De waarde van de dag

De staaroperatie is al weer meer dan een maand geleden; de eerste week droeg ik ’s nachts een kapje over mijn oog, druppelde braaf de voorgeschreven dosering en deed geen sportieve dingen.  Na drie weken geen ochtendoefeningen was ik er wel klaar mee: ik begon weer met de zonnegroet en rekte mezelf weer eens lekker uit.  Toen bleek ook gelijk wat drie weken geen ‘rek-en-strek’ met mijn lichaam had gedaan: ik kon bij de ‘childpose’ (waarbij je je zo klein mogelijk maakt) al niet meer met mijn achterste op mijn hakken zitten. Maar inmiddels wel weer: oefening baart een soepel lijf.

Gistermiddag had ik een afspraak in het Wilhelmina ziekenhuis in Assen voor de eindcontrole. In twintig minuten zag ik drie spreekkamers van binnen, waarbij in de eerste twee vooral metingen werden gedaan en in de laatste sprak ik J. P. H.  van der Kley,  de oogarts die mij had geopereerd. Hij constateerde dat ik in de verte weer 100% scherp zie; zelfs de kleinste lettertjes kon ik zonder bril lezen. Hij vroeg hoe het gegaan was na de operatie. Ik vertelde dat het net zo’n sensatie was als in 1973, toen ik als dertien-jarige een bril kreeg en aan de bomen de takken en blaadjes weer zag.

Een leesbril heb ik nog wel nodig, want zonder bril kan ik de appjes op mijn telefoon niet eens lezen.  Daarbij kies ik wel weer voor een vaste bril.  De ervaring met leesbrillen leert dat ik er dan veertien heb (in iedere kamer in huis en in iedere tas) en dat ik dan vervolgens in de Jumbo zonder bril de tekst op de verpakking niet kan lezen. Wat een voorbijganger ooit de uitspraak ontlokte: “Wat gao  j’ doen. Een leesbrille kopen of langere aarms anschaffen.” Haha.  Een gewone bril dus.

Het klinkt heel simpel: “We halen uw eigen lens er uit en zetten er een kunstlens in.” Maar wat een wonder dat het kan.

J. P. H.: bedankt!

Meer lezen over de gang van zaken rondom de staaroperatie? Hierbij een overzicht van de blogs die ik daarover schreef:

Het voortraject  Wat ging er aan vooraf?

Woeste Willem Hoe gaat het er aan toe bij een staaroperatie?

En toen? Hoe ging het daarna?

Vorige week ging ik koffiedrinken bij Essina, ex-alt van de Catharinacantorij.
“Ik heb nog wat voor jou” zei ze en haalde een klein, paars boekje op, links zie je een afbeelding.
“Hierbij moet ik altijd aan jou denken” vertelde ze.
Dat snap ik wel. In de serie ‘Nederlands maar anders’ komen er mooie vertalingen en opmerkingen van onze schoonzoon Jon voorbij en vorig jaar schreef ik zelfs eens een blog over hoe het Engels onze taal binnendringt.
(zie Nederlands maar dan Engels).
We kregen het over ‘zo dood als een deurspijker’.
Dat is de letterlijke vertaling van het Engelse spreekwoord ‘Dead as a doornail’.
Wat bedoelen ze daar dan mee? We zochten het op in het Engelse woordenboek, maar daarin werd de betekenis ervan niet uitgelegd. Maar gelukkig is er internet en eenmaal thuis vond ik dit:

‘Dead as a doornail’ is een veelgebruikte uitdrukking die wordt gebruikt om te praten over iets dat ondubbelzinnig dood is. Het wordt beschouwd als een stijlfiguur die het idee versterkt dat iemand of iets niet leeft of saai is. De uitdrukking wordt vaak gebruikt om iets volledig inactief, dood of niet meer functionerend te beschrijven. De uitdrukking komt waarschijnlijk voort uit het feit dat deurspijkers onderhevig zijn aan veel slijtage en vaak op hun plaats worden gehamerd, waardoor ze moeilijk te verwijderen zijn. Als spijker eenmaal is gebruikt, wordt deze vaak weggegooid, omdat hij niet meer bruikbaar is. Op deze manier kan de uitdrukking “dead as a doornail” iets beschrijven dat niet langer nuttig of effectief is.

