De waarde van de dag

Door de coronabeperkingen hadden we het afgelopen jaar de verjaardagen van onze schoonzonen niet gevierd. Daarom hadden we ze ook nog geen cadeau gegeven: Gerard bedacht daarvoor iets leuks: hij organiseerde met de drie heren een mannenmiddag. Ze kregen een belevenis als cadeau: een middag sport en spel bij Joytime in Grolloo.
Zoals men vroeger al zei als men hoorde dat wij drie meisjes hadden: “De jongens komt vanzelf…” en zo is het ook gegaan.
Gerard is trots op en heeft het leuk met zijn dochters, maar het zijn geen actieve sportievelingen.
Natuurlijk: skeeleren, sportschool, individueel doen ze van alles, maar van nature zijn het geen sporters. Ze hebben per slot van rekening ook mijn genen.
Vissen, dat doen ze nog wel eens samen met papa. En fietsen en wandelen.
De mannen gingen de zaterdagmiddag tijdens de Gradagen dus met z’n vieren naar Joytime.  Dat  is een Outdoor Belevingspark, waar je allerlei sportieve activiteiten kunt doen.
Eerst genoten ze van een gezamenlijke lunch en daarna gingen ze o.a. boogschieten, klimmen en een vlot bouwen.

“Wat gaan wij dan doen?” vroegen de dochters. Eigenlijk hadden wij in januari al een Ladiesday gehad,  maar het zou toch wel leuk zijn als wij ook…..
Het werd een ‘High tea’ bij Diggels in Westerbork.
En daarna crafternoon. Dat is een door Frea en Jon bedachte term: één  woord voor creativity en afternoon: schilderen kleuren, knutselen, in dit geval in de middagzon.

Frea had de ‘kleurboeken voor volwassenen’ geërfd van mijn moeder.
Er zaten nog kaarten in die mijn moeder nog ingekleurd had; die moesten er in blijven.

…. het varen er mee…..

Ik haalde een kaart met bloemen uit het boek en heb ‘mindfull’ zitten kleuren.
De anderen deden hun eigen ding met waterverf.
Ondertussen kwamen er foto’s binnen van de heren: lekker aan de lunch met elkaar, actiefoto’s van boogschieten, het bouwen van een vlot, het varen er mee en een filmpje van een schoonzoon die als een aap tegen de klimwand omhoogklom, de bel luidde en vervolgens soepeltjes ‘abseilde’ naar de grond.
Er naar kijken vonden de ladies al spannend genoeg.

Gerard en ik hadden een heerlijk weekend met onze ladies en hun gentlemannen.
Eén middag gescheiden op pad was voldoende; met z’n achten zijn er namelijk ook genoeg leuke dingen te doen!

Meer weten over Joytime?
Hierbij een link naar hun website.

Vrijdagmiddag kocht ik twee T-shirts bij de HEMA in Roden,
Bij de shirts kreeg ik de bon en een folder; dacht ik.
De folder zou ik bij thuiskomst direct in de oud papierdoos gooien, toen ik zag dat het geen folder was maar een insect voor een verzameling.
“De grote insectenverzameling. Spaar en bouw ze alle 12!”
Ik legde het zakje op het aanrecht. Misschien kon ik er nog iemand een plezier mee doen.

Vanmorgen zat ik aan het ontbijt met een kop thee en een sudoku.
Toen de puzzel af was viel mijn oog weer op het insect.
Het intrigeerde me.
Hoe moet je zo’n insect dan in elkaar zetten?
Ik maakte het pakje open.
Twee kartonnen bouwplaatjes met onderdelen op nummer vielen er uit en een bouwinstructie.
Ik kon een koninginnenpagevlinder bouwen. Met glimmende vleugeltjes.

Verkocht.

