De waarde van de dag

Met het blog van vandaag sluit ik het jaar 2021 af met een kerst- en nieuwjaarsgroet voor alle lezers van dit digitale tijdschrift.
Bij wijze van kerstkaart deel ik een afbeelding van een kersttafereeltje dat we zagen op onze vakantie op Gotland.
De foto is genomen in de kathedraal in Visby, gewijd aan de heilige Maria.
Midden op de afbeelding zie je Maria met op haar schoot het kindje Jezus.
Links van haar staat Jozef, met achter hem de os en de ezel.
Rechts zien we de drie koningen die hun geschenken aanbieden: mirre, wierook en goud.
Als je op de foto klikt wordt hij groot, dan zie je ook alle details in het tafereel.

Waar ik ook ben  op vakantie: altijd zal ik even een kerk binnenlopen.
Een kerk vertelt de geschiedenis van de plaats waar hij staat en is meestal een oase van rust in een drukke stad.
Ook in Visby was dat zo; we staken daar een kaarsje aan voor de geliefden die niet meer bij ons zijn.
En ook al begrijp je de taal van het land waar je bent niet: de beelden en symbolen in een kerk zijn overal hetzelfde en altijd herkenbaar.

Aan het einde van 2021 wil ik je graag fijne feestdagen wensen.
Daarbij wil ik je de Drentse nieuwjaarswens ‘Veul heil en zegen in ’t neie jaor’ meegeven.
Ex-voorganger Bart Elbert deed daarbij ooit een kleine toevoeging: ‘dat wij elkaar tot heil en zegen mogen zijn’.
Een kleine, maar belangrijke toevoeging.
We wensen een ander ‘veul heil en zegen’, maar elkaar tot heil en zegen zijn maakt het actief.
Je moet zelf iets doen.
Proberen om elkaar tot heil en zegen te zijn.
Niet alleen de waarde van de dag, maar voor een heel jaar!

Meer lezen over ons bezoek aan de kathedraal in Visby?
Lees dan het blog ‘Een schot in Visby‘ van 2 september van dit jaar.

Vanaf vandaag heb ik minstens een week kerstvakantie: begin 2022 meld ik mij weer!

….een weekje kerstvakantie!

Heb jij nog een verhaaltje liggen?
Of wil je graag een keer jouw waarde van dag beschrijven?
Wil je de leegte deze week een keer vullen?
You’re welcome!

Boosterprik.
Bijna was het het woord van het jaar geworden.
We moeten allemaal boosteren eind dit jaar of begin volgend jaar; om de klipklap komt het woord in de media voorbij.
Ook ik gebruik het woord wel eens, maar dan niet met twee oo’s maar een oe.
Boesteren.
Het is niet hetzelfde als boosteren, ook al spreek je het bijna hetzelfde uit.
Boesteren deed mijn schoonmoeder. Even een situatieschets.

Mijn moeder was een zeer propere huisvrouw.
Zij had geen  baan en haar huishouden was haar alles.
De hele week was ze er druk mee; je kon bij ons thuis letterlijk van de vloer eten.

Mijn schoonmoeder daarentegen was boerin.  Haar hart lag bij het verzorgen van de dieren en hun behuizing; verder was ze graag in de tuin aan het werk en hield ze van het inmaken van groente en fruit. Het huishouden had niet haar prioriteit. Maar het moest natuurlijk wel gebeuren,  dus af en toe werd de geest vaardig en ging moeder naar eigen zeggen ‘an t boester’n’.
Het huis werd met bezemen gekeerd; na het boesteren kon het huis er weer even tegen en was het een poosje weer een kwestie van bijhouden.

Het Engelse woord booster betekent:  aanjager, opkikker, oppepper.
In het Nederlands is boesteren een haast vergeten  woord dat betekent: schoon boenen, in korte tijd zeer hard werken, ruw schoonpoetsen, schrobben, grondig schoonmaken.
Je kunt ook door een bos heen boesteren: buiten de paden door het struikgewas lopen.

Het woord boesteren blijft voor mij voor altijd verbonden met mijn schoonmoeder.
Doekje om het haar, stofzuiger en een emmer sop in de aanslag.
Rode konen van het harde werken en een diep tevreden glimlach.
“Zo. Dat he ‘k eerst weer had!”

