De waarde van de dag

Toen ik afsprak met Coby voor een bezoek aan haar stageplek (zie blog gisteren) hoopte ik dat ik op de fiets kon.
Nederland was dinsdag voor een groot deel regenachtig, maar in het noordoosten bleef het tot na de middag droog, dus ik kon de auto op de oprit laten staan.
Op de heenweg fietste ik door de dorpjes Nietap (nog net in Drenthe), Leek, Tolbert, Niebert en Nuis in de provincie Groningen.
In ieder dorpje  staat een klein kerkje met daaromheen een net zo klein kerkhofje.
En tussen de dorpjes in geen weidse uitzichten over de weilanden, maar lintbebouwing aan weerskanten van de weg.
Mooie tuinen met bloeiende voorjaarsbloemen en uitbundige bloesem aan de bomen.
Het regende nog niet en het voelde haast een beetje broeierig aan, het was een graad of 16.

Voor ik terugfietste wilde ik nog even kijken bij de Coendersborg die er ook prachtig bij lag.
Voor die borg langs loopt een oud pad, in de volksmond ’t Pad genoemd.
Op de website ‘de verhalen van Groningen’ vond ik een mooi artikel over dit pad onder de titel ‘Wandelen door de geschiedenis‘.
Maar je kunt er ook langs fietsen en dat deed ik.

Je komt langs oude boerderijen (soms moet je zelfs even bij iemand over het erf), over bruggetjes en langs akkers, bossen en singels.
Het is maar een smal pad, dus als je iemand tegenkomt moet je van de fiets af.
Niet dat je op dinsdag rond de middag veel mensen tegenkomt, hoor: welgeteld één wandelaar en iemand van de gemeente met een brullende maaimachine.
Op de route ligt het Iwema Steenhuis dat dateert uit 1400; het is het enige overgebleven steenhuis in Groningen.

Het was dat er niemand met mij meefietste om tegen te jubelen, maar anders had ik dat beslist gedaan: wat een heerlijke fietstocht!
En ook op de terugweg nog steeds in dat zwoele ‘er-komt-een-heleboel-regen-aan’-weer dat ik hierboven beschreef.
In de weilanden veulentjes van een paar dagen oud op van die bibberbeentjes, lammetjes en herkauwende koeien die je loom nastaren.
En ooievaars, die druk zijn met hun jongen in een nest op een hoge paal.
Met in mijn achterhoofd de gedachte dat dit pad de oudste verbindingsweg is over een zandrug  van Tolbert naar Marum; hoeveel voetstappen liggen hier al?

Een ochtend geschiedenis snuiven op mijn vrije dag: ik heb geen drugs nodig om even ‘high’ te worden…..

Drie jaar geleden stond ik voor het hek van het Noordelijk Archeologisch Depot (NAD) in Nuis.
Ik had de Coendersborg gevonden en had gelezen dat dat depot daar in de buurt zat; maar het hek was dicht en het was maar één dag in de week open: op woensdag.
Mijn werkdag.

Een bezoek aan NAD stond nog altijd wel op mijn verlanglijstje en dit voorjaar deed zich ineens een buitenkansje voor: nicht Coby, student Archeologie in Groningen, ging stage lopen in Nuis.
“Mag ik dan een keer bij je langs komen?”

… plastic zakjes, gevuld met kleine vondsten….

Maar natuurlijk. En dat kon gelukkig ook op een dinsdag, mijn vrije dag.
Om 09.30 uur zat ik vanmorgen al op de fiets, om 10.15 uur zat ik samen met Coby en haar collega’s aan de koffie.

Het bezoek overtrof mijn verwachtingen.
Het NAD is een soort opslagruimte voor archeologische vondsten en onderzoeksdocumentatie van en uit de provincies Groningen, Friesland en Drenthe. Coby nam me eerst mee naar de publieksruimte waar ook drie klimaatkamers waren, waar specifieke materialen bij een bepaalde temperatuur bewaard worden. Dan moet je denken aan metalen (zwaarden, munten, spijkers enzo) en organisch materiaal, zoals houten putten, boten en bouwmaterialen.