Daar zat ik op zaterdagmorgen.
“Druk de stukjes voorzichtig uit”.
Dat lukte, zonder dat iets uitscheurde afbrak.
“Schuif de stukjes in elkaar”.
Ook dat lukte.
Toen alle stukjes in elkaar zaten zag het er niet zo uit als op het plaatje.
Ik had het ronde stukje waar de vleugels aanzitten er achterstevoren aangezet, zodat de vleugels ook achterstevoren stonden.
Dat was gemakkelijk op te lossen en zo zat ik op zaterdagmorgen trots naar mijn zelfgebouwde koninginnenpagevlinder te kijken.

Het kind in mij, dat vroeger dol was op kijkdozen, knutselwerkjes op de zondagschool en kleuren op nummer vond het prachtig.
Dat kind, waarbij altijd wel iets uitscheurde, afbrak, per ongeluk vastplakte of omviel (zoals bij alle kinderen) was trots dat het gelukt was.
De waarde van de dag kan zoiets simpels zijn.

En nee: ik ga ze niet verzamelen en ik hoef ze ook niet allemaal te maken.
Heb jij al wel een verzameling en wil je graag de koninginnenpagevlinder?
Je mag hem hebben!
Kijk nou hoe mooi…..

Toen ik tante Trijn vroeg wat ze wilde doen op ons dagje uit op 8 juni zei ze: “Naar het museum Brands in Nieuw Dordrecht”.

Nu ken ik behoorlijk wat musea, maar hier had nog nooit van gehoord; ik praat je even bij.
Het museum heet officieel ‘Museum Collectie Brands’.
Jans Brands is op 3 november 1932 geboren in  Nieuw-Dordrecht.
Jans gooide nooit iets weg, hij bewaarde alles en kocht daarbij ook nog boeken en spullen bij antiquariaten en op rommelmarkten.
Aan het eind van zijn leven bestond zijn verzameling uit 70.000 boeken en voorwerpen.
Een terechte vraag zou zijn: “Wat verzamelde die man dan specifiek?”
Het antwoord op die vraag is: “Alles.”
Je kunt het zo gek niet bedenken of hij had het.
Uit de verhalen van mensen die Jans persoonlijk gekend hebben maak ik op dat Jans huis mudjevol stond met spullen.
Tegenwoordig hebben we daar een term voor: hoarding. Ongebreidelde verzameldrang.  Je kunt er bij Lentis zelfs voor in therapie.
Maar dat was Jans geenszins van plan. De man had een fotografisch geheugen en wist precies waar ‘alles’ lag.

Aan het einde van zijn leven had Jans een grote wens: dat zijn collectie in zijn geheel in Nieuw-Dordrecht bewaard zou blijven.
In 1991 werd al een stichting opgericht, die jarenlang haar best heeft gedaan om een museum te realiseren, maar dat lukte eerst niet.
Jans raakte ontmoedigd; hij vroeg een sloopvergunning aan voor zijn boerderij en overwoog de hele verzameling over te brengen naar Amerika, waar er wél belangstelling voor was.
Lang verhaal kort: er werd een officieel onderzoek ingesteld naar de collectie;  de uitkomst van het onderzoeksrapport was dat de verzameling cultuurhistorisch zeer waardevol was en absoluut voor Drenthe behouden moest blijven.
In 2009 droeg Jans zijn collectie officieel over aan de stichting en in 2010 verhuisde hij naar een andere woning in Nieuw Dordrecht.
In 2015 werd het levenswerk van Jans opgenomen in het Museumregister Nederland.
Op 28 juni 2019 overleed hij, 86 jaar oud.

Als je het woonhuis van Jans binnenkomt, stap je in een andere wereld.
Het ziet er nog net zo uit als toen Jans in 2011 ergens anders ging wonen.
Ik citeer de website: “Nou ja, exact hetzelfde kunnen we niet zeggen. Om het woonhuis voor bezoekers begaanbaar te maken, hebben vrijwilligers stapels papieren en dozen met spullen weg moeten halen.”

Mensen, ga er heen en laat je verrassen.
Aardappelkrabdoppen. Sigarenbandjes. Jaargangen kranten. Archeologische vondsten. Bijzondere boeken. Oud speelgoed. Bijzonder serviesgoed. Jans doopjurkje uit 1932. Luister naar de bijzondere verhalen die enthousiaste vrijwilligers je vertellen.
Op de prachtige, informatieve website lees je meer, hierbij een link.

