De waarde van de dag

Vrijdagmorgen 07.00 uur.
Een beetje verkouden word ik wakker.
Gerard gaat naar zijn werk; hij brengt me nog een kus ‘Werkze. DOEG!’
Bed is lekker warm en ik heb geen haast.
Even bijkomen, doezelen, maar wel alvast de radio aan.

Afbeelding: Facebook van Ouders van Nu

Er komt iets voorbij van ‘Ouders van nu’: dat tijdschrift verschijnt vandaag voor het laatst op papier, het gaat verder als on-line platform.
In de tijd dat ik zelf moeder was nam ik het blad wel eens mee van de bibliotheek, maar ik heb nooit een abonnement gehad.
Met zo’n titel heb je natuurlijk altijd een actueel blad.
Ergens las ik dat het 1967 voor het eerst op de markt kwam; links zie je een afbeelding van het 1e exemplaar.
Toen waren mijn ouders ‘Ouders van nu’: mijn broer was 3 en ik 7.
Toen mijn opa’s en oma’s ouders van nu waren waren er geen tijdschriften over kinderen en opvoeding.
Hoe je met kinderen om moest gaan leerde je van je familie en je sociale omgeving.
Er was een huisarts en als je geluk had een vroedvrouw of een wijkzuster, maar verder moest je het zelf maar uitzoeken.

Verder maakt het ook best veel uit of je in de stad of op het platteland ouders was.
In mijn eigen tijd als moeder was de overgang van Smilde naar Roden al een wereld van verschil.
In Smilde werden we als jonge ouders bemoederd door Zuster Warries van het Groene Kruis. Dat was een gezellige zestiger, die maandelijks samen met de huisarts in een gemoedelijke sfeer je kind onderzocht en de groeicurves bijhield.
Je kreeg praktische adviezen. Bijvoorbeeld bij Harriët, toen 2 maanden.
“Zo’n gezond kind hoeft geen nachtvoeding meer. Geef het aan het eind van de avond maar een halve uitgeperste sinaasappel met een verkruimelde halve Liga-koek. Dan heeft ze een lekker vol buikje en slaapt ze tot de volgende morgen.”
Was ook zo.
Toen we verhuisd waren naar Roden moest ik naar het consultatiebureau met veel strengere dames en kreeg ik heel andere adviezen.
In mijn onschuld vertelde ik over het Liga-papje.
FOUT!

Ouder van toen

Ik kwam er al snel achter dat men in Roden vond dat ‘ze’ het in Smilde helemaal niet goed hadden gedaan.
Ouderwetse, achterhaalde ideeën over kinderen en opvoeding hielden ze er daar op na.
Maar onze dochters deden het prima en ik ging de dingen niet heel veel anders doen; ik zei het alleen niet meer hardop.

Vanmorgen kwam ik een Holy Stitch-lid tegen in de supermarkt.
“Ik heb maar even een plastic kerstkleed gekocht voor over de tafel. De kinderen komen met kerst en het gaat tegenwoordig allemaal zo anders!”
Iedere generatie vindt van de volgende generatie dat ze het niet goed doen.
“In onze tijd….”
Ouders van nu doen het op hun eigen manier; zolang je je kroost genoeg liefde en aandacht geeft kan er mijns inziens niet zo heel veel fout gaan.

Op het moment dat ik dit zit te schrijven is het zaterdagmorgen.
We zitten aan de koffie met één dochter en twee schoonzonen die zijn blijven slapen, de rest ging gisteravond laat nog naar huis.
Gisteravond rond een uur of zes zat de hele club bij ons om de keukentafel; ik had gezorgd voor champignonsoep, stokbrood en ragoutbroodjes. Ondertussen moesten we weten hoe het met iedereen was en werd er gediscussieerd over de vraag of Matthijs van Nieuwkerk wel of niet weer op de televisie moest.

Sinterklaas had gezorgd voor twee jutezakken vol cadeautjes; drie en een half uur waren we bezig om alles uit te pakken en de gedichten voor te lezen.
Er waren suikerbeesten, chocolademunten, pepernoten en Harriët had gezorgd voor een pepernoten-monchoutaart.
Frea had Gerard als PERSOON en hij kreeg allemaal ‘cadeau-series’: Voor Gerard pakje 1, wachten op pakje 2 en 3, Voor Gerard pakje X, wachten op Y en Z. Het duurde heel lang voor hij zijn eerste cadeautjes mocht uitpakken.
Harriët kreeg een lange serie: Pakje 3 van 11! Gelukkig kwam de helft van die pakjes in een lange sliert, maar toen we beide zakken leeg hadden miste ze nog één pakje.  Iedereen ging zoeken: naast de bank, tussen de kussens, onder bank…. het leverde deze foto rechts op.