Het is alsof je in een heel groot archief loopt.
Lopend langs de kasten zag ik een plankje uit een eeuwenoude veenweg, een urn uit de klokbekercultuur en een kaart van hoe Nederland er uitzag 800 jaar na Christus.
Verder kwam ik het geraamte tegen van iemand die was opgehangen in de 3e eeuw voor Christus en even verderop was een kastplank vol houten wagenwielen.

En toen hadden we nog maar één gebouw gehad, want daarnaast zijn er nog twee loodsen!
Grote wandkasten met dozen, maar ook uitgestalde vondsten.
Stellingen vol potten, urnen en aardewerk, waarbij je aan de vorm of de versiering kunt zien uit welke tijd het stamt.
Dozen vol met plastic zakjes gevuld met kleine vondsten, waarvan al wel bekend is waar het is gevonden, maar waarvan nog niet is uitgezocht wat het is, waar het onderdeel van heeft uitgemaakt en hoe oud het precies is.
En dat is wat Coby daar als stagiair doet: op haar bureau staat een doos met archeologische vondsten waarvan ze bovenstaande informatie moet proberen te achterhalen.
Ze heeft beschikking over vakliteratuur en internet.
Een voorbeeld: ze had een stempel gevonden (zie afbeelding rechts)  die vroeger werd gebruikt door mensen van enige importantie.
Zo’n stempel gebruikte je om een brief met lak te verzegelen.
Zij had uitgezocht bij welke persoon deze stempel hoorde: het was iemand uit Baflo, die in andere oude geschriften was genoemd.
Als je goed kijkt zie je in het midden de adelaar zoals die wordt afgebeeld in de heraldiek.

Ik voelde me als een kind in een speelgoedwinkel.
Zie je me lopen?
Handen dwangmatig op de rug om maar niet overal aan te zitten…….

Hierbij een link naar de website van het NAD in Nuis.
Kijk vooral ook even naar de introductievideo op de home-pagina, dan krijg je een mooie indruk van wat ik vanmorgen heb gezien!
Lezen over mijn vorige buitenkans met Coby? Hierbij een link naar het blog Klooster Yesse uit 2021.

“Dat is een mooie steen. Als we straks weggaan van dit strand neem ik hem mee als souvenir.”
We hadden in de Atlantische oceaan gezwommen op vrijdagmiddag 24 maart en lagen op het strand van San Agustin op te drogen in de zon.
Of eigenlijk: in de schaduw van een boom, want in de zon verbrandde je heel snel.
De steen viel me op; zwart/grijs gespikkeld en hij had de vorm van een klein klompje.

Toen we onze tassen ingepakt hadden wilde ik de steen pakken maar hij was weg.
Nou ja….. hoe kan dat nou?
Hij lag net nog geen twee meter van me af.
Hè, wat jammer.
Maar ik vroeg ook niets aan de anderen: er kwam wel weer een andere steen, ik deed er niet moeilijk over.

De volgende morgen na het douchen zag ik de steen op het salontafeltje op onze hotelkamer liggen.
“Hé! Hoe komt die steen nou hier?!?”
“Ja, die vond ik gistermiddag op het strand” zei Gerard “ik vond het een mooie steen om mee naar huis te nemen als aandenken aan deze reis.”

Twee zielen.
Eén gedachte.
Al meer dan 40 jaar.

De steen ligt nu te pronken op een plank in de kast in de kamer.
Een tastbare herinnering aan een onvergetelijke reis ter gelegenheid van ons huwelijksjubileum.
Daarvan heb ik een aantal herinneringen met mijn lezers gedeeld, met dit 10e deel sluit ik de blogserie ‘Gran Canaria’ af.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1; onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Twee woorden, negen letters staat in ons gezin voor ‘duurt lang!’
Want o, want duurde het lang vandaag!
Voordat het begon had ik al appjes in de Royalty-Gezusters-app: ‘Kroning van Charles III! Kijken jullie ook al!?!’
Nee man, ik moest eerst de ramen buitenom nog wassen, maar om 11.30 uur zat ik op de bank: vanaf toen geen spreekuur meer.
Borduurwerkje erbij, telefoon erbij, genieten.

