De waarde van de dag

Ex-collega Gineke (die in 2014 bij haar pensionering afscheid nam van Lentis) en ik zoeken elkaar een paar keer per jaar op.
Dit voorjaar had ik haar uitgenodigd voor een bezoek aan Casa Grada in Westerbork, maar vlak voor die datum bleek dat het huis toch nog twee weken verhuurd was. Toen deden we iets anders (zie Krookjes in Assen) en bedachten dat we dan in het najaar naar Westerbork zouden gaan. Donderdag 24 november werd het.
Rond tienen haalde ik haar van het busstation in Roden en we begonnen met koffie en een kersen-slagroom-flap.

Wij zijn nooit uitgepraat en beginnen waar we de vorige keer zijn opgehouden.
Eenmaal in Westerbork gingen we naar Diggels voor een lunch (zij carpaccio, ik kaaskroketten) en ondertussen klepten we aan één stuk door. In dat gesprek gebruikte ik het spreekwoord ‘maar nu zit daar een farao die Jozef niet gekend heeft’ in een verhaal over een werk-situatie.
“Wie is Jozef” vroeg Gineke.
O ja. Gineke is niet opgevoed met kerk en bijbel. Haar ouders waren aanhangers van de Partij van de Arbeid, dus als het gaat om psalmen, preken, kerken en niet te vergeten ons vorstenhuis, dan zit daar een gapende kloof tussen ons.

Die kloof heeft ons nooit in de weg gezeten. Lees bijvoorbeeld maar eens het blog ‘Rijk in Groningen‘ uit 2017. Daarin lees je een mooi voorbeeld van hoe wij met de bovenbeschreven kloof omgaan.
Wat helpt is dat we allebei hetzelfde gevoel voor humor hebben.

Jozef moet huilen als hij zijn broers weer terug ziet.

In vogelvlucht vertelde ik haar het verhaal van Jacob, zijn 2 vrouwen en 12 zonen, over de kleurige jas en de dromen, de verkoop van Jozef aan handelaren, hoe hij onderkoning van Egypte werd en hoe hij tenslotte werd verenigd met zijn familie.
“Wát een verhaal, man!”
Nou! En dat tussen de kaaskroketten en de carpaccio door.
Ken jij het verhaal van Jozef ook niet? Hierbij een link naar de website ‘Bijbel in 1000 seconden‘, daar vind je het hele verhaal met uitleg.

We maakten nog een ommetje rondom het meer op het Timmerholt, bewonderden een groepje aalscholvers dat aan de rand van het meer zat en toen was de dag alweer bijna om; we moesten immers ook nog weer terug naar Groningen.
Gineke woont in de Indische buurt in de stad en om 17.00 uur moest ik aan de Laan Corpus den Hoorn bij mijn werk zijn.
Dat is hemelsbreed ongeveer 6 kilometer, Google Maps geeft aan dat je daar 12 minuten over doet.
HAHAHAHA!
Als je in het Noorden woont weet je dat het wegennet in en om Groningen al bijna drie jaar op zijn kop staat.
De website ‘Groningen bereikbaar’ doet er alles aan met o.a. ‘Slim onderweg’, maar ik was toch nog wel even onder de pannen met mijn reis.
Om 17.05 uur stapte ik ons kantoor binnen.
Volgende week een verslag van wat ik daar ging doen.

Kerst komt er aan!
Volgende week maak ik een nieuwe adventskrans  met vier kaarsen, want zondag 3 december is het 1e advent.
Was het vroeger gebruikelijk dat de kerst-versierselen en -lampjes in de kast bleven tot Sinterklaas was uitgezwaaid, tegenwoordig is die grens tussen de december-festiviteiten bijna vervaagd. Onze overburen hebben al een week een kerstboom in huis en hun tuin is ’s avonds  sfeervol/uitbundig verlicht.

Bij ons in huis eerst nog geen kerst.
Maar in mijn hoofd al wel!
7 november kwamen we met een hele groep enthousiastelingen bij elkaar om Engelse carols te zingen in het PKN-Christmascarols-koor.
Meer dan 30 deelnemers hebben we dit jaar!
Voor de derde keer geven we acte de présence op de Weihnachtsmarkt in Roden; voor het eerst in 2019, toen twee coronajaren niet, maar vorig jaar mocht het weer (zie 11 december 2022). Van sommige zangers weet ik dat ze niet bij een koor zingen, maar helemaal blij worden van het vierstemmig zingen van de oude, Engelse kerstliederen.
Deze activiteit bied ik aan in het kader van het Activiteiten seizoen 2023/2024 van onze PKN-gemeente.
Het is een bijzonder koor: niet het zingen staat voorop, maar de ontmoeting en de onderlinge verbinding.

Afgelopen woensdagavond zaten we met de hele groep in Op de Helte voor de tweede repetitie.
De koster had ook een piano neergezet, maar daar kan ik niet zoveel mee.
Maar alt Gréhilde wel, dus die gaf voor het zingen van een lied steeds de beginnoten voor iedereen.
Soms speelde ze ook even mee, waarna ze soms verzuchtte ‘Oeh…’; waren we gezakt!
Tja. We zijn amateurs en de meeste optredens zijn á capella, dus dan merk je het niet zo.
We doen heel erg ons best en hopen dat als we met orgelbegeleiding in de kerk zullen zingen, de organisten ons met mededogen zullen begeleiden. Meestal spelen ze dan om het koor op toon te houden een heldere boventoon, waardoor we niet zo onderuitgaan.

Maar verder is het genieten.
Woensdagavond hebben we solo-partijen geoefend bij ‘We three kings of Oriënt are’ (het koor humt dan heel zacht mee) en we hebben mannen en vrouwen afwisselend laten zingen bij ‘Good king Wenceslas’. De mannen zongen als de king himself aan het woord was en de vrouwen vertolkten de stem van de dienaar. De eerste keer ging dat natuurlijk hilarisch de mist in: mannen zongen toch met de vrouwen mee als dat niet moest, vrouwen zongen niet als dat wel moest, maar op het laatst klonk het al heel behoorlijk.

En heel behoorlijk is wat mij betreft goed.
Perfect kan niet (we zijn immers niet het Kings College Cambridge) en heel beroerd is het ook niet.
Met z’n allen plezier beleven aan de meerstemmigheid, zwelgen in een kerstsmartlap als ‘Away in a manger’ en stiekem kippenvel hebben bij het fluisterzachte ‘Silent night.’
Daar doe ik het voor.

Kom je naar ons luisteren?
De Roder Weihnachtsmarkt vindt plaats op de Brink in Roden op zaterdag 9 en zondag 10 december.
Dan zingen we op zaterdag om 14.00 uur in de Catharinakerk en daarna op twee andere plekken in het dorp.
Zondagmiddag van 15.00-16.00 ben je welkom bij ‘Met mekaar zingen’, ook in de Catharinakerk.
Vrijdagmiddag 15 december zijn we met een klein koortje aanwezig bij de opening van de kersttentoonstelling van ‘de Mensinge’ en zondagavond 17 december werkt ons koor mee aan de vesper in Op de Helte om 19.00 uur.

De partij die in de Stemwijzers die ik deed steevast onderaan stond heeft 37 zetels behaald.
Wat een kater.

Frits

Sam

Tobi

En ik hou niet eens van katten.
Meer weten over de mooie mannen op dit blog?
Lees dan hier het gastblog van onze dochters over hun huisdieren.

Mijn telefoon moest worden vervangen.
Er zaten barsten in het scherm, je kon niet meer van het ene naar het andere programma switchen en het oplaadkabeltje hing met ducktape aan elkaar. Ik kon dus geen foto’s maken tijdens het dagelijkse ommetje, want als ik dat programma afsloot stopte het ommetje en had ik nog niet lang genoeg gewandeld.
Gerard bestelde voor mij een nieuwe; ja ik weet het.*
Die werd voor het weekend al bezorgd, maar we waren eerst druk met de rompslomp rondom de schilder, dus zondagmiddag gingen we er even voor zitten.

Eerste handeling: haal de simkaart uit de oude telefoon en doe hem in de nieuwe.
Toen we het simkaart-schuifje van de oude telefoon openden vielen we van verbazing van de stoel: er zat geen simkaart in!
Die was er niet! Die was er dus in blijven zitten.
We probeerden van alles om de simkaart er alsnog uit te krijgen, maar het lukte niet.
Lang verhaal kort: het bleek dat ik jaren geleden bij de oude telefoon iets geheel nieuws had, namelijk een E-simkaart.
Dat is een digitale simkaart, ter vervanging van het plastic exemplaar. Ik was mijn tijd ver vooruit, maar dat ik wist ik destijds niet, want het hele installeren en overzetten van die telefoon is destijds gedaan door schoonzoon Cees*; die wist precies hoe dat moest.
Op dit blog laat ik de details van de zoektocht naar de oude simkaart onbesproken, maar het resultaat was dat mijn oude telefoon geen tekenen van leven meer gaf. Dood. En we hadden nog geen gegevens overgezet.
Gelukkig ontdekten we een noodoplossing: ik heb een werktelefoon van Lentis. Die gebruik ik al jaren alleen voor het werk, maar nu zette ik er even wat privé-nummers op van mensen waar ik deze week nog mee moest communiceren. Ook kon ik op internet, maar ik kon niet meer bij mijn foto’s.

We vroegen een simkaart aan bij Vodafone, die kwam vanmiddag.
Hij zit ook al in mijn nieuwe toestel en wonder o wonder: dat kon ik helemaal zelf.
Alle contacten staan weer op mijn telefoon, Whatsapp is geïnstalleerd, de Ommetje-app staat weer in het startscherm en ik kan weer via mijn telefoon luisteren naar Spotify.  Alleen mijn oortjes kunnen hier niet in: aan dat snoertje zit een pennetje dat in een gat moet en in de nieuwe  telefoon moet een plat staafje.
En ook de FitBit moet ik nog weer synchroniseren met dit nieuwe toestel, maar om 16.50 uur was ik helemaal gaar van de wachtwoorden, verificaties en instellingen.
Morgen verder.

*Kun je dat zelf niet, muts!?
Nee.

Het is zaterdag 18 november: de dag na ‘de week van de winterschilder’.
Gerard zou eigenlijk naar Westerbork om te klussen, maar er is in Roden zoveel werk (kapstokken terughangen, stopcontacten weer afdekken, klinken aan de deuren) dat hij besluit om dit weekend maar niet naar Casa Grada te gaan.
Samen zetten we de schouders er onder en na een dag hard werken dweil ik rond vijven de hele benedenverdieping: klaor!
We hadden bedacht dat we niet gingen koken: we trakteerden onszelf op een Chinese maaltijd.
Deze keer haalden wij niet iets op, maar gingen eten in het restaurant.

Een afhaalmaaltijd halen wij altijd bij Chinees Indisch Restaurant ‘Good Fortune’ in Roden.
Daar krijg je een stempelkaart en bij iedere € 7.50 die je betaalt bij het afhalen krijg je een stempel; als de kaart vol is heb je voor één persoon een gratis lopend buffet verdiend: mooi moment om die kaart in te leveren.
Rond een uur of zes wandelden wij naar het centrum: er was een tafeltje voor ons gereserveerd.
Niet dat dat nodig was; het is daar eigenlijk nooit heel druk.
Toen wij in 1989 in Roden kwamen wonen zag het interieur van het restaurant er net zo uit als nu; eigenlijk voldoet het niet meer aan de eisen van deze tijd.
Maar eigenlijk kan ons dat niet zo heel veel schelen.
Wij genoten gisteravond met z’n tweeën van een heerlijk etentje met bami/nasi, koe loe yuk, babi pangang, saté, loempiaatjes, krokant buikspek en foe jong hai. Met vooraf een kom Chinese tomatensoep en een Dame Blanche als nagerecht. Voor Gerard dan; ik sluit altijd af met koffie.

Geen sushi en geen pokébowl, maar gewoon: lekker.
Mijn waarde van de dag.

De betekenis van het woord ‘ontreddering’ is algehele verwarring. Daar moest ik aan denken toen ik de dankdienst van Berthy  Bouwman  terugkeek. Zij overleed afgelopen zondag plotseling op 74 jarige leeftijd. Complicerende factor: haar man Peter lijdt aan darmkanker en is ernstig ziek.

Twee keer in mijn leven ben ik van nabij geconfronteerd met een onverwacht overlijden: toen ik 9 was overleed mijn oma (62) en toen ik 47 was stierf mijn vader (75). De ontreddering die ons daarbij overviel staat mij na al die jaren nog helder voor de geest en dat was ook wat ik zag bij de nabestaanden van Berthy. Haar zonen, haar kleinkinderen en haar zus kwamen aan het woord en het ongeloof over haar overlijden was tastbaar. “Dat we nou nooit meer… ”
Algehele verwarring.
We kunnen toch niet zonder haar.

Peter en Berthy maken deel uit van onze PKN-gemeente; ik kende Berthy niet goed,  want we zaten niet in elkaars clubjes (cantorij, vrouwenvereniging), maar ik sprak haar wel eens tijdens de koffie na een viering.  Uit de plechtigheid kwam het beeld naar voren van een ‘La mama’ voor haar gezin; een vrouw die er altijd was, een vanzelfsprekende aanwezigheid, een stabiele factor die zorgde voor structuur aan de hand van de uit de jaren 50 en 60 stammende drie R’s: rust, reinheid en regelmaat.

Drie emotionele zonen, die alle drie hun eigen verhaal over hun moeder vertelden.
Die vonden dat iedereen moest weten hoe bijzonder hun moeder was en wat zij voor ieder van hen afzonderlijk betekend had.
Voor op de orde van dienst stond een tekening van een paar schoenen. Berthy had zeker creatieve gaven, maar die had ze pas op latere leeftijd ontdekt. Dat ze kon tekenen en schilderen ontdekte ze na een workshop, waarna ze met een klein clubje verder ging om zich te bekwamen in de technieken.  Ze had haar zus de tekening die ze had gemaakt van haar schoenen twee weken geleden laten zien. Ze was zelf tevreden over het resultaat. ‘Niks meer aan doen ‘ had ze erover gezegd.
Voor haar zus was het ontroerend om juist die tekening op de orde van dienst weer terug te zien.

Het voorbereiden van een rouwdienst geeft in een periode van ontreddering een houvast.
De grote lijnen liggen vast, de invulling doe je met de naaste familie.
In dit afscheid herkende ik de troost die zo’n kerkdienst geeft; je vindt handvatten om het immense verdriet te hanteren en te kanaliseren.
Het is een gezamenlijk begin van de rouwverwerking.
Liefde houdt niet op waar leven eindigt; Berthy zal nog heel lang ‘La mama’ voor haar gezin blijven.

Het moest eigenlijk al lang weer eens gebeuren: de hele benedenverdieping deuren en kozijnen schilderen en muren sauzen.
Vroeger deden we dit soort klussen zelf, dat wil zeggen: mijn ouders kwamen, mijn vader pakte deur voor deur aan, ze aten gezellig mee en genoten ondertussen van ons gezinsleven en de drie opgroeiende kleindochters.
Toen mijn vader in 2008 overleed hadden wij zelf nog nooit één stukje behang geplakt.
We erfden zijn zelfgemaakte en zelfingerichte behangkoffer en Gerard heeft boven alle kamers al van een nieuw behangetje voorzien.

Maar de hele benedenverdieping: ”dat ga ik allemaal niet zelf doen” zei Gerard daarover, dus we belden een schilder.
Begin 2020 was dat. De schilder was DRUK dus we moesten even wachten, vervolgens kwamen er twee coronajaren. De plannen werden op een laag pitje gezet. Toen we in 2022 weer met een schilder belden was het DRUK DRUK en dat bleef zo, dus de afgelopen zomer belden we een andere schilder. Ook die was DRUK DRUK DRUK, maar we mochten rekenen op voorjaar 2024.

Maandagmiddag 13 november: telefoon van de schilder.
“Het is al weken regenachtig weer en we kunnen niet buiten werken.
Kunnen we morgen beginnen met jullie binnenklus?”
Mijn eerste reactie: “”Nee, natuurlijk niet! We hebben helemaal niks voorbereid, alles moet immers van de wand.”
Onder ‘alles’ hoort een servieskast, een boekenkast, een computerkast, vensterbanken, meubilair en duizend-en-één losse dingen die ‘even ergens anders moeten staan’.
Maar Gerard bewaarde (zoals bijna altijd) de rust en overlegde dat het wel kon.
“Ik maak in de hal even wat ruimte, dan kan hij alvast beginnen.”
Dinsdag was ik vrij en kon ik ook dingen aan de kant zetten/wegzetten.

Wat een zooi heb je dan.
En wat staat er eigenlijk veel in zo’n kast!
Dinsdagavond had ik meer dan 20.000 stappen op mijn Fitbit staan.
Schilder Appie kwam dinsdagmorgen met zijn verfblikken, sausemmers, afplakbiesband, afdekmateriaal en zijn Makita*.
En waar wij zelf zes weken over zouden doen (het moet immers tussendoor) heeft hij het in vier dagen klaar.
Nu ik dit zit te typen is het vrijdagmiddag en Appie legt de laatste hand.
Ik straks ook.
Aan een borrelplank om de klus te evalueren en als dank aan Appie voor de goede zorgen.
Het is mooi geworden; een deel van de muren is nu groen!

* een bouwradio. Kennelijk zit er op zulke radio’s maar één soort muziek…..

14 jaar zat ik op Franse les.
Op deze website schreef ik daarover ettelijke blogs; we leerden met elkaar Frans maar we leerden elkaar ook goed kennen en hebben het samen erg leuk gehad.
Ik schrijf gehad, want ‘les leçons Français’ zijn gestopt. Als je de zoekterm ‘Franse les’ intypt rechtsboven deze website lees je wat we zoals beleefden met elkaar.

In 2019 koos ik toch voor de cantorij op dinsdagavond, waardoor ik de Franse lessen niet meer kon volgen.
Na corona viel door ziekte en epidemie-gedoe de groep uiteindelijk toch uit elkaar, met als triest dieptepunt het overlijden van Mattie (zie Oiseau de paradis) in juni van dit jaar.
“Zullen we een keer afspreken?” Die vraag kwam in oktober op de groepsapp voorbij.
Goed idee. We prikten een datum en spraken af dat we gingen eten bij de Peizer Hopbel.
Gisteravond om 18.10 uur stond ’taxi Pierre’ voor de deur: Piet haalde mij van huis op.
Twintig minuten later zaten we met z’n achten in een kring met een glas voor onze neus en brachten we een toast uit op onze hereniging.

Het gesprek kwam eerst op Mattie.
Dat het zo’n bijzondere man was.
Over de emotionele begrafenis en de mooie toespraak van Ruud, boezemvriend van Mattie en medeleerling op de Franse les.
Over hoe het nu gaat met zijn weduwe en hoe ontzettend de man wordt gemist.
We haalden herinneringen op aan hem, aan z’n anarchistische trekjes, zijn gesjouw met heiligenbeelden en natuurlijk zijn Amsterdamse humor . Toen klonken we nogmaals onze glazen tegen elkaar: “Op Mattie.”

Als voorgerecht kregen we verse broodjes met lekkere smeersels en crostini met vlees, vis en vega en al snel kregen we toen ook het hoofdgerecht dat we besteld hadden: stoofpotjes met zuurkool, zalm, ribroast en een Marokkaanse vegaschotel.
In een kring zitten, lekker eten en herinneringen delen aan wat we aan onze jarenlange Franse lessen hebben gehad tijdens onze vakanties.
Verhalen over kinderen die een tweetalige opvoeding krijgen en nu Nederlands en Frans spreken omdat papa uit Nederland komt en mama uit het Frans sprekende deel van Zwitserland. Wij weten nog dat die papa op les tijdens het ‘petite histoire’ vertelde dat hij zijn vriendin ten huwelijk had gevraagd.
Over een zoektocht in een Franse winkel naar een medicijn tegen aambeien dat in eerste instantie een pak maandverband opleverde…. “Nou, kwam wel in de buurt!” merkte iemand op.
En over hoe onverantwoord laat het werd op een Sinterklaasavond met kleine cadeautjes en Franse gedichtjes.
Om een idee te krijgen hoe het er aan toe ging op zo’n avond is het misschien leuk om nog eens het blog ‘Elfjes & pakjes’ uit 2015 te lezen: hierbij een link.

Dik drie uur zaten we samen aan tafel en we hebben genoten: heerlijk was het. Het eten én la réunion.
De Franse les is gestopt.
‘Ca va pas changer le monde ……et la vie continu.’
We houden contact met elkaar en we koesteren de goede herinneringen.