De waarde van de dag

een alternatief voor 'de waan van de dag'

18 april: Goede vrijdag

Vandaag is het Goede Vrijdag.
Bij ons op het werk zijn er altijd collega’s die stomverbaasd zijn dat dat standaard een vrije dag is.
“Wat is dat dan voor dag?”
Als ik dat al eens uitleg wat we herdenken op deze dag reageren mensen heel verschillend.
Van “O. Nou ja, hoe dan ook: lekker vrij!” tot “O, wat interessant! Heeft dat ook nog iets te maken met die Matthäus Passion waar jij altijd heen gaat?”

Toen wij in maart een dagje naar Duitsland waren met mijn broer en schoonzus bezochten we ook de katholieke kerk in Meppen. Daar haalden mijn broer en ik nog aan wat mijn vader ons vroeger leerde, namelijk dat de 14 kruisweg-statiën in iedere katholieke kerk langs de binnenmuren te zien zijn door schilderijen of beeldhouwwerken. In de kerk in Meppen was dat met mini-beeldhouwwerken; ik maakte een foto van de dertiende in de rij: ‘Jezus wordt van het kruis genomen’. De zon scheen er net op. Wat mij opviel was dat je aan het kunstwerk kon zien met hoeveel liefde en tederheid het lichaam van Jezus werd behandeld.
Meer weten over de kruisweg in de katholieke traditie? Hierbij een link naar een artikel op de website van KRO/NCRV.

In 2019 waren we met ons gezin op Lanzarote. Toen we daar een aantal vulkanen hadden bezocht (Timanfaya) leerden we dat in dat dat gebied in de 18e eeuw een aantal dorpjes zijn weggevaagd. Die liggen als een soort Pompei onder de lava van Lanzarote.
We bezochten toen een dorpje dat gespaard was gebleven voor de toenmalige lavastroom. In het kleine kerkje ontdekte ik ook de 14 kruiswegstatiën, maar anders dan in Europa. Hier was gestolde lava als materiaal gebruikt.
Dat is zwart en dat geeft een bijzonder effect, zie de afbeelding links.

Gisteren was het Witte Donderdag. Toen bezocht ik met mijn broer de uitvoering van de Matthäuspassion van het Noord Nederlands Orkest in de Oosterpoort in Groningen. Op deze website deel ik jaarlijks wat ik in de 40-dagen-tijd beleef aan dit magistrale stuk. En waar ik vorig jaar dat blog de titel ‘Geen traan‘ gaf, kwamen de tranen gisteravond regelmatig. Bij de bitter wenende Petrus. Bij de stilte in de aria ‘Aus Liebe’ van de sopraan. Bij het door het koor fluisterzacht gezongen ‘Wenn ich einmal soll scheiden’. En niet alleen daar: het koor maakte gisteravond echt indruk. Natuurlijk: de stukken zijn overbekend en als je in zo’n koor zingt dan kun je ze wel dromen, maar krijg het dan maar eens allemaal zo mooi onder elkaar en goed in balans. Complimenten!

Dezer dagen hoor ik ‘het verhaal van Jezus’ vaker dan één keer.
Vanavond zing ik zelf in de cantorij over dit verhaal en zondagmorgen ook.
Een goed verhaal!
Het wordt op heel veel verschillende manieren gebracht: in schilderijen, beelden, bijbels, boeken, liederen, theater, musicals, je kunt te kust en te keur.
Maar voor mij is de versie van twee en een half uur van Johan Sebastian niet te evenaren.

Reageren

17 april: Hulstblaadjes in april.

“Ik ben nog steeds bezig met kerst…” verzuchtte Alie afgelopen dinsdag op de Holy Stitch-bijeenkomst.
“Nee joh, je moet positief denken. Je bent alvást bezig voor kerst!” vond haar buurvrouw.
Alie was bezig met mini-kransjes om om een kaars heen te doen.
“Maar ik ben niet tevreden. Daar waar het haakwerk aan elkaar vastgemaakt is ziet het er niet netjes uit.”
Ze overwoog om ze allemaal uit te halen en opnieuw te haken.
Buurvrouw wist raad.
“Je kunt voor op de lelijke plek een hulstblaadje haken; eventueel nog met rode besjes erop”
Alie vond dat eigenlijk wel een goed idee “maar hoe kom ik aan een patroon/beschrijving voor een hulstblaadje?”
Nu wist ik raad.
Al een tijdje kom ik bij het zoeken naar patronen/steken op de website ‘Een mooi gebaar’ waar je duidelijke, gratis beschrijvingen vindt van haakwerkjes. Met foto’s die je stap voor stap laten zien wat je moet doen; hierbij een link naar het artikel over het hulstblaadje.

