De waarde van de dag

Woensdagavond zaten we met z’n zessen bij ons aan de keukentafel.
Oefenen met een ‘Af&Toe-kleinkoor’ voor de viering van zondag de 19e.
Twee bassen, twee sopranen, één tenor en één alt.
De andere alt had repetitieavond van haar eigen koor en de andere tenor, Jaap, kon niet zingen.
Die was namelijk aangevallen door een bijenvolk uit één van zijn kasten.
Jaap is imker. Hij is  in 2019 al eens ‘Lezer van de maand’ geweest op deze website; toen schreef hij een mooi verhaal over het houden van bijen.
Wil je zijn bijdrage nog een keer lezen? Hierbij een link: Jaap Ruitenbeek.
Het was goed afgelopen.
De eerste dag had hij nog behoorlijk last (daarom zong hij ook niet mee), maar vrijdagmorgen belde ik hem en vertelde hij mij monter dat hij zondag zeker van de partij zou zijn.

Het oefenen ging goed, dus er was nog tijd om even bij te kletsen.
Het verhaal kwam op vooroordelen en aannames op voorhand.
Joop* vertelde een mooi verhaal, dat wil ik mijn lezers niet onthouden.

Het speelt in de tijd dat Joop bij de Nationale Reserve (NatRes) was, hij was toen een jaar of dertig.
In die tijd moest je kiezen tussen de BB en de NatRes, daar had hij voor gekozen.
Hij zou samen met twee collega’s, die ook uit het noorden kwamen, een medaille opgespeld krijgen van Prins Bernhard ter gelegenheid van het 25 jarig bestaan van de NatRes.
Ze stonden, behoorlijk gespannen, met hun geweer in presentatie, te wachten op de prins.
Toen die aan kwam lopen liet één van de mannen van de stress z’n geweer vallen, waarop z’n buurman opmerkte “Zwaor, hè?”
Joop: “Hou dan je gezicht maar eens in de plooi….”
Prins Bernard was op de hoogte van het feit dat hij voor drie noordelingen stond en vroeg: “Dus jullie komen uit de agrarische sector?”
Hij stond voor een boekhouder, een tandarts en een ingenieur.

Die prins Bernard.
Maar hij was zeker niet de enige die er zo over dacht.
Bevolkingsgroepen wegzetten in stereotypen is van alle tijden en is verweven in ons dagelijkse leven.
Een paar voorbeelden:
Blondjes zijn dom, Groningers zijn te eerlijk om aardig te zijn, Drenten zijn te aardig om eerlijk te zijn, Randstedelingen zijn schreeuwers en dringen voor, Fransen drinken wijn, hebben allemaal een alpinopet op en een stokbrood onder de arm, echte mannen breien niet, vrouwen zijn alleen maar geïnteresseerd in chocola en shoppen en mannen alleen maar in voetbal en sex en….. alle noordelingen zijn agrariërs.
Bewijs het tegendeel: laat je niet wegzetten.

* Joop was overigens ook al eens lezer van de maand, hierbij een link naar zijn verhaal uit 2019.

Momenten waarop we ons verheugen op de grote dag:

• Als ‘de datum’ wordt geprikt.
• Als de drie zussen samen een dag plannen om jurken te passen en je de hele dag foto’s krijgt van een dochter in prachtige jurken.
• Als de locatie waar het spektakel gaat plaatsvinden ook na corona nog beschikbaar blijkt te zijn.
• Als de uitnodigingen op de bus gaan.
• Als de ringen klaar zijn.
• Als je een met geheimzinnigheid omgeven gezins-groepsapp in het leven roept zonder het bruidspaar.
• Als de dochter, die toch niet heeft gekozen voor zo’n deftige jurk, thuiskomt om te laten zien wat ze dan wel heeft gekocht.
  Kind.
  Prachtig!

Dat verheugen was al begonnen in 2019, toen Frea en Jon aankondigden dat ze gingen trouwen.
Dat was een officieel gebeuren, want Jon vroeg, geheel volgens Engelse traditie, Gerard en mij om de hand van Frea.
Echt waar. Zijn vader was trots op hem; toen ze in Engeland vertelden dat ze gingen trouwen had hij gevraagd:  “Did you ask her father?”
“And her mother” was het antwoord. Alleen de vader vragen vond Jon ouderwets.
Wij waren er toen zelfs wat beduusd van. Gerard heeft mijn vader nooit om mijn hand gevraagd; dat zat niet zo in ons systeem en het was overduidelijk dat mijn ouders ingenomen waren met hem als schoonzoon.

Het stel zou trouwen in augustus 2020, ware het niet dat er een wereldwijde pandemie uitbrak, waardoor het huwelijk met een jaar moest worden uitgesteld.
September 2021.
Kon wederom niet doorgaan.
Het had misschien met alleen Nederlanders nog wel gekund, maar op het trouwfeest van Frea en Jon komen ook Engelsen en een Amerikaanse.
Nu staat augustus 2022 in onze agenda’s.
Ik heb een week van te voren al vrij!
De week daarna trouwens ook…..

Door de coronabeperkingen hadden we het afgelopen jaar de verjaardagen van onze schoonzonen niet gevierd. Daarom hadden we ze ook nog geen cadeau gegeven: Gerard bedacht daarvoor iets leuks: hij organiseerde met de drie heren een mannenmiddag. Ze kregen een belevenis als cadeau: een middag sport en spel bij Joytime in Grolloo.
Zoals men vroeger al zei als men hoorde dat wij drie meisjes hadden: “De jongens komt vanzelf…” en zo is het ook gegaan.
Gerard is trots op en heeft het leuk met zijn dochters, maar het zijn geen actieve sportievelingen.
Natuurlijk: skeeleren, sportschool, individueel doen ze van alles, maar van nature zijn het geen sporters. Ze hebben per slot van rekening ook mijn genen.
Vissen, dat doen ze nog wel eens samen met papa. En fietsen en wandelen.
De mannen gingen de zaterdagmiddag tijdens de Gradagen dus met z’n vieren naar Joytime.  Dat  is een Outdoor Belevingspark, waar je allerlei sportieve activiteiten kunt doen.
Eerst genoten ze van een gezamenlijke lunch en daarna gingen ze o.a. boogschieten, klimmen en een vlot bouwen.

“Wat gaan wij dan doen?” vroegen de dochters. Eigenlijk hadden wij in januari al een Ladiesday gehad,  maar het zou toch wel leuk zijn als wij ook…..
Het werd een ‘High tea’ bij Diggels in Westerbork.
En daarna crafternoon. Dat is een door Frea en Jon bedachte term: één  woord voor creativity en afternoon: schilderen kleuren, knutselen, in dit geval in de middagzon.

Frea had de ‘kleurboeken voor volwassenen’ geërfd van mijn moeder.
Er zaten nog kaarten in die mijn moeder nog ingekleurd had; die moesten er in blijven.

…. het varen er mee…..

Ik haalde een kaart met bloemen uit het boek en heb ‘mindfull’ zitten kleuren.
De anderen deden hun eigen ding met waterverf.
Ondertussen kwamen er foto’s binnen van de heren: lekker aan de lunch met elkaar, actiefoto’s van boogschieten, het bouwen van een vlot, het varen er mee en een filmpje van een schoonzoon die als een aap tegen de klimwand omhoogklom, de bel luidde en vervolgens soepeltjes ‘abseilde’ naar de grond.
Er naar kijken vonden de ladies al spannend genoeg.

Gerard en ik hadden een heerlijk weekend met onze ladies en hun gentlemannen.
Eén middag gescheiden op pad was voldoende; met z’n achten zijn er namelijk ook genoeg leuke dingen te doen!

Meer weten over Joytime?
Hierbij een link naar hun website.

Vrijdagmiddag kocht ik twee T-shirts bij de HEMA in Roden,
Bij de shirts kreeg ik de bon en een folder; dacht ik.
De folder zou ik bij thuiskomst direct in de oud papierdoos gooien, toen ik zag dat het geen folder was maar een insect voor een verzameling.
“De grote insectenverzameling. Spaar en bouw ze alle 12!”
Ik legde het zakje op het aanrecht. Misschien kon ik er nog iemand een plezier mee doen.

Vanmorgen zat ik aan het ontbijt met een kop thee en een sudoku.
Toen de puzzel af was viel mijn oog weer op het insect.
Het intrigeerde me.
Hoe moet je zo’n insect dan in elkaar zetten?
Ik maakte het pakje open.
Twee kartonnen bouwplaatjes met onderdelen op nummer vielen er uit en een bouwinstructie.
Ik kon een koninginnenpagevlinder bouwen. Met glimmende vleugeltjes.

Verkocht.

Daar zat ik op zaterdagmorgen.
“Druk de stukjes voorzichtig uit”.
Dat lukte, zonder dat iets uitscheurde afbrak.
“Schuif de stukjes in elkaar”.
Ook dat lukte.
Toen alle stukjes in elkaar zaten zag het er niet zo uit als op het plaatje.
Ik had het ronde stukje waar de vleugels aanzitten er achterstevoren aangezet, zodat de vleugels ook achterstevoren stonden.
Dat was gemakkelijk op te lossen en zo zat ik op zaterdagmorgen trots naar mijn zelfgebouwde koninginnenpagevlinder te kijken.

Het kind in mij, dat vroeger dol was op kijkdozen, knutselwerkjes op de zondagschool en kleuren op nummer vond het prachtig.
Dat kind, waarbij altijd wel iets uitscheurde, afbrak, per ongeluk vastplakte of omviel (zoals bij alle kinderen) was trots dat het gelukt was.
De waarde van de dag kan zoiets simpels zijn.

En nee: ik ga ze niet verzamelen en ik hoef ze ook niet allemaal te maken.
Heb jij al wel een verzameling en wil je graag de koninginnenpagevlinder?
Je mag hem hebben!
Kijk nou hoe mooi…..

Toen ik tante Trijn vroeg wat ze wilde doen op ons dagje uit op 8 juni zei ze: “Naar het museum Brands in Nieuw Dordrecht”.

Nu ken ik behoorlijk wat musea, maar hier had nog nooit van gehoord; ik praat je even bij.
Het museum heet officieel ‘Museum Collectie Brands’.
Jans Brands is op 3 november 1932 geboren in  Nieuw-Dordrecht.
Jans gooide nooit iets weg, hij bewaarde alles en kocht daarbij ook nog boeken en spullen bij antiquariaten en op rommelmarkten.
Aan het eind van zijn leven bestond zijn verzameling uit 70.000 boeken en voorwerpen.
Een terechte vraag zou zijn: “Wat verzamelde die man dan specifiek?”
Het antwoord op die vraag is: “Alles.”
Je kunt het zo gek niet bedenken of hij had het.
Uit de verhalen van mensen die Jans persoonlijk gekend hebben maak ik op dat Jans huis mudjevol stond met spullen.
Tegenwoordig hebben we daar een term voor: hoarding. Ongebreidelde verzameldrang.  Je kunt er bij Lentis zelfs voor in therapie.
Maar dat was Jans geenszins van plan. De man had een fotografisch geheugen en wist precies waar ‘alles’ lag.

Aan het einde van zijn leven had Jans een grote wens: dat zijn collectie in zijn geheel in Nieuw-Dordrecht bewaard zou blijven.
In 1991 werd al een stichting opgericht, die jarenlang haar best heeft gedaan om een museum te realiseren, maar dat lukte eerst niet.
Jans raakte ontmoedigd; hij vroeg een sloopvergunning aan voor zijn boerderij en overwoog de hele verzameling over te brengen naar Amerika, waar er wél belangstelling voor was.
Lang verhaal kort: er werd een officieel onderzoek ingesteld naar de collectie;  de uitkomst van het onderzoeksrapport was dat de verzameling cultuurhistorisch zeer waardevol was en absoluut voor Drenthe behouden moest blijven.
In 2009 droeg Jans zijn collectie officieel over aan de stichting en in 2010 verhuisde hij naar een andere woning in Nieuw Dordrecht.
In 2015 werd het levenswerk van Jans opgenomen in het Museumregister Nederland.
Op 28 juni 2019 overleed hij, 86 jaar oud.

Als je het woonhuis van Jans binnenkomt, stap je in een andere wereld.
Het ziet er nog net zo uit als toen Jans in 2011 ergens anders ging wonen.
Ik citeer de website: “Nou ja, exact hetzelfde kunnen we niet zeggen. Om het woonhuis voor bezoekers begaanbaar te maken, hebben vrijwilligers stapels papieren en dozen met spullen weg moeten halen.”

Mensen, ga er heen en laat je verrassen.
Aardappelkrabdoppen. Sigarenbandjes. Jaargangen kranten. Archeologische vondsten. Bijzondere boeken. Oud speelgoed. Bijzonder serviesgoed. Jans doopjurkje uit 1932. Luister naar de bijzondere verhalen die enthousiaste vrijwilligers je vertellen.
Op de prachtige, informatieve website lees je meer, hierbij een link.

Was dat het hele dagje uit?  Welnee.
Eerst koffie bij tante Trijn thuis, dan winkelen,  lunchen in ‘de Witte Olifant’,  prachtig autotochtje in Zuid Oost Drenthe*, museum en een diner bij Van der Valk Emmen.
Een dag ‘met ’n beiden’. Ik koester zulke dagen.

* Zuid Oost Drenthe heeft in Nederland altijd een wat negatief imago.
Ben je er niet bekend?  Ga daar dan eens fietsen, bij voorkeur de fietstocht die Daniël  Lohues  bezingt in ‘Op fietse’.  Je weet niet wat je ziet…..