De waarde van de dag

Af en toe bezoek ik iemand in De Hullen, een zorgcentrum hier in Roden.
We kletsen een poosje, drinken koffie/thee en doen samen een spelletje in het restaurant.
Meestal is dat restaurant helemaal leeg tussen 14.00 en 16.00, maar de laatste keer dat ik er was zat het achterste deel helemaal vol: er werden bloemstukjes gemaakt.
Kennelijk is dat alleen leuk voor vrouwen, want er was geen man te bekennen.

Het was een vrolijk geroezemoes; er liep een mevrouw die koffie en thee rondbracht en er waren twee dames die hielpen bij het maken van de bloemstukjes.
Wij haalden de Triominos-stenen uit de doos en begonnen aan ons spelletje.
Achter ons zat een groepje vrouwen, waarvan er één steeds hetzelfde melodietje zong.
Laaa la la laaaa…….
Het was niet eens heel luid, want met een zaal vol bloemschikkende vrouwen is het natuurlijk niet stil, maar ik registreerde het melodietje in mijn achterhoofd.

We schoven driehoekje aan driehoekje en ik noteerde de punten.
Laaa la la laaa…… zong de mevrouw achter ons.
“Wat is dat toch voor liedje” dacht ik “ik ken het ergens van…’
Bij de uitgang van het zorgcentrum naast het restaurant parkeerde een rouwauto; een meneer in een onberispelijk grijs pak stapte uit met een aantal kleden over zijn ene arm en een map met papieren onder zijn andere arm.
Een aantal dames was klaar met het bloemstukje en de organisatie begon alvast op te ruimen en pakte een stofzuiger.
Wat een vervelend lawaai; mijn gastheer en ik konden elkaar amper verstaan.

Het melodietje klonk ook weer, zij het met andere klinkers en medeklinkers.
Laaaa di da daaaa…..
Daaa da di daaaaa
Maar het bleef deze keer niet bij die twee regels, het ging verder met Laaaa la laaaaa en toen wist ik het.
Stille nacht.
In mei.
Daarom duurde het zo lang voor ik het lied kon plaatsen.
De zingende mevrouw kwam door de bloemstukjes kennelijk in kerstsferen.

Iedereen doet ontzettend zijn best; er wordt veel georganiseerd en iedereen is lief voor de bewoners.
Maar ik werd kriegel van het alom gebezigde, opgewekte toontje en het irritante ‘laaa la la laaa’ achter me.
Het is ondanks alle goede bedoelingen een deprimerende omgeving.
Degene die ik bezoek zit met een gezonde geest in een lichaam dat halfzijdig verlamd is door een herseninfarct, nu 12 jaar geleden.
Toen ik hem vroeg of hij veel contact had met zijn medebewoners reageerde hij: “Nee, met de meesten lukt dat niet meer.”
Je hoeft bovenstaand verhaal maar te lezen en je begrijpt waarom ik halverwege de middag denk: “Ik mag hier om 16.00 uur weer weg……”
Die keuze heeft niet iedereen.

Na de staaroperatie was ik natuurlijk razend nieuwsgierig naar hoe ik zou zien.
Met mijn rechteroog had ik voor de operatie minder dan 50% zicht; als ik mijn linkeroog dicht deed zag ik alles dubbel, als ik mijn beide ogen gebruikte moest mijn linkeroog dus hard werken om het zicht te corrigeren.

Gistermorgen rond 07.30 uur mocht ik het kapje er af halen. Ik keek ik naar mezelf in de spiegel en zag weer goed.
Maar het was ook nog niet helemaal goed… het is een beetje lastig uitleggen, maar in het telefonische controle-gesprek dat ik gistermorgen had met de verpleegkundige van ‘Oogheelkunde’ van het WZA werd uitgelegd dat het ongeveer 24 uur duurt voordat je ogen weer aan elkaar gewend zijn.
“Uw linkeroog heeft heel hard moeten werken om uw rechteroog te corrigeren, dat is nu ineens weggevallen, dus de hersenen moeten even wennen aan de nieuwe situatie.” Daarom mag je ook de eerste dag niet autorijden en moet je met het inschenken van koffie goed opletten dat je niet naast het kopje schenkt: het dimensionele beeld is nog niet helemaal goed.

