De waarde van de dag – Pagina 319 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

4 november: Cantorij met een beagle.

Door Ada

Op 4 november 2016

Sinds vorige week hebben wij een hondje bij de cantorij-repetitie. Een beagle; ze heet Lisa. De bezitters van deze hond zingen sopraan en tenor bij ons koor en kunnen de hond niet een hele avond alleen laten. Als wij er last van hadden dan moesten wij het maar zeggen, dan zouden ze om en om thuisblijven.
Dat is natuurlijk niet echt een optie; niemand kan gemist worden bij ons ‘kleine maar fijne’ koortje, de hond mag dus mee. Ze wordt ‘de waakhond’ genoemd. En Bello. En ‘lieffie’.

Het geeft een extra dimensie aan onze kooravond. De hond scharrelt gezellig rond, snuffelt onder stoelen en aan tafels, onderzoekt de lessenaar van de cantrix en staat af en toe een beetje in de weg. Halverwege de eerste helft heeft ze alles in zich opgenomen en gaat liggen, maar ze blijft wel opletten. Je weet het met dit koor namelijk nooit. Vorige week was ze een beetje in slaap gesukkeld toen wij plotseling allemaal tegelijk gingen staan. Paniek bij Lisa. Ze schrok, sprong op en, wilde wegrennen, maar het zeil was glad en ze gleed al krabbelend alle kanten op. Dat gaf wel wat reuring, maar daar bleef het ook bij. Onze cantrix (cool is the rule) doet alsof er helemaal geen hond is. Stoïcijns blijft ze dirigeren terwijl Lisa om haar heen snuffelt.
Gisteravond ging het trouwens al een stuk beter, zelfs aan ons en ons gezang kun je kennelijk als hond wennen.

We zijn nu de liederen aan het oefenen voor de laatste zondag van het kerkelijk jaar, 20 november. Bij één lied hebben de tenoren een aantal heel hoge noten, daarom zingen twee lage alten met hen mee; ik dus ook. Een uitdaging vind ik het. Ook de andere partijen hebben lastige noten, dus we moesten hard werken om het onder elkaar te krijgen. Cantrix deed haar best om er iets positiefs over te zeggen: “Het gaat al beter dan vorige week…!” Naast mij fluisterde iemand: “Dat kan ook al gauw.”

Fijn gezongen gisteravond.
Genoten van de liederen en alle randverschijnselen, o.a. van vileine opmerkingen als “hoezo dromen, dit lijkt wel een nachtmerrie…”.
En van Lisa. Wat een lieffie!

Reageren

3 november: LEAN-training met speculaascake.

Door Ada

Op 3 november 2016

In Alledag

Ons clubje van secretaresses en managementassistenten (schreef ik al eerder over op 16 juni >>>) kwam vanmorgen bij elkaar voor een mini LEAN-training. Deze training wordt in onze organisatie op verschillende plekken gegeven door Bernard van der Vinne en vanmorgen presenteerde hij speciaal voor onze groep een verkorte versie.
Lean is Engels voor lenig / slank. Hoe kunnen we onze werkprocessen zo inrichten dat er geen tijd en energie verloren gaat aan omslachtige werkwijze’s? Waar kunnen we stappen overslaan? Waar loopt het vast?

… allemaal tegelijk alle legoblokjes sorteren…..

Aan de hand van een spel met lego-blokjes speelden wij vanmorgen met z’n tienen een kleine onderneming na. Iemand was klant, er was een magazijn-medewerkers, inkoper, verkoopmedewerker, chauffeur, tien rollen in totaal. We kregen de opdracht een werkproces na te spelen: we moesten allemaal het werk uitvoeren dat bij onze rol hoorde.
Ik was de afdeling verkoop. De afdeling inkoop bracht mij een order en een inkoopformulier, die moest ik twee keer overschrijven en weer aan de coördinator geven, die het weer doorspeelde aan het magazijn. Daar zat collega Jacquelien haar stinkende best te doen om de goede lego-blokjes bij elkaar te zoeken voor de afdeling productie, maar het liep helemaal spaak. We kregen met elkaar nog niet één order de deur uit. Klant ontevreden, chef boos.