Enny (die vorige keer die grote merklap had meegenomen) had bedacht dat ze stukjes van die merklap ging gebruiken voor het versieren van zo’n jute boodschappentas van de AH.
Daar hoop ik aan het begin van het volgende seizoen foto’s van te hebben!
Corrie vertelde over iets dat helemaal niet over handwerken ging: ze had het over een heel oud spel waar ze kaartjes voor ging lamineren.
Het spel heette ‘Stap Op’.
Er was een behoorlijk aantal steeksters die dat spel wel kenden en Geke vertelde dat ze dat ook altijd wel binnenkregen om te verkopen op de Roder Boekenmarkt.
“Wat fijn dat we het daar nog even over krijgen” zei ze “dan kan ik nog weer even de aandacht vestigen op ‘Kleintje Roderboekenmark, die op 24 en 25 mei wordt georganiseerd.”
Iemand vroeg of ze daar nog vrijwilligers voor nodig had.
“Nee, geen vrijwilligers, maar bezoekers! Met een portemonnee!”
Duidelijk.

Aukje vertelde op de valreep over een strokrans die op haar voordeur hing, die ze helemaal had volgeprikt met gehaakte bloemetjes gemaakt van allemaal blauwe restjes. Op de foto’s rechts zie je hoe het er uit ziet.
We sloten deze middag zo vlak voor Pasen af met een verhaaltje over ‘de paosbuul’.
Even een klein stukje ‘gezinsgeschiedenis’. Mijn broer en ik kregen vroeger met Pasen altijd een “Paosbuul”. Dat was een gehaakt netje waarin allerlei lekkers werd gedaan, zoals noten, mandarijnen, suikereitjes en chocolade- eitjes.
Toen onze kinderen klein waren kregen ze dus ook zo’n “Paosbuul’, een door mijzelf gehaakt, kleurig netje. Zo’n netje haak je net zo als het ‘knikkerbuulegie’, maar dan maak je het iets langer.
Dan kan er meer in……..

En met het verhaal van de paosbuul kwam er een eind aan het seizoen 2024/2025 van onze Holy Stitch club.
We pakken de draad weer op in september 2025: dat lijkt nog ver weg, maar inmiddels weten we hoe snel het allemaal gaat.
Collega Gineke placht dan te zeggen: we zitten zo weer onder die boom!

Reageren

16 april: Frans met z’n sterren….!

Vrijdagmiddag waren de Gradagen al begonnen en zaten we lekker buiten voor Casa Grada.
Normaal gesproken heerlijk rustig, maar die middag was er kennelijk een groep jongelui in een huisje aan de andere kant van het meer getrokken en die hadden het gezellig.
Nu is dat op zich prima, maar ze hadden daarbij hun muziek op standje ‘geluidsoverlast’ staan en Frans Bauer schalde werkelijk over het meer “Als sterren aan de hemel staan…..”
Alle gasten in de huizen rondom het meer konden meegenieten met Frans en zijn sterren.
Meestal duurt zoiets nooit heel lang; er is altijd wel een buurman die zulke jongelui in het oor fluistert dat feest vieren prima is, maar dat de muziek op een lager volume moet worden gezet.
Maar er gebeurde niets.
En ik kan dat soort muziek gewoon niet aanhoren, dus ik zei: “Mensen, ik ga binnen zitten, ik trek dit echt niet. En als het nou Mozart was…..”
“Nou, dan zat ìk niet meer buiten” antwoordde Cees snedig.
Eenmaal binnen kwam Frea mij al snel gezelschap houden.
Maar kennelijk had toch iemand de receptie gebeld.
We hoorden later van Bert (iemand van het team van Timmerholt)  dat hij ‘even bij huisje 132 was geweest’.
Vijf minuten later was het toch stil en dat bleef het.
Einde verhaal zou je zeggen, maar dit verhaal kreeg nog een staartje…..

