Maandagmorgen ging Gerard’s wekkerradio om 06.30 uur.
Er klonk een flard van het lied ‘Can I get there bij candlelight’ van David Mc. Williams. 
Toen was de radio ook al weer uit en ik bedacht slaapdronken: “O ja. Jan van Veen is overleden.’
Dat had ik die avond daarvoor nog meegekregen via de NOS-app.
Meer weten? In zijn programma ‘Volgspot’ haalt Hylco Span herinneringen op met één van zijn collega’s Tineke de Nooij.
Het bracht me even terug naar de jaren ’70, de tijd dat Jan van Veen zijn programma ‘Candlelight’ presenteerde op de maandagavond op Hilversum 3. Toen had je nog geen horizontale programmering, maar was de week verdeeld in dagen: AVRO-maandag, VARA-dinsdag, TROS-donderdag enzo; we kunnen ons er nu niets meer bij voorstellen.
Als pubers vonden wij die gedichten van het programma van Jan van Veen werkelijk om te gíllen!
Geen haar op ons hoofd die bedacht om een gedicht in te sturen, stél je voor.
In Hoogersmilde was wel een meisje dat een gedicht had ingestuurd trouwens; die was helemaal super verschrikkelijk verliefd op Jan, maar die zag haar niet staan en had inmiddels al verkering met een ander meisje.
Iedereen wist dat.
We hadden het er ook over onder elkaar: “Heb je het gisteren ook gehoord bij Candlelight? Dat gedicht over de onbereikbare Jan?”
Jemig.
Als je toch zo wanhopig bent dat je daar een gedicht over schrijft.
En dan ook nog opstuurt naar de radio.
En verder waren de romantische en soms smachtende gedichten, de zijige violen van Mantovani en de zalvende stem van Jan aan mij niet besteed.
Sterker nog: samen met mijn broer zat ik huilend van het lachen bij de radio bij de persiflage van het gedichtenprogramma door André van Duin en Ferry de Groot in hun Dikvoormekaar-show.
Van Duin creëert met een zwoele stem de sfeer van Candlelight en ondertussen probeert meneer de Groot op de achtergrond met een gratis aansteker van de NCRV (die het natuurlijk niet doet) kaarsen aan te steken. Als ze eindelijk branden blijken het druipkaarsen te zijn (ja, was een aanbieding..) en ontstaan er op de gedichten overal kaarsvlekken. “De eerste keer dat je me…kaarsvlek….”
Als je op internet zoekt met de zoekterm ‘Candlelight Dikvoormekaar’ kun je het fragment terugluisteren; hierbij een link.
Eén van de symptomen van de griep die mij overviel was een nare hoest.
Toen ik dit stukje vanmorgen terugluisterde moest ik weer zo ontzettend lachen, maar de hoest nam het over….ik bleef er bijna in.
“DE GROOT! Dit is een hartstikke duur programma. Dan koop je toch niet van die goedkope joekelaars!”
Sorry Jan.
Je hebt duizenden mensen een groot plezier gedaan met je programma, maar het was niet voor mij bedoeld.
Het enige wat ik er leuk aan vond was het lied dat ik noemde ik de eerste alinea en ik vond het als 15-jarige ontzettend STOM dat Rob de Nijs er in 1976 ‘Zet een kaars voor je raam vannacht’ van maakte.
Ook even luisteren naar de Engels versie? Klik hier voor een video op YouTube.
Oh, ik ben zo NIET GOED in ziek zijn.
Lezen, dat doe ik erg graag, maar na drie boeken had ik het even gehad: lamme armen en een zere nek.
Na een dikke week had ik ook 18 Margrieten in omgekeerde volgorde uitgelezen; in nummer 40 van 2023 kwamen recepten voor stoofpotjes voorbij en ronkende aankondigingen voor de Winter Fair. Die al maanden achter ons ligt.
Verder had ik ook al wat tv programma’s teruggekeken en toen…. was ik nog ziek.
Zou die video-recorder het eigenlijk nog doen?