Heerlijke speculaascake!

Het spel bestond uit vier rondes er er gebeurde van alles:
– We gingen met elkaar alle legoblokjes sorteren en stonden elkaar allemaal in de weg.
– Eén iemand probeerde de leiding te nemen en niemand luisterde.
– In de laatste ronde ging de klant zich zelfs met het proces bemoeien; ze was het niet eens met hoe het er aan toe ging!
In de pauze konden we even bijkomen van alle gebeurtenissen; er was koffie/thee en ik had uit Roden een speculaascake van Bakkerij Van Esch meegenomen. Toppertje!

Het voert te ver om het hele spel op deze website uit de doeken te doen. Dat is ook niet leuk als Bernard ooit nog eens een training gaat geven aan een lezer van mijn blog……!

Bernard voor zijn ‘brown paper’.

We leerden vanmorgen dat je de werkvloer moet betrekken bij het bedenken van het werkproces en dat je goed moet kijken naar hoe zo’n proces verloopt. Dat kun je doen aan de hand van een Brown Paper Sessie (door een collega ijzerenheinig “Bram Peper-sessie” genoemd). Alle, maar dan ook alle stappen in het proces worden beschreven en in een schema/tijdlijn gezet op een groot vel bruin pakpapier. Wie doet wat, hoe vaak gaat het heen en weer, wat kan er uit?

3 uur was eigenlijk te kort.
We hadden bijvoorbeeld geen tijd voor het doorlichten van onze eigen werkprocessen, het bleef bij algemeenheden. Verder is het natuurlijk fijn als wij ons werk heel LEAN gaan inrichten, maar als de omgeving (lees: managers, behandelaren) niet meewerken en alles willen blijven controleren, dan schiet het niet zo op.

Hoe liep het af met ons ‘productiebedrijf’?
Aan het begin van het spel vulde ik formulieren in en ik eindigde samen met Yvonne op de afdeling productie: aan een soort lopende band legofiguurtjes in elkaar zetten, daarbij geholpen door de mensen van de afdeling ‘schikken en ordenen’. Konden we goed; we waren een goed team! Verbaast me eigenlijk ook niet.
Als managementassistenten hebben we wel voor heter vuren gestaan………

Reageren

1 november: Koplopers

Door Ada

Op 1 november 2016

In Alledag, Kerk & gemeente

Gisteren beloofde ik dat ik een apart blog zou schrijven over het derde bijzondere moment in de DeltAnders viering van afgelopen zondag.
Er werd aandacht gevraagd voor Koplopers. Twee jonge mannen in fel oranje T-shirts kwamen langs het zijpad naar voren hollen. Het waren Stefan en Job.

Stefan vertelde dat hij twee jaar geleden zijn vader had verloren, hij pleegde suïcide. Dat was een gevolg van de diepe depressie waar zijn vader toen in zat. De hulpverlening destijds had volgens Stefan beter, adequater en persoonlijker gekund. Het is voor de meeste mensen met psychische problemen een hele moeilijke stap om open te staan voor hulpverlening en deze ook te accepteren. Gevoel van schaamte, onwetendheid, angst en onmacht maakt de drempel enorm hoog. Als we dit willen doorbreken moeten psychische ziektes veel makkelijker bespreekbaar worden en net als bij andere ziektes de hulpverlening omarmd worden. In de huidige samenleving wordt er psychisch veel van ons gevraagd; het is steeds moeilijker om jezelf staande te houden in deze hectische wereld vol angst en onzekerheid. Psychische problemen komen steeds meer voor, maar er wordt te weinig over gesproken en het is voor veel mensen een onbekend fenomeen. Hierdoor weet men niet hoe je ermee om moet gaan en ziet men niet wanneer men zelf met een psychische ziekte te maken heeft.