Inmiddels is het vrijdagmorgen. Gisteren heb ik rustig aan gedaan en vanmorgen wilde ik weer mijn pilates/yoga-oefeningen doen, maar bedacht “Ik mag twee weken  niet sporten en zwemmen, hoe zou dat met deze oefeningen gaan?”
Voordat ik de oefeningen ging doen nam ik telefonisch contact op met de polikliniek Oogheelkunde in Assen
Dat was maar goed ook.
“Wat zijn dat dan voor oefeningen?” vroeg de verpleegkundige.
Ik legde uit dat niet alles even heftig was, maar planken, opdrukken en buikspieroefeningen zitten er ook bij.
Ik werd streng toegesproken.
“U moet rustig aan doen, mevrouw!”
En bewegen op muziek dan?
“Als u wilt bewegen dan gaat u maar een stukje wandelen, maar u moet beslist rustig aan doen.”

Duidelijk.
Rustig aan.
😉

En het zien?
Het is prachtig, mensen.
Ik zie mezelf weer scherp in de spiegel en ook buiten zie ik de bomen en wolken weer duidelijk.
Het schijnt dat op je eigen lens in de loop van de jaren een troebel waas komt, dat alles wat minder helder maakt.
Daar merk je niks van, totdat je in je ene oog een nieuwe lens krijgt.
Als ik naar een wit papier kijk met het rechteroog afgedekt is het minder wit dan wanneer ik kijk met het linkeroog afgedekt.
Het is een nuance-verschil, maar toch; vergelijk het met een oude en een nieuwe fot0.

Over foto’s gesproken: vanmorgen kreeg ik met de post een kaart van onze vrienden uit Assen.
“Moi Ada, ik moest erg lachen om je blog ‘Woeste Willem’ en ben op zoek gegaan naar een passend kaartje. Er zal een wereld voor je open zijn gegaan. Succes met het druppelen!”

Dat druppelen gaat trouwens een stuk gemakkelijker want ik zie het oog-gootje waar de druppel in moet nu duidelijk!
’s Nachts moet het kapje op en ik moet nog drie weken druppelen.
En rustig aan doen.
Aye aye.

Op het moment dat ik dit zit te schrijven is het 15.30 uur en ik zie er uit als Woeste Willem*. Niet dat ik ineens een dikke baard en een piratenhoed op heb, maar er zit wel een kapje voor mijn oog.
Vanmorgen ben ik door oogarts Van der Kleij in het het Wilhelminaziekenhuis in Assen aan staar geopereerd aan mijn rechteroog.
In december had ik alle onderzoeken daarvoor al gehad, daarover schreef ik destijds het blog ‘50%’ op 7 december vorig jaar (hierbij een link).

Om 09.00 uur moesten we ons vanmorgen melden. Gisteren was ‘het grote druppelen’ waar ik voor gewaarschuwd was al begonnen.
Sta je bij de spiegel te hannesen:
1. met het met je ene hand naar beneden trekken van je ooglid
2. met je andere hand precies één druppel uit het flesje knijpen
3. in spiegelbeeld, dus je beweegt tegengesteld aan wat je ziet
4. zonder bril, dus wat je in de spiegel ziet is niet scherp.

Zodra je binnen bent op de afdeling ‘Dagchirurgie’ ben je patiënt, zichtbaar ook, want je hebt een getekend pijltje boven het oog dat geopereerd moet worden.
Ik kwam in een fijne stoel te zitten bij een kastje met wat lectuur en het druppelen werd overgenomen door een verpleegkundige.
Er waren nog meer mensen die een poliklinische operatie moesten ondergaan; ik maakte kennis met een aantal van hen en al teutend samen met mijn onvermijdelijke haakwerkje was het haast gezellig te noemen.

Na anderhalf uur was de pupil van mijn rechteroog zo groot als die van een drugsgebruiker en kreeg ik een witte jas over mijn kleren aan, een operatiemuts op en een witte jas aan.
Van te voren hadden anderen gezegd dat het ‘een fluitje van een cent was’, maar ik vond het best spannend.
Het is wel je oog!

Eenmaal in de operatiekamer mocht ik in een soort tandartsstoel gaan liggen en werd mij hoofd helemaal afdekt met een papier waar een gat in zat ter hoogte van mijn oog en ik kreeg een ‘oog-openhoudertje’ op het oog geplaatst, want je kunt natuurlijk niet met je wimpers knipperen.
“Kijkt u maar recht in de lamp” zei de arts.
Ja, hallo. Dat doet je oog niet. Je oog denkt: “Fel licht! Dicht!” maar dat kan niet, dus het oog schiet in een reflex van het licht af.
“Dat kan helemaal niet” zei ik. Maar het moest toch. “Probeert u het maar, u merkt dat het vanzelf gemakkelijker wordt.”
Was ook zo. En het deed niet echt zeer, maar het was wel gevoelig.
Een half uur stilliggen en je hoofd niet bewegen: het was te doen, maar ik was wel blij dat het klaar was.

Na de operatie kreeg ik een heerlijke kop koffie (zelden zulke lekkere koffie gehad) en mocht Gerard me weer ophalen.
En nu heb ik dus een kapje voor mijn oog; het oog traant een beetje en voelt wat branderig aan, maar door het kapje heen kan ik al weer weer zien.
Morgenvroeg word ik door het ziekenhuis gebeld: dan mag het kapje er af.
Eén dag Woeste Willem is lang genoeg voor een landrot als ik.

Weet je niet wie Woeste Willem is? Hierbij een link naar een artikel over dit boek op de website ‘Kinderboekenjuf’.

”Wat maken wij wat mee!”
Dat waren de eerste woorden van de toespraak van Louis Buskens, lid van de jury/examencommissie van het Prins Claus Conservatorium en docent van Karel Stegeman, cantor van onze cantorij.
We hadden geluisterd naar een geweldig examenconcert voor zijn opleiding ‘koordirectie’ en hij stond naast het podium te wachten op de uitslag.  Wat iedereen al had verwacht: hij was geslaagd, met een mooie 8 ½ nog wel.

Als zo’n door de muzikale wol geverfd jury-lid al vindt dat ‘hij wat meemaakt’ dan snap je vast wel dat het heel bijzonder was wat wij zondagavond hebben beleefd.
Het thema van de avond was Peregrini/pelgrimstocht.
Karel had afgelopen zomer 800 kilometer gewandeld naar Santiago de Compostello en had de uit te voeren stukken bij dat gegeven uitgezocht.
Tijdens zijn studie had hij zelf een koor gevormd met de naam Cantus.
Verder had hij een aantal solisten en musici uitgenodigd; wij werden die avond getrakteerd op een volwaardig concert.

Met een groot deel van de cantorij zaten we in de zaal; wij deden immers mee aan de toegift (zie “Met de bus”).
We hoorden o.a. het 700 jaar oude Spaans pelgrimslied ‘Stella splendens’, een bewerking van psalm 121 en een beroemd a capella werk van Rachmaninov, maar ook een flitsende uitvoering van ’the battle of Jericho’.
Een podium vol jonge mensen die met hart en ziel klassieke muziek staan te zingen: wat een feest om naar te luisteren!
Het laatste stuk van het concert was de cantate van Johann Sebastian Bach BWV 106 ‘Gottes Zeit ist die allerbeste Zeit’.
Tijdens het eerste instrumentale ‘Sonatine’ had ik al een zakdoek nodig: dat kwam door de twee blokfluiten die in dat stuk een hoofdrol spelen. Ontroerend mooie muziek. Ook later, toen de bas solo zong en de vrouwenstemmen hem zacht begeleidden hield ik het niet droog; muziek kan zo in je ziel binnenkomen.
Het was net zoals Karel na afloop zelf al zei: “Het is eigenlijk een toets, maar het is ook een feestje!”

De toegift was de kers op de taart; ik stond op de achterste rij alleen maar te genieten van ’the Irish blessing’ met zoveel mensen.
Hiernaast zie je een foto (op klikken voor een vergroting) die na het concert is genomen van alle zangers met Karel als stralend middelpunt.

Om nog even op Louis Buskens terug te komen: hij zei dat Karel als dirigent een goede balans had tussen zijn eigen persoonlijkheid aan de ene kant en de dienstbaarheid aan het koor aan de andere kant.
“Je kunt het vergelijken met een vogel die je in je hand houdt” zei hij.
“Als je hem te veel ruimte geeft vliegt hij weg, maar als je hem te stevig vasthoudt gaat hij dood.”