Vier afstandsbedieningen en een hoop knopjes-en-toetsjes-gedoe verder kon ik een ouwe Disneyfilm gaan kijken. Ik begon met ‘Het zwaard in de steen’ met Merlijn de tovenaar en die idiote heks madame Mim.
“Geen paarse draken enzo…!”
Heerlijk.
Er stond bij de banden ook een doos met oude familievideo-banden. Wat zit daar dan nog in? Van alles; familiebanden 1 tm 7, opnames kinderkoor, maar ook CD-presentatie 2003. Oh? Was daar een opname van gemaakt?
Even bijpraten; Gerard en ik vormden bijna 30 jaar met z’n tweeën een zangduo. We zongen in kerkdiensten en aanverwante bijeenkomsten. Eén CD hebben we gemaakt met de titel ‘Geloof hoop en liefde’, die we presenteerden tijdens een groot feest met familie en vrienden in ‘De Schakel’ in Hoogersmilde. Die CD-presentatie viel samen met een reünie van het jeugdkoor Hosanna, dat die avond ook helemaal aanwezig was en een gastoptreden verzorgde.
Ik keek even twintig jaar terug in de tijd.
Janken. Maar ook: wat een mooi document.
Wat fantastisch om onze dochters ook op het podium te zien; wij vonden dat toen eigenlijk heel gewoon, nu zie ik pas hoe bijzonder dat was.
We zongen toen al meer dan 15 jaar samen; we reikten de CD uit aan de mensen die aan de tot stand koming ervan hadden meegewerkt, maar ook aan onze ouders. Hen bedankten we voor hun support in de loop van de jaren, met name de ettelijke keren dat zij op onze kinderen hadden gepast.
Twintig jaar.
Wat lijkt het al lang geleden.
En wat zijn er al veel dierbaren overleden.
Het voelde alsof ik zat te kijken naar een aflevering van ‘Andere tijden’ van de NTR en toch waren wij het zelf.
Met dezelfde familieleden en vrienden van toen én van nu.
Johan en Sinet waren mede-organisatoren van het feest, broer Henri zong enthousiast met de Hosanna-mannen mee, broer Henk zong en speelde tamboerijn naast zijn vrienden Egbert en Henk-Lukas op de achterste rij en Bert maakte foto’s.
Wat een mooi tijdsbeeld.
Maar net als in ‘Andere tijden’ bestaat ook die wereld van twintig jaar geleden niet meer.
Wij hebben al lang geen oppas meer nodig.
En dan blijkt dat ziek zijn toch één groot voordeel heeft: eindeloos tijd om eens uitgebreid terug te kijken naar andere tijden.
Inmiddels ben ik aan de familiebanden begonnen!
“Wanneer zal ik weer opstappen?” vroeg ik me af in het blog over ‘het kuurtje’ op 1 februari.
Ik zou eigenlijk vrijdagmiddag 2 al aanhaken bij de FysiYoLates van Trijntje, maar dat ging mooi niet door.
’s Morgens deed ik een paar boodschappen bij de Jumbo (met de auto) en dat kreeg ik amper voor elkaar; van vermoeidheid viel ik bijna om.
Zaterdag lag ik vervolgens de hele dag weer in bed: te ziek om op te zijn.
Zelfs geen zin om te bloggen.
Blééééh…!
Miste ik het concert van vrouwenkoor Amane waar Frea en Carlijn in zingen dat op zaterdagavond werd gehouden.
Mijn kaartje stelde ik beschikbaar voor een liefhebber, die we vonden in Jon, die geen kaartje had kunnen bemachtigen omdat het concert al 
vroeg uitverkocht was.
En verder ben ik gewoon ziek.
Nog even geen trein en blogs voor mij.
Als je ‘Sander de Hosson’ intikt bij de zoekfunctie van deze website vind je twee blogs: één uit 2016 met zijn naam als titel en één uit 2017 onder de titel ‘Een longarts met een verhaal‘.
Sander schreef in die jaren columns in het Dagblad van het Noorden die me raakten.
Hij timmerde aardig aan de weg. Hij schreef columns en gaf interviews over een moeilijk onderwerp, namelijk omgaan met de dood tijdens het behandelingsproces dat je als arts hebt ingezet.
“Moeten chemo’s altijd worden doorgezet? Ja, wij artsen worden opgeleid om mensen beter te maken, maar we hoeven onze ogen toch niet te sluiten voor de dood die er onherroepelijk aan komt? De arts stelt al snel een andere behandeling voor, maar wat wil de patiënt?
Wat is de kwaliteit van leven en hoe zorgen we voor een waardig einde, in plaats van na eindeloos doorbehandelen roepen “dat de patiënt de strijd op heeft moeten geven of heeft verloren. Hoezo verloren. Van de dood ‘wint’ niemand”.
Inmiddels zijn we 7 jaar verder. 
Sander heeft veel bereikt en heeft drie jaar geleden ‘Carend‘ opgericht, ‘Centrum voor Palleatieve zorg’.
Van collega Jolanda kreeg ik het boek ‘Leven toevoegen aan de dagen’ te leen.
Op de kaft staat als subtitel ‘Van slechtnieuwsgesprek tot laatste adem en rouw – hoe een stervensproces verloopt’.
Geen ‘leuk’ boek overigens.
Veel verhalen uit de praktijk en uitleg over de laatste fases van een mensenleven.
Rauwe verhalen.
Eerlijke verhalen.
Sander schetst wat er gebeurt vanuit zijn perspectief als arts en laat je als lezer meedenken.
Het nam mij ook mee terug naar het laatste stukje van mijn moeders leven in 2017.
Hoe stonden wij daar toen in?
En wat waren de adviezen destijds?
Verder schrijft hij ook hoe anders het is als de patiënt die in bed ligt je moeder is. En hoe er dan compleet andere processen spelen.
Een verhelderend boek.
Wat ik er van heb geleerd is om het levenseinde bespreekbaar te maken.
Als er niet over gepraat kan worden kan het zo maar gebeuren dat iedereen wist dat het einde aanstaande was, maar dat het niet benoemd is.
Dan kunnen er geen afspraken worden gemaakt over specifieke wensen omtrent het laatste stukje leven en de afscheidsplechtigheid.
Neem eens een kijkje op de website van Carend, hierbij een link
Je vind er mooie columns, maar ook podcast om te beluisteren; Sander komt daarin ook zelf ook aan het woord.
Het gebruik van onze Nederlandse taal blijft voor deze rubriek een bron van inspiratie.
Al weer een nieuwe verzameling:
Januari: eerste dag op het werk. De kerstboom die nog bij de koffiemachine staat moet worden afgetuigd en kan naar beneden gebracht worden.
We hadden dit jaar wel een beetje een zielige boom, want we konden niet genoeg versiering vinden en één streng lampjes deed het niet.
Iemand merkt over de boom op: ‘Hij was wel wat armoedzalig….‘
Collega van Gerard heeft het heel druk; “Ik kan toch niet in 7 sloten tegelijk springen..!”
Op Radio 1 bespreekt men de problemen die mensen hebben met long-covid.
Een patiënte heeft al heel wat artsen gezien en veel onderzoeken gehad.
“Dan moet je die hele circusmolen door...
Inmiddels is bewezen dat long-covid een lichamelijke aandoening is.
“Dat moeten de mensen nu maar eens goed tussen hun oren knopen!”
Er zijn al veel onderzoeken naar long-covid gedaan, maar dat zijn allemaal kleine stukjes, het is moeilijk om daar beleid op te maken.
Een arts: “Al die verschillende onderzoeken leggen alleen maar heel veel druppeltjes op een gloeiende plaat.
In Duitsland heb je zelfs al long-covid klinieken, in Nederland nog niet.
Geïnterviewde: “Nee, hier in Nederland zijn we natuurlijk weer heiliger dan de paus.”
Met dank aan Wim Bouter voor zijn inzending.
Bert Haandrikman meldt in zijn uitzending dat Frank Farian overleden is, de producent van o.a. B0ney M.
Het was al jaren duidelijk dat Bobby Farrel, de zanger van de groep, niet echt zong, maar altijd playbackte.
“Daar werd in de jaren ’80 al beschimpt over gedaan” merkt Haandrikman daarover op.
Een gesprek in mijn buurt gaat over pijnlijke behandelingen in het ziekenhuis.
Het was kennelijk heftig geweest: “De tranen liepen me de wangen uit“.
Later in dat gesprek ging het over mannen die hun onderbroeken en sokken niet in de wasmand gooien.
“Ik stoor me daar groen en geel aan.”
Half januari kreeg ik een afbeelding gestuurd van boekenvriendin Jeannette.
In het Nederlands wordt onderscheid gemaakt tussen ‘stelen’ en ‘bestelen’.
Als je daar niet zorgvuldig mee om gaat als journalist krijg je dit soort app’jes:
“Waarom zou iemand zijn/haar oma willen stelen?”
Carlijn had ook weer mooie gehoord. Iemand had met Cruijf in gedachten het voordeel van de twijfel willen geven: “Ik denk, ik geef ze het voordeel van het nadeel.”
Deze keer ook een bijdrage van schoonzus Ali.
In hun streekkrantje stond een artikel over het initiatief ‘Laat je maar rijden’ in Diever: je kon op een kar een rondje rijden en bij verschillende horecagelegenheden iets proeven.
“….waarbij totaal 7 horecabedrijven voor de innige mens en gezelligheid zorgen.”
De journalist wilde aangeven dat de verschillende gerechten op elkaar afgestemd waren, maar hij schreef “….de keuzes zijn zo op elkaar aangesloten dat men meer dan genoeg heeft.”
In een hele serie berichtjes in een groepsapp naar iemands wier echtgenoot is overleden heeft één schrijver niet goed gekeken naar wat zijn zelfdenkende telefoon van het bericht heeft gemaakt: “Gecontroleerd. Heel veel sterkte allemaal.”
Altijd even nalezen dus. Toen Frea in 2009 om het nieuwe adres van oma vroeg had ik getypt ‘Hulzebosstraat’; Frea kreeg dit door: ‘Hulde borsthaar.’
Hierbij een link naar Nederlands maar dan anders (34) van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.
Hoor of zie je ook iets leuks?
Denk aan mij!
Deed ik maandag nog licht huishoudelijke taken, dinsdag kon dat ook niet meer.
Douchen was al een uitputtingsslag. In drie delen.
Zelfs bloggen was even niet meer aan de orde: ik zette twee blogs in uit de voorraad die ik voor dit soort gevallen altijd achter de hand heb.
Dinsdagmiddag ging Gerard met mij mee naar de huisarts.
Die vertelde dat ze al best veel grieppatiënten op haar spreekuur had gehad en ik had het ook.
De ontstekingswaarden in mijn bloed waren best hoog, dus ik kreeg een kuurtje mee. Fijn.
Advies: kijk het even aan, volgende week kun je wel weer aan het werk.
Maar naast alle negatieve dingen die nu eenmaal bij een griep horen is er één ding waar ik onbeschaamd van geniet: lezen.
Dat schiet er in een ‘gewoon gevuld dagelijks leven’ vaak bij in.
Met een een kop thee met honing (dank voor de tip!), een kruik in de rug en een dekentje over de benen sla ik bladzijde voor bladzijde om.
Heerlijk.
Laat mij maar even Groningen; vrij naar Bert Visscher.
Ben nu bezig met boek 3!
Nog geen moed gevonden voor een blog over die andere twee, maar wat in het vat zit verzuurt niet.
Verder had ik uitgebreid de tijd voor het instellen van de achtergrond van mijn nieuwe telefoon, die ik inmiddels al weer twee maanden gebruik.
Daar wilde ik graag een afbeelding van onze dochters, een foto die gemaakt is van hun drieën in de reportage ter gelegenheid van ons 40-jarig huwelijk vorig jaar. Maar die moet dan precies zo in beeld komen dat de apps er niet overheen vallen.
Net zo lang foto’s van de foto gemaakt, geschoven met apps, klok en instellingen tot het naar mijn zin was.
Missie volbracht: als ik nu mijn telefoon open kijken ze me alle drie stralend aan.
De trein rijdt deze week dus nog zonder mij, maar ik kijk al wel weer naar de aankomst- en vertrektijden: wanneer zal ik weer opstappen?
Zomaar een morgen op een vrije dag; we hebben geen wekker gezet.
Om 08.30 word ik wakker; kopje thee en even bijkomen.
Voor de schuifpui zet ik een stoel en kijk naar het vogelgedoe bij ons in de tuin.
Op Spotify zoek ik het nummer ‘Wat ik gewild heb’ van Trijntje Oosterhuis en luister.
Daarna gaat Spotify zelf invullen wat ik wil luisteren; daarbij put het medium uit al mijn afspeellijsten en af en toe doet Spotify zelf een suggestie.
Het was erg aangenaam.
Daniël Lohues kwam een paar keer voorbij en verder vooral rustige luistermuziek, waarin ik inderdaad mezelf herkende.
Jules de Corte zong ‘Ik zou wel eens willen weten’.
Een lied uit 1957.
Hij vraagt zich af waarom de bergen zo hoog zijn.
En de zeeën zo diep.
En de wolken zo snel.
In het laatste couplet vraagt hij zich iets af over de mensen.
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de mensen zo moe
Misschien door hun jachten en jagen
Of misschien door hun tienduizend vragen
En ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe
Daarom zijn de mensen zo moe
In 1957 waren de mensen dus ook al zo moe en al zo lang op weg naar de vrede toe.
Kennelijk is er op dat gebied niets nieuws onder de zon.
Nog even luisteren naar Jules? Hierbij een link naar een YouTube-video.
Tot mijn verrassing kwam ook Ede Staal voorbij met ‘Zalst doe altied bie mie bliem lutje wicht.”
Die staat niet op één van mijn afspeellijsten, maar het lied ken ik goed.
Ik zong het refreintje wel eens voor onze dochters voor het slapengaan.
Zalstoe altied bie mie blieven, bie mie blieven, lutje wicht.
Lekker waarm in mien aarms, in dien aarms,
ogen dicht.
Zun is muid en sloapen goan,
deur de doak zai ik de moan,
dizze nacht dei is nou van ons baaiden.
Zalstoe altied bie mie blieven, bie mie blieven, lutje wicht.
Inmiddels is dit liedje van Ede ook toegevoegd aan één van mijn Spotify bestanden.
Ook even luisteren?
Hierbij een link naar een uitvoering van het album ‘As vaaier woorden’.
Voor niet noordelingen: ‘Lutje wicht’ betekent klein meisje.
Na het boek ‘de Kleindochter‘ wilde ik even iets gemakkelijkers lezen; in mijn kast lag nog een triologie van Jos van Manen Pieters die ik een keer uit nostalgische overwegingen had gekocht op de Roder Boekenmarkt.
De schrijfster kende ik van de Tuinfluiter-trilogie en van ‘Het scheepje van papier’.
Dan weet je precies wat je krijgt: een familieroman bezien vanuit een christelijk perspectief.
Ik begon er in te lezen in december en in mijn nieuwjaarsvakantie las ik het uit.
In het eerste boek leren we Rosemarie kennen: door een ongeluk in haar vijfde levensjaar mist ze een hand en ze is door haar moeder daarna veel te beschermd opgevoed: het kind was wereldvreemd geworden door de niet aflatende en verstikkende zorg van haar moeder. Maar gelukkig ontmoet ze Menno, een sterke man die haar helpt en haar ten huwelijk vraagt.
In het tweede boek krijgen Rosemarie en Menno hun eerste baby en hun kraamverzorgster Wilma brengt het hart op hol van Menno’s broer Harm.
In het laatste deel ligt het accent op Hella, het jongste zusje van Wilma, dat in een verkeerd milieu is beland en door Menno en Rosemarie in huis wordt genomen. Ook zij vindt een sterke man in een collega van Menno die met haar wil trouwen.
Het boek kwam eind jaren 60 op de markt, ik heb een zesde druk uit 1970.
Toen was de bedoeling van het leven als vrouw dat je trouwde en kinderen kreeg.
De kraamhulp kwam nog minstens twee weken en de kraamvrouw bleef 10 dagen op bed.
De man was sterk, besliste bijna alles, gaf zijn vrouw goede raad, begeleidde haar en knapte de moeilijkheden op.
De man was aan het werk, de vrouw zorgde.
Voor het huishouden, voor de kinderen en voor de man.
Als Harm een goede baan kan krijgen in Zwitserland zegt Wilma: “Harm gaat naar het buitenland; ik moet dan mee om voor hem te zorgen.”
Wat opvalt is dat de vrouwen beslist geen doetjes zijn en behoorlijk tegengas geven: voor die tijd waren de dames al behoorlijk geëmancipeerd.
Maar de schrijfster vindt een meisje dat veel flirt ’teugelloos en behaagziek’.
‘Manziek’ kwam ook een paar keer voorbij.
Het boek ademt de christelijke moraal van die tijd.
We lezen de morele strijd die gevoerd wordt in de gedachtenwereld van de hoofdpersonen; er wordt regelmatig uit de bijbel geciteerd, sterker nog: er is zelfs een deel van een hoofdstuk uit Mattheüs opgenomen over dat je zeven maal zeventig maal moet vergeven.
“Wat lees je?” vroeg dochter Harriët.
Toen ze de eerste pagina had gelezen zei ze: ‘Wel goed voor je Nederlands dit. En wat is eigenlijk kruivend haar…..”
Je komt nog woorden tegen als ’talmen’ en ‘deernis’.
Een mooi tijdsbeeld; Jos schrijft fijn, al zouden we sommige passages nu langdradig vinden.
Op de website Tzum vond ik een interview met Jos van Manen Pieters uit 2004, hierbij een link.
Interessant is dan gelijk al de eerste zin: “Ik houd helemaal niet van trilogieën!”
Sinds vrijdag ben ik ziek.
Ik heb het gevoel dat ik even naast de trein sta die zonder mij gewoon doordendert.
Och man, wat had ik het anders druk gehad de afgelopen dagen; de hele zaterdag druk met de scratch, zondagmorgen op tijd voor het inzingen met de cantorij in de Catharinakerk.
Maandagmorgen om 07.40 uur weer in de auto op weg naar het werk, ondertussen luisterend naar Haandrikman.
Om 08.10 uur bespreekt Evert ten Napel in de show dan altijd even het sportweekend; als ik dan al op de parkeerplaats in Groningen ben wacht ik in de auto altijd even tot Evert is uitgesproken.
Vanmorgen hoorde ik Evert toen ik net wakker was; liggend in bed dacht ik aan die minuten op de parkeerplaats.
Wát een ander begin van de maandag.
Collega’s appen dapper dat zij de honneurs voor mij waarnemen en wensen mij beterschap, maar ik weet ook hoe een collega die zich ziek meldt gemist wordt. Dat zit in mijn achterhoofd; ik hoor ook in die trein.
Vanmiddag zou ik naar de begrafenis van aangetrouwde neef Albertus in Emmen en vanavond zou ik zwemmen met Ans.
Ook al had ik het allemaal gewild: het gaat niet. Zelfs de aan de tuinvogel-telling die dit weekend plaats vond hebben we niet meegedaan.
Wat ik trouwens ontdekte: mijn lichaam is zo gewend aan vier kopjes koffie per dag (’s morgens twee en ’s avonds twee) en daardoor krijg je een kleine dosering cafeïne op vaste momenten op de dag. En ik ben een gewoontedier: ik mis die koffie nooit. ’s Morgens niet en ’s avonds niet. Zondagavond had ik al twee dagen hoofdpijn en zei tegen Gerard: “Zou die hoofdpijn er zijn omdat ik vanaf zaterdag al geen koffie meer drink?” Zondagavond bij ‘Heel Holland bakt’ kreeg ik weer mijn eerste kop koffie en een uur later was de hoofdpijn weg. Echt waar! En wat was dat heerlijk, want ik heb eigenlijk nooit hoofdpijn; de griepverschijnselen zijn zonder die hoofdpijn al vervelend genoeg.
Ik laat die trein maar even rijden.
Niet naar de cantorij morgenavond, niet naar het werk deze week.
Met een kruik in de rug (overal spierpijn) en een dekentje over de benen (rillerig) op de bank.
Je kent het gevoel vast wel; Roelof en Harm zeggen daarover “Zölfs het haor deur hum nog zeer.”
Borduren, lezen en het meest nodige in het huishouden doen, daarmee vul ik nu even mijn dagen.
Vanmorgen voor de glazen tuindeuren naar buiten zitten kijken; die vogels interesseert het helemaal niks of ik ze al dan niet turf.
Wat fijn is: er wonen geen kinderen meer bij mij in huis die naar school, muziekles en sportclubjes moeten worden gebracht.
Ellek nadeel hep se voordeel.
Nog even over ‘Heel Holland bakt’:
Het is het enige programma dat ik samen met alle dochters kijk, zij het dat we niet samen op de bank zitten maar ’telepatonisch televisie kijken’.
Iedereen kijkt tegelijk en we geven in de groeps-app commentaar.
Dat ge-app is beslist van toegevoegde waarde bij het programma.
“Dat kleffe van dat botertje…..”
Verder waren we het roerend eens: WAT ZIELIG VOOR PETER!
“We proberen stil te worden.”
Die tekst komt in beeld als ik vanmorgen om 1 minuut voor tien inlog via kerkomroep om de viering vanuit de Catharina kerk te volgen; de gemeente roezemoest er nog gezellig op los. Hoe mooi Erwin ook speelt voor de viering: stil worden lukt bijna nooit. Dat komt denk ik omdat een kerkdienst niet alleen lezen, zingen en bidden is, maar ook ontmoeting. Niets zeggen tegen degene die naast je zit vind ik moeilijk en velen met mij. Aan de andere kant: het is ook de bedoeling dat we stil worden voor Heer en ons alvast gaan voorbereiden op de dienst. Daarom staat er ook ‘proberen’….
Het was gisteren 25 jaar geleden dat ‘onze’ Sybrand predikant werd; daarom had de dienst een feestelijk tintje. Het thema van de dienst was ‘Woord dat ons aanraakt’ en dat woord liep als een rode draad door de dienst heen.
Dat begon al met het lied waar ik het gisteren al over had ‘Boek jij bent geleefd’.
In dit lied komt de bijbel zelf aan het woord: In mijn letters staat geschreven dat alleen de geest doet leven. Licht en adem is de geest. Daarom ben ik neergeschreven: dat jij zonder angst zult leven wat je leest.
In de overdenking brak Sybrand een lans voor ‘zachte woorden’.
Vrede, liefde, trouw, genezing, heelheid.
Het lijken zwakke woorden als je ze afzet tegen sterke woorden als oorlog en economie.
Daarover zei hij: “Er is niemand die op zijn sterfbed zegt: had ik maar meer geld verdiend.
Vaak gaat spijt over ‘had ik maar meer tijd gehad voor mijn vrouw, mijn kinderen, voor de zachte kant van het leven”.
Daarbij schoot de regel ‘wie maar leeft om meer te krijgen die zal sterven aan zijn eigen overvloed’ uit bovengenoemd lied mij weer te binnen.
Eigenlijk wilde Sybrand niets doen aan zijn 25-jarig jubileum, maar dat is niet helemaal gelukt.
Gerard nam als voorzitter van de kerkenraad na de zegen toch het woord voor een felicitatie en sprak uit dat wij als PKN gemeente Roden-Roderwolde erg blij zijn met Sybrand als predikant en voor zijn kleurrijke inbreng.
Benieuwd naar het verhaal van de foto bij dit blog? Lees dan nog eens het blog ‘Muren, deuren en ramen‘ uit augustus 2022.
Maar we werden natuurlijk niet alleen geraakt door het woord; ook muziek kan je raken.
Cantor Karel Stegeman zong met zijn mooie bariton “Dank sei dir Herr” van Händel, begeleid door Erwin Wiersinga op de piano (wát een cadeau!) en dan was daar natuurlijk ook nog de cantorij die mooie liederen zong.
De alten kunnen best zonder mij, het klonk vanmorgen als een klok en ik kon alle alt-lijntjes goed horen.
Ik kan alleen niet zo goed zonder de cantorij.