Stefan wil zich inzetten om het taboe rond psychische ziektes te doorbreken en het onderwerp veel meer onder de aandacht brengen. Daarnaast vindt hij het belangrijk dat er meer en beter onderzoek wordt gedaan naar psychische gezondheid. Zodat mensen met psychische problemen specifieker kunnen worden behandeld, afgestemd op hun persoonlijke situatie. Daarom gaat hij met zijn team (met o.a. Job) op 6 november meedoen aan de marathon ‘de Berenloop’ >>> op Terschelling. Zij lopen de ruim 42 kilometer voor het Fonds Psychische Gezondheid.
Zelf vertelde hij zondagmorgen hierover: “‘Ik heb een team – ‘Koplopers’- opgezet om het project ‘help depressie de wereld uit’ te steunen. Ik zoek versterking voor mijn team. Mensen die me willen helpen om geld in te zamelen voor deze actie’.

De emoties zaten aan de oppervlakte; het was mooi om te zien hoe de twee mannen hun best deden om de boodschap goed over te brengen. Dat is wat mij betreft prima gelukt.
Wil je meer weten over Stefan en zijn ‘Koplopers’ en/of wil je dit mooie initiatief ook steunen? Klik dan hier >>> voor een interview met hem. Onderaan de pagina hoe je kunt doneren. Het is a.s. zondag 6 november al, dus niet te lang wachten!

Reageren

31 oktober: Dromen in de kerk.

Door Ada

Op 31 oktober 2016

In Kerk & gemeente

Gistermorgen woonden we een DeltAnders viering bij in Op de Helte. Mooie volle kerk. Wat mij betreft gaan we na de verbouwing van de Catharinakerk niet weer terug naar twee vieringen op zondagmorgen in Roden. Maar dit terzijde.
Dromen stonden centraal in deze viering. De dromen van Jozef, de schenker en farao. En onze eigen dromen. We kregen de gelegenheid om te dagdromen in de kerk en om daarna die dromen te delen met onze buurman/vrouw.
Het is werkelijk geweldig om te zien én te horen hoe de kerkzaal in een mum van tijd verandert van een aandachtig luisterend gezelschap in een grote, levendige koffievisite met geanimeerd pratende mensen.

Er waren drie momenten in deze viering die ik er uit wil lichten.
Het eerste was het liedje ‘I have a dream’ van Abba.
Kan ik wel dromen, ik zing het zo woordelijk mee. In het Engels. De vertaling werd vertoond op de beamer.
En voor het eerst in al die jaren drong de tekst van het lied tot me door. Het lied veranderde van ‘geluidsbehang’ in een lied met inhoud.
Hierbij een link naar het lied >>> van ABBA en naar een vertaling van de tekst >>>.
Er waren meer mensen die het lied wel konden dromen en na een voorzichtig mee-gehumd eerste couplet werd de rest van het lied gewoon meegezongen door de gemeente. Kan zo in het nieuwe liedboek.

Het tweede moment was tijdens het aansteken van een kaarsje. Een oudere heer, waarvan we weten dat hij dementeert, liep wat dwalend met zijn kaarsje tussen de andere mensen. Iemand anders registreerde dat, legde haar arm om zijn schouders en begeleidde hem bij het plaatsen van het lichtje en wees hem vervolgens de weg naar zijn zitplaats. Klein moment, maar van grote waarde.
Over het derde moment schrijf ik één dezer dagen een apart blog, wordt vervolgd dus.

Na de viering gaf ik gehoor aan het advies van Walter Meijles een paar weken geleden: ga eens in gesprek met iemand die je nog niet kent. Met die openingszin kwam ik in gesprek met een gezin dat al 8 jaar in Roden woont, de kinderen zitten op ‘de Parel’.
Fijn dat ze er waren: in het kader van de ‘Ik zie jou-vieringen’ waren er vanmorgen meer gezinnen met kinderen in de kerk. Een goed initiatief, we hopen op nog heel veel van zulke vieringen in de toekomst.

Reageren

30 oktober: Het uur.

Door Ada

Op 30 oktober 2016

In Alledag

Het is weer wintertijd. Een uur extra, wat een cadeautje vind ik dat altijd.
Nou…… bijna altijd.
Twee jaar geleden hadden we dat extra uur in de nacht van zaterdag 25 oktober op zondag 26 oktober. Een uur langer jarig, ik verheugde me er op.
Maar het liep heel anders. Op die verjaardag werd ik opgenomen in het ziekenhuis (zie ‘Tales of the unexpected’ >>>) en ’s nachts kon ik van de emotie en stress niet goed slapen. Een vervelende, onrustige nacht. Die ook nog een uur langer duurde; verschrikkelijk vond ik het.

Gisteravond zaten we met onze vrienden van vroeger bij elkaar. Warme appeltaart en Mozart-vlaai. Lekkere hapjes en veel verhalen, we maken van alles mee en op zo’n avond passeren nogal wat gebeurtenissen uit onze levens de revue. Twee van de vriendinnen werken in de zorg en vertelden dat echtparen soms zo op elkaar zijn uitgekeken, dat het een opluchting is als de partner een tijdje opgenomen wordt voor een revalidatie. Of zelfs nog uit elkaar gaan. We keken elkaar na dit verhaal eens aan. Er werden wat plagerige opmerkingen geplaatst, waarop één van de dames uitriep: “Als je bij me weggaat dan knijp ik je helemaal uit!” Grote hilariteit. En hoe moest dat dan met ons gezamenlijk plan: wij met z’n achten op onze ouwe dag samen in één huis, waarbij de jongsten (de dames van de zorg) voor ons zouden zorgen! We bedachten dat de ruziemakers dan allebei een eigen kamer zouden krijgen. Heerlijke luchtfietserij waar we altijd zo fijn over kunnen zeuren met elkaar.

Om 24.00 uur stapten de eersten op. “Doe maor kallem an, wij hebt nog een uur extra vannacht.’ riep de gastheer.
O ja, dat is vannacht; wat een verrassing en wat een fijn vooruitzicht!
Ik zette mijn horloge een uur achteruit, toen was het nog maar 23.00 uur. “Wij schenkt oons nog iene in” zei de gastvrouw. Vervolgens was het maar zo weer 24.00 uur.
Zo lang het uur in 2014 in het ziekenhuis duurde, zo snel ging het nu voorbij met een glaasje port in gezelschap van goede vrienden.
Lechaim: op het leven!

Reageren

29 oktober: Niemand weet hoe laat het is.

Door Ada

Op 29 oktober 2016

In Muziek

In mijn zomervakantie hoorde ik op een avond in het programma ‘Volgspot’ van Hylco Span het lied “Niemand weet hoe laat het is” van Youp van het Hek.
Dat lied kende ik al, het komt uit zijn oudejaarsconference van 1989.
Toen heb ik het ook gehoord.
“Goed lied” vond ik toen.
Maar toen was ik achter in de 20 en in die zomer bevallen van onze tweede dochter.
Dan sta je heel anders in het leven dan halverwege de vijftig met een erfelijke vaatziekte.

Later hoorde ik nog eens flarden van het lied tijdens een documentaire over Van het Hek.
Ik was bezig met het levensboek van mijn moeder (foto’s scannen) toen het lied voorbij kwam. Aandachtig luisterde ik er naar; dat kwam wel binnen.
Vandaag plaats ik de tekst op mijn blog; afgelopen week gebeurde er weer iets in mijn omgeving dat me weer deed denken aan dit lied.
Om nog eens over na te denken en me steeds weer in te prenten: vier het leven!

Vannacht in m’n slaap word ik plots overvallen
straks komt een auto en die rijdt me kapot.
Wanneer zal de dood zijn fiets bij mij stallen?
Wat zal mijn clou zijn? Hoe is mijn plot?
Misschien zegt de dokter: ‘Meneer, nog twee maanden’
en word ik door een slepende ziekte gesloopt.
Men zegt dat dat beter is voor nabestaanden
maar twee maanden pijn is toch niet wat je hoopt….
“Deze dag is de eerste van de rest van mijn leven!”
dat denken er velen bij hun ontbijt,
terwijl ik altijd denk: “Ik heb nog maar even
dit wordt de laatste van een prachtige tijd.”
Dus moeten we dansen en moeten we vrijen,
moeten we lachen en drinken vol vuur.
Lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
tijd is toch geld, dus het leven is duur
en ik merk elke dag dat ik me vergis
en dat er dan nog een uur over is.

Jij mag niet doodgaan en ik wil niet sterven,
laat staan onze liefste, denk niet aan ons kind.
Zijn dood zal ons leven voor altijd bederven
terwijl ze misschien een hemel daar vindt.
Niemand mag doodgaan, niemand verdwijnen,
maar je weet net als ik, er gaat steeds zoveel mis
met auto’s en veerboten, vliegtuigen, treinen,
niemand weet hoe laat het is.
Is het vijf voor twaalf of net half zeven?
Hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?
Hoelang mag ik doorgaan nog doorgaan met leven?
Ik heb echt geen idee en ik grijp het plezier.

Dus moeten we dansen en moeten we vrijen
moeten we lachen en drinken vol vuur.
Lief hou me vast, want nu ben ik nog bij je
tijd is toch geld dus het leven is duur.
En ik merk elke dag dat ik me vergis
en dat er dan nog een uur over is.

Ik weet als ik later groot ben
en ook bijna dood ben,
dan is al die angst niet nodig geweest
maar altijd de bangste, altijd die angsten
maakte mijn leven tot een schitterend feest!
Want we hebben gedanst en we hebben gevreeën,
we hebben gelachen en gespeeld met het vuur.
God verbood wat we allemaal deden
leef toch je leven als je allerlaatste uur!

Klik hier >>> voor een filmpje op You Tube.
Een uitvoering met een klassiek strijkje.
De man kan niet echt mooi zingen; maar wat een prachtig lied.

Reageren

28 oktober: Meisje uit Nazareth.

Door Ada

Op 28 oktober 2016

In Kerk & gemeente, Muziek

Woensdagavond woonde ik een lezing bij van Sytze de Vries, weer zo’n fijn item uit het paarse boekje met activiteiten van onze PKN-gemeente.
Sytze is een veelzijdig man; predikant, theoloog, tekstschrijver, dichter en publicist.
En ook zanger, zo te zien aan de foto’s op zijn website >>>.
Het onderwerp van de avond was ‘Maria, de vrouw met de vele sluiers’.
In de aankondiging stond o.a.: de traditie heeft dit Joodse meisje met vele sluiers omhangen. Wat vertellen die tradities? En welke plaats geeft de bijbel haar?

Ik hoorde veel nieuws woensdagavond. Opgevoed in de Hervormde traditie hielden wij ons verre van ‘de aanbidding van de heiligen (met Maria als super-heilige) zoals de katholieken dat doen’. Woorden van mijn vader.
De Vries bracht gelijk al een nuance aan in die woorden; katholieken aanbidden de heiligen niet, ze vereren ze. Dat is iets anders.
Eerst liet hij ons in woord en beeld zien hoe en wanneer Maria in ‘onze’ bijbel voorkomt. Daarna vertelde hij over het evangelie van Jacobus >>>, een apocriefe tekst van het nieuwe testament. Het vertelt over Joachim en Anna, de ouders van Maria en over de geboorte van Maria (die ook zonder geslachtsgemeenschap tot stand kwam), over hoe Jozef en Maria bij elkaar kwamen (Jozefs staf ging als enige bloeien) en over een vroedvrouw met een verbrande hand.
Met open mond heb ik zitten kijken en luisteren. Wist ik allemaal niet!

De rode draad in het verhaal van De Vries waren de vele gezichten van Maria.
De maagd. De moeder Gods. Als vrouw van smarten. Als voorvechtster voor vrouwen. Maria als symbool van de bruid van Christus.
Tussen de verhalen door zongen we bijpassende liederen begeleid door Arjan Schippers op het orgel.
Geen moment heb ik me verveeld op de deze avond; de lezing was erg interessant en ik betrapte mezelf regelmatig op de gedachte ‘dat moet ik nog even nazoeken op internet’.
Als het straks kerst is zal ik met andere ogen naar Maria kijken.

Eigenlijk zou ik bij dit blog een mooie klassieke uitvoering van het ‘Ave Maria’ moeten plaatsen. Of een toepasselijke tekst van Sytze zelf over dit onderwerp. Zoek daar zelf maar even naar op internet. Want voor mij past er maar één lied bij dit verhaal over Maria en dat is een kinderliedje van Elly & Rikkert Zuiderveld.

Meisje uit Nazareth, door God apart gezet.
Hij zond een engel vanaf zijn troon
Die haar de boodschap bracht, “Ik heb aan jou gedacht,
jij zult de moeder zijn van mijn Zoon.”

Luister hier >>> naar dit eenvoudige liedje, dat de Maria uit mijn hervormde achtergrond combineert met de katholieke Maria, bezongen in het Ave Maria.

Reageren

27 oktober: Empty house.

Door Ada

Op 27 oktober 2016

In Alledag

Na het ‘full house’ van de afgelopen dagen was het huis gistermorgen ineens wel heel leeg.
Harriët vertrok als laatste na de koffie gistermorgen. Ik had een paar vrije dagen opgenomen, dus daarna strekte een lange, vrije dag zich voor mij uit.
Heerlijk.
Herinneringen aan hoe leuk het was zoemden om mijn hoofd bij het opruimen van de rotzooi die zo’n weekend veroorzaakt. Ergens in een hoek vond ik nog het Kat&Muis-spel van zaterdag, in de koelkast stonden de restjes taart van het feest van dinsdag en de kruimels van de chips zoog ik op. Op één van de slaapkamers lag nog een vergeten T-shirt van één van de dochters. Het contact met de kinderen verloopt weer via de app. Grappig, dat wel. Maar niet meer life.

Na de middag trok ik mijn jas aan en fietste naar de Brink.
Daar zette ik mijn fiets bij de kerk.
Ot en Sien stonden op hun voetstuk in de vergeelde bladeren, zich niet bewust van een nieuwigheid in Roden achter hun rug: een zebrapad!
Dat is beslist geen overbodige luxe. Het is erg lastig om daar over te steken.
Iedere donderdagavond als ik op koopavond naar de cantorij-repetitie wandel steek ik daar de weg over, dat zal vanaf nu dus gemakkelijker zijn.

Toen wandelde ik het bos rond de Mensinge in.

Herfst rondom de Mensinge

Het is altijd mooi in de omgeving van de Mensinge, maar in deze tijd is het ronduit prachtig.
Herfst in Roden.
Het ooievaarsnest is weer leeg.
Die zitten vast al in een warm, zuidelijk land.
Hoe verder je van de weg afloopt, hoe stiller het wordt.
In de verte balkte nog de ezel van de kinderboerderij en verder was het stil.
Rust in het hoofd, daar was ik even aan toe.
Het enige wat ik op een gegeven moment hoorde waren mijn eigen voetstappen (meer dan 5000 die middag…) en het ritselen van de bladeren door de wind.
Onophoudelijk dwarrelden de blaadjes naar beneden.

Toen ik weer thuis kwam zette ik een pot thee, schreef een blog en nestelde me daarna in de bank voor de documentaire over onze oud- koningin Juliana. Een ‘empty house’ heeft ook zo zijn voordelen.

Reageren

26 oktober: Teruggevonden!

Door Ada

Op 26 oktober 2016

In Alledag

Maandagmorgen stond ik in de sportschool onder de douche met een aantal yoga-vrouwen. Eén van de dames vertelde me over haar ‘waarde van de dag’. Ze had die morgen haar MP4-speler teruggevonden. Er stonden een aantal foto’s op van haar gezin en wat mooie muziek; ze had het erop gezet omdat ze een operatie moest ondergaan en een tijdje in het ziekenhuis moest blijven. “Dat zou me dan helpen in lastige momenten” vertelde ze.
De ziekenhuisopname was geweest en een tijdje daarna was ze die MP4 kwijt geraakt. Niet echt iets heel kostbaars en ze had al overwogen om een nieuwe te kopen. Maar afgelopen maandagmorgen had ze hem teruggevonden. “Bijna niet te beschrijven hoe blij je kan worden van zoiets vertelde ze. “Wat een heerlijk gevoel er dan door je heen gaat! Lijkt me ook echt iets voor jouw blog, voor mij bepaalde het de waarde van mijn dag. Wat een goed begin!”

Eenmaal weer thuis maakte ik een aantekening op mijn tablet (dan vergeet ik het niet) en ging over tot de orde van de dag. Maandag, dus genoeg te doen. Maar het ’teruggevonden’ bleef door mijn hoofd spelen. Op maandag doe ik altijd de bedden en stof & zuig de bovenverdieping. En daar, op een nachtkastje van Carlijn’s kamer, lag Gerdien. Tenminste…. wat er van over is. Gerdien was Carlijn’s slaapknuffel vanaf dat ze baby was.

Er zat een rammeltje in. Het is nu een vrij zielig bultje textiel met een rammeltje erin.
Gerdien is een tijdje kwijt geweest toen Carlijn 5 was. Dat was drama in het kwadraat.
Het ding was zomaar weg en we konden haar echt nergens vinden. Diep verdriet bij Carlijn. Wel hadden we een vervangend knuffeltje met ongeveer net zo’n rammeltje, maar het bleef behelpen. Een week of 10 was Gerdien onvindbaar. We bleven zoeken en op een maandag, toen ik de bovenboel weer eens deed, ging ik met zo’n lang borsteltje achter de verwarming. Waar ik stuitte op weerstand: daar zat Gerdien tussen de muur en de verwarming geklemd. Waarschijnlijk daar verstopt door een vriendinnetje tijdens een spelletje waar ze bij weggeroepen waren.

Carlijn was op dat moment op school. Ik heb Gerdien ingepakt in cadeaupapier en toen ze uit school kwam zei ik dat ik een cadeautje voor haar had.
Wat had ik verwacht? Dat ze helemaal uit haar dak zou gaan van blijdschap!
Wat gebeurde? Ze pakte het uit, drukte het liefdevol tegen zich aan, precies zoals op bovenstaande foto en zei heel zachtjes: “Ik heb jou zo gemist…..” zuchtte een keer diep en bleef vervolgens stil en zielsgelukkig met Gerdien zitten.
Na een paar seconden draaide ze zich om naar mij, haalde haar duim uit de mond en vroeg: “Waar was ze nou?”
Deze scene heb ik destijds vastgelegd met de videocamera. Het ontroert me telkens weer.
Teruggevonden.
Inderdaad: bijna niet te beschrijven.
Bedankt Jolanda!

Reageren

25 oktober: ‘Aaltje, de volmaakte en zuinige keukenmeid’.

Door Ada

Op 25 oktober 2016

In Geschiedenis, Koken & bakken, Lezen

Vandaag ben ik jarig. Feest; geniet ik van! Hééél veel waarde op één dag.
Kaartjes van familie en vrienden, appjes, telefoontjes, cadeautjes en bezoek.
Maar wel druk: geen tijd voor een zeer uitgebreid blog.

Vorige week lag er op mijn bureau een ingepakt cadeautje met een briefje erbij.
Het briefje was geschreven door mijn duo-baan-collega Jacquelien:
“Beste Ada. Een verjaardagscadeautje van Ria (één van de managers voor wie wij werken, zij had vorige week vakantie), of ik wou zorgen dat je ‘m kreeg, bij deze. Heeft ze gevonden bij het opruimen van

….. uit 1891 ….

haar schoonmoeders huis en dacht: deze is voor Aaltje.
Er is 1 voorwaarde aan deze gift verbonden, Ria wil wel een keer iets uit het boek bij je komen eten. “

Vanmorgen pakte ik het uit: ik was was inmiddels wel erg nieuwsgierig wat er nou in zou zitten!
Het is de zeventiende geheel opnieuw bewerkte druk van “Aaltje” (Nieuw Nederlandsch kookboek)
Ondertitel: Aaltje, de volmaakte en zuinige keukenmeid.
Elke huishoudschool had in de negentiende eeuw haar eigen kookboek. Dit ‘Aaltje’ van Odilia Corver, 1e druk 1891, is het eerste moderne kookboek dat in Nederland verscheen.
Odilia was de directrice van tijdelijke kookschool in Amsterdam in 1887.

Geschiedenis, Lezen & Koken; drie thema’s van mijn website verenigd in één boek. Deze Aaltje is er erg blij mee! Nu maar eens kijken wat ik voor de manager ga koken als ‘volmaakte en zuinige keukenmeid’……

Reageren