Vrijdagavond vierde ons gezin de Gra-vrijdagavond zonder ons, want wij hadden een feestje in Beilen: Johan was 63 geworden.
Dat was weer als vanouds: nu lagen we in een stuip omdat Sinet bedacht dat als wij op het vliegveld van Kreta aankomen* dat dan de chauffeur van het busje dat ons naar het hotel zal brengen een bordje met de tekst OMANIDO** omhoog moet houden.
Halverwege avond vertelden wij over de sterren van Frans en dat hem gelukkig de mond was gesnoerd.
“Onze zoon zit met een stel vrienden ook op dat park dit weekend” zei Jan.
Hij pakte zijn telefoon en stuurde een app-berichtje naar de zoon.
Je raadt het al.
Grote hilariteit: zoon zat in huisje 132.
“O, dan staan ze morgen op je stoep: hebben jullie soms geklaagd?”
Gerard opperde dat wij misschien wel bij hen op de stoep zouden staan.

Maar er gebeurde dat weekend helemaal niks.
Af en toe hoorden we dat het in de buurt van huisje 132 erg gezellig was en daar is niks mis mee.
Frans daarentegen hebben we niet meer gehoord.
Gelukkig maar.
Want: OMANIDO.
In dit geval staat dat voor ‘oud maar niet doof’.

*Dit jaar vieren wij als vriendengroep ons 45-jarig jubileum met een reis naar dit Griekse eiland
**Term uit de boekenreeks van ‘Hendrik Groen’; het betekent Oud MAar NIet DOod.

Reageren

15 april: Een vangnet.

Begin maart kwam Gerards zus Hennie te vallen en brak haar heup.
Ze werd geopereerd in het ziekenhuis in Assen, maar daarna kon ze niet naar huis: ze moest eerst revalideren.
Daarvoor werd ze opgenomen in de Boshof, een revalidatiecentrum in Assen.
Daar had ik niet echt goede herinneringen aan.
Mijn moeder werd daar in 2017 opgenomen en ondanks dat men haar daar destijds qua dag- en nachtritme en medicijngebruik weer op rit kreeg vond mijn moeder het in de Boshof verschrikkelijk. “Zet ze mij hier in zo’n HOK!” mopperde ze menigmaal.
Ze miste haar vertrouwde omgeving; sociaal was ze niet heel sterk en ze vond het moeilijk om zich op haar 85e nog aan te passen.
“Zit ik daor te eten met allemaol vrömden.” Wij begrepen haar wel: nargens beter as thuus.

Natuurlijk geldt dat ook voor Hennie, maar die is nog een stuk jonger dan mijn moeder destijds en ook niet ongeneeslijk ziek.
Als zij niet bij haar gezin is komt het gezin wel bij haar. Haar man Harrie komt sowieso elke dag, mét de hond en verder zit ze bijna nooit zonder bezoek.
Hennie maakt er wel weer iets van en als je er bent is het altijd gezellig.
De hele kamer hangt vól kaarten, er staan bloemen, er hangen kindertekeningen en er is altijd wel iets lekkers dat nog over is van ’toen die en die kwamen’.
Op woensdagavond komen er wekelijks drie schoonzussen bij haar om spelletjes te doen; meestal klaverjassen.
Vorige week woensdagavond was één schoonzus ziek, toen kreeg ik ’s middags een app: ze misten die avond nog een vierde man (lees vrouw), of ik tijd/zin had om te komen.

Hennie eet op woensdag niet in de eetzaal, maar eet met de schonezussen op haar kamer de maaltijd die voor één van hen wordt voorbereid.
“En als ik daarvoor moet zorgen, laat ik Chinees bezorgen” vertelde ze.
Woensdag had Evie gekookt: zoetzure kip met groenten en witte rijst. Het was heerlijk!
Het is dat de dat de reden dat Hennie daar is zo vervelend is, anders zou ik zeggen: “Wat ontzettend gezellig, voor herhaling vatbaar!”
We deden twee bomen. Dat is 32 (2x 16) potjes waarin je per pot 162 punten kunt verdienen.
Bij het optellen van twee bomen was het verschil nog geen 160 punten….. “Daor he’je nou zo drok om maakt.”
Tja. Maar daar gaat het natuurlijk  helemaal niet om.
Niet om de de punten en niet om het eten en drinken.
Het gaat om het onderlinge contact, de gesprekjes tussendoor, het delen van lief maar ook leed.
Daarbij hebben wij het geluk van de vanzelfsprekendheid van een grote familie die je niet dagelijks ziet, maar er wel is.
Ik heb het in voor ons zware tijden wel eens vergeleken met een vangnet dat onder je hangt en dat zich samentrekt op het moment dat het even nodig is. En dan hoef je soms alleen maar een potje te kaarten.

Reageren

14 april: Beheren en recreëren.