Wat bijzonder om te zien.
Regelmatig werden mijn ogen vochtig of had ik kippenvel.
In Nederland zijn ‘kerk’ en ‘staat’ gescheiden; bij ons is de inauguratie van de koning een heel andere plechtigheid dan in Engeland, waar de plechtigheid plaats vindt in een kerkdienst.
Met koren, orkest en orgel.
De kroningstraditie van de Britse monarch gaat terug tot voor het jaar 1000. De belangrijkste elementen van de ceremonie zijn al te vinden in een beschrijving van de kroning van koning Edgar van Engeland in 973. Bij elke kroning wordt de plechtigheid iets aangepast, (zo werd hij na de reformatie vertaald van het Latijn naar het Engels) maar de elementen en de volgorde zijn hetzelfde gebleven.
We zagen alles in kleur voorbijkomen: the coronation chair met de stone of scone, de scepter, de kroon, de zalving…… het was stilmakend en indrukwekkend.

Ondertussen kwekten we in de app heel wat af.
Waar zit ons koningspaar eigenlijk?
Over het prachtige gospelkoor dat ons allemaal verraste met een prachtig ‘Alleluja’ en over het ouderwetse woord ‘nooddruftig’ dat mij aan Martha en Myra Hamster deed denken (Fabeltjeskrant) , die altijd druk in de weer waren voor de ‘zieke, zielige en nooddruftige dieren’.
Annette wist nog een sappig detail over de persoonlijk begeleider van Charles; die liep in een kilt achter de koning om zijn mantel te dragen. Een erg knappe man; er zijn vrouwen die bij een bezoek aan Charles meer onder de indruk zijn van hem dan van de koning.
Verder vonden we dat prinses Ann inderdaad beter op een paard paste dan in een koets.
En natuurlijk over Louis, de 5-jarige kleinzoon van Charles die omstandig zat te geeuwen.
We leefden mee met het koningspaar dat pas in de koets weer naast elkaar mocht zitten: zij hebben het samen erg leuk en zullen elkaars nabijheid vast gemist hebben. Raar idee dat die twee vanavond in bed nog wat giechelig na liggen te praten over deze ontzettend serieuze aangelegenheid.

Wat vond ik het mooist? De uitvoering van ‘Zadok the priest’ tijdens de zalving achter kamerschermen, het verfrissende ‘Alleluja’ van het gospelkoor en de doedelzakken bij Buckingham Palace.
Om half drie wilde ik de TV uitzetten, want toen had ik wel genoeg gezien vond ik.
Maar toen werd er nog nagepraat over de ceremonie en dat wilde ik ook allemaal weten.
En er waren beelden van die prachtige optocht!
En van de duizenden mensen die naar de balkonscene ‘stroomden’ in de stromende regen.
En toen kwam dat hele balkon vol royals nog……om 15.45 uur zei Jeroen dat het afgelopen was en kon ik pas weg om boodschappen te doen.

Duurt lang ja, maar het was in onze ogen (de RG) zeer de moeite waard.
Zeer binnenkort gaan we deze Coronation-day uitgebreid met elkaar evalueren, want eind deze week ga ik met de RG een dagje uit: we bezoeken met z’n vieren een koninklijke locatie.
Blog volgt.

Eén dag gingen we fietsen toen we een week vakantie vierden in Westerbork.
We besloten de fietsroute ‘Voormalig Kamp Westerbork’ te fietsen, maar die route was geen succes.
Bij het eerste bordje hadden we al een meningsverschil over welke route nou de juiste was en na het derde bordje hield de route die wij gekozen hadden op.
Dan hebben we gelukkig de ‘fietsknooppunten-app’ en op alle ANWB-paddestoelen staat het museum vermeld, dus wij kwamen wel waar we wilden zijn.

Gerard en ik waren er vroeger wel eens geweest, maar tegenwoordig lijkt het niet meer op wat het toen was: het is nu een museum om ons te herinneren aan wat er zich allemaal in het kamp Westerbork heeft afgespeeld.
Er werden geen mensen vermoord, maar het was een ‘Durchgangslager’ van waaruit duizenden Joden naar Duitsland werden vervoerd.
Je krijgt een goed beeld van het dagelijkse leven in het kamp tijdens de Tweede Wereldoorlog en de tentoonstelling laat dit tot in detail zien.
Maar er is ook aandacht voor de periode na de oorlog; de mensen die er bij de bevrijding nog zaten opgesloten mochten niet zomaar naar huis, maar moesten worden geregistreerd en wachten tot de autoriteiten hen toestemming gaven het kamp te verlaten.
Verder werden de gebouwen na de oorlog gebruikt voor het onderbrengen van NSB’ers en andere foute Nederlanders en vanaf de jaren ’50 werden de barakken het onderkomen van de Zuid Molukkers, die na de politionele acties naar Nederland werden gehaald.

