De waarde van de dag

Gisteren schreef ik een blog over een drietal 50+vrouwen bij Saar.
Zelf ben ik  60+ en als je ouder wordt gaat de rek er wat uit: de huid gaat rimpelen, het lichaam wordt minder soepel en ik vind mezelf steeds vaker in de wachtkamer van de huisarts.
Ook deze week was ik weer aan de beurt. Gistermorgen zag ik niet de huisarts maar de bekkenfysiotherapeute.
Eén woord, 21 letters.

Daar zat ik om advies te krijgen in het trainen van mijn bekkenbodem.
Met welke bekende overgangsklacht ik daar heen ging laat zich misschien wel raden, ik heb immers drie kinderen gebaard.
Om te voorkomen dat het erger wordt had ik bij de huisarts een verwijzing naar deze fysiotherapeute aangevraagd: wat kan ik zelf doen?
Het trainen van je bekkenbodem doe je door je bekkenbodem aan te spannen en weer te ontspannen.
Door dat regelmatig te doen wordt die sterker en krijg je er meer grip op.

Het advies was: iedere dag op 2 momenten trainen.
Omdat ik iedere ochtend al yoga/pilates-oefeningen doe valt één keer al goed in te passen in de oefeningen-serie.
Dan is het de bedoeling dat ik korte aanspan-oefeningen ga doen (steeds 3 seconden aanspannen en weer loslaten)
Op het andere moment op de dag train je dan op duurkracht, dan begin je bij 10 seconden en probeer je uiteindelijk na weken trainen je bekkenbodem 30 seconden aangespannen te houden.
Gistermiddag gelijk maar begonnen; het viel me nog niet mee. Je moet namelijk ook ontspannen blijven ademhalen…….

En mannen: mochten jullie nou denken: “Wat een vrouwenpraat, niks voor mij”, bedenk dan dat ook alle mannen een bekkenbodem hebben die de boel daar in je onderbuik op zijn plaats houdt.

De fysiotherapeute gaf me nog een tip: download de app ‘Bekkenbodem’ van het Profundum Instituut.
Als je op deze link klikt kom je op hun website, daar vind je alle mogelijke informatie over je bekkenbodem.
En heren, er is zelfs een aparte pagina met informatie over ‘specifieke klachten mannen’. Doe er je voordeel mee.
De app vind je in de app-store van Google of Apple  op je computer, tablet of telefoon.

Wat ik wel al weet: de klachten zullen er niet door verdwijnen.
Hooguit iets verminderen.
Je wordt ouder, mama.

Bij de online versie van het tijdschrift Saar hoort sinds maart van dit jaar een podcast. Drie vrouwen die hun sporen al ruimschoots verdiend  hebben in de bladenwereld zitten met z’n drieën aan tafel en bespreken wekelijks  de toestand in de wereld van de 50-plus vrouw. Vanaf het begin volg ik die podcastserie en het is erg vermakelijk.  De dames nemen geen blad voor de mond, zijn niet altijd politiek correct, roddelen, zijn openhartig over hun eigen leven en delen in de rubriek hekeligheden met ons waar ze zich aan ergeren.
Hierbij een link naar hun website.

11 afleveringen zijn er nu geweest.  Daar heb ik om gelachen, om gehuild en me vreselijk aan geërgerd. Een van hen ging om lollig te doen een Twents accent nadoen.
Dat kwam de dames op veel  kritiek te staan; ze hebben beloofd dat ze dat nooit meer gingen doen. Eén van de vrouwen, Els Rozenbroek, heeft kanker en deelt vrijmoedig alles wat haar overkomt; ze heeft niet zo heel lang meer te leven, maar blijft optimistisch. Eén aflevering was ze te zwak om bij de opnames te zijn, toen zag het er echt even niet goed uit,  maar de volgende keer zat ze er weer bij te kletsen en te giebelen alsof er niets aan de hand is. Respect en bewondering voor de manier waarop ze dat doet.
Maar diezelfde Els zegt een kwartier later weer de vreselijkste dingen met een dedain waar ik haast een emmertje bij nodig heb voor de braakneigingen.

Els en haar tafelgenoten zijn Gooise vrouwen die helemaal niets hebben met vrouwen zoals ik.  In hun ogen ben ik niet eens een volwaardig lid van de maatschappij omdat ik parttime werk;  ik heb ‘een baantje’. Dat vinden de dames niet goed, je mag nooit en te nimmer afhankelijk zijn van een man.  Verder spreek ik Nederlands met een Drents accent. Ha ha!
Tengevolge van ‘het baantje’ doe ik mijn eigen huishouden en heb ik dus geen werkster nodig.  Zij wel.  De verhalen daarover waren werkelijk hilarisch, dat dan weer wel.

