De waarde van de dag

Maandagavond keek ik naar één van onze favoriete programma’s: De slimste mens.
Vooral van deze serie met alleen maar winnaars en mensen die veel weten kan ik ontzettend genieten.

Anniek Pheifer kreeg bij het onderdeel ‘Collectief geheugen’ een video te zien van Willem Drees.
Die zei dit: “….polarisatie om te proberen partijen zo scherp mogelijk tegenover elkaar te stellen vind ik niet verstandig en niet in het belang van de democratie. Democratische stelsels zijn al uitermate moeilijk dikwijls door de meningsverschillen die in een democratie onvermijdelijk tot uiting komen. Er moet tenslotte bereidheid zijn om tot  een samenwerking te komen of de regeerbaarheid kan er tenslotte er zo ernstig onder lijden dat juist de democratie in het gevaar komt.”
Zo!
Als je niet wist dat de man minister-president van ons land was van 1948 tot 1958 dan zou je denken dat hij het heeft over het huidige politieke klimaat; wat een wijsheid spreidt die man hier ten toon.
Dat vond Maarten ook.

Willem Drees
(afbeelding: Wikipedia)

Als kind van de jaren ’60 heb ik Drees niet bewust meegemaakt, maar ik wist wel goed wie hij was.
Mijn vader vertelde ons vaak over ‘Vadertje Drees’ die de Algemene Ouderdoms Wet in Nederland had ingevoerd.
Dat was voor mijn opa’s en oma’s een zegen op hun oude dag.
Met name opa en oma Boelen hadden bittere armoede gekend en hadden geen oudedagsvoorziening kunnen opbouwen: zij spraken altijd met ontzag over Willem Drees.

In na-oorlogs Nederland was de democratie iets wat was herwonnen na de dictatuur van nazi-Duitsland.
Dat was iets wat je moest koesteren.
Toen de aanhangers van Trump 4 jaar geleden het Capitool bestormden tastte dat mijn gevoel van veiligheid behoorlijk aan; ik geloofde bijna niet wat ik zag. Daarover schreef ik toen een blog met de titel ‘Naar Elba?”
We leven in memorabele, historische tijden.
Wat kun je dan verlangen naar zo’n verstandige man als Willem Drees.

Wil je meer weten over Willem Drees?
Hierbij een link naar een artikel over hem op de website ‘De canon van Nederland’.

64 ben ik nu en in mijn hele leven heb ik nog nooit op mezelf gewoond.
In 1983 trouwde ik met Gerard vanuit mijn ouderlijk huis, waar ik tot dan toe woonde.
Destijds heb ik daar helemaal niet over nagedacht.
Ik stond wel ingeschreven voor een woning in Smilde bij de Woningbouwvereniging, maar toen we 2 ½ jaar verkering hadden konden wij een gemeubileerd huis huren en toen gingen we gelijk trouwen: samenwonen was in ons toenmalige milieu niet aan de orde.
Onze dochters konden zich niet voorstellen dat Gerard en ik nooit ergens alleen hadden gewoond; times they are a-changing zullen we maar zeggen.

Maar in het begin van dit jaar ben ik wel een weekje op mezelf geweest.
Dat heeft ook een reden: het laatste half jaar is er veel gebeurd en mijn hoofd raakte op een gegeven moment te vol.
En dat volle hoofd maakt dat ik me niet zo goed kan concentreren: op het werk niet en in gesprekken niet.
Verder bleef er na de tumultueuze gebeurtenissen rondom Henri in november een somberheid hangen die niet zomaar weggaat; het zit als een waasje over mijn gedachten en bepaalt mijn stemming.

Het is een toestand waarin ik mijn nog niet eerder heb bevonden.
Eigenlijk kon ik altijd wel ‘deurbroezen’. Even een nacht goed slapen, een dag kallem an en dan ging het wel weer.
Maar nu even niet en ik heb bedacht dat ik me een weekje terug ga trekken in Casa Grada.
Even op mezelf.
Misschien is het niks voor mij en kom ik na drie dagen gillend van de heimwee weer naar Roden.
“We gaan het zien” zegt Gerard.
Als ik op mezelf ben is hij het natuurlijk ook……
‘t Zel mie nei doun zeggen de mensen hier Roden als ze benieuwd zijn naar de afloop.
Mij ook.
Ik neem mijn accordeon mee 😉

Bij het begin van het nieuwe jaar hoort ook een nieuwe agenda/kalender.
Tenminste: als je net als ik nog een papieren exemplaar hebt.
Gistermorgen bij de koffie zette ik alle informatie voor 2025 er in: cantorijrepetities, kerkdiensten waar we aan mee werken, FysiYolates-lessen, afspraken met de kinderen, Holy Stitch, werk, vakanties: er staan weer een boel (voornamelijk leuke) dingen op de rol.

