De waarde van de dag

Eind juni bracht ik het laatste ‘beugelbezoek’ aan de tandarts.
Dit schreef ik toen: “U krijgt bitje 22 er nu wel opgeklikt, maar de volgende, nr. 23,  zal aangepast zijn aan de trage hoektand.
We halen alle geplande afspraken uit de agenda en bellen u als nr. 23 en de vervolgbeugels er zijn.
Dan maken we een nieuwe afsprakenserie.”
Dat kan een week duren, maar ook drie, werd mij verteld.”

Het werden vier weken; toen de nieuwe bitjes er eindelijk waren had tandarts Martijn vakantie.
Zeven weken heb ik gedaan met bitje nr. 22, dinsdagmiddag 9 augustus had Martijn ‘een gaatje’ in zijn agenda om 13.30 uur.
Als je zo’n aligner beugel draagt, worden er op een paar plekken van je gebit bevestigingsblokjes geplakt/geëtst waar de plastic bitjes worden opgeklikt.
Voor de nieuwe set moesten er weer twee nieuwe blokjes gezet worden en er moest ruimte gemaakt worden tussen de voortanden om de hoektand te kans te geven om daar tussen te groeien.
Vervelende behandeling. Niet pijnlijk, maar je ligt langdurig met je mond open en het bijvijlen en boren is behoorlijk heftig; ik had het gevoel dat ik het tot in mijn hersenen voelde trillen.
Het duurde dus ook even voor ik weer een heldere blik had na de behandeling: ik moest echt even bijkomen met een stoel en een glas water.

Het duurde trouwens ook even voordat de bitjes er goed op zaten: Martijn moest behoorlijk wrikken, duwen en drukken om de bitjes er op te krijgen.
Ik verkeerde in de veronderstelling dat er een nieuw bitje nr. 23 zou zijn, maar het proces moet kennelijk rigoureus anders.
Op het zakje met de bitjes dat ik meekreeg voor over twee weken staat : ‘Aligner upper en lower 2 0f 17.
1 of 17 heb ik dus nu in.
Met iedere setje doe ik twee weken, dus als er 17 zakjes zijn ben ik aan het einde van dit traject 34 weken verder.

Nee hè.

Wat een tegenvaller.
We zitten nu in week 32.
Als ik doortel kom ik op week 14 in 2023, dan zitten we begin april.
Deze blogserie schrijf ik om te laten zien hoe het is om op latere leeftijd een beugel te krijgen in de veronderstelling dat het andere mensen zou overhalen om het ook te doen.
Deze ‘kink’ versterkt niet het positieve beeld dat ik probeer te schetsen; voor mij is het in ieder geval behoorlijk teleurstellend.

Dit blog sluit ik af met de gebruikelijke zinnen, maar aangepast aan de werkelijkheid.
Setje 1 zit er nu opgeklikt, setje 2 kreeg ik mee voor over twee weken.
Nog 34 weken te gaan.

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.

Kijk dit plaatje nou!
We schrijven vrijdagmiddag 29 juli.
Hoogseizoen in Giethoorn.
Het is de dag van ons jaarlijkse uitje met vrienden Hans en Bea; als we jarig zijn geven we  elkaar geen cadeaus, maar delen in plaats daarvan de kosten van dit jaarlijkse uitje.
’s Morgens namen ze ons mee naar Meppel, de geboorteplaats van Hans.
Hij heeft daar gewoond tot hij trouwde met Bea, dus zijn hele jeugd bracht hij daar door.

Nou ben ik altijd al van de stadswandelingen, maar deze was heel bijzonder.
We kregen een kaartje en een Google-link om de route te kunnen volgen, maar ik heb het kaartje én de link niet bekeken onderweg.
Hans vertelde.
Over de straat waar hij woonde als klein kind.
De steegjes waar hij met zijn vriendjes doorheen rende en wat daar dan achter was.
Over de tuin bij de Katholieke kerk waar ze speelden.
De garage waar ze naast woonden.
Waar hij op school heeft gezeten en waar hij naar catechisatie ging.
“Wat is er na vijftig jaar al veel weg….’
Het kwam er haast een beetje spijtig uit.