Verder kook ik nog gewoon zelf kruimige aardappels* .  Voor hen kom je dan uit een ander tijdperk,  want “niemand kan tegenwoordig nog lekkere, kruimige aardappels koken. Mijn oma vroeger, die kon dat nog!” Zie je mij zitten met mijn oortjes in? Bij iedere aflevering heb ik de neiging om te reageren. Dat heb ik nog nooit gedaan en dat ga ik ook niet meer doen, want na elf afleveringen weet ik dat dat niet zinvol is.

De podcast geeft een mooi inkijkje in een wereld die ik niet ken. Bij een aflevering over botox en fillers bijvoorbeeld geloofde ik mijn oren niet. En het ongebreidelde gebruik van schuttingwoorden is kennelijk ook voor 50-plus vrouwen heel gewoon.  Ik hoor het aan en denk er het mijne van.  Lachen,  huilen en ergeren, daar laat ik het bij voor wat betreft de  Gooise  vrouwen; ik hou het bij mijn eigen, vertrouwde netwerk van Drentse en Groningse vrouwen.

*Sterker nog: Gerard verbouwt zelf aardappels in onze moestuin……

Naschrift. Els is inmiddels opgenomen in een hospice. Zelfs van daaruit werkt ze mee aan de podcast.
In juli schreef ik daarover een blog, hierbij een link: Els vertelt over haar naderende dood.

Vorige week gingen wij een dagje naar Almelo om te helpen bij het herinrichten van de tuin.
Dochter en schoonzoon hadden al wat voorwerk gedaan, maar er moest nog veel gebeuren, dus een paar extra handen waren welkom.
De opdracht voor de dames was duidelijk: de hele gouden regen moest van een hek worden afgehaald.
Met meerdere soorten kniptangen gingen dochter en ik aan de slag.

“Wat doe ik met het spul dat er af komt?”
“Tief maar gelijk in de aanhangwagen!” was het antwoord.
Schoonzoon gebruikt woorden die ik niet ken.
Natuurlijk begrijp ik wat hij bedoelt, maar ik vraag het voor de zekerheid nog even na.
“Tiefen?”

In de officiële Nederlandse woordenboeken is het woord niet te vinden.
Op ‘Ensie’, in het woordenboek van populair taalgebruik vond ik dit:
Tiefen is Bargoens voor gooien en/of smijten. 
Het wordt ook gebruikt voor ‘ophoepelen’: Optiefen! 
Dochter en ik teefden/tiefden/toofden(?) de takken in de aanhangwagen.
Weer wat geleerd.

Verder verliep het die dag voorspoedig.
Rond de middag hadden we de gouden regen van het hek af en hadden de mannen een beukenhaag uitgegraven.
Die hebben ze die middag ergens anders in de tuin weer geplant.
’s Avonds gingen we heerlijk uit eten in een nieuw buffetrestaurant in Almelo; daarna mochten we optiefen.
Laat mij ook eens populaire taal gebruiken….

Iedere morgen maak ik een Sudoku-puzzeltje.
Gerard ook.
Mijn boekje is een combi van 3 en 4 sterren en zijn boekje is vele malen moeilijker.
Veel sterren.
Die boekjes liggen altijd in het pennenmandje op het aanrecht.
Al mijn gemaakte puzzels voorzie ik van een datum en een highlight van de dag of de dag ervoor.
Als voorbeeld hiernaast de bladzijden van 28  en 29 april.  Daar staat onder ‘Koningsdag in Westerbork’ en ‘Laatste dag in Casa Grada/’de Warrel’.
Je kon in dit digitale tijdschrift begin mei over die gebeurtenissen lezen.

Vorige week was het boekje van Gerard vol.
Hij wilde precies zo’n boekje weer, maar dan een nieuwe editie, maar die zijn niet overal te koop, dus hij had Harriët gevraagd om zo’n boekje voor hem in Almelo te kopen.
Eind deze week zagen we Harriët pas, dus Gerard had even geen Sudoku-boekje; hij zat puzzelloos aan het ontbijt.

Donderdagmorgen zat ik met mijn duffe hoofd met m’n kopje thee aan het ontbijt en opende mijn boekje.
Aan de beurt was 12 mei.
Ik zette de datum aan de linkerkant boven aan de puzzel en zag toen tot mijn stomme verbazing dat de rechterkant, de pagina met 4 sterren, al was ingevuld.
Huh? Had ik nou gisteren…….
Maar nee.
Het was niet met mijn handschrift ingevuld.
En op de plek van de ‘highlight’ stond: ‘ Sorry, moest even! x x
Afkickverschijnselen.

Vanaf 4 mei draait hij in de bioscopen: ‘A new era’, de nieuwe Downton Abbey-film.
In 2019 kwam de eerste film uit, daar ging ik toen heen met zwemvriendin Ans.
Weten wat wij daar toen van vonden? Lees dan het blog ‘I never argue ….. I explain’ uit 2019.
“Zullen we weer samen naar die film?” vroeg ik haar vorige week. De vraag stellen is haar beantwoorden.

Weer in De Nieuwe Kolk in Assen, weer in een zaal met bijna alleen maar vrouwen en weer op rij 5: genieten in het kwadraat.
We moesten er wel even weer in komen.
Wie hoort ook maar weer bij wie?
Van wie is dat kind dan?
Maar die onwennigheid duurde niet lang: we zaten er maar zo weer in, want het begint al met een mysterie.
De oude douairière lady Violet Grantham heeft een vakantievilla geërfd van een oude liefde.
Was dat alleen een oude liefde? Of is er meer gebeurd? Anders geef je toch niet zomaar een huis!
Dat is één verhaallijn.

De andere verhaallijn begint met een telefoontje van een regisseur die een film wil opnemen in het kasteel.
Daar wordt toestemming voor gegeven, dus er komt een hele filmcrew met acteurs, kostuums en materialen.
Vervolgens gaat een deel van de familie met een paar bedienden naar Zuid Frankrijk om poolshoogte te nemen in de villa.

Door het gegeven van ‘het maken van een film in een film’ kon groots worden uitgepakt met kostuums en requisiten,
De opnames die werden gemaakt werden afgespeeld in zwart-wit, wat een mooi effect gaf op het bioscoopdoek.
A new era speelt in 1928. In 1927 was uitgevonden hoe men geluid bij filmbeelden moest zetten, wat er voor zorgde dat de ‘stomme film’ zonder geluid in rap tempo uit de gratie raakte.
Dat keerpunt in de filmindustrie wordt in deze film mooi uitgewerkt.

Dit kostuumspektakel is prachtig om naar te kijken.
Je ziet de chique mode uit de roaring twenty’s: er wordt flink uitgepakt met kapsels, sieraden en kleding.
Op een feest speelt een muziekbandje uit die tijd, het spat werkelijk van het scherm.
Ook de automobielen uit het begin van deze eeuw komen veelvuldig in beeld: als de filmcrew aankomt staan er wel vier van die auto’s volgeladen met antieke koffers en pakmateriaal.
De eerste dandy-tenniskleding, zwemkleding, kortom de rijke toerist in een ander land: het komt allemaal voorbij.
Er wordt zelfs nog een begrafenis in beeld gebracht. We zien één van de eerste lijkwagens met bewerkt glas en alle aanwezigen in keurig zwart gekleed.

En verder is natuurlijk alles weer aanwezig: de vileine opmerkingen van Violet, de snobistische trekjes van mister Carson en de onmogelijkheid om uit de kast te komen als je homo was in die tijd.
Meer dan twee uur zaten Ans en ik achterovergeleund in het warme bad dat Downton Abbey heet.
Bij de aftiteling bleven we nog even zitten.
Nog even nagenieten……

Even voorgenieten?
Hierbij een link naar de officiële trailer.

Voor het eerst sinds ik bij Team290 werk was er een teamdag.
Begin april kregen we de vooraankondiging: hou  dinsdag 10 mei vrij in je agenda, dan gaan we met elkaar op pad.
Nou is dinsdag niet mijn werkdag, maar mocht ik al gedacht hebben dat ik dan niet mee hoefde: onze teamleider had gezegd: “Meedoen is verplicht!”

In januari is een nieuwe vorm van bekostiging voor geestelijke gezondheidszorg in gebruik genomen.
Dat betekent nogal wat voor de registratie en administratie van de zorg die wij leveren en daar moesten we het nodig met elkaar over hebben.
Eigenlijk was ons teamuitje dus een verkapte vorm van een vergadering, maar dan wel op een leuke locatie met een extraatje.
Wij moesten ons om 11.00 uur verzamelen op een adres in Veendam, wat het oude treinstation bleek te zijn.
We maakten gebruik van een arrangement van Museumspoorlijn STAR. We stapten met elkaar in een heuse stoomtrein en werden van Veendam vervoerd naar Stadskanaal.
Die reis duurde dik drie kwartier; in de laatste wagon stond een lunchbuffet klaar.
Dus liepen we met zo’n 50 man gezellig te schommelen door de gangpaden van de coupés met bordjes met eten en bekertjes drinken.
Ondertussen hoorde je af en toe de stoomfluit en zag je grote wolken stoom voorbij vliegen.
Het toneelstukje ‘reizen met de trein van vroeger’ werd helemaal opgevoerd: de vrijwilligers droegen kostuums en we kregen een écht treinkaartje dat ook nog eens op heen- en terugreis écht werd geknipt!

In Stadskanaal kwamen we aan bij het museum dat verbonden is aan de spoorlijn.
Daar vond het eerste, gezamenlijke deel van de vergadering plaats.
Het was de bedoeling dat dat eerste deel gepresenteerd zou worden op een beamer, maar als je afhankelijk bent van apparatuur van een ander……altijd lastig.
De museummedewerkers deden wel hun best, maar waren niet allemaal even kundig op het gebied van ‘aansluitingen, snoeren en stekkers’ (lees: allemaal niet), dus het lukte niet.
Dan blijkt dat je ook zonder die beelden best een verhaal over kunt brengen.

Na de bovenstaande verhalen gingen we in groepjes uiteen; groep 8, waar ik bij hoorde, ging in een verlaten treincoupé zitten.
De uitkomsten werden bijgehouden op de onvermijdelijke flip-overs en gele Post-Its; daar gaat de leiding zich volgende week over buigen.
Op de terugweg naar Veendam konden we een drankje halen en nog even met deze en gene gezellig napraten.

Er waren nogal wat collega’s die ik niet van gezicht kende, maar wel al vaak aan de telefoon had gehad.
Als men in het rayon Oost werkt zien we ze nooit in West, waar ik op kantoor zit.
Deze dag heb ik gebruikt om namen bij mensen te zoeken.
Soms maakte ik gebruik van ‘spionnen’: “Wie is die mevrouw met die paardestaart en die rooie bloes?”
“Wie zit  daar naast Fred?”
Maar soms sprak ik ze ook gewoon aan: “Hebben wij elkaar al ontmoet? Ik ben Ada van het secretariaat.”
Bij sommige collega’s had ik een heel ander beeld bij de naam……

Leuk, zo’n dag!
Na die schrale coronatijd waarin we veel digitaal deden en amper mensen zagen was dit weer een fijne opsteker.

Associatie is het in gedachten verschillende zaken met elkaar in verband brengen.
Vandaag een blog over hoe dat soms in zijn werk gaat.

Voor 2021 waren Jacquelien en ik managementassistent van de afdeling Ouderenpsychiatie van Lentis.
Samen met een aantal collega’s van afdelingen waar we veel mee samenwerkten hadden we af en toe een bijeenkomst: een workshop of een training of  zo.
Eén keer deden we toen eens ‘iets anders & gezelligs’ en ik had aangeboden dat ik wel de workshop ‘Zingen voor de lol’ wou doen.
We hebben gezongen met mijn gitaar als begeleiding, we hadden lol en ondertussen leerden we elkaar wat beter kennen, omdat we tijdens die workshop ook iets over onszelf vertelden.
We schrijven 2013.
Bijna 10 jaar verder is de hele managementlaag in Lentis wegbezuinigd en zijn de managementassistenten van toen één voor één werkloos geworden.
Ik ook, al had ik het geluk dat ik na maanden van omzwervingen in de organisatie bij Team290 aan de slag kon.

Vanmiddag kwam er iemand bij ons aan de balie.
Zizi.
Eén van ‘het clubje’.
LEUK! LANG NIET GEZIEN!
Ze had niet veel tijd, want ze had een overleg “Maar” zei ze “ik heb nog iets voor jou in de auto liggen!”
Even later was ze terug met een schilderij.
“Vorige maand moest ik mijn kamer leeghalen, want mijn baan houdt op. Dit schilderij hing in dat kantoor en ik moest daarbij altijd aan jou denken met je muziek. Toen ik het van de wand haalde dacht ik: die ga ik aan Ada geven. Als herinnering.”

Dat iemand na zoveel jaar nog steeds aan je denkt bij een schilderij van een cellist en een saxofonist.
En dat die dan de moeite neemt om het bij je langs te brengen.
Het voorval kleurde mijn dag.
Het schilderij krijgt een mooi plekje in ons huis; het zal mij steeds aan Zizi doen denken en aan de goede tijd die we toen als collega’s beleefden.