Was dat het hele dagje uit?  Welnee.
Eerst koffie bij tante Trijn thuis, dan winkelen,  lunchen in ‘de Witte Olifant’,  prachtig autotochtje in Zuid Oost Drenthe*, museum en een diner bij Van der Valk Emmen.
Een dag ‘met ’n beiden’. Ik koester zulke dagen.

* Zuid Oost Drenthe heeft in Nederland altijd een wat negatief imago.
Ben je er niet bekend?  Ga daar dan eens fietsen, bij voorkeur de fietstocht die Daniël  Lohues  bezingt in ‘Op fietse’.  Je weet niet wat je ziet…..

Zaterdagavond 4 juni in Casa Grada.
We hebben een gezellige avond gehad, ‘The British Bake off’ gekeken en eindelijk weer een spelletje Dixit gedaan.
Vlak voordat we naar bed zouden ging Gerard nog even naar buiten.
Even bij de Börkerstroom kijken, even naar de maan kijken.
Tot zijn stomme verbazing zag hij een kudde schapen bij de voorkant van ons huis staan, op het gras aan de overkant van het voetpad.
Toen hij weer binnenkwam en zijn ontdekking meldde ging ons hele gezin buiten poolshoogte nemen.
Daar schrokken de schapen zo van dat ze in galop over de parkeerplaats wegdraafden.

De beesten waren duidelijk gestrest en niet op hun gemak; de dochters vonden het zielig.
Ze belden de receptie en maakten een melding; de receptie zou iemand bellen.
Dan moet je het loslaten.

Zondagmiddag gingen we met een aantal van ons waterfietsen en kanoën op het Timmerholt-meer.
Toen we terugkwamen stond die kudde er weer!
Ze stonden doodgemoedereerd het gras en de struiken te begrazen. Nieuwe jonge aanplant of niet: lekker!

De boer heeft ze vast weer opgehaald: nadat ze weer richting parkeerplaats galoppeerden hebben wij ze niet meer gezien.
De buurman hoeft zijn gras eerst niet maaien….

Langsfietsende Westerborkers hadden grote pret: “A’j een huus  in Drenthe hebt heurt dit d’r bij; he’j as Amsterdammer ok ies schaopestront op dam!”

Dinsdagmorgen 7 juni.
De wekker stond al voor achten, want voor 10 uur moesten we Casa Grada bezemschoon achterlaten.
In het Pinksterweekend vierden wij met onze dochters en schoonzonen de Gradagen*.
Bedden afhalen, stofzuigen, kasten leeg.
Zakken uit de prullenbakken, oud papier in de container, lege flessen in de glasbak.
In het gastenboek schreef ik hoe leuk het was; zo wordt dat gastenboek ook een beetje ons eigen ‘dagboek van Westerbork’.
(klik op de afbeelding voor een vergroting)

Al stofzuigend en opruimend schieten er herinneringen door mijn hoofd aan al weer een memorabel weekend.
Spelletjes gedaan, een dans geoefend voor een bruiloft, canons geoefend voor een workshop, water-gefietst en gekanoed op het Timmerholtmeer, gevist, gebreid, gehaakt, geborduurd. Niet gelezen, geen tijd voor gehad. Ook niet voor het schrijven van een blog en ook niet voor televisiekijken.
Zien we anders iedere dag in ieder geval het journaal, dit weekend hebben we alleen het Nederlands elftal zien voetballen op vrijdagavond.

…taco’s met allerlei lekkers….

