De waarde van de dag

“Wanneer doen wij nou als collega’s iets leuks met elkaar” verzuchtte een casemanager van onze afdeling een maand geleden.
Eigenlijk nooit, was de conclusie. De laatste keer dat we iets met elkaar deden was in mei 2022, toen hadden we een teamdag met een ritje met de stoomtrein van Veendam naar Stadskanaal. Maar op die dag was er maar weinig ruimte voor onderling contact: het was eigenlijk een verkapte vergaderdag.

De bovengenoemde casemanager ging niet bij de pakken neer zitten en bedacht samen met twee anderen een alternatief feestje.
Het was de bedoeling dat iedereen iets meenam voor het buffet en dat iedereen één of twee kleine cadeautjes meenam om een spel mee te doen. Nou hou ik heel erg van dit soort feestjes, dus ik gaf me op en beloofde een pan gehaktballetjes met uien à la Ma Vrieswijk mee te nemen. Ik kocht een zak gemengde chocoladepepernoten en een plastic Sinterklaas vol met Smarties die ik mooi inpakte en op donderdag de 23 november stapte ik om 17.05 uur ons kantoor binnen.

Het rook al heerlijk! Er waren drie soorten soep en allerlei zelfgemaakte heerlijkheden die iedereen zich goed liet smaken.
We zaten en stonden in groepjes te eten en ondertussen werden er gesprekken gevoerd die nu eens niet gingen over dossiernummers, zoekgeraakte inschrijfformulieren en niet goed geregistreerde tijd, maar bijvoorbeeld over wat er zo leuk is aan het werk dat we doen (het ondersteunen van mensen met dementie of Alzheimer en hun mantelzorgers, hierbij een link), over dochters en zonen en mode uit de jaren ’70.

Rond een uur of zeven was iedereen wel uitgegeten en gingen we het spel doen.
We zaten in een hele grote kring en de tafels in het midden lagen vol met cadeautjes.
In de eerste ronde werden de pakjes verdeeld door het gooien van een dobbelsteen en toen er geen pakjes meer op tafel lagen mocht iedereen zijn of haar cadeautjes uitpakken; we gingen de kring even rond, zodat iedereen de gelegenheid kreeg om te laten zien wat voor prachtigs men in zijn bezit had gekregen.
Maar dat bezit was maar van korte duur.
In de tweede ronde gooiden we ook met de dobbelsteen, maar de ogen betekenden nu iets anders.
Presentjes werden gestolen, doorgeschoven en verplicht geruild. Al gauw tekende zich af wat de meest favoriete pakjes waren en kwam de ware aard van de collega’s naar boven.
“Ha! Van mij! Geeeeef maar hierrrr!”
Twee witte kerstsokken, een tasje met kleurige glitterkerstballen, een vilten gnoom, een beeldje van een zittende, dikke vrouw en (hoe wonderlijk) hondenpoepzakjes.
Voor die tweede ronde was een half uur uitgetrokken, na een half uur zou de wekker gaan en mocht je de cadeautjes die je dan in je bezit had houden.

Toen het halve uur bijna om was, ontstond er een schreeuwende en dobbelende kluwen mensen die pakjes heen en weer gooiden.
Wát een lol kun je dan hebben met zoiets onbenulligs!
En je ziet je collega’s even van een heel andere kant, want wie wil er nou kleurige glitterkerstballen? Of hondenpoepzakjes…..

Er viel de laatste tijd van alles op: al weer een blog vol!

In het programma Goeiedag Haandrikman is side-kick Carmen twee weken op vakantie.
Eline gaat die twee weken haar plaats innemen en ze heeft er zin in: “Ik ga de honneurs waarmaken!”

Bij de schoenenwinkel bij ons in Roden hebben ze ‘fall’ inmiddels vervangen door herfst, maar er móet kennelijk een Engels woord in hun teksten.
Toen ik deze foto wat gniffelend aan collega-alt Ilse niet zien, merkte ze fijntjes op: “Wij mogen daar met onze ‘Holy  Stitch’ natuurlijk helemaal niks van zeggen…”.
Touché! 😉
Toen bedacht ik dat de door mij georganiseerde ‘Sing In’ vorig jaar tijdens de Weihnachtsmarkt in Roden ook een Engelse naam had gekregen. Nou ja zeg! Dat gaan we met ingang van dit jaar veranderen: het uurtje samen zingen op de zondagmiddag gaat ‘Met mekaar zingen’ heten.

Johnny van ’t Schip wordt trainer van het weggezakte Ajax. Gerard: “Ben benieuwd of door hem de geest weer in de fles kan komen.”

Collega wil iets vertellen over de haast waarmee een ambulance naar het ziekenhuis gaat.
Ze combineert de banden en het geluid: “We gingen met gierende sirene’s  naar het UMCG!”
Ook Gineke had in dit verband nog een leuke gehoord: een auto reed met piepende banden.
In de auto tijdens ons dagje uit benoemden we de combinaties zoals ze bedoeld zijn: piepende remmen, gillende sirenes en gierende banden.
Gillende remmen hebben we nog niet voorbij horen komen….

Een journalist benoemt het moddergooien tussen de kopstukken van de politiek in deze dagen, maar hij doet iets niet helemaal goed met de voorzetsels: “Er wordt heen en weer met modder gegooid.”

Op de verkiezingsavond 22 november 2023 was er een verslaggeefster van de NOS op Schiermonnikoog.
Ze kwam woorden te kort om aan te geven dat men de sokken erin had gezet en dat men zich het vuur uit de stoffen had gelopen om de uitslag van het eiland als eerste in Nederland te kunnen doorgeven.
“Ze hebben zich hier de sokken uit de voeten gelopen” constateerde ze. “Dat heeft voor vuur uit de schenen gezorgd!”
Waar die schenen nou zo ineens vandaan komen….

In een procedure bij ons op het werk was iets niet helemaal goed gegaan, maar de gevolgen waren niet noemenswaardig.
“Daar valt geen bloed uit” vond iemand op de werkvloer.
Iemand anders vertelde over een nare mededeling die in een werkoverleg was gedaan: “Dat viel binnen als een bom” zei hij.

Op een scheurkalenderblaadje werd geschreven over een meisje dat zich had verstopt in het bos. “Ze had zich verschuild….”
Hé, dat klopt toch niet? Het duurde even voordat ik op ‘verscholen’ kwam.

Hoor je ook een ‘Nederlands maar dan anders’ uitspraak?
Of weet je nog een leuke verbastering, uitgesproken door je kinderen?
Uit onze oude doos nog een anekdote van de de 6 jarige Frea: zij zat net in groep 3 en leerde lezen.
Op tafel stond een rol ‘Arks’ beschuit. Ze spelde de letters. A…..RRR…..K…..S.
“Wat staat daar?” vroeg ik haar.
Ik zag haar twijfelen. “Nou…. beschuit hè?”

Klik hier voor het blog Nederlands maar dan anders deel 32, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.

Ons secretariaat verloor in de eerste helft van dit jaar 5 van de 7 collega’s; dat hebben we gevoeld als een aderlating.
Mijn nieuwe collega’s zie ik wekelijks, maar de ‘afzwaaiers’ niet zo vaak meer (zie Oud en Nieuw afscheids/ontmoetingsfeest), dus we zoeken elkaar af en toe even op om te horen hoe het met iedereen is.
Zaterdag 25 november waren we met z’n zessen welkom bij Renny.
Zij woont in de buurt van Zevenhuizen (provincie Groningen) in de oude lagere school, waar zij als kind als leerling naar toe ging.
“Kijk, dit is ons oude gymlokaal” vertelde ze toen we haar woonkamer binnenstapten.

Fascinerend vind ik dat.
Dat mensen van een gebouw dat vroeger een andere bestemming had een woonhuis maken; je ziet tegenwoordig prachtige voorbeelden van kerken die een woonbestemming krijgen. Je kunt aan het huis van Renny nog zien dat het een school is geweest, want het staat er levensgroot op ‘School met de bijbel”.
In de gang stond zo’n klein schooltafeltje met schrijfschriftjes en een inktpotje met een kroontjespen er in. Het huis was prachtig ingericht met oog voor detail. Ik werd er haast een beetje jaloers van….

Toen ik zaterdagmorgen wegging van huis had ik mijn breiwerk, kleingeld voor Marja (die bloemen had gekocht) en voor drie ex-collega’s elk twee gehaakte pannenonderzetters. Die had ik ze beloofd bij hun afscheid, maar toen mocht ik even niet haken vanwege die schouderblessure. Toen ik al bij Renny was bedacht ik dat ik de tonijnsalade was vergeten die ik zou inbrengen voor de lunch; ik ging er niet voor terug. We hebben hem amper gemist trouwens. Zoals altijd wanneer iedereen iets meebrengt was er nu ook weer meer dan genoeg lekkers voor ons allemaal. Altijd is het weer een wonderbaarlijke spijziging, maar dan niet met broden en vissen, maar met puddingbroodjes, pastasalade, brood, kaas, vleeswaren en gevulde eieren.  En twaalf manden is in dit geval misschien ook een beetje overdreven……

Twee pensionada’s hadden we in ons midden die al een paar maanden bij huis zijn. Uitgebreid hadden we het over hoe het hen beviel, of ze zich al stierlijk verveelden en of ze de werkvloer en ons ook misten….nee, eigenlijk niet.

Drie kwartier gewandeld, bijgepraat over verbouwingen, de (klein)kinderen, de mannen, kinderen van de melkboer en natuurlijk: het werk.
Daarvoor waren we per slot van rekening jaren collega’s!

Ex-collega Gineke (die in 2014 bij haar pensionering afscheid nam van Lentis) en ik zoeken elkaar een paar keer per jaar op.
Dit voorjaar had ik haar uitgenodigd voor een bezoek aan Casa Grada in Westerbork, maar vlak voor die datum bleek dat het huis toch nog twee weken verhuurd was. Toen deden we iets anders (zie Krookjes in Assen) en bedachten dat we dan in het najaar naar Westerbork zouden gaan. Donderdag 24 november werd het.
Rond tienen haalde ik haar van het busstation in Roden en we begonnen met koffie en een kersen-slagroom-flap.

Wij zijn nooit uitgepraat en beginnen waar we de vorige keer zijn opgehouden.
Eenmaal in Westerbork gingen we naar Diggels voor een lunch (zij carpaccio, ik kaaskroketten) en ondertussen klepten we aan één stuk door. In dat gesprek gebruikte ik het spreekwoord ‘maar nu zit daar een farao die Jozef niet gekend heeft’ in een verhaal over een werk-situatie.
“Wie is Jozef” vroeg Gineke.
O ja. Gineke is niet opgevoed met kerk en bijbel. Haar ouders waren aanhangers van de Partij van de Arbeid, dus als het gaat om psalmen, preken, kerken en niet te vergeten ons vorstenhuis, dan zit daar een gapende kloof tussen ons.

Die kloof heeft ons nooit in de weg gezeten. Lees bijvoorbeeld maar eens het blog ‘Rijk in Groningen‘ uit 2017. Daarin lees je een mooi voorbeeld van hoe wij met de bovenbeschreven kloof omgaan.
Wat helpt is dat we allebei hetzelfde gevoel voor humor hebben.

Jozef moet huilen als hij zijn broers weer terug ziet.

In vogelvlucht vertelde ik haar het verhaal van Jacob, zijn 2 vrouwen en 12 zonen, over de kleurige jas en de dromen, de verkoop van Jozef aan handelaren, hoe hij onderkoning van Egypte werd en hoe hij tenslotte werd verenigd met zijn familie.
“Wát een verhaal, man!”
Nou! En dat tussen de kaaskroketten en de carpaccio door.
Ken jij het verhaal van Jozef ook niet? Hierbij een link naar de website ‘Bijbel in 1000 seconden‘, daar vind je het hele verhaal met uitleg.

We maakten nog een ommetje rondom het meer op het Timmerholt, bewonderden een groepje aalscholvers dat aan de rand van het meer zat en toen was de dag alweer bijna om; we moesten immers ook nog weer terug naar Groningen.
Gineke woont in de Indische buurt in de stad en om 17.00 uur moest ik aan de Laan Corpus den Hoorn bij mijn werk zijn.
Dat is hemelsbreed ongeveer 6 kilometer, Google Maps geeft aan dat je daar 12 minuten over doet.
HAHAHAHA!
Als je in het Noorden woont weet je dat het wegennet in en om Groningen al bijna drie jaar op zijn kop staat.
De website ‘Groningen bereikbaar’ doet er alles aan met o.a. ‘Slim onderweg’, maar ik was toch nog wel even onder de pannen met mijn reis.
Om 17.05 uur stapte ik ons kantoor binnen.
Volgende week een verslag van wat ik daar ging doen.

Kerst komt er aan!
Volgende week maak ik een nieuwe adventskrans  met vier kaarsen, want zondag 3 december is het 1e advent.
Was het vroeger gebruikelijk dat de kerst-versierselen en -lampjes in de kast bleven tot Sinterklaas was uitgezwaaid, tegenwoordig is die grens tussen de december-festiviteiten bijna vervaagd. Onze overburen hebben al een week een kerstboom in huis en hun tuin is ’s avonds  sfeervol/uitbundig verlicht.

Bij ons in huis eerst nog geen kerst.
Maar in mijn hoofd al wel!
7 november kwamen we met een hele groep enthousiastelingen bij elkaar om Engelse carols te zingen in het PKN-Christmascarols-koor.
Meer dan 30 deelnemers hebben we dit jaar!
Voor de derde keer geven we acte de présence op de Weihnachtsmarkt in Roden; voor het eerst in 2019, toen twee coronajaren niet, maar vorig jaar mocht het weer (zie 11 december 2022). Van sommige zangers weet ik dat ze niet bij een koor zingen, maar helemaal blij worden van het vierstemmig zingen van de oude, Engelse kerstliederen.
Deze activiteit bied ik aan in het kader van het Activiteiten seizoen 2023/2024 van onze PKN-gemeente.
Het is een bijzonder koor: niet het zingen staat voorop, maar de ontmoeting en de onderlinge verbinding.

Afgelopen woensdagavond zaten we met de hele groep in Op de Helte voor de tweede repetitie.
De koster had ook een piano neergezet, maar daar kan ik niet zoveel mee.
Maar alt Gréhilde wel, dus die gaf voor het zingen van een lied steeds de beginnoten voor iedereen.
Soms speelde ze ook even mee, waarna ze soms verzuchtte ‘Oeh…’; waren we gezakt!
Tja. We zijn amateurs en de meeste optredens zijn á capella, dus dan merk je het niet zo.
We doen heel erg ons best en hopen dat als we met orgelbegeleiding in de kerk zullen zingen, de organisten ons met mededogen zullen begeleiden. Meestal spelen ze dan om het koor op toon te houden een heldere boventoon, waardoor we niet zo onderuitgaan.

Maar verder is het genieten.
Woensdagavond hebben we solo-partijen geoefend bij ‘We three kings of Oriënt are’ (het koor humt dan heel zacht mee) en we hebben mannen en vrouwen afwisselend laten zingen bij ‘Good king Wenceslas’. De mannen zongen als de king himself aan het woord was en de vrouwen vertolkten de stem van de dienaar. De eerste keer ging dat natuurlijk hilarisch de mist in: mannen zongen toch met de vrouwen mee als dat niet moest, vrouwen zongen niet als dat wel moest, maar op het laatst klonk het al heel behoorlijk.

En heel behoorlijk is wat mij betreft goed.
Perfect kan niet (we zijn immers niet het Kings College Cambridge) en heel beroerd is het ook niet.
Met z’n allen plezier beleven aan de meerstemmigheid, zwelgen in een kerstsmartlap als ‘Away in a manger’ en stiekem kippenvel hebben bij het fluisterzachte ‘Silent night.’
Daar doe ik het voor.

Kom je naar ons luisteren?
De Roder Weihnachtsmarkt vindt plaats op de Brink in Roden op zaterdag 9 en zondag 10 december.
Dan zingen we op zaterdag om 14.00 uur in de Catharinakerk en daarna op twee andere plekken in het dorp.
Zondagmiddag van 15.00-16.00 ben je welkom bij ‘Met mekaar zingen’, ook in de Catharinakerk.
Vrijdagmiddag 15 december zijn we met een klein koortje aanwezig bij de opening van de kersttentoonstelling van ‘de Mensinge’ en zondagavond 17 december werkt ons koor mee aan de vesper in Op de Helte om 19.00 uur.

De partij die in de Stemwijzers die ik deed steevast onderaan stond heeft 37 zetels behaald.
Wat een kater.

Frits

Sam

Tobi

En ik hou niet eens van katten.
Meer weten over de mooie mannen op dit blog?
Lees dan hier het gastblog van onze dochters over hun huisdieren.

Mijn telefoon moest worden vervangen.
Er zaten barsten in het scherm, je kon niet meer van het ene naar het andere programma switchen en het oplaadkabeltje hing met ducktape aan elkaar. Ik kon dus geen foto’s maken tijdens het dagelijkse ommetje, want als ik dat programma afsloot stopte het ommetje en had ik nog niet lang genoeg gewandeld.
Gerard bestelde voor mij een nieuwe; ja ik weet het.*
Die werd voor het weekend al bezorgd, maar we waren eerst druk met de rompslomp rondom de schilder, dus zondagmiddag gingen we er even voor zitten.

Eerste handeling: haal de simkaart uit de oude telefoon en doe hem in de nieuwe.
Toen we het simkaart-schuifje van de oude telefoon openden vielen we van verbazing van de stoel: er zat geen simkaart in!
Die was er niet! Die was er dus in blijven zitten.
We probeerden van alles om de simkaart er alsnog uit te krijgen, maar het lukte niet.
Lang verhaal kort: het bleek dat ik jaren geleden bij de oude telefoon iets geheel nieuws had, namelijk een E-simkaart.
Dat is een digitale simkaart, ter vervanging van het plastic exemplaar. Ik was mijn tijd ver vooruit, maar dat ik wist ik destijds niet, want het hele installeren en overzetten van die telefoon is destijds gedaan door schoonzoon Cees*; die wist precies hoe dat moest.
Op dit blog laat ik de details van de zoektocht naar de oude simkaart onbesproken, maar het resultaat was dat mijn oude telefoon geen tekenen van leven meer gaf. Dood. En we hadden nog geen gegevens overgezet.
Gelukkig ontdekten we een noodoplossing: ik heb een werktelefoon van Lentis. Die gebruik ik al jaren alleen voor het werk, maar nu zette ik er even wat privé-nummers op van mensen waar ik deze week nog mee moest communiceren. Ook kon ik op internet, maar ik kon niet meer bij mijn foto’s.

We vroegen een simkaart aan bij Vodafone, die kwam vanmiddag.
Hij zit ook al in mijn nieuwe toestel en wonder o wonder: dat kon ik helemaal zelf.
Alle contacten staan weer op mijn telefoon, Whatsapp is geïnstalleerd, de Ommetje-app staat weer in het startscherm en ik kan weer via mijn telefoon luisteren naar Spotify.  Alleen mijn oortjes kunnen hier niet in: aan dat snoertje zit een pennetje dat in een gat moet en in de nieuwe  telefoon moet een plat staafje.
En ook de FitBit moet ik nog weer synchroniseren met dit nieuwe toestel, maar om 16.50 uur was ik helemaal gaar van de wachtwoorden, verificaties en instellingen.
Morgen verder.

*Kun je dat zelf niet, muts!?
Nee.