De uitdrukking is terug te voeren tot de jaren 1300 en is te vinden in gedichten die in die periode zijn geschreven.
William Shakespeare gebruikte de uitdrukking “dead as a doornail” voor het eerst in de 16e eeuw en Charles Dickens nam het op in zijn boek “A Christmas Carol” in 1843. 

Nou Essina, dat weten we dan maar mooi weer!

Terug naar het boekje; het is geschreven door de heer Rijkens.
Hij was directeur bij Heineken in Engeland en schreef in de loop van de jaren de fouten op die Nederlanders maken als ze Engels spreken.
Bijvoorbeeld letterlijk spreekwoorden vertalen: ‘I do not want to fall with the door in house’ of ‘We have to look further than our nose is long’.
Maar ook typisch Nederlandse uitdrukkingen letterlijk vertalen: hou het in de gaten met ‘keep it in the holes’ en bijna over je nek gaan met “I nearly went over my neck’.
Bij deze moest ik hardop lachen.
“I fock horses” (bedoeld wordt: ik fok paarden)
Engelsman reageert: “Pardon?”
“Ja! Paarden!”

Heerlijk boekje.
Het ligt bij ons op de keukentafel; iedereen die wil kan er even in lezen en lachen om ‘het bizarre Engels van Nederlanders’.
Trouwens….. waarom is die deurspijker bij ons een pier?

“Tik tak, daor giet de tied
Aal mar harder
Tik tak, zie hoe ‘e giet
Weer ‘n jaor…”
Dat zingt Daniël Lohues in een nummer op zijn album ‘Allennig II’.
Zes jaar geleden schreef ik er al eens een blog over, daar vind je ook een link naar het nummer.

Dit weekend vierden we Gerards 62e verjaardag.
Als ik daar een blog over zou schrijven zou het een kopie zijn van wat ik vorig jaar schreef over ‘Een gewone verjaardag’.
Feest op Waninge Plaza.
In de header van deze website zie je altijd een stukje van onze tuin met op de voorgrond de zonnewijzer; die header kleurt mee met de seizoenen, binnenkort zie je op die plaats een foto van onze zomertuin.

Die zonnewijzer kreeg ik ooit van Gerard op mijn verjaardag; het is een instrument waarop de tijd valt af te lezen aan de plaats van de schaduw die een stift (de stijl) erop werpt. De oudst bekende zonnewijzer dateert van omstreeks 1500 v. Chr. en werd in Egypte gevonden.
Op die van ons staat geen opschrift, maar op oude zonnewijzers staan soms teksten of zonnewijzerspreuken die bedoeld zijn om stil te staan bij het gebruik van de tijd, het leven en de dood.
De mooiste vind ik ‘Horas non numero nisi serenas‘: ik tel alleen de onbewolkte uren.
Als er een wolk voor de zon zit is er ook geen schaduw en kun je de tijd niet aflezen van de zonnewijzer.

Natuurlijk hoop je in je leven op veel onbewolkte uren, maar een leven zonder wolken voor de zon bestaat niet.
Wij tellen de zonnige én de bewolkte uren.
‘Weer een jaor!’

In deel 1 van Disney in Groningen beloofde ik het al: er komt er nog eentje. In lijstjes aan de wand hingen de tekeningen die gemaakt waren tijdens de voorstudies. Daar ontdekten we dat Sneeuwwitje eerst blond was. Huh? Iedere sprookjesliefhebber weet:

neeuwwitje was haar naam. Ze had lippen zo rood als bloed, een huid zo wit als de sneeuw en haar zo
zwart als ebbenhout.

De Sneeuwwitje in de Disneyfilm is inmiddels iconisch geworden. Niemand denkt bij die naam aan blond, maar op de tekening hiernaast rechts zie je één van de eerste voorstudies voor film.
Ook haar stiefmoeder met die strenge blik ik kan zo voor mijn geestesoog halen, maar ook daar waren eerste meerdere versies van. Zonder die zwarte kap om haar gezicht kon het maar zo je tante of je buurvrouw zijn.

Zo had je ook een wand met tekeningen van Pinokkio.
Wij kennen hem als het kleine, mollige ventje, maar op de eerste tekeningen was hij langer en slungeliger, meer een jongetje van een jaar of 11. In één van de vitrines stond de marionet-pop Pinokkio, die in de jaren ’40 werd gebruikt als promotie voor de film.

We stonden met z’n vieren uitgebreid stil bij één van de eerste versies van Hades, de heerser van het dodenrijk uit de film Hercules.
Hades was vanaf het begin van zijn optreden één van onze favorieten; dat komt natuurlijk vooral door de stem van Pierre Bokma, die door zijn vileine intonatie van Hades een geweldige slechterik maakt.
Aan de rechterkant van deze tekst zie je de eerste versie van hem.
Let ook even op de aantekeningen die er bij staan:
– entrance to Hades
– smiling skull
– death enfolds
– batwing ears
Je zult zoiets mogen bedenken en vormgeven!
De Hades die we inmiddels zo goed kennen en regelmatig quoten ( ‘Is dit publiek of een mozaïek?’) ziet er toch wat anders uit.
Met name zijn haar dat bestaat uit hellevlammen is een belangrijk onderdeel in de film, maar is op de eerste versie niet te zien.

Wij liepen van de ene verbazing naar de andere.
Eén van de meest favoriete films in ons gezin is de ‘de Kleine zeemeermin’. Eindeloos hebben we die zitten kijken.
Onze dochters kwamen uit het water als zeemeermin met een washandje om hun voetjes. In het zwembad speelde ik Ursula, de zeeheks die onder water zwom en die de meerminnetjes achternazat en aan het einde van de film waren we altijd met vader Triton even in tranen als hij zei: “….hoe erg ik haar ga missen!” terwijl Ariël als mens met haar prins meeging.
ZUCHT!
Ook zeekoning Triton zag er eerst wat anders uit. Hij deed me denken aan een viking of een germaanse krijger; vierkant en vooral onverzettelijk.
In de versie hier links zie je een vader die zich grote zorgen maakt om zijn dochtertje.

Ik schreef het al eerder* : ‘A childhood with Disney is a joy forever’.
Sweet memories.

De afbeeldingen op dit blog zijn allemaal foto’s die ik heb gemaakt tijdens de tentoonstelling. Als je er op klikt komen ze groot in beeld.
Ook naar Disney in Groningen? Hierbij een link naar hun website

* zie: Anneke Tanneke Toverheks

Dit weekend bereikte ons het bericht dat Mattie is overleden; met hem zat ik ruim 14 jaar in een groepje dat Franse les kreeg van juf Helen.
Het was een wonderlijke mengeling van mensen: de oudste was in de 70, de jongste begin 40.
Twee westerlingen, een Fries en vier Drenten.
Deze app stuurde ik in de groep ‘Lecon Francaise’: ‘Hij staat in mijn herinnering gegrift als de Amsterdamse, recalcitrante, rellende leerling op Franse les met altijd pretlichtjes in zijn ogen. Ik koester die Franse-les jaren; juf Helen vond ons een unieke groep en dat kwam o.a. door de paradijsvogel die Mattie was.’

Op deze website schreef ik regelmatig een blog over onze avonturen ‘avec la langue Francaise’ en wie Mattie een beetje kende las tussen de regels door wel wie werd bedoeld.
Een bloemlezing:

Juf wilde heel veel doen in één les  en gaf van te voren aan dat we die avond geen ronde ‘petite histoire’ hadden. We mochten alleen iets over afgelopen week vertellen als we iets ’très speciale’ met de groep wilde delen, maar wij zijn een lichtelijk anarchistisch groepje, dus menigeen stak toch gewoon van wal. Eén van de mannen vond dat zijn verhaal in ieder geval wel kon. Hij had een mooi beeld verkocht, had daar winst op gemaakt en hij was toen met zijn broer naar het casino geweest om een deel van die winst te vergokken.
Zeer speciaal; we hadden het niet willen missen.