Ondertussen waren er natuurlijk ook nog  de gebruikelijke onderdelen van een stadswandeling: oude kerk, haven, pakhuizen, een molen.
Maar wij hoorden van Hans waar  hij had geschaatst.
En waar de melkboer woonde waar hij als kind naar toe moest in een ander deel van de stad omdat zijn vader verzekeringsagent was en ‘voor wat hoort wat’.
De winkels van de ouders van zijn klasgenoten, verspreid over de stad.
Het voelde, net als twee jaar geleden in Frederiksoord, als een kijkje achter de schermen.

In de middag trok de bewolking weg en gingen we met een fluisterboot twee uur varen in Giethoorn.
Ondanks het hoogseizoen was het qua drukte dus heel goed te doen; er waren zelfs hele stukken in de grachten waar geen andere boten waren.
Bea en ik zaten voorop, op bankjes met een rugleuning en een kussen onder het achterwerk.
Twee uur.
Zitten, beppen en genieten van de zon, het water en het landschap dat aan ons voorbijtrok.
Ongekende luxe: midden op de vrijdag twee uur helemaal niks hoeven doen.
Ja, een blikje Radler drinken; af en toe kwam er een hapje voorbij uit de koelbox. Stukje kaas, ananas, dreuge worst.

Het laatste stukje van ons dagje uit brachten we door bij Luining in Ruinerwold: eerst een poosje op het terras, daarna binnen voor een diner.
Een uitje met z’n vieren: wat heerlijk.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over het hazelnootschuimgebak bij de koffie ’s morgens!
En de schnitzel die we eigenlijk niet wilden!
Maar niet alles hoeft op dit blog; wat de waarde van die dag was is al lang duidelijk.

Morgen viert ‘de Waarde van de dag’ haar 8e verjaardag.
Op 11 augustus 2014 schreef ik het eerste blog voor deze website; ieder jaar in augustus besteed ik even aandacht aan de verjaardag: een korte evaluatie van wat ik schreef in het jaar dat wordt afgesloten.

Het was wederom een jaar waarin we ons moesten aanpassen aan corona.
Gezinsfeestjes mochten gelukkig wel doorgaan, zodat we het Sinterklaasfeest en Kerst weer mochten vieren.
Maar de Rodermarkt en het PKN-Christmascarol koor zagen we weer aan onze neus voorbijgaan.
Casa Grada in Westerbork is nu een jaar in ons bezit en op deze website kwam je het afgelopen jaar regelmatig verhalen tegen die zich afspeelden in dat deel van Drenthe, waar we ons inmiddels ook al aardig thuis voelen.
In het najaar begonnen we opnieuw met de dagelijkse ommetjes, die ook weer heel wat onderwerpen voor een blog opleverden en je las dat in 2022 de dingen geleidelijk aan weer opgepakt konden worden: Holy Stitch kwam eindelijk op gang, we mochten weer zingen, met elkaar naar de kerk en er konden weer verjaardagen gevierd worden!

In de rubriek streektaal kwam er een nieuw activiteit bij: men vroeg of ik het onderdeel ‘Proza’ wilde verzorgen op een ‘Taal an taovel’-bijeenkomst in Dwingeloo; ik mocht voorlezen uit eigen werk. Een bijzondere ervaring!
Ook nieuw was de Nedersaksische variant van het ‘Af&Toe-koor’ dat meewerkte aan een vesper die helemaal gewijd was aan de streektaal.

Op handwerkgebied waren de sokken die ik breide van de door Jon gesponnen Alpacawol het enige nieuwe waar ik me aan waagde.
Experiment geslaagd, sokken mislukt.
Een weekend met de vriendengroep, een weekend met de kinderen, een paar dagen naar Haarlem: als je alles  zo achter elkaar zet hebben we weer veel om dankbaar op terug te kijken.

Vorig jaar bij de 7e verjaardag schreef ik ‘Sinds twee weken heb ik een beugelbekkie; bij de achtste verjaardag van deze website hoef ik nog maar 6 weken….’
Wishfull thinking.
Eén van de hoektanden kwam niet mee in het ‘rechtzetproces’.
Op 24 juni is het kreeg ik mijn laatste bitje en toen moest ik wachten tot 9 augustus tot de nieuwe bitjes er waren.
De nieuwe afspraken staan nu al tot januari in mijn agenda gepland….

