De waarde van de dag

In het blog over Happen en trappen van 29 juni beloofde ik het al: Zwartsluis krijgt een eigen blog.

Wij kwamen aanfietsen vanuit de wieden rondom Meppel en zagen rechts van ons een groot industrieterrein aan het Meppelerdiep met scheepswerven enzo. “Dat is Zwartsluis dus…”.
We moesten wachten want vlak voordat het Meppelerdiep uitmondt in het Zwarte Water stond de enorme brug omhoog en kwam er een groot vrachtschip langsvaren.

Toen we na de carpaccio van Hotel Zwartewater het dorp infietsten was ik verrast door het contrast met wat ik hierboven beschreef.
We fietsten langs een haventje met allemaal plezierjachten en door een oude dorpskern met kleine straatjes.

Op internet zocht ik later informatie. Zwartsluis is in de middeleeuwen ontstaan door de sluizen in het Meppelerdiep.  Door scheepvaart en door het winnen van turf ontwikkelde zich een kleine nederzetting, die in 1398 al ‘Swarte Sluys’ werd genoemd. In de loop van de eeuwen bleek die nederzetting van strategisch belang  te zijn: het dorp lag niet alleen langs belangrijke waterwegen, maar ook de enige begaanbare zandwegen in die tijd liepen via Zwartsluis.

De Gelderse hertog Karel van Gelre probeerde in 1521 een verdedigingswerk  (blokhuis) te bouwen om de doorgang te kunnen bewaken, maar daar staken de destijds rijke Hanzesteden Kampen en Hasselt een stokje voor. Maar dat verdedigingswerk kwam er wél: 4 jaar later lukte het Karel toch om een schans te bouwen; tijdens de 80-jarige oorlog werd die schans verder uitgebouwd tot een zogenaamd ‘fortresse’; in die hoedanigheid deed Zwartsluis dienst in de strijd tegen de Spaanse troepen.

Toen we door het oude centrum fietsten moest ik even van de fiets afstappen bij een oude winkel waar men bezig was met werkzaamheden. En de kelderluiken stonde open!  Dat zijn twee openklappende deuren aan de straatzijde van een gebouw, waardoor je in de kelder van het huis kunt komen; die heb je heel veel bij oude huizen, maar die zitten altijd dicht.

“Mag ik een foto maken, meneer?” vroeg ik aan de bouwvakker die er bij stond.
Hij keek mij in opperste verbazing aan.
“Van mij?!”
Hij was lichtelijk teleurgesteld dat het mij ging om de ingang van de kelder; natuurlijk mocht ik een foto maken en ondertussen vertelde hij dat deze straat vroeger helemaal vol stond met winkels en handelshuizen en dat de kelder zich uitstrekte onder het hele huis.
Zulke kelders werden vroeger gebruikt voor het opslaan van voorraden, die lopend of op raderen/wielen (steekkarren etc.) naar binnen konden worden gereden; in het midden zie je een trapje, de zijkanten lopen schuin af voor de wielen.

Nieuwgierigheid bevredigd; ‘dat wet die wiesneuse dan weer….’

Zaterdagavond.
We kijken naar het Journaal van 20.00 uur.
Op zorgelijke toon vertelt de nieuwslezer dat de regering over een paar jaar 7 miljard te kort heeft want er komt een groot probleem op ons af: de vergrijzing.

‘Dat ben ik….’ denk ik dan.
Met mijn geboortejaar 1960 vorm ik de achterhoede van de babyboomers,
Afgelopen week vroeg een collega mij hoe lang ik al werk en ik hoorde mezelf vertellen over mijn eerste baan bij Iwema in 1979 (6 weken maar….) en mijn eerste weken datzelfde jaar bij het Parket van de Officier van Justitie in Assen. Over de grote Remington schrijfmachine, waar iedere accept-girokaart voor de bekeuringen allemaal afzonderlijk werden ingedraaid.

Een ander tijdperk.
Toen woonde ik nog bij mijn ouders thuis, had nog niet eens verkering met Gerard en vond mijn collega’s allemaal stokoud, behalve Zwanet en Trientje, want die kwamen ook net van de HAVO. Dat is dus nu 46 jaar geleden.
De collega die ik vertelde over mijn eerste werkervaring vindt mij nu stokoud.
En vanuit haar beleving ben ik dat natuurlijk ook; ze is jonger dan mijn jongste dochter.

Nou moet ik toegeven dat ik ook niet heel erg mijn best doe om er jong en flitsend uit te zien. Botox en fillers zijn aan mij niet besteed: mijn rimpels zijn duidelijk zichtbaar en je ziet mij ook niet meer in de de laatste modetrends lopen. Verder werk ik (nog) niet met AI en duurt het altijd even voor ik weer gewend ben aan een nieuwe manier van opstarten (met digitale identificator) of aan ‘werken in the cloud’.  Maar ondanks dat ben ik nog steeds van toegevoegde waarde op mijn werk.