Deze week kreeg ik al een apje van Carlijn: wil jij alvast voor het cadeau van mijn PERSOON de frituurpan op het aanrecht zetten?
Tuurlijk.
Maar dan ben je natuurlijk wel benieuwd wat voor verhaal daar dan bij hoort.
Het bleek te gaan over Jon.
Die had volgens Sinterklaas het laatste stadium van het Nederlanderschap bereikt: hij had na een avondje stappen een ‘Koning eierbal’ besteld in de stad.
Carlijn had met de snackbareigenaar, (zie: Cafétaria Koning) die die eierballen zelf maakt, gevraagd of zij een paar ongefrituurde ballen mee mocht voor ons Sinterklaasfeest en dat mocht: hij verkocht ze per 10. “Maar ze zijn niet langer dan een dag houdbaar” had hij er bij gezegd.
Jon kreeg een prachtig gedicht over ‘dat hij er nu echt bij hoorde’: een Engelsman die als snack een Groninger ‘aaierbaole’ bestelt!
En zo zaten we gisteravond met z’n zevenen 10 eierballen te verorberen. Wim eet nooit ei, dus die kreeg een kroketje.

En verder was het als vanouds.
Deze keer waren er zelfs twee gezongen gedichten, waarbij wij bij één met elkaar ‘domdiedeldiedeldiedeldomdiedelaai’ moesten meezingen.
In ons Disney-gezin weet iedereen dat dat dat liedje is uit Mary Poppins ‘Supercalifragilisticexpialedocious’.
Harriët zong een hilarisch lied over haar leven met een onverstaanbare Twent.
‘a’jomgeementgelniegaatdavijaheelwabei’.
?
Niemand begreep het.
Cees ook niet…..
Wim zat de halve avond met een gouden kroontje op zijn hoofd en op woning rijmt natuurlijk Groning.
Carlijn ontdekte dat het ceintuur van haar jurk gebruikt was voor een cadeau voor Cees en Gerard en ik kregen de prijs voor het groenste huis van Roden. Vooral nadat de winterschilder-zonder-winter geweest was ;).

Vanmorgen bij de koffie uit de bovenste alina hadden we allemaal nog dat liedje in ons hoofd.
domdiedeldiedeldiedeldomdiedelaaj…….

Vrijdagmorgen. Geen wekker, dus lekker uitslapen. De arbeidsvitaminen zijn al begonnen als ik aan mijn dagelijkse rek- en strekoefeningen begin en ik hoor het liedje ‘Koffie, koffie, lekker bakkie koffie’ van Rita Corita. Het was haar grootste hit en het kwam uit in 1958; de beroemde accordeonist John Woodhouse begeleidde haar.
Als puber vond ik het al een vreselijk oubollig lied. Het kwam vaak voorbij op verjaardagen als de koffie werd ingeschonken en op de grote bruiloften van mijn neven en nichten in die tijd was het steevast het lied waarmee het feest werd afgesloten: koffie met een broodje, opzouten. Geen idee? Klik hier. 

Het is zo’n lied waar ik eigenlijk nooit echt naar luister, maar tijdens de grondoefeningen hoorde ik wat Rita aan het zingen was in de coupletten.

Mijn man had voor ’n bakkie troost,
Al ‘z’n vrienden meegenomen.
Op ’n uur, dat ’n fatsoenlijk mens,
Allang in z’n bed ligt te dromen.
Ik hoorde in de keuken wel,
Ze zaten moppen te tappen.
Maar toen ik met koffie naar binnenkwam,
Begonnen ze te klappen.

De koffie ging er in als koek,
En ik kreeg ’n complimentje.
Ik zei gaan jullie nu naar.
Huis ik sluit voor vanavond mijn tentje
Toen zei m’n man: ‘Wat zou ons nog,
’n Tweede bakkie goed smaken.’
Ze riepen: ‘Hé ja!’ en toen moest ik wel,
Opnieuw weer koffie maken.

Dit was in 1958 de gang van zaken in menig huishouden.
Jaap Kooiman alias Gerard Cox zei het al in de televisieserie ‘Toen was geluk heel gewoon’: “Waar de man woon draag hij ze kroon!”
Nu zou ik zeggen: “Ik ga naar bed, nog even met de oortjes op luisteren naar een leuke podcast. Je red je wel hè, met die koffie? Trusten!”
Ook bij ons thuis was het niet anders hoor.
Mijn vader was kostwinner en was door de week aan het werk, mijn moeder was thuis, deed de opvoeding en het huishouden.
Als mijn vader ’s uit het werk thuis kwam stond het eten klaar en mijn moeder draafde ’s avonds met koffie en koekjes.

Als je kijkt naar de man-vrouw verhouding in Nederland is er ten opzichte van 1958 wel heel veel veranderd.
Mijn generatie deed het al heel anders, al hangt het wel heel erg af van je sociale omgeving en met welke man je bent getrouwd; ik ken ook nu nog mannen die (net als mijn vader) nog geen ei kunnen bakken.
Die van mij gelukkig wel.
Gerard was al heel handig in het huishouden toen wij trouwden, want die was opgevoed door de struise boerin die mijn schoonmoeder werd.
Die wist wel van aanpakken en dat had ze haar zonen ook geleerd.
Hij kon in 1980 al zelf koffie zetten.