Voor het eten tijdens die dagen vragen we ieder stel één dag het warme eten te verzorgen.
Vrijdag werden we getrakteerd op een barbecue, zaterdag taco’s gevuld met allerlei lekkers en zondag curry met bloemkool, bonen en rijst.
Gerard en ik hebben geen maaltijd verzorgd, maar wel betaald: maandagavond sloten we het weekend af met een etentje in het Chinese wokrestaurant in Westerbork.
Maandagmiddag, tussen twee klaverjasbomen door, legden we de agenda’s naast elkaar voor het plannen van gezinsbijeenkomsten in de tweede helft van dit jaar.
Verjaardagen en Sinterklaas enzo: het staat allemaal al weer genoteerd in de agenda’s.
Carlijn, die in de uitvaartbranche werkt, zorgde nog voor een lachsalvo: zij wilde ‘familiefeest’ intypen in haar agenda, maar haar telefoon vulde het woord ‘familie’ al aan met ‘graf’….

“Haal je je beugel er hiervoor uit?”

Tijdens zo’n weekend steekt de oude gezinslol als vanzelfsprekend de kop weer op.
Wie kan het z’n voet het hoogste tegen een muur zetten?
Dan wel even nadenken of je dat nog wel kan met je ouwe botten………
“Wil je ‘Raket’-waterijsjes meenemen van de winkel, dat doet me zo aan vroeger denken!”
“Ken je dat klapspelletje nog van de basisschool? Er is een VROOUUWW vermoord met een  gorDIJNekoord….”
Een spelletje Kolonisten van Catan met vier spelers (vol bord, weinig ruimte) persé willen willen winnen, wippend op je stoel van de stress wachtend op je beurt.
“Haal je je beugel er hiervoor ook uit, mama?” Eerlijk gezegd: vaker dan anders in een hele week…..

Dinsdagmorgen 7 juni.
We zetten de stofzuiger weer in zijn hok, zetten de kratten met onze eigen spullen achter de schotten en sloten tevreden het huis af.
De schoonmaakploeg van het Timmerholt deed de rest: dinsdagmiddag kwamen er weer nieuwe gasten in.
Toen gingen we naar een bloemenwinkel in Westerbork en kochten hang- en potplanten voor in onze tuin deze zomer: we gaan de bloemetjes buiten zetten.
Daarna trakteerden we onszelf op een cappuccino in een café.

Bloemen en koffie kostten helaas te veel tijd voor de vier ‘Raket’- waterijsjes die nog over waren; de stokjes dreven in hun verpakking……

* Weet je niet wat Gradagen zijn?
Hierbij een link naar een blog  over de eerste Gradagen in 2020.
Klik hier voor de versie van 2021.

Op maandag- en woensdagmorgen heb ik op mijn werk telefoondienst.
Onze doelgroep zijn cliënten met dementie, dus er wordt van ons verwacht dat wij geduld betrachten en een luisterend oor bieden als mensen ons bellen.
Vorige week belde er een meneer die vroeg naar zijn casemanager bij Team290, maar die had vakantie.
“Wat jammer. Nu heb ik toch wel enigszins een probleem.”
Hij vertelde dat hij die dag een afspraak had bij de dagopvang, maar die kon niet doorgaan, want hij moest naar het ziekenhuis.
“Nu had ik gehoopt dat uw casemanager mij zou kunnen helpen, want ik ben de naam van die dagopvang vergeten”.
Hij sprak formeel, maar met een vriendelijke ondertoon.

“Misschien kan ik in uw dossier zien hoe die organisatie heet?”
Dat zou heel fijn zijn, hij hoopte dat dat zou lukken.
Toen ik de naam had gevonden kwam het volgende probleem.
“Nu wil ik die instantie wel bellen, maar ik heb natuurlijk ook geen telefoonnummer…..”
Ik bood aan dat ik dat wel even voor hem op wilde zoeken op het internet.
Toen ik het had gevonden gaf ik hem een vast nummer en een mobiel nummer.
“Dan komt het contact vast wel tot stand” zei ik.
“Mevrouw. Mag ik u heel hartelijk bedanken voor de hulp die u mij heeft geboden? Ik zal u noemen in mijn avondgebed.”

Het ontroerde me.
Het was geen grapje, het was geen holle frase.
Het was de waarde van mijn dag.