Tijdens een andere les kregen we de opdracht om te brainstormen over het woord ‘dierentuin’: we moesten associëren.
Toen iedereen na 5 minuten een velletje vol woorden had zei Mattie: “O. Moest dat in het Frans..?'”
Ook moesten we eens een elfje (gedicht van elf woorden) te maken. Niet zo’n moeilijke opdracht, maar sommige leerlingen van ons clubje hadden het niet helemaal goed begrepen. Eén leerling was een hele regel vergeten en had dus geen elfje maar een zeventje. Een ander dacht dat het gedicht elf regels moest hebben met in iedere regel een woord meer. “Ik vond het ook al zoveel huiswerk voor de eerste keer!” zei hij hier later over. Zo hadden we al weer twee geheel nieuwe dichtvormen  gecreëerd.

In een reeks lessen mochten we allemaal een boek bespreken dat we hadden gelezen.
De meesten gingen daar serieus mee om en kozen bijvoorbeeld Le petite Prince. Voor de volgende week werd een nieuwe kandidaat aangewezen. “Mag je ook een boek als Angelique doen?”

Ooit wilde Mattie zijn verhaal kracht bij zetten met een foto. Hij opende zijn telefoon en moest even terug scrollen door wat foto’s heen. Kennelijk waren die foto’s ‘op het randje’ van wat betamelijk is.
“Die lui van de biljartclub  sturen ook maar van alles.” verontschuldigde hij zich. Zijn buurman, die meekeek op het schermpje zat plaatsvervangend te blozen; verder kreeg niemand die foto’s te zien. ….

We hebben elkaar al een aantal jaren niet gezien; ik stopte met de Franse les en op het laatste gezamenlijke etentje was hij er niet bij.
Het begrip paradijsvogel staat voor ‘bijzondere, eigenzinnige en kleurrijke mensen’.
Ik beschouw het als een voorrecht dat ik deze Amsterdamse vogel gekend heb.

Zondagmiddag zaten Gerard en ik op het terras aan het meer bij Casa Grada. Het afgelopen weekend was het huisje nog vrij, dus wij pakten onze dekbedden in, kleren en boodschappen voor één dag en zaterdag vroeg in de middag waren we al in Westerbork. Die zaterdag hoefden we niet voor warm eten te zorgen: we waren uitgenodigd voor het feest van neef Jan die al 40 jaar met zijn Janny is getrouwd. Zij trouwden in 1983 3 maanden na ons; wij waren toen op elkaars bruiloft en na al die jaren zien we elkaar nog steeds regelmatig.
We ontmoetten hun familie, vrienden en buren, dronken een glas, genoten van een heerlijk buffet en konden ook nog even een balletje slaan: we mochten gebruik maken van de midgetgolfbanen die bij het Veluws Eethuis in Wissel hoorde. 

Bijzonder vond ik het trio dat de muziek verzorgde tijdens dit feestje. 
Het bandje heette ‘Moon About’* en speelde akoestische live muziek; pop & soul, er kwam van alles voorbij, van the Everly Brothers tot the Bee Gees, van the Beatles tot Eric Clapton. Wat heel fijn was: het was niet loeihard, je kon gewoon een praatje maken met deze en gene en de muziek was aangenaam aanwezig. Want ik moest natuurlijk uitgebreid kleppen met Jan en Janny, maar ook Jan’s zus, nicht Hilda had ik al een tijdje niet gezien…..
We sloten de dag af met een glaasje port op ons eigen terras in de zwoele zomeravond aan het meer. 

Zondag was een dag van niks. 
Niks hoeven.
Genoten van het zomerse weer (27 graden), geborduurd, podcast geluisterd, spelletje jokeren gedaan.
We hadden uit de diepvries thuis een bakje bonensoep van afgelopen winter meegenomen, een afbakbroodje en wat vissticks, daar kwamen wij de dag wel mee door. Toen we zaten te eten maakte Gerard een foto van de bonensoep; ‘even voor het sfeertje.’
Als je goed op de foto kijkt zie je niet alleen de bonensoep, maar ook een sneeuwschuiver.
…..

Bonensoep met rookworst kan ook heel goed in de zomer, hoor. 
En die sneeuwschuiver had Gerard gebruik om het dooie blad op te scheppen na het aanvegen van het terras.  

Benieuwd naar ‘Moon About’? Hierbij een link naar hun website.