbel in zitten. Het is een vermakelijk filmpje; vooral het moment waarop een eekhoorntje heeft ontdekt dat als je steeds aan een lampje draait, dat dan de lichtjes steeds aan en uit gaan. Het slot is zo lief: ze eindigen zingend.
Ook even onbekommerd genieten van de avonturen van Pluto, Knabbel & Babbel?
Hierbij een link naar het filmpje op YouTube: Pluto’s christmas tree >>

Reageren