Begin jaren ’70 zou het bijna worden gesloopt, maar dat gebeurde niet: net op tijd werd het historisch belang van Kamp Westerbork onderkend en werd het een herinneringscentrum.
Wat mij trof was het eerste deel van de permanente tentoonstelling.
Men laat zien hoe er in de verschillende decennia na de oorlog tegen 1940-1945 werd aangekeken. Vlak na de oorlog had iedereen massaal in het verzet gezeten en mensen die ook maar iets positiefs hadden gedaan voor of gedacht over de Duitsers werden in de hoek ‘fout’ gezet. Verder was Nederland vooral bezig met de wederopbouw en was er geen aandacht voor opgelopen trauma’s en verwerking; we moesten door.

In de loop van de jaren is het collectieve beeld dat we hebben van de oorlogsjaren steeds een beetje bijgesteld. In de tachtiger jaren bijvoorbeeld kwam er aandacht voor kinderen van NSB’ers die zich ook oorlogsslachtoffer voelden. Je loopt in het museum langs de wanden met beelden en persberichten uit de verschillende decennia en ziet hoe de visie op de oorlog kantelt.

Toen ik in 1960 werd geboren was de oorlog nog maar 15 jaar geleden.
Dat is net zoveel als dat je nu terugkijkt naar 2008. Zo kort nog maar.

Ga daar eens heen, mensen.
Het is indrukwekkend en mooi tegelijk.
En dan hebben wij alleen nog maar het binnengedeelte gezien. Je kon ook met een shuttlebus het terrein op naar het Nationaal Monument (met die spoorrails die omhoog wijzen), maar het was mooi weer en wij moesten nog weer terugfietsen naar Casa Grada.
In vrijheid.
Opdat wij niet vergeten.

Zondagavond 23 april. Er staat een aankondiging in de gids voor het programma ‘Laat de oorlog geen generaties duren’. Het is een gesprek in een serie van drie die hoort bij een campagne van War Child. Hanneke Groenteman interviewt Boudewijn de Groot en zijn dochter Caya.
De zanger is geboren in 1944 in een Jappenkamp.  Zijn moeder overlijdt aan disenterie als hij een jaar is. Na de oorlog wordt hij ondergebracht bij tante Alie, waarvan hij denkt dat het zijn moeder is. Iemand in zijn omgeving vertelt hem terloops dat ze niet zijn moeder maar zijn tante is. Als hij acht is wordt hij herenigd met zijn broer en zus: zijn vader gaat opnieuw trouwen en hij krijgt een stiefmoeder. De Groot vertelt het verhaal alsof het over iemand anders gaat. Nee, hij kon niet van zijn vader houden, er was nooit enig vertoon van liefde geweest.

Ik zit verbijsterd te luisteren op de bank. Wat een vreselijk verhaal. Omdat ik al sinds mijn dertiende erg gecharmeerd ben van de muziek van Boudewijn de groot heb ik in de loop van de jaren zowat alle interviews met hem gelezen. Een afstandelijke man. Begenadigd componist. Geen goede vader, geen opa uit het liedje van Leen Jongewaard & Hetty Blok en iemand die vriendschappen zomaar kon beëindigen als het niet ging zoals hij had bedacht.

Het voert te ver om het hele gesprek hier te beschrijven.
(Wel meer weten? Klik hier)
Wat duidelijk wordt uit het verhaal is dat De Groot last heeft van een hechtingsstoornis, ontstaan in en na de oorlog. Daar heeft niet alleen hij last van gehad, maar ook zijn kinderen. Caya verwijt haar vader niets, maar heeft ook geen liefde van haar vader gekregen.

‘Hij kan zijn emotie alleen kwijt in zijn muziek’ zegt Caya tijdens het gesprek.
Ja,  daar weet ik alles van,  ik ken immers al zijn nummers.
Vandaag op dit blog een link naar het lied dat hij schreef over zijn moeder, waar ook flarden van te horen waren in het programma: Moeder.

Aan het eind werd gevraagd of hij nog iets tastbaars van zijn moeder had; hij haalde een witblonde pruik op die ze als danseres had gedragen. Hij had hem een jaar geleden van de dochter van zijn zus gekregen.  Hij vouwde hem open en zei: “Deze pruik is me heel dierbaar.  Hier heeft haar hoofd in gezeten… dichter bij haar kan ik niet komen”.

Ze had geen tijd om mij te leren kennen
En ook ik, ik ken haar niet…..

Het bijzondere is dat de zanger zelf vindt dat hij geen oorlogstrauma heeft; hij wordt ongemakkelijk van het gesprek. Wat dapper dat je dan toch meewerkt aan zo’n campagne van War Child.
Het interview legt genadeloos bloot wat oorlog doet met een kind.

Kwam ik zo maar door de week een hunebed tegen!
Gistermorgen was ik op weg naar een koffieafspraak met een vriendin in Zeegse: even bijpraten, even delen wat ons bezig houdt.
Op de heenweg ontwaarde ik het grafmonument aan de linkerkant van de weg. “Straks eem kieken” dacht ik toen gelijk al.

De koffie was heerlijk en het gesprek ook.
Nadat ik mijn vriendin had uitgezwaaid maakte ik nog even een kleine wandeling over de oude Brink in Zeegse; daarna zocht ik het hunebed (het was D6) weer op en maakte een paar foto’s.
Meer weten over dit hunebed? Hierbij een link naar de website ‘Hunebed Nieuwscafé’.
Daar vind je ook afbeeldingen van oude ansichtkaarten uit Tynaarlo met het hunebed.

Deel 2 van dit blog gaat over een bericht dat ik vandaag via Frea kreeg.
Schoonzoon Jon was vorige maand ‘gespot’ door een cameraploeg van de HEMA die hem had geïnterviewd.
Er was hem verteld dat dat voor een reclamecampagne voor hun Instagram was en of het goed was dat ze de beelden daarvoor gingen gebruiken. Dat vond Jon prima.
Vandaag werd het gepubliceerd met de vraag: “Wat denk jij dat deze man gekocht heeft bij de HEMA? Een rookworst? Ondergoed? Een blouse voor zijn zelfgemaakte piratenoutfit?”

Wie Jon een beetje kent weet het antwoord al, maar ben je benieuwd naar zijn antwoord?
Hierbij een link naar het HEMA Instagram account waar je het filmpje met Jon kunt bekijken.
Wel even rechts onderin het geluid activeren.

Hij lanceerde ook gelijk maar een nieuwe tekst voor op een tegeltje aan de wand: ‘Het is fijn om anders te zijn en dat dat gewaardeerd wordt.’

“Deze mag ook op de STOM-lijst!” riep één van de acht “Die hete stenen onder je voeten als je naar het zwembad loopt!”
Halverwege de week op Gran Canaria had ik gevraagd of er ook vervelende dingen waren op onze huwelijksjubileum-reis.
Eerst moest er driftig over nagedacht, want het was eigenlijk allemaal wel erg leuk, maar vervolgens waren er toch wel wat negatieve dingen op te noemen.

• het eindeloze gekrijs van het brood-rooster-apparaat bij het ontbijt.
• bovenbenen die irritant tegen elkaar aan schuren als je een jurkje zonder panty’s draagt.
• een sprinkhaan die op je gezicht gaat zitten in je slaap
• een ‘vijf-minuten-eitje’ aan het ontbijt dat maar half gaar is
• blaren aan je voeten omdat je tóch de verkeerde schoenen hebt meegenomen op reis
• het geschetter van het animatie-team dat over het hele park heen schalt
• de harde muziek in het lounge-gedeelte waar je je drankjes haalt: tjoen – ke – tjoen – ke -tjoen – OLE!
• Dat de hoge temperaturen (boven de 30 graden) net iets te warm zijn voor OSM*
• In de verkeerde rij staan (vul zelf maar in: in de supermarkt, bij de ijscokraam, op het vliegveld bij de incheckbalie)
• een snauwende douane-beambte die alleen maar Spaans spreekt.
• kleren die je hebt meegezeuld in je koffer die je niet één keer hebt gedragen

Maar dit blog is alleen maar bedoeld om onszelf een beetje te troosten.
Vooral maar dingen bedenken die niet leuk waren, om de collectieve ‘after-vacation-dip’ te verzachten.
Want wat zei iemand over wat er vooral op de STOM-lijst moest?
‘Dat we weg moeten…..!’