Soms denk ik nog wel eens aan al die ‘stokoude’ collega’s bij Justitie destijds.
Meneer Kruidhof en meneer Kok, de leidinggevenden van mijn vaders leeftijd waren toen jonger dan ik nu ben.
Liesbeth, een vrijgezelle dame die tegenover mij zat was begin dertig; zo oud als onze kinderen nu ongeveer.
Van mijn naaste collega’s destijds is iedereen al overleden: Roel, Klaas en Zwanet.

We schuiven op in de tijd.
Maar zijn we een probleem?
De vergrijzing biedt ook kansen.
In Hoogezand breidt de Mölnlyke fabriek uit; die produceert voornamelijk incontinentieprodukten….. 😉

Donderdagmorgen kwamen The Cats weer voorbij op Radio 5 met (wat mij betreft) één van hun mooiste nummers: Scarlet ribbons.
Een dijk van een smartlap over een klein wondertje.
De vader (maar kan ook een moeder zijn, het wordt ook door vrouwen gezongen) gluurt even in de slaapkamer van zijn dochtertje om welterusten te zeggen en hoort de dochter bidden om “scarlet ribbons for my hair”, scharlakenrode linten voor haar haar.
Het is laat, er zijn geen winkels open in de stad en er zijn nergens linten te krijgen.
De zanger heeft de hele nacht “pijn in zijn hart”, maar als hij bij zonsopgang weer in de slaapkamer van zijn dochter gluurt, ziet hij daar prachtige “scharlaken linten” in een vrolijke overdaad liggen. De zanger zegt dat zelfs als hij honderd wordt, hij nooit zal weten waar de linten vandaan kwamen.

Het is al een oud lied, geschreven in 1949 door Evelyn Danzig (muziek) en Jack Segal (tekst).
Het werd in datzelfde jaar al uitgebracht door Jo Stafford en dat klinkt heel anders dan de galmende uitvoering die wij zo goed kennen van The Cats.
Hierbij een link naar haar versie.
Een paar jaar later, in 1952, werd het op de plaat gezet door Harry Bellafonte.
Heel gevoelig gezongen, kijk en luister maar eens naar deze uitvoering.
In 1959 kwamen ‘The Browns’ (een broer en 2 zussen) in Amerika met hun zoete, meerstemmige versie.
Heel anders! Luister er hier maar eens naar.

Mooi allemaal.
Lekker zwijmelen.
Maar de mooiste, emotioneelste, meest dramatische en sentimentele versie van deze oer-smartlap komt van The Cats.
Met die heeeeeerlijke uithalen van Piet Veerman.
En die violen!
Zucht. 

Vandaag roep ik even het blog in herinnering dat ik schreef over de bruiloft van Rick en Anouk op donderdag 5 juni.
Daarin schreef ik deze alinea:
Verder zong de hele zaal heel blij en overtuigend mee met een lied dat ik nog nooit gehoord had; over dat het warm was en dat de zon weer ging schijnen? Zoiets. Ik stond aan de kant het allemaal aan te zien en voelde mij als mijn ooms en tantes op onze bruiloft.
Wat ik hoorde was TIS …. WARM…. en dan iets onverstaanbaars en dan ZON GAAT SCHIJNEN.
Ik kan dan niet uitstaan dat werkelijk iedereen zo’n liedje mee staat te zingen en dat ik het nog nooit gehoord heb.

Gisteren op mijn werk hoorde ik het liedje bij Daniël Dekker tussen de middag op Radio 5.
De radio staat altijd heel zacht aan, want anders heb je er last van, maar ik herkende het onmiddellijk.
In mijn middagpauze zocht ik op de playlist hoe het nummer nou heette.
Er stond ‘Blikkendag’.
Dat kon in mijn beleving niet kloppen, maar ik zocht die titel toch even na via Google en wat schetst mijn verbazing: dat was dat liedje.
Ze zingen niet TIS …. WARM…. maar TIS ….VAN….DAAG BLIKKENDAG!

Mijn nieuwsgierigheid is bevredigd, mijn vraag is beantwoord en ik weet nu wat ze zingen.
Maar ik ga geen link op dit blog zetten; als je het wil horen, zoek je het zelf maar even op.
Ik zal het nooit meezingen.

‘Blikken’ ken ik eigenlijk vooral van het gezegde ‘zonder blikken of blozen’.
Daarover schreef ik in 2016 een verhaal onder de titel ‘Onan de duif’.
Vandaag in de herhaling. Omdat dit blog over blikken-dag gaat.
Geniet er van!

Op dinsdag 28 juni 2016 schreef ik over het afscheid van iemand van de cliëntenraad waar ik ook aanwezig was. Daar hoorde ik een humoristisch verhaal dat ik mijn lezers niet wil onthouden.
Naast de gebruikelijke boekenbonnen en bloemen kreeg de vertrekkende voorzitter ook een klein belletje met een spiegeltje. “Voor je kleine vriendje dat ik altijd op de achtergrond hoor als ik met je telefoneer”  verduidelijkte de gever.
Het vriendje  bleek een tortelduif te zijn die Onan heette.
“Wