De waarde van de dag

Vrijdagavond om 13 minuten over 12 stuurde ik een bericht in onze gezins-app: ‘LENTE! Al 13 minuten!’
Gisteren, zaterdag 1 maart, was het mooi, zonnig weer en het voelde ook echt als lente.
We hebben met z’n tweeën de ramen buitenom gewassen.
Ondertussen genoot ik van de krookjes en narcisjes die in de tuin al weer boven de grond staan.
Bij onze voordeur staat al vanaf begin januari (toen gooide ik het kerststukje dat daar stond weg) een voorjaars-schaal.
Iedere keer als ik door de voordeur naar binnenging speurde ik naar bloemetjes, maar het bleef nog heel lang ‘februari-groen’ boven de zwarte aarde.
Tot afgelopen maandag: toen begon het er op te lijken.
En kijk eens wat er nu al staat te geuren!

Gistermiddag moest ik nog even naar de Jumbo.
Bij het afrekenen kreeg ik drie gele zakjes Smiles: vrolijke stickers.
Gewoon ‘voor de leuk’ dacht ik, maar er zit een strategie achter.
Lees even mee:
‘Dit zijn 45 herplakbare stickers met een typisch Nederlands karakter.
Veel van het eten dat je bij Jumbo vindt komt gewoon uit Nederland.
Leer met Jumbo Smiles spelenderwijs meer over deze producten.’

Onze dochters hadden deze spaaractie prachtig gevonden, maar die waren op die leeftijd absoluut niet geïnteresseerd in de herkomst van de producten van de Jumbo.
Die vonden de chips belangrijk als er Flippo’s in zaten en de appels van Elstar als je daar een sleutelhanger bij kreeg.
Maar onze jongste is al 30, dus voor de kinderen hoef ik die stickertjes niet te sparen.
Wat ik de laatste tijd doe geeft vooral mijzelf heel veel plezier.
Bij de zelfscankassa-mevrouw vraag ik om de stickertjes en die steek ik in mijn jaszak.
Dan kijk ik om me heen of ik ergens een kind zie: zo ja, dan vraag ik het kind of het die stickertjes ook spaart.
Altijd natuurlijk; vervolgens geef ik mijn stickers weg.
De reactie is altijd kostelijk.
Ongeloof.
Blijdschap en plezier.
Ouders die altijd zeggen: “Wat zeg je dan?!” maar je ziet zo al hoe blij ze er mee zijn.
Die blije koppies: voor mij de waarde van dag.
En dat is niet omdat die kinderen dan spelenderwijs meer leren over de producten van Jumbo 😉

Vrijdagavond keken we naar De geknipte gast.
Özcan (Eus) Akyol heeft een gesprek met een bekende Nederlander en gisteren was dat Stef Bos.
Hij is van onze leeftijd (1961) en voor mij onverbrekelijk verbonden met het nummer Papa, dat hij uitbracht in 1991. Toen ik het voor het eerst hoorde sloeg het in als een bom.
Stef Bos bezong mijn relatie met mijn vader. Confronterend vond ik het. Ongemakkelijk zelfs.
Je kent het vast wel want het is één van de bekendste Nederlandstalige nummers, maar voor wie het niet goed kent: hierbij een link naar het nummer.

Eus kwam amper aan het woord.
Bos heeft veel te vertellen en ik zat ademloos te luisteren.
Wát een verhaal.
Heb je het niet gezien? Probeer het dan terug te kijken, want het is bijzonder.
Hierbij een link naar de NPO-website.

Twee zinnen uit het programma haal ik voor het voetlicht:
Over zijn kinderen, die hij bijna was kwijtgeraakt bij een ernstig auto-ongeluk:
‘Vroeger keek ik naar mijn kinderen, nu zie ik ze.’
En over één van de laatste gesprekken met zijn vader, die toen al 90 was:
Die zei: “Wij zijn blaadjes aan een boom, jongen. Ik val binnenkort en als blad geef ik dan via de grond voeding aan de boom.
Het gaat om de boom. In jouw wereld (hij bedoelt de muziek/theaterwereld)  zijn te veel blaadjes die denken dat ze de boom zijn. En daar gaat het verkeerd.”
Stef Bos beseft daardoor : ik ben deel van een boom. Ik kan een heleboel doen, maar het is ‘not about me’.

Maar er was gisteravond meer op de televisie dan Flikken Maastricht, De geknipte gast en 2 voor 12.
Tijdens het journaal was  ik me bewust van het feit dat we naar een memorabel moment in de moderne geschiedenis zaten te kijken.
‘De bek veul mij lös’, om het maar eens op z’n Drents te zeggen.
Drie keer zagen we Trump en Zelensky voorbijkomen in de aankondigingen voor Nieuwsuur etc. , daarna hebben we de televisie uitgezet.

Het beeld dat de vader van Stef Bos opriep zette me aan het denken.
Ik ben een blad aan een boom; ik kan een heleboel doen, maar het gaat niet om mij.
Wij zijn allemaal bladeren die aan twijgjes en takken zitten aan een boom.
En niet alleen in de muziek/theaterwereld, maar ook in de politiek zijn er te veel mensen die denken dat ze de boom zijn.

Het is al weer meer dan een jaar geleden dat ik voor het laatst schreef over mijn FysiYoLates-lessen bij Trijntje, mijn ‘gimmestiek-uur’ iedere week.
Even bijpraten: als je naar het woord kijkt zie je dat het een combinatie van woorden is: Fysi(otherapie)Yo(ga) en (Pi)Lates.
We zijn op donderdagmiddag met een groepje van 7 vrouwen en we doen iedere week iets anders, waarbij dus iedere week andere spiergebieden aan bod komen.
Drie weken geleden bijvoorbeeld deden we evenwichtsoefeningen op schuimrubberen balkjes waar we capriolen op uithaalden.
Maar soms doen we iets met grote ballen, dan weer met kleine ballen, een les met gekleurde stokken of zonder attributen: grondoefeningen alleen met een matje.
Vast onderdeel iedere week is de ontspanning in de laatste 10 minuten van de les; dat is het enige onderdeel dat we allemaal heel goed kunnen.

Want soms moeten we ook iets doen wat we niet zo goed kunnen.
We doen allemaal mee, maar we doen ‘wat kan’, we mogen niet forceren van Trijntje.
Gistermiddag begonnen we met het draaien van de heupen.
Linksom en rechtsom.
Daarna het wiegen van heupen. De aanwijzingen van Trijntje zijn soms hilarisch: “Beweeg je heupen richting je oren”.
Toen gingen we iets doen ‘wat moet van Scherder’: bewegen op muziek.
Goed voor de samenwerking tussen je  linker- en rechterhersenhelft.
Passen naar links en rechts, 1,2,3, hup. Bij hup was het de bedoeling dat je je heup omhoog bewoog.
Daarna ‘voor’ 1, 2, 3, hup en daarna ‘voorlangs’ 1, 2. 3 hup en ook nog ‘achterlangs’ 1, 2. 3 hup.
Je snapt het vast al: we deden allemaal geconcentreerd onze pasjes maar niemand deed hetzelfde.
Chaos en wanorde zeg maar.
Niet raar, want ik spoel regelmatig een aflevering van Nederland in beweging terug, omdat ik de ‘zij-tik-sluit’ niet kan combineren met de armbeweging.
Maar….. we hadden wel plezier!

Daarna gingen we mat-oefeningen doen.
Op je rug liggen, knieën gebogen, voeten op de mat en dan je knieën tegelijk naar rechts brengen.
“Leg nu je rechterbuitenenkel op je linkerbuitenknie.”
Huh?
Het duurt altijd even voordat iedereen de goede lichaamsdelen tegen elkaar aan heeft gelegd.
Maar ondertussen rek je je spieren even flink uit en daar gaat het per slot van rekening om.
We sloten de oefeningen af met ‘de molenwieken’; zie afbeelding rechts.
Daarover schreef ik vorig jaar februari een blog. Nog even teruglezen? Hierbij een link naar dat verhaal; kijk dan ook nog even naar het hilarische filmpje dat er bij zit en bedenk daarbij dat wij dit gewoon konden!

Tijdens de ontspanning werden we voorgelezen door Trijntje uit het boek ‘De liefste wens’ van Toon Tellegen.
Een verhaal over Bunzing die een winkel begint in het bos en zijn eigen winterjas in de etalage zet om te verkopen.
Een mooi verhaal over wensen, verwachtingen en de realiteit.
Daarna was er gemberthee; ik zat zo heerlijk zen te teuten dat ik de tijd vergat en moest racen voor mijn afspraak bij de mondhygiëniste om 15.15 uur.
Terug in de realiteit.

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een  link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.

Zingen.
Eén van mijn grote hobby’s.
Na de stemproblemen is er wel iets veranderd in mijn eigen zanggedrag, maar inmiddels durf ik wel weer wat ‘zingdingen’ aan.
Onze dominee, Walter Meijles gaat onze gemeente verlaten en hij vroeg het ‘Af&Toe-koor’* om te zingen in zijn afscheidsdienst op 30 maart.
Leuk!
Ik stuurde mijn hele digitale kaartenbak een mail met de vraag ‘Wie doet er mee?” en het aantal deelnemers loopt al mooi richting de 30: wies met!
Die waren er niet allemaal op de eerste repetitie, maar in  zaal 1 van Op de Helte zat al een mooi koor gisteravond.
Deze eerste bijeenkomst noem ik ‘de aftast-repetitie’. Er was nog geen tijd geweest om met de andere gitaristen te overleggen, maar we beginnen gewoon en zien wel waar het schip strandt.

Het ‘Af&Toe-koor’ is geen gewoon koor; het heeft geen dirigent, we doen het met elkaar.
Het schip strandde dan ook regelmatig gisteravond.
‘Amazing Grace’ is bijvoorbeeld een verzoeknummer van Walter.
Ken ik alleen maar in de uitvoering van Elvis en die klonk heel anders dan wat ik gisteravond hoorde toen we het voor de eerste keer zongen…..
We probeerden het vierstemmig, maar “wat is dan de beginnoot van de mannen?”
‘Hebben we geen piano hier ergens?’
Ja, die stond in de gang.
Maar dan moet je wel iemand hebben die daarop kan spelen.
Piety schoot te hulp: “Ik probeer het wel met de fluit”.
Ook de alten kregen hun beginnoot te pakken; na een aantal keren zingen hoorde ik al een voorzichtige vierstemmige versie, maar onze hoop is gevestigd op Jelle.
Die gaat oefenfiles voor ons maken, waarmee iedereen hard aan de slag gaat om haar/zijn partij onder de knie te krijgen.

Bij ‘Abba Vader’ zong ik vroeger met Gerard de onderstem.
Dat gingen de alten nu ook doen.
“Zijn daar geen noten van?”
Nee, die moet ik op gehoor aanleren.
Dat is één van de nadelen van dit koor en misschien ook wel één van de charmes, want kun je geen noten lezen, dan kun je toch meedoen!

De aftast-sessie was wat mij betreft succesvol.
We hebben alle liederen doorgezongen, soms zelfs al wat meerstemmig.
Zelf geniet ik het meest van de ongeorganiseerde groep mensen die zo geniet van het samen zingen; een koor waar je niet op zit maar waar je aan mee doet.
Soms wel en soms niet.
Af en toe dus.

De laatste keer dat het Af&Toe-koor zong was in de ‘Baat-bij-muziek’-vesper.
Dat veroorzaakte toen tranen met tuiten.
Niet omdat het zo slecht was, maar omdat dat voor ons in hectische en moeilijke weken balsem voor de ziel was.
Gemist?
Hierbij een link naar het blog dat ik er toen over schreef.

* Nog nooit van het Af&Toe-koor gehoord? Lees  hier hoe het allemaal begon in 2018.

Vanmiddag om 16.15 uur liep ik vanaf kantoor naar mijn auto die op de parkeerplaats stond.
Mijn werk bevindt zich in de binnenstad van Groningen en parkeren is een groot probleem.
Er is wel een behoorlijke parkeerplaats, maar die staat ’s morgens na 09.00 uur tjokvol; pas na 16.00 uur ’s middags komt er weer wat ruimte.
Het is een gedoe.
Voor personeel, maar vooral voor cliënten die soms in de file te staan te wachten of er een plaatsje vrij komt.

Op het terrein waar ik werk is ook een kliniek en daar was vanmiddag iets loos.
Toen ik naar mijn auto liep zag ik er een ambulance achter staan.
Ambulance-chauffeurs gaan niet in de file staan, die moeten er gewoon langs.
En als er geen plek is om te parkeren dan zetten ze hem gewoon ergens neer, want haast.
Dus ik was de klos.
Op de afbeelding links zie je wat ik in mijn achteruitkijkspiegel zag.

Dus.
Wat doe je dan?
Ik overwoog om naar de balie van de kliniek te lopen en te vragen of de ambulance ergens anders kon gaan staan omdat ik er graag uit wilde, maar dat heb ik niet gedaan.
Ik bezat mijn ziel in lijdzaamheid.
“Daor hef iene ’t der beroerder an toe as wij” placht mijn vader te zeggen als hij een ambulance zag rijden.
Met die woorden in mijn gedachten diepte ik mijn telefoon op uit mijn tas en ging mijn mail checken.
En het nieuws lezen.
En bekeek de laatste foto’s van Amalia en Maxima.
Midden in een verhaal over het werkbezoek van onze koningin in New York hoorde ik een autodeur slaan; de ambulance trok op, reed richting de kliniek waar inmiddels plaats was gemaakt en waar ambulancemedewerkers met iemand op een brancard stonden te wachten.
En ik kon wegrijden.
10 minuten gewacht; waar hebben we het over.

Zelf heb ik al meerdere malen in zo’n ambulance met gillende sirenes gelegen; dan ben je blij als andere verkeersgebruikers even op jou wachten.
Deze gebeurtenis was de waarde van mijn dag; omdat ik me tijdens de rit naar huis realiseerde hoe fijn het is dat ik sinds 2018 al niet meer in een ambulance heb gelegen.

Gerard en ik kijken graag naar quiz-programma’s op de televisie; sinds een week of wat genieten we na het journaal weer  van ‘Met het mes op tafel’.
Gisteravond werd een kandidaat aangekondigd met het predikaat: ‘De jongste deelnemer ooit!’
Het was een jongen van 19 jaar die consequent met ‘meneer Schellen’ werd aangesproken.

Het was kostelijk om naar te kijken.
Een kuuk’n was het.
De jongen studeerde Nieuw Grieks, hij was één van twee studenten die die opleiding deed.
Naast hem zat een gepensioneerde heer die edelsmid was geweest en aan de andere kant een dame van middelbare leeftijd.
Op voorhand denk: och gossie, hij maakt geen schijn van kans.
Veel te jong.
Wat weet zo’n jongen nou, geboren in 2005; dan is er immers al zoveel van ‘voor zijn tijd’.
Ook een raar idee trouwens dat er al weet ik hoeveel volwassenen zijn die geboren zijn na 2000…..

In de eerste ronde had hij gelijk 4 goed; ik zat met ogen op stokjes te kijken.
Hij wist als enige op het kaartje van de Noordoostpolder ‘het Ketelmeer’ te benoemen en schreef zonder met de ogen te knipperen de naam van een succesvolle Oostenrijkse skiester neer.
Hij gaf gelijk even zijn visitekaartje af.
In de tweede ronde had hij er drie goed en was weer de sterkste.
In de derde rond wist hij wie de 85-jarige zanger was van ‘It’s not unusual’ was.
Ver voor zijn tijd!
Het was was overduidelijk hoe spannend meneer Schellen het vond; je zag hem regelmatig zijn adamsappel wegslikken die boven in zijn keel zat.
Hij ging op het goede moment weg, wist een voetballer, wist de naam van minister Els Borst, hij blufte op het goede moment en wist wat de belangrijkste uitvinding van Alfred Nobel was.
En hij won.

Een half uur zit ik dan genieten op de bank met mijn breiwerkje en zo’n kuuk’n op de televisie die twee ‘boomers’ wegspeelt.
De waarde van dag kan soms zo klein en simpel zijn.
Nu zit ik me al te verheugen op donderdag, want dan zit meneer Schellen in de weekfinale!

Gisteren was het de laatste zaterdag van februari.
Op zich geen bijzondere dag, maar in ons gezin staat deze zaterdag in het teken van tante Trijn: dan ga ik met onze drie dochters een dag naar Klazienaveen voor een bezoek aan hun ‘derde oma’.
Om 09.45 uur belde ik al aan.
“Mooi op tied ja!”
Na een half uurtje met z’n tweeën bijpraten kwamen de eerste twee uit Groningen de straat in rijden en weer even later was ook Almelo present: koffie!
En vervolgens vliegt zo’n dag voorbij.
De dochters zitten met z’n drieën op de bank; ook zij hebben elkaar al een tijdje niet gezien, het is genot om weer met z’n vijven te zijn.
Rond half 12 stond er een heerlijke borrelplank op tafel.
Ondertussen hoorden we verhalen over zelf broodbakken en dat dat ook kan met een broodbakmachine.
En er moest nog een tattoo geshowd worden!
“Groot ja!”
Nou.
Even later kwam neef Paul even ‘met de kop um de deure’, die de tattoo natuurlijk ook even moest zien.
“Stoer ja!”
Op onze vraag “Waar zitten die tattoos van jou dan?” liet ook hij zijn broek zakken.
Ik kijk inmiddels nergens meer van op.

Toen we aan de lunch zaten was het al ruim 13.30 uur.
Heerlijke broodjes had tante Trijn besteld; van die driehoekjes wittebrood met brie of salade.
Tijdens het eten ging het over de boeken die we lezen.
Dochters lazen soms boeken die ze eigenlijk te eng vonden omdat het eigenlijk horrorboeken waren.
Maar eigenlijk was het toch wel leuk, want spannend.
Dat bracht het gesprek op kinderfeestjes van vroeger waar o.a. ‘Scary Movie 3’ werd getoond en hoe bang ze dan waren.
“En die boeken van Paul van Loon! Waarbij griezelige dingen gebeuren die ook zomaar bij jou zouden kunnen.”
“Oh ja, en die angstaanjagende Chuckie!”
De arme schaapjes. Ze kregen bij ons thuis natuurlijk alleen maar Disneyfilms en Sesamstraat te zien……
Tante Trijn deed ook nog een duit in het zakje: zij had een spannend boek, maar durfde het laatste hoofdstuk niet voor het slapengaan te lezen.
“De volgende dag bij daglicht heb ik het uitgelezen….”
Zij en ik lezen trouwens nog gewoon boeken: de volgende generatie heeft een E-reader of geniet met oortjes op van een luisterboek.
Natuurlijk moesten tante Trijn en ik tussendoor nog wel even de beelden van Amalia zien die gisteren haar eerste solo-optreden beleefde: ze doopte een schip in de haven van Vlissingen.
Er kwam nog van alles voorbij in de gesprekken: de verkering van Trump & Poetin, verkiezingen in Duitsland, vakanties die er aan zitten te komen en de 80e verjaardag van Tante Trijn die in het verschiet ligt!

Toen ik thuis kwam zette ik een bijzonder vaasje op het aanrecht dat ik van tante Trijn kreeg met takjes van de sneeuwbalstruik uit Westerbork (daar waren we even dit weekend). Ze had het vaasje ooit gekregen van mijn moeder en vond het fijn als ik het zou gaan gebruiken.
Bij deze!

Klik hier voor het blog ‘Oud-tante? over deze dag in 2024. Onderaan dat blog kun je doorlinken naar voorgaande edities.