Vanmorgen wist ik nog niet waar ik vandaag over zou bloggen.
Soms dient zich niets aan; dan publiceer ik een blog dat ‘op de plank ligt’.
Tijdens de koffie vanmorgen kreeg ik een app van collega Corry, een video met een boodschap van Paul van Vliet.
Eerlijk gezegd weet ik niet waar het vandaan komt en wat de context is, maar het raakte me en daarom deel ik het vandaag als de waarde van mijn dag.

’t Was best even spannend deze week.
Voor mijn werk moest ik een opleiding doen voor het Zorgprestatiemodel dat ingaat op 1 januari 2022.
Het is een nieuwe vorm van bekostiging voor geestelijke gezondheidszorg en forensische zorg.
Ik zal je op deze website niet vermoeien met moeilijke details, maar als je meer wilt weten over dat Zorgprestatiemodel, geef ik je hierbij een link naar de bijbehorende website.
Je moet van te voren een E-learning traject doorlopen, je kan webinars over dit onderwerp bijwonen en de theorie stond op de website van Lentis.
Vorige week vrijdag ging ik er voor zitten: ik las me in, maakte een aantal proefexamens en deed digitaal examen.
Ik zakte. Uitkomst was 60% en je moet minstens 70% hebben.
O dus.

Je hebt twee keer de kans om examen te doen.
Als je de tweede keer ook zakt moet je contact opnemen met je leidinggevende.
Deze week kwam het er dus op aan.
De lesstof nam ik nog eens door, deed nog maar eens een webinar, maakte meerdere proefexamens en gistermiddag ging het gebeuren.
Het was lang geleden dat ik een vorm van examen had gedaan en ik was vergeten hoe stressvol het was.
De opluchting toen ik geslaagd bleek te zijn met de minimaal benodigde 70% was onbeschrijfelijk.
Ook dat was ik vergeten: het euforische gevoel dat je overspoelt als je geslaagd bent.

Gerard haalde gistermiddag gebak: we genoten van een moorkop bij de koffie.
In the pocket.
Of op zien Drents: in de buze.
Wies met.

Vandaag een ‘zwaar’ onderwerp in de blogserie ‘Blogbouwstenen’.
Het was een blaadje van een scheurkalender van een aantal jaren geleden.
Zo’n blaadje dat je afscheurt, leest en even weglegt.
‘Zo, dat komt wel binnen….’
Nog eens weer leest en weer weglegt.
De titel was: “Om de hoek in ieders leven.” waar een tekst op stond van Manu Keirse, een bekende, Belgische psycholoog.

Je weet het wel, maar je wil er liever niet aan denken.
Verlies en verdriet staan om de hoek in ieders leven.
Keirse schrijft dat dood en verlies via krant en televisie je woonkamer binnen komen.
Dat is  het grote nieuws.

“Maar veel berichten komen niet in de krant: het verlies van een prille zwangerschap, het sterven van je ouders.
Het ene sterven beroert meer dan het andere. 
Als kort na elkaar een kind van 12 verongelukt, een moeder van 34 met drie kinderen sterft aan kanker en een man van 90 overlijdt en een vrouw van 88 achterlaat, waar zal over worden gesproken?
Wie zal aandacht hebben voor het verdriet van die vrouw die na 65 jaar huwelijksleven alleen verder moet?
En voor de ouders van die vrouw van 38?
En voor het zusje van het de jongen die verongelukte?
Wordt iedereen wel gezien in zijn verdriet?”

Daarna beschrijft hij subtielere vormen van verlies, meer verborgen, die je intens verdrietig kunnen maken.

Scheiding, een verziekte relatie, elkaar verliezen door voortschrijdende dementie, verlies van gezondheid, een verslaving, verlies van je werk of onvrijwillig verhuizen naar een woonzorgvoorziening. 
Rouw om onzichtbaar verlies is nog moeilijker door onbegrip van je omgeving.

Zijn advies is ook wel duidelijk: biedt een luisterend oor en kom niet met dooddoeners.
Bagatelliseer het niet en wuif het niet weg.
Benoem het onderwerp en het verdriet daarover en vraag wat het met mensen doet.
Het helpt.

Benieuwd naar de andere ‘blogbouwstenen’?
Die hebben een eigen knop in het menu onder ‘Lezen’.