Sinds augustus 2021 zijn wij eigenaar/beheerder van huisje 96 op Vakantiepark ‘Het Timmerholt’ in Westerbork.
Daar hebben we veel plezier van; het wordt een groot deel van het jaar verhuurd en af en toe maken we er ook zelf gebruik van.
Maar als beheerder moet je ook ‘beheren’: zorgen dat de boel er netjes uit blijft zien, vernieuwen en bijhouden.
Vanaf november is Gerard regelmatig in Westerbork geweest: in november/december is er een schuurtje/overkapping naast het huis gebouwd, voor het huis is een dubbele parkeerplaats aangelegd en de tuin is voor én achter opnieuw ingericht met nieuwe struiken en plantjes en aan de voorkant ook een nieuwe grasmat.

….zelfgebakken….

Afgelopen weekend vierden we met ons voltallig gezin de jaarlijkse Gradagen in ‘Casa Grada’ en konden we door het prachtige weer met volle teugen genieten van het nieuwe buitengebeuren.
Met tassen vol spelletjes en eten & drinken vertrokken wij vrijdagmorgen na de koffie al richting Westerbork.
Vrijdagmiddag arriveerden de eerste gezinsleden, zaterdag aan het eind van de morgen waren we compleet en zaten we met z’n achten om de eettafel voor een gezellige lunch. Frea had zelf een tarwebrood gebakken en Gerard verraste ons met een eigen gebakken krentenbrood.

Verder deden we eigenlijk niet heel veel bijzonders.
Zaterdagmiddag werd een nieuw bordspel uitgeprobeerd, zaterdagavond deden we met een groepje Dixit en zondagmiddag jasten we een boom klaver.
Er werd gebreid, geborduurd en gehaakt, er werd uitgebreid gebadderd, gewandeld en geteut.
Gelachen, gezeurd, ge’zon’d: genoten.
Recreëren dus.

De Gradagen zijn een jaarlijks terugkerend door onszelf georganiseerd evenement waarin we in alle rust kunnen genieten van elkaars gezelschap. Niks hoeft, alles mag. We hadden natuurlijk wel heeeel erg geluk met het mooie weer van het afgelopen weekend; zaterdag konden we de hele dag buiten zitten en zelfs rond middernacht was het nog fantastisch! Op de afbeelding hiernaast zitten we bij kaarslicht bij het water.

Zondagmiddag zaten we op het terras aan het water aan de thee te genieten van de veelheid aan vogels die er te horen en te zien waren. Een ooievaar wiekte over het meer en een waterhoentje kwam nieuwsgierig naar ons toe zwemmen.
De vraag op één van de theezakjes werd gesteld: “Waar wil je het liefst naar toe op reis?” en meteen zei Jon “Casa Grada!”
We lachten er met elkaar om en hoorden daarna dat hij het liefst nog eens naar Nepal wil. Iemand anders wil naar Portugal en zo komen er nog wat landen voorbij.

De eerste reactie van Jon bleef bij mij hangen; die vind ik wel een blog waard.
Natuurlijk: voor een verblijf in Casa Grada moeten we op reis, maar inmiddels voelt het daar ook als thuis.
Een fijne plek om met elkaar vakantie te houden en te genieten van ‘De kracht van Oer‘, zoals de reclameslogan voor Drenthe luidt.
Op de afbeelding rechts zie je een stukje nieuw gazon, een nieuw plantvak, een stukje van de schuur/overkapping én de dubbele parkeerplaats.
‘Beheren’ hoort er ook bij en dat betekent dat we af en toe even flink aan het werk moeten.
We hebben het er graag voor over!

Reageren

13 april: Gastblog Remmelt – De brandende braambos

Het woord is vandaag weer aan Remmelt:

In mijn favoriete antiekzaak in Noord-Groningen wilde ik een kleurig schilderij kopen. De eigenaar zei: “Wacht even ik heb nog een schilderij, dat past er precies bij. Het is even zoeken.” Hij kwam terug met het onderstaande schilderij. Hij zei: “Wij noemen dit schilderij de brandende braambos, naar het verhaal uit de bijbel. De kunstenaar is goed, want hij heeft twee schilderijen verkocht aan koningin Wilhelmina. Hij woonde op de Veluwe.”
Vervolgens heb ik deze schilderijen gekocht. Ik bood dit schilderij aan op marktplaats met de vraag: ‘Welke schilder Kley is dit?’
Al snel kreeg ik de volgende mail: ‘Het doek dat u aanbiedt is een schilderij van de schilder Henri Kley, die gewoond en gewerkt heeft in Loenen.’
Uiteraard heb ik degene, die mij deze informatie gaf, bedankt en gevraagd of ze zelf wellicht belangstelling hadden voor het schilderij.