Vanaf vandaag publiceer ik weer elke dag een nieuw blog: op naar de 9e verjaardag!
In de afgelopen weken tijdens het zomerreces heb ik een aantal blogs geschreven,  een paar in de grondverf gezet en wat aantekeningen weggezet.
Nu heb ik weer een voorraadje concepten voor als er eens een dag geen tijd overblijft om te schrijven.

Wil je de blogs/evaluaties van de vorige verjaardagen lezen?
Klik dan hier op het allereerste blog uit 2014, daar onder vind je een overzicht.

Eind juli/begin augustus: vakantietijd.
Niet voor ons, wij werken in deze periode gewoon door.
Maar we hebben daar wel veel leuke dingen bij.
Met dit mooie weer zitten we veel buiten op Waninge Plaza, we hebben uitjes met vrienden en zo,  Aaltje-dag, kaart avondjes, bbq-feestjes en wat dies meer zij.
Erg vervelend allemaal.
Tenminste ….. voor dit blog.

Er blijft al met al te weinig tijd over om te schrijven.
Net als voorgaande jaren neem ik een zomer-reces van mijn blog; een time-out dus.

Heb jij nog een verhaaltje liggen?
Wil je de leegte deze week een keer vullen?
Tips:
– Heb je een leuke hobby?
–  Weet je een plekje in Nederland waar iedereen heen moet?
– Heb je een verhaal waarvan je vindt dat meer mensen het zouden moeten lezen?
– Is er een recept van iets heerlijks dat je graag met ons wilt delen?
– Spreek/schrijf je geen Drents maar wel een andere streektaal waarin je iets hebt geschreven? Twents, Gronings, Fries: laat ons eens weten hoe jij je eigen streektaal beleeft.
– Word je heel blij of ontroerd van een bijzonder lied?
– Heb je iets moois gehaakt, gebreid of geborduurd?
– Heb je een prachtig bloemschikidee dat misschien veel verder gaat dan de eenvoudige bloemsierkunst die ik op mijn website laat zien?
– Heeft jouw familie een rol gespeeld in een stukje geschiedenis van Nederland? Of van Europa misschien?

Ben je geïnspireerd?
Gebruik dan ‘het podium’ dat ik je bied: een blog van ongeveer 500 woorden.
Je bent van harte welkom als gastschrijver; dat geldt trouwens niet alleen voor de periode van het zomerreces.
Ben benieuwd!

Bij het afstoffen van een boekenplank stond ik even stil bij een rijtje oude kinderboeken en haalde ‘Broer Konijn’ er uit.
Het is een oud Disney stripboek en het is één van de eerste boeken die ik me herinner uit mijn kindertijd.
1961 staat er voor in.
Bladerend in het boek brengen de overbekende plaatjes me weer terug in mijn kindertijd.
De gemene Reintje  de Vos.
De domme, maar oersterke Bruintje Beer.
De slome, maar slimme Toon Schildpad.

Er staat één verhaal in waarin Anneke Tanneke Toverheks een rol speelt.
“Je bedoelt t-t-toch niet die heks, in die dat r-r-rokerige hol midden in het m-m-moeras woont…?”
Op de afbeelding rechts zie je het plaatje uit het boek waar de moerasheks uit haar hol komt.
(klik op de afbeelding voor een vergroting).
Als kind had ik een fascinatie voor heksen; daarover schreef ik in 2019 een met de titel ‘Paulussie! ‘k Zajepakke!’ over o.a. Eucalypta en haar collega’s.
Deze Anneke Tanneke valt qua griezeligheid nog best wel mee eigenlijk.

Anneke Tanneke heeft een eigen pagina op de website ‘Duckipedia’: hierbij een link naar haar verhaal.
Kijk eens wat rond op die website: erg leuk!
Weet je niet wie Arend Akelig is?
Of wil je weten wie er allemaal lid zijn van ‘de Booswichten-Club’?
Nog nooit van Otto van Drakestein gehoord?
Allemaal te vinden op Duckipedia.

A childhood with Disney is a joy forever.