Kijk nou.
8 lege strandstoelen.
Zonder ons.
Wij staan op het pad met onze rugzak om de laatste foto’s te maken, klaar om in de shuttle-bus te stappen die ons naar het vliegveld brengt.
Het hoofd vol met herinneringen aan deze prachtige reis.

* Ons Soort Mensen= groot en blond met een lichte huid die snel verbrandt

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1; onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Gisteren was het 10 jaar geleden dat Willem Alexander koning werd.
Tot 2013 was Beatrix koningin; tot het moment dat zij haar aftreden bekend maakte was er in de media kritiek op haar en werd er gezeurd.
Te afstandelijk, geen warme persoonlijkheid, een hooghartige majesteit.
Nu Willem Alexander tien jaar koning is zijn er weer bergen kritiek.

Veel te gewoon, geen afstand, jetset gedrag, sociale blunders, je hoeft de krant maar op te slaan en het gaat er over.
In de praatprogramma buitelen de zure deskundigen over elkaar heen.
De meesten hebben een boek geschreven over het koningshuis en hopen door hun deelname aan zo’n show nog wat extra boeken te verkopen.
Wat Willem Alexander ook doet: het is niet goed of het is verkeerd. Of in ieder geval had het anders gemoeten.
Hij werkte mee aan een podcast met Edwin Evers en wat gebeurt? Hoon is zijn deel.
“Bedacht door de RVD, niet spontaan, wat een slecht idee.” hoorde ik letterlijk iemand zeggen. Toen ik vroeg of de spreker al een aflevering van de podcastserie had beluisterd was het antwoord “Nee. Maar naar wat ik er over lees in de media stelt het niet zoveel voor.”
Terwijl ik het heel leuk vind! Iedere donderdag kijk ik weer uit naar het volgende deel; het medium podcast is juist heel geschikt voor Willem Alexander, omdat het een soort radio is. Er zijn geen camera’s bij en dat zorgt voor een ontspannen sfeer tijdens de gesprekken. Dan vind ik het jammer dat de algemene tendens op voorhand al negatief is.

Ik beschouw mijzelf als een voorstander van het koningshuis.
Ons koningspaar vertegenwoordigt naar mijn mening Nederland op een goede manier in het buitenland en ze proberen er te zijn voor iedereen, voor het hele volk.
Maar het moet wel een beetje te doen blijven voor het koninklijk gezin.
Misstappen worden hen nog jaren nagedragen, hun positieve inzet voor Nederland wordt amper opgemerkt en ondertussen wordt er een meisje van 19 zo bedreigd, dat ze niet eens een normale studententijd kan beleven.
Wij hebben drie dochters uit zien vliegen en weten hoe fijn het is dat ze onbelemmerd hun vleugels konden uitslaan.

Inmiddels ben ik zo ver dat ik denk: wat doen we die mensen aan?
Moeten we dit nog wel doen?
Willem Alexander heeft wel eens gezegd dat hij koning blijft zolang er draagvlak is in Nederland.
Ze mogen van mij hun onderdanen blijven ‘verbinden, aanmoedigen en vertegenwoordigen’, maar het moet ook voor hen te doen zijn.

Op koningsdag zat ik in Casa Grada met een grote, oranje roomsoes naar de beelden uit Rotterdam te kijken.
Wat een feest! Burgemeester Aboutaleb zei: “364 dagen per jaar verschillen we in dit land over van alles van mening. Dit is de enige dag waarop we als Nederlanders eensgezind zijn: we vieren samen koningsdag!”
Ik hoop dat we nog heel lang ‘het oranjefeest’ mogen vieren.
Want Nederland zonder koningshuis? Zonder de franje van Oranje?
Je weet pas wat je mist als het er niet meer is.