Henri Kley 1903 – 1977 – Veluws landschap, olieverf.

Ze hadden wel interesse, maar omdat ze een soortgelijk schilderij van dezelfde kunstenaar in hun collectie hadden, zagen ze af van koop.
Een paar dagen later mailde iemand dat hij wilde langskomen om het schilderij van Henri Kley te bekijken. De man kwam binnen en bekeek het schilderij op professionele wijze, de voorkant, maar vooral ook de achterkant. Dat ontlokte mij de opmerking: “U bekijkt niet voor de eerste keer een schilderij.”
“Dat klopt” was zijn reactie “Ik ben verzamelaar van het werk van Henri Kley en mijn vrouw houdt een site bij over de collectie van deze kunstenaarWij hebben inderdaad een soortgelijk schilderij, maar deze is vele malen beter. De kunstenaar Henri Kley was schilder, tekenaar en aquarellist en hij woonde en werkte in Loenen, waar wij ook wonen. Wij hadden een restaurant in Loenen, dat vol hing met ca. 50 schilderijen van Henri Kley. Wij zijn gestopt met het restaurant en ik doe nu koeriersdiensten voor bedrijven rondom Loenen en moest vanmorgen in Roden zijn, vandaar.
“Een opgewekte en enthousiaste verzamelaar, die een keurige map bij zich had, waar alle schilderijen in afgebeeld stonden. Hij kocht het schilderij met veel genoegen.
Enige tijd later ontving ik van de koper een catalogus van een overzicht tentoonstelling met het werk van Henri Kley. Hij gaf nogmaals aan tevreden te zijn met zijn aankoop. Dit soort dingen  maakt mijn schilderijen hobby interessant.

Henri Kley – bron: bovengenoemde website Henrikley.nl.

Ari Kley Delft 1903 – 1977 Loenen, heeft zijn gehele werkzame kunstenaarsleven in Loenen gewoond. Hij was een natuur liefhebber en hij heeft de Veluwe in al haar oorspronkelijke schoonheid vastgelegd op het doek. Dat deed hij op een expressionistische wijze, waarbij hij alle onderliggende kleuren gebruikte.
De levensloop van Ari Kley is ook kleurrijk. Hij is 1903 geboren in Delft, als zoon van een professor. Zijn vader drukte een stempel op hem voor zijn verdere leven. Al op de lagere school werd zijn talent voor tekenen onderkend. Hij volgde na de middelbare school een opleiding aan de Technische Hoogeschool te Delft, waar zijn vader werkte. Hij bleef daarna nog een aantal jaren werken bij deze onderwijsinstelling.
Pas na het overlijden van zijn vader in 1935, volgde hij zijn eigen roeping en ging studeren aan de Amsterdamse Academie voor Beeldende Kunst.
Hij ging na deze opleiding wonen in het zomerhuis van zijn vader in Loenen. Ari Kley was meer bezig met het schilderen van de natuur dan met de gemeenschap van Loenen. Hij was erg op zichzelf en had weinig contacten in het dorp. Als je zijn vertrouwen had gewonnen, zoals de plaatselijke groenteboer, dan was dat een blijvende relatie. Deze verkocht vanaf zijn groentekar schilderijen voor Ari Kley. Toen de burgemeester afscheid nam van Loenen besloot de commissie om hem een schilderij van Ari Kley aan te bieden. Er was een budget van 1.200 gulden beschikbaar voor de aankoop van een schilderij. Toen de aankoopcommissie vertelde waar het schilderij voor bestemd was, ging de koop niet door. Ari Kley gaf aan dat de burgemeester nog nooit bij hem was geweest en ook nooit een tentoonstelling van hem had bezocht. Naderhand verkocht hij het schilderij voor 25,00 gulden aan een goede kennis.
Hij was beter te spreken over koningin Wilhelmina, die bij hem op bezoek kwam in zijn atelier en twee schilderijen kocht; daar was hij erg trots op.
Dertig jaar na zijn overlijden in 2007, heeft de koper van dit schilderij, samen met andere verzamelaars een grote overzichtstentoonstelling georganiseerd met veel schilderijen van de kunstenaar van de Veluwe. Er was een enorm aanbod van schilderijen voor deze tentoonstelling; hij had tijdens zijn leven toch een bijzondere plaats ingenomen binnen de gemeenschap van Loenen.