“Dan doen we zondag wel ergens een twaalf uurtje’ ‘zeiden Gerard en ik tegen elkaar tijdens onze 4-daagse trip naar Haarlem.
Na de stadswandeling liepen we  op die zondag de 10e juli speurend langs de menu-borden op de talloze terrassen rondom de Sint Bavokerk.
Soep, broodje kroket, broodje salade: het was allemaal wel verkrijgbaar, maar niet in een combinatie.

Na een tiental menuborden zei Gerard: “Er zal toch wel ergens in Haarlem een twaalf-uurtje geserveerd worden? Ik zoek het gewoon op op internet.”
De uitkomst was verrassend: we moesten naar meneer Frans.
Bij die reviews stond: “Hoogtepunt van het menu: het 12 uurtje.’
We moesten wel even een stukje fietsen. Toen we aankwamen leek het niet op een restaurant.
Eenmaal binnen zagen we het pas: een enorme binnentuin vol terrastafeltjes achter een meubeltoonzaal.
Het was al behoorlijk vol……
“Heeft u gereserveerd?”
Nee, maar gelukkig was er nog een tafeltje vrij.
In de schaduw, want ik had mijn hoofd behoorlijk verbrand op het strand van Zandvoort.

We kregen ons twaalf uurtje.
Een soepie, een broodje eiersalade en een broodje kroket: het was erg lekker allemaal!
Het was er gezellig; een gezin met een kleine baby, vriendinnen die elkaar weer eens ontmoetten, een stel waarvan er één jarig was waarvoor werd gezongen én……geen harde muziek uit de luidsprekers.
Het best verstopte terras van Haarlem.
Als je aan de voorkant staat, zie je ‘Van Duivenboden Interieur’.
Als je daar helemaal doorheen loopt vind je pas het restaurant.

Ben je in Haarlem? Zoek dat verstopte terras eens op.
Hierbij een link naar hun website.
Voor ons was het een zeer aangenaam staartje van onze korte vakantie.

Toen moesten we naar huis.
Maar we hadden nog lang niet alles gezien….!

Teijlermuseum niet.
Sint Bavo niet.
Het tiny house stond in Heemstede, maar we hadden het hele Heemstede nog niet gezien.
We waren op het strand in Zandvoort, maar daar waaide het zo hard dat we er niet lang konden blijven.
We hadden nog niet zo’n toeristenboottochtje gedaan.
Je raadt het al: we gaan gewoon nog een keer.
Ooit.

Nu zijn we al weer meer dan 2 weken  gewoon aan het werk.
Gelukkig is het mooi weer; thuis is ook genoeg om zonder vakantie van te genieten.

Benieuwd naar al onze belevenissen in en rondom Haarlem?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Kick off van een minivakantie.

Vorige week kregen we op ons secretariaat op mijn werk een grote,  interne envelop die specifiek aan mij geadresseerd was. Het handschrift op die envelop kende ik: Jacquelien.
Er zat een speciale royals editie van de Margriet in en een klein cadeautje. Zes houten knoopjes met schaapjes er op voor een babyvestje. Had ze voor mij gekocht tijdens haar vakantie in Noorwegen waar haar creatieve zus alle handwerkwinkels bezocht die ze kon vinden. Wat lief dat ze daar aan me dacht!

Tijdens die warme avonden vorige week heb ik genoten van het koninklijke tijdschrift. Ik zal je niet vermoeien met prinsessen, tiara’s,  jurken en paleizen,  maar één quote wil ik graag met jullie delen: er stond een interview in met Jan Taminiau. Hij vond het jammer dat vrouwen tegenwoordig zo hun best doen om er maar jong uit te blijven zien.  Niet nodig vindt hij.  Accepteer dat je ouder wordt en straal dat uit.  Ouder worden is niet iets om je voor te schamen.
Hij vergelijkt ouder worden met spijkerstof. Dat is één van de weinige dingen in onze kledingkast die ouder mag worden. Jeans waarderen we met scheurtjes en slijtage alleen maar meer. Dat zouden we ook met onze leeftijd moeten doen: het vieren.
In dat Royal blad dat ik kreeg van Jacquelien stond ook een foto van prinses Beatrix. Over ‘scheurtjes en slijtage’ gesproken.
Zij doet er niks aan. De fotograaf die haar laatste statieportret maakte vertelde ooit in een interview dat hij haar had gevraagd of hij nog iets moest doen aan haar rimpels, of die nog wat geretoucheerd moesten worden. “Nee hoor. Die heb ik allemaal eerlijk verdiend.”

Goede gever Jacquelien en ik denken er ook zo over.  Ook voor ons geen botox.
Af en toe spreken we elkaar: gisteravond kwam ze bij ons eten,
Ook al werken we al jaren niet meer samen: het blijft vertrouwd voelen.
Half woord genoeg.
Gedeelde noordelijke nuchterheid.
Als ik met haar over het werk praat voel ik altijd even dat speldenprikje van ‘wat jammer dat we niet meer samenwerken’.
Maar het doet steeds minder zeer. Onze gezamenlijke baan is inmiddels vermorzeld in de tandwielen van de grote organisatie en we zitten allebei weer op een goede plek.
Tel uw zegeningen.

Met Frea en Jon had ik een tijdje terug een gesprek.
Frea had het erg warm en riep uit: “O man, I’m sweating like a sinner in church!”
Dat had ze uit de film ‘Princess and the frog’.
“Wat zei je daar nou?”
Natuurlijk heb ik die film ook wel gezien, maar die uitspraak had ik niet voorbij horen komen.
Dat hebben ze destijds in de ondertiteling vast niet vertaald als ‘Ik zweet als een zondaar in de kerk.’

Als wij een uitdrukking willen gebruiken om het gevoel van de zondaar in de kerk te beschrijven, dan zweten we peentjes.
Daarbij moet je niet denken aan worteltjes, maar aan ‘pint’,  een oude inhoudsmaat (500 cc). Het woord ‘pintje’ voor een glas bier wordt nog steeds gebruikt.
Als je peentjes zweet is dat dus een verbastering van pintjes zweten, dus: liters zweet verliezen.
En als het heel warm is dan ‘zweten we als een otter’.

En toch dekt dat zweten niet helemaal de lading van de zwetende zondaar in de kerk.
Een zondaar in de kerk spant zich niet in en heeft het niet warm.
Hij is op zijn hoede en voelt zich schuldig.
Hij heeft gezondigd; in de kerk drukken die zonden zwaarder op zijn gemoed en het klamme zweet breekt hem uit.

Nu er steeds minder mensen naar de kerk gaan gaat het begrip ‘zondaar’ denk ik op den duur verdwijnen.
Zondigen wordt nog wel gebruikt, maar meer om aan te geven dat je iets doet wat eigenlijk niet mag: te veel taart eten want daar word je dik van bijvoorbeeld, terwijl zondigen vroeger betekende dat je iets deed wat volgens de religie verboden was.
Zelf ben ik niet meer opgevoed met die hele strenge wet- en regelgeving op geloofsgebied.
We mochten vroeger gewoon schaatsen en fietsen op zondag en ik mocht op die dag des Heren ook handwerken.
Als mijn grootvader er was vroeg mijn vader om het niet te doen.
“We moeten de oude man daar maar niet mee plagen.”
Mijn vader vond zelf als kind de zondag ‘de ergste dag van de week’ en had zich voorgenomen om het met zijn kinderen anders te doen.
Zondag was een feestdag. Dan was er geen werk en werden er geen huishoudelijke klussen gedaan. Daar hoorde weliswaar een kerkdienst bij, maar ’s middags gingen we vaak leuke dingen doen.
Dat kon thuis, door samen een spel te doen, maar we gingen ook wel eens uit.

’s Zondags hing je dus geen was op.  
Nu ik op maandag de hele dag werk, hang ik als het mooi weer is op zondagmiddag wel eens een was op de lijn buiten.
Mijn verstand zegt: moet kunnen.
Mijn hart zegt: zondag rustdag.
Mijn schoonmoeder had van haar doktersmevrouw waar ze dienstmeisje was geleerd: “Doe je het voor de mensen? God ziet het toch wel.”

Zweten doe ik er niet van en ik voel me ook geen ‘sinner in church’,  maar dat stemmetje in mijn hart zwijgt nooit.
En dat stemmetje beperkt zich niet tot was ophangen op zondag.