We hadden ook een nieuwe dag-scheurkalender gekocht voor in de wc; deze keer
hebben we gekozen voor de Taalkalender, een uitgave van het Genootschap Onze Taal.
Op 2 januari leerde ik gelijk al iets wat ik niet wist:
Het woord ‘beschuit’ is al voor de 12e eeuw ontleend aan het Frans.
Het oud-Franse bescuit kwam van het Latijnse ‘panis biscoctus’: brood twee maal gebakken.
Dat was een soort scheepsbeschuit.
Als je van taal houdt zijn dit leuke weetjes!

Verder kregen we van vrienden de scheurkalender
Quick Dinners die wordt uitgegeven door Chickslovefood.
Van die chicks had ik nog nooit gehoord.
Ze heten Nina en Elisa en ze hebben er een sport van gemaakt om zo lekker mogelijk te koken met weinig ingrediënten.
Na de Quick Dinners* rondom de Oud & Nieuw bijeenkomsten en het diepvriesbakje lasagne van de 2e januari vond ik het op 3 januari wel weer tijd voor een ouderwets AVG-tje: broccoli met aardappels en een gehakt-cordon blue.
Nu dus nog even geen beschrijving van een maaltijd van Nina en Elisa, maar je gaat de komende maanden vast af en toe een blog lezen over mijn ervaringen met de recepten van de hippe dames.

*lees: oliebollen, knieperties, salades, gehakballetjes en kleine proeverijtjes van álles wat de familie Waninge op de eerste dag van het nieuwe jaar had meegenomen naar het nieuwjaarsfeest in de campingkantine van Hennie & Harrie.

In het blog van gisteren kwam het in één zinnetje voorbij: van 21 tm 28 december waren we in Casa Grada.
Even waren we in Roden, want op 1e kerstdag ’s morgens moest ik zingen met de cantorij, daarvoor kwamen we even terug uit Westerbork.
Op tweede kerstdag kwam ons gezin langs voor een gezellige dag en we hadden ook nog iets te vieren.
In november/december is er namelijk een schuur/overkapping naast Casa Grada gerealiseerd.
In het schuurtje kunnen we onze fietsen neerzetten, de barbecue en de tuinstoelen.
Voor in die overkapping kochten we een loungeset op Marktplaats: nu kunnen we aan de andere kant van het huis ook ‘overdekt’ buiten zitten.
Dat nieuwe gebouwtje moest natuurlijk officieel worden ingewijd!
We bedachten dat we dat gingen doen met wijn & gezang: een beker warme glühwein gecombineerd met het zingen van onze jaarlijkse Christmas Carols.

Ieder jaar is er voordat we met elkaar aan het zingen zijn de gebruikelijke papierchaos.
“Welke zetting heb jij dan van ‘Away in a manger?”
“Heb ik ‘The angel Gabriël’ hier nou niet tussen zitten?”
“Wat zing ik daar dan?” Gerard kan én tenor én bas zingen…….
Maar we kwamen aan de gang en het was weer heerlijk!
Soms wordt er na het eerste couplet nog even weer overlegd: “Hoe doen we dat daar nou….” en soms komt een lied tot stilstand omdat iemand hikkend van de lach over de leuning van de 2e hands loungeset hangt. Deze keer was ik dat.
Jon, Carlijn en ik hebben zelf een kerstmap met alle mogelijke Carols waar ook aantekeningen in staan.
Ik keek even bij Carlijn in bij ‘Mary, did you know’ en toen ik de laatste bladzijde omsloeg stond daar ineens in koeienletters OMLAAG, TRUT.
Voor Carlijn een reminder omdat ze daar al weet ik hoe vaak hoog (=verkeerd)  had gezongen; voor mij een schokkende tekst bij zo’n vredig lied.
Vandaag als bonus bij dit blog een opname van onze versie van ‘Joy to the world’: VID-20241226-WA0003

Wij konden daar prima zitten.
Volgens de dames was de akoestiek in de overkapping ook goed.
We hieven het glas op het nieuwe bijgebouw, prezen de makers en de helpers en gingen toen weer lekker naar binnen.
Gourmetten.
Weer chaos; nu niet met papier, maar met schaaltjes met twintig soorten eten, borden, bestek, 2 gourmetstellen en glazen op een net iets te kleine tafel.

Rond de koffie ’s avonds vertrok het hele spul weer.
Aan de ene kant ben ik dan wat kribbig omdat dat waar ik me zo op verheugd had al weer is afgelopen, aan de andere kant zaten Gerard en ik weer tevreden met z’n tweeën op de bank: Slimste mens en Woeste grond.
Schuurtje ingewijd.
Laat die zomer maar komen, Casa Grada is er klaar voor!

Eigenlijk ben ik er niet zo goed in.
Ontkersten.
December vind ik namelijk een fijne maand.
Vanaf eind november staat er een adventsbloemstuk in de kamer, daarna vieren we het Sinterklaasfeest en vervolgens komt er week na week meer kerst in ons huis.
En dit jaar niet alleen in ons huis in Roden, maar ook in Westerbork hadden we de kamer versierd, want van 21 tm 28 december waren we in Casa Grada.

…. de puzzel, de oliebollen en het zwilk!

De dochters en hun mannen kwamen naar Roden om het nieuwe jaar gezamenlijk te beginnen: het Waninge Sylvester-feest dat van tradities aan elkaar hangt.
Sommige tradities stammen nog uit de tijd dat Gerard en ik nog bij onze ouders thuis woonden, zoals daar zijn het zelf bakken van oliebollen en knieperties, maar ook veel dingen die wij met ons eigen gezin al jaren doen: sjoelen, een 1000-stukjes Disneypuzzel maken, warme gehaktballetjes naar oma Vrieswijks recept, bij de overgang naar het nieuwe jaar loeihard meezingen met Bohemian Rhapsody van Queen (gelukkig stond die dit jaar nog steeds op 1 in de Top 2000,) én, sinds Jon in onze familie is, het nieuwe jaar beginnen met het zingen van For auld lang syne.
Dat deden we voor het eerst in 2018; hier kun je lezen hoe dat toen in zijn werk ging.

2 januari is de dag om het huis te ontkersten.
Dat kost mij een aantal uren, want niet alleen de bomen en de kerstversiering moeten eruit, maar ook de bedden moeten weer worden opgeruimd ( het hele gezin blijft slapen van Oud naar Nieuw) en de keukentafel (waar een groot zwart zwilk op ligt) kan weer naar ‘gewoon’.
Dat zwarte tafelzeil ligt er op ter bescherming van de tafel; de puzzel komt er op te liggen, soms een sjoelbak, er worden spelletjes aan gedaan, oliebollen en knieperties gegeten, kortom: veel en gezellig.
Op 2 januari is het feest definitief voorbij.

Vanmorgen zette ik de Arbeidsvitaminen aan en begon aan de klus: vanmiddag rond 13.30 was het klaar.
Aan alles wat ik opruim hangen herinneringen.
Als ik de puzzel weer in de doos doe denk aan de heerlijke ongein die we met ons gezin tijdens het puzzelen hebben.
“Hier is nog een stukje torenspits..”
Iemand begint te zingen: “en temidden van die rommel, rommel…” en de rest vult aan “dreef de torenspits van BI BA BOMMEL!”
De kaart die we meekregen uit de oudejaarsdienst met een wens voor het nieuwe jaar erop hangt inmiddels op het prikbord.
Op de achterkant van de kaart  staat de stand van het sjoelen.

Dit jaar moest ik ook buiten nog ontkersten, want daar had ik de boom immers ook versierd (zie Hoe je een boom kunt missen)
Gradus had lang stand gehouden met de kerstbal aan zijn muts, maar was in de harde wind van oud op nieuw toch omgewaaid.
Er waren ook nogal wat ballen afgewaaid.
Memo aan mij voor volgend jaar: alleen plastic ballen in de boom hangen……

Ook de blog-kerstvakantie is voorbij: 2025 is begonnen, fijn dat je weer met me meeleest!

Vandaag sluit ik op deze website het jaar af met een digitale kerstkaart.
De kerstkaarten die we dit jaar versturen naar ons netwerk heb ik gemaakt van theezakjes met de iris-vouwen techniek.
Dat ’theedrinken’ wilde ik terug laten komen in de nieuwjaarsgroet die ik mét de kaarten verstuur.

Theedrinken.
Job Cohen vindt het de beste manier om radicalisering en polarisatie tegen te gaan.
Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar ga in gesprek.

Vergezeld van een kaart gemaakt van theezakjes is onze wens voor het jaar 2025 ‘Houd je hart zacht.’
Maak gebruik van de zachte krachten die jou ter beschikking staan, zoals liefde, vriendschap, vergeving, verzoening en vrede.

Ook namens Gerard wens ik mijn lezers een jaar met een zacht hart en blijf ’theedrinken’.

Fijne feestdagen en een zacht 2025!

….een weekje kerstvakantie!

Vanaf vandaag heb ik minstens een week kerstvakantie: begin 2025 meld ik mij weer.
Heb jij nog een verhaaltje liggen?
Of wil je graag een keer jouw waarde van dag beschrijven?
Wil je de leegte deze week een keer vullen?
Je bent van harte welkom!

Op het Instagram-account van deze website zal ik af en toe iets posten, dan blijf je een beetje op de hoogte.
Hierbij een link:  De waarde van de dag op instagram.

Het lijkt al weer een eeuwigheid geleden, onze vakantie in Toscane.
Er is al weer zoveel gebeurd.

Wij voelden ons regelmatig ‘Drenten in de vrömde’.
Het was ja allemaal zo ‘aans as thuus’.
‘Hebben ze hier geen gewoon brood?
Nee. In Italië kent men geen broodmaaltijd. Brood is een bijgerecht dat altijd wordt geserveerd met zout en olie.
De eerste keer (in Fiesole) wisten wij nog niet waarom, toen we een hapje proefden wel: het brood is laf en droog.
En waar staan de bouillonblokjes in de supermarkt?
Nergens.
Zijn daar niet.
We hebben kant- en klare courgettesoep gekocht; was heerlijk.

Fietsen is ook beslist een andere beleving dan in Nederland.
Weet je wel hoe verwend wij bijvoorbeeld zijn met het fietspadennet in onze provincie?
Mensen vonden ons dapper toen we zeiden dat we de fietsen mee zouden nemen naar Italië; vooraf vonden wij dat helemaal niet dapper, achteraf wel.
Ook de mensen in Italië vonden dat. In het eerste deel van onze vakantie in Toscane staken wildvreemden de duim op als we langs fietsten.
En ook andere fietsers riepen uitbundig iets wat wij niet verstonden, maar wat we door hun lichaamstaal wel begrepen: “Op de fiets! Fantastisch!”
Het was best spannend af en toe, maar we hebben erg genoten van het verkennen van Toscane op de fiets, vooral tijdens het tweede deel van onze vakantie rondom Pisa: daar is het gewoon veel vlakker.

Verder zijn Italianen chauvinistisch.
We lazen dat er vanuit de geschiedenis altijd grote concurrentie is geweest tussen de grote steden en in zekere zin is die er nog steeds.
Ze gaan elkaar alleen niet meer te lijf.
De grootste, hoogste, het lekkerste ijs: alleen HIER!
Vlagvertoon met parades bijvoorbeeld voor één deel van een stad.
Verder zijn de Italianen niet erg Europees georiënteerd.
Men spreekt daar geen Engels, alleen Italiaans, uitzonderingen daargelaten.
Als je iets niet verstaat wordt dezelfde tekst nog een keer uitgesproken, maar dan iets luider.
Begrijp je het dan nog niet, dan schreeuwt men het nog wat langzamer in je oor.
Maar we hebben altijd gekregen wat we wilden.

…tea with something sweet….

Gerard zei ergens bij een terrasje bijvoorbeeld ‘We want a cup of tea with something sweet!’ en toen mocht hij van de serveerster wel even mee naar binnen lopen.
Daar was een glazen vitrinekast allemaal ‘sweet things’!
Wij moesten denken aan Gerard’s moeder die op een dagje uit in België vroeg om patat, maar dat werd bij onze zuiderburen niet begrepen.
Dat heet daar ‘pommes frites’. “WIJ WILT GEWOON PETAT HEBBEN!” riep Gerards moeder wanhopig die daarbij dacht ‘zo moeilijk kan dat toch niet wezen….’

Teksten in winkels en borden langs de weg: alleen maar Italiaans.
En toen wij argeloos op een terras gingen zitten in Sienna  werden we weggejaagd door een roepende ober: CHIUSO!
Ze gingen sluiten. Om 14.30 ’s middags. Rare jongens die Italianen.

Met dit ‘Tenslotte’ blog sluit ik deze blogserie over onze vakantie in Toscane af.
Op de foto zie je onze tafel in de Italiaanse zon op het terras bij Antonio & Brunella: haakwerkje, boek en een betoverend uitzicht.
Bellissimo!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.