Benieuwd naar andere bijdragen van Remmelt?
Hierbij een link naar zijn eerste gastblog, onderaan dat verhaal vind je overzicht.

Reageren

12 april: Over geluk (7) – Plezier.

Vorig jaar schreef ik al vijf blogs* over een aspect van ‘Geluk’, het onderwerp van onze scheurkalender voor 2024.
Op elk van die blogs wordt steeds één ‘pijler van geluk’ uitgelicht; vandaag gaat het over ‘plezier’.
De kernwoorden die bij dit onderwerp horen zijn ‘het leven mag ook leuk, creatief en verrassend zijn’.
Wat mij daarbij door het hoofd schiet is een lied van Robert Long ‘Het leven was lijden’.

“Want het leven was lijden,
als je danste een heiden,
als je lachte, te luchtig,
als je kuste ontuchtig,
als je niet wilde werken,
of je ging niet ter kerke,
kortom alles was verkeerd…..”

Gelukkig was er in mijn protestantse opvoeding genoeg ruimte voor plezier, één van de pijlers van geluk.
Er zijn heel veel synoniemen voor dat woord: amusement, vreugde, vermaak, pret, vrolijkheid, genot, lust, aardigheid, genoegen, welbehagen, behagen, gein, schik, lol, blijdschap, verstrooiing, welgevallen, vertier, leut, jolijt, verpozing, sjeu, divertissement, jeu, jool, leute.

De teksten die op de kalenderblaadjes stonden bij deze pijler riepen bij mij vooral herkenning op.
Deze bijvoorbeeld: “De beste manier om je tijd te vullen is hem te verliezen’ (Marguerite Duras, Frans schrijfster).
Wanneer vergeet ik de tijd?
Als ik een blog aan het voorbereiden ben; ik zoek informatie over het onderwerp, klik van de ene naar de andere website, lees interessante artikelen, zoek afbeeldingen….. heerlijk!
Menigmaal ben ik op deze manier de tijd vergeten. Vergat ik te lunchen. Of ik had nog niets aan het eten gedaan toen Gerard thuis kwam van zijn werk. “O! Is het al zo laat…?!”
En ik vergeet de tijd ook in gezelschap van mensen waarmee ik het leuk heb.
Of tijdens een stadswandeling, waarin ik me helemaal kan verliezen in kerken, oude gebouwen en stadsmuren/poorten.
Of als ik muziek luister. Of muziek maak, alleen of in een groepje.
De volgende tekst van Albert Schweizer, Duits wetenschapper, valt ook onder bovenstaand plezier: “Succes is niet de sleutel tot het geluk.
Geluk is de sleutel tot succes. Datgene waarmee je graag bezig bent, daarin zal je succesvol zijn.”

Humor hoort ook bij plezier, maar humor is niet altijd plezier. Zei Godfried Bomans al niet: ‘Humor is overwonnen droefheid.”
Deze quote lazen we in september: ‘Je kunt niet echt sterk zijn, als je ook niet de grappige kant van de dingen ziet.’ (Ken Kesey, Amerikaans schrijver). Toen ik in 2018 in het ziekenhuis belandde en een hartoperatie moest ondergaan, was dat niet een heel gelukkige periode van mijn leven.
Maar als je de blogs uit die periode leest viel er zelfs toen nog genoeg te lachen (zie ‘Man, man. Hai jong..‘) en te genieten: alleen het feit dat ik in Nederland woon waar de gezondheidszorg goed is geregeld en dat ik zo’n operatie kán ondergaan is al een geluksfactor.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. ‘Lachen kost minder dan elektriciteit en geeft minstens evenveel licht.’ volgens Abbé Pierre, Frans  verzetstrijder.

En tenslotte: Vergis je niet. Vriendelijkheid is geen zwakte.
A. Collins, Amerikaans muzikant.

* Hierbij een link naar het eerste blog in deze serie, vandaar uit kun je linken naar de eerdere delen die al gepubliceerd zijn.

Reageren

11 april: Verwrongen levens op Gotland.

Op de Roderboekenmarkt van afgelopen december kocht ik een boek van een schrijfster die ik nog niet kende.
Mari Jungsted heet ze en de beslissing om het boek te kopen nam ik al na het lezen van de eerste zin op de achterflap: “Op een winterse ochtend wordt galeriehouder Egon Wallin opgehangen aangetroffen bij een middeleeuwse nederzetting op Gotland.”
GOTLAND!
Het woord alleen al zorgt voor positieve vibes door de ‘afstudeervakantie’ met Carlijn die we daar doorbrachten.
Nieuwsgierig nam ik het boek mee, een diepte-investering van € 1,50.
Ook al was boek helemaal niks, dan was ik er nog niet aan bekocht.