Om bij de beeldspraak van Louis te blijven: de vogel die Cantorij Roden heet vliegt niet weg.
Wij hopen dat de hand van Karel ons nog lang vasthoudt.
Maar niet te stevig, want we willen nog niet dood 😉

Je kent de programma’s ‘De Lama’s’en ‘De vloer op’ vast wel; het zijn vormen van improvisatietoneel.
Dochter Frea heeft zich aangesloten bij ‘Ulteam Theatersport’ in Groningen. Deze week kregen we een uitnodiging voor een (ook voor hen)  bijzondere avond ‘Een Belgische invasie’.  Ze hadden dit weekend bezoek van een soortgelijke theatergroep uit Leuven/België met de naam Improfiel. Twee dagen hadden ze kennisgemaakt, samen gespeeld en geoefend en gisteravond stonden ze samen op het toneel.

Voor ons een geheel nieuwe vorm van theater; als publiek mag je namelijk meepraten over wat je op het toneel gaat zien.
Wat is de locatie?  Een zorgcentrum.
Wat is de relatie van deze twee dames? Moeder en dochter.
Welke functie heeft deze man? Directeur van het zorghuis.
Welke karaktereigenschap heeft deze man?  Positief wanordelijk.
Voor onze ogen ontvouwde zich een hilarisch verhaal. De dochter was haar moeder liever kwijt dan rijk, maar viel voor de charmes van de de directeur.  De medicijnen werden vrolijk ‘Zweedse-kok-achtig’ door elkaar gehaald en de moeder brak het hart van een medebewoner. Er viel een dode (door verkeerde medicijnen) en toen bleek dat niemand een medische opleiding had.
Paniek & chaos.
Het eindigde verrassend met een dramatisch lied van de directeur “Ik kan het niet meer aan” waarbij alle anderen die op het toneel stonden het achtergrondkoor vormden ‘Hij kan het niet meer aaaaaan….”
Wat  knap! Dat je dat met elkaar zonder voorbereiding neer kunt zetten.

Na de pauze zagen we een aantal korte sketches, allemaal met een andere vorm.

Bijvoorbeeld twee ex-geliefden; ze zitten naast elkaar en mogen elkaar niet aankijken.
Wie mag de hond? Het gesprek wordt steeds venijniger: “Je bent precies je moeder!”

‘….Ik wil omelèèèt….

We hoorden ook een lied over een pannenkoek.
Echt waar. En het refrein ging over een ‘omelet’.
(klik op de afbeelding voor een vergroting)

In een scene voor twee ‘stellen’ was de locatie een ziekenhuis.
Het ene stel staat een maaltijd voor te bereiden in de keuken en het andere stel zit in een wachtkamer op een uitslag te wachten.
Het keukenpersoneel mag zich alleen maar negatief uiten, de wachters alleen maar positief.
Hoe verschillend mensen dan kunnen reageren op dezelfde courgettesoep.

‘From zero to hero’ is onderdeel waarbij iemand begint als looser en eindigt als de held.
Wat is haar beroep? Het publiek roept: kuikensorteerder.
De hoofdpersoon staat met een denkbeeldig kuikentje in haar handen en zegt “Sorry..” en gooit het beestje vervolgens in een afvalemmer. “Jammer….” en aan het eind van de scene wordt ze gelauwerd voor haar inzet voor de Partij voor de dieren.

Je zit erbij, je kijkt er naar en kunt het niet eens navertellen, maar wat leuk om te zien.
Van toegevoegde waarde was voor mij het prachtige Vlaamse accent van gasten op het podium, waardoor sommige uitspraken al leuk zijn, zonder dat dat echt de bedoeling is.
En verder is vooral de rol die je als publiek speelt me goed bevallen: je mag roepen en reageren op wat er op de bühne gebeurt.
Gerard en ik hadden een heerlijke avond: gelachen en genoten van onze dochter in haar element.

Je kunt Ulteam ook inhuren voor een feestje: lees alles over hun activiteiten op hun website, hierbij een link.