Maar het was niet niks, het was erg leuk zelfs.
Een onderhoudende detective, met geheime levens, meerdere verdachten, schimmige gebeurtenissen in achterkamertjes en ook genoeg te beleven op de werkvloer.
En…….. mooie beschrijvingen van Gotland.
De middeleeuwse nederzetting uit de eerste alinea bleek Visby te zijn, de ommuurde stad waar wij vele uren doorbrachten tijdens die vakantie.
De poort in de stadmuur was de poort waar wij vanaf de parkeerplaats buiten de stad onderdoor liepen.
Verder woonde de journalist Johan Berg, die een rol heeft in het verhaal, in Roma, waar wij een huisje hadden gehuurd en ze gingen op een gegeven moment met de auto naar Faro met het pontje waar wij ook op hebben gestaan.
Het is net als met de boeken van Anne Doornbos: dat de hoofdinspecteur vanuit zijn kantoor naar het zuiden kijkt en de televisietoren van Hoogersmilde in de verte ziet: het is bekend terrein, waardoor je je geen voorstelling meer hoeft te maken in je hoofd, want je weet gewoon hoe het er daar uitziet.

De rechercheur in dit boek heet Anders Knutas en hij probeert licht te scheppen in de duisternis van de kunstwereld.
We maken kennis met Anders’ collega Karin en met bovengenoemde journalist Johan, die al wel een kind heeft samen met zijn vriendin, maar nog niet samenwoont.
Via dit boek kom je terecht in de wereld van de kunsthandel: galeries van naam, kunstcollecties en jonge kunstenaars die naam maken via erkende/gevestigde galeriehouders.
Verder lees je iets over Nils Dardell, een beroemd Zweeds schilder die het schilderij ‘De stervende dandy’ maakte.
Het mooie van internet is dat je zo’n schilderij dan kunt opzoeken.

Verder was het natuurlijk een ‘gewone’ detective.
Er gaat na Egon nog iemand dood, men tast lang in het duister, maar aan het eind worden alle losse eindjes met elkaar verbonden en weet je precies hoe het allemaal zit.
En ondertussen zat ik tijdens het lezen te genieten van de herkenbaarheid van de plaatsen op Gotland, zoals de kerkruïne midden in de stad en de verschillende beschrijvingen van de Oostzee: rotsblokken, zandstranden en jaloersmakende zonsondergangen.
Sweet memories.

Nog geen kennisgemaakt met de blogserie die ik schreef over Gotland?
Hierbij een link naar het eerste blog, onderaan dat eerste verhaal vind je een overzicht van alle 13 blogs die ik daarover schreef.
Wil je het verhaal lezen dat bij de afbeelding hiernaast hoort?
Klik dan hier: torentje.

Reageren

10 april: Gezellig!

Sinds jaar en dag doe ik ‘iets’ aan vasten in de 40-dagen-tijd.
Bijvoorbeeld minder vlees op het menu.
Geen computerspelletjes spelen.
Niet mopperen.
Maar één keer per dag op je telefoon kijken.
En sinds jaar en dag doe ik verslag van mijn bevindingen op dit blog.
Het heeft me altijd iets opgeleverd: bewustwording van aspecten van dat specifieke thema en ik heb door mezelf iets te ontzeggen vooral ook meer zelfkennis verkregen.

Dit jaar koos ik voor het focussen op een gewoonte waar ik alleen tijdens de drie zwangerschappen van af stapte: het drinken van alcohol.
Een glaasje port, een glas zoete witte wijn, een bessenlikeurtje: als de gelegenheid zich voor doet doe ik graag mee.
Even een stukje geschiedenis: ik komt uit een Bourgondische familie en een borrel hoorde erbij.
Sowieso alle dagen van het weekend en daarnaast bij feestjes, verjaardagen en andere gelegenheden.
Op mijn 13e kreeg ik van mijn ouders mijn eerste glas wijn (Moselland, lieblich) en vanaf die tijd dronk ik ook bij die gelegenheden.
Gezellig!

Voor mezelf bedacht ik: in deze vastenperiode (van aswoensdag 5 maart tot 1e paasdag 20 april) drink ik bij één gelegenheid in de de week alcohol.
In de supermarkt kocht ik sinas en cassis in de zero versie en liet het op me af komen.
Ook nu was het weer confronterend,  maar het wonderlijke is dat het me niet heel veel moeite kostte.
De vraag “Wat wil je drinken?” kon ik gemakkelijk beantwoorden met “Cola zero of zo? Of iets anders lights?”
Bijna altijd kwam dan de reactie: “O? Geen port?” en dan legde ik uit waar ik mee bezig was.
Over mezelf iets ontzeggen in de 40-dagen-tijd en over een vastgeroeste gewoonte waar ik wat aan wilde doen.
De reacties waren net zo divers als de netwerkkringen waarin ik mij bevind; van ‘waarom zou je dat nou doen’ tot ‘goed bezig, zou ik ook eens moeten doen’.

Het duurt nu nog ongeveer een week tot het Pasen is.
Spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?
Het drinken van een glas port/wijn is voor mij iets waar ik van geniet.
En dat mag best, maar met mate.
Het leverde voor mij geen lichamelijke problemen op: nooit hoofdpijn de volgende dag, geen slapeloosheid, geen last van mijn darmen.
Op dat gebied is er dus niks veranderd.
En ik ben ook niets afgevallen, dat is dan wel weer jammer.
Wat is veranderd is dat de gewoonte van 3 à 4 dagen per week een glaasje is doorbroken en dat ik heb ontdekt dat ik er ook best zonder kan, want het is ook gezellig zonder drank.

Het vasten in andere jaren heeft me veel gebracht.
Ik doe geen uren computerspelletjes meer, we eten significant minder vlees, mijn telefoon staat standaard op ‘geen geluid’ én ik probeer nog steeds minder te mopperen.
Na deze periode denk ik dat ik ‘minder alcohol’ kan toevoegen aan dit lijstje.
Een mens is nooit te oud om te leren!

 

 

Reageren

9 april: Traurigkeit und Herzeleid.

Volgende week is het de stille week.
Witte donderdag, goede vrijdag, stille zaterdag en zondag en maandag 1e en 2e paasdag.
Met onze cantorij zingen we op vrijdagavond en zondagmorgen; dat betekent dat we een behoorlijke lading liederen in onze map hebben om in te studeren.
Waar ik er erg van geniet de laatste weken is het klassieke stuk ‘O Traurigkeit, O Herzeleid’ dat we vrijdagavond zingen.
Het instuderen van dit stuk doet me denken aan het  projectkoor met Wim Opgelder in Zuidlaren.
Het is een behoorlijke uitdaging: we hebben oefenfiles gekregen van Jelle en ik kan de altpartij inmiddels wel dromen.
Maar de altpartij in je eentje zingen is iets heel anders dan in een vierstemmig koor de altpartij zingen.
Bas Jaap staat dan naast mij iets heel anders te zingen en tenor Jan Willem schuin voor mij zingt weer iets anders.
Wat ook niet meehelpt dat wij als alten ook niet altijd allemaal hetzelfde zingen…..😉

Toen Karel gisteravond ‘de traurigkeit’ er weer bij pakte om helemaal door te zingen begon ik vol goede moed aan de eerste regel (ik had immers ’s middags nog geoefend) maar ik kwam nog niet halverwege de tweede regel. Kwijt. Harrie-in-de-warrie.
De eerste poging om het lied vierstemmig te zingen stierf in schoonheid en ik zag de teleurstelling in Karels houding; zijn hele lichaam straalde uit ‘dit hadden wij toch vorige week allemaal goed onder elkaar staan?’ Wat een traurigkeit.
We gingen alle stemmen nog even weer apart bijlangs en wij alten kregen de opmerking ‘dat die hoge D’ er heus wel in zit, daar moet je met elkaar naar toewerken’. Nou kan ik werken wat ik wil, maar de C is voor dit a(a)ltje toch echt het hoogst haalbare, dus ik werk hard mee tot de C en daarna ga ik voor de playback uitvoering.

Als je bovenstaande alinia’s leest zou je kunnen denken: “Hoe kun je daar nou van genieten?”
Ik geniet van de muziek, de lastige riedeltjes, het na elkaar invallen, het meetellen met de maat en ik geniet vooral van het niet op de automatische piloot zingen. Kop der bij, bek op ’t stuur. En natuurlijk van de enorme voldoening als je de vierstemmigheid goed onder elkaar krijgt en je gelijk eindigt. Dann ist von Traurigkeit überhaupt keine Rede en van Herzeleid al helemaal niet. Sterker nog: ik haal mijn Herz er aan op!

Reageren

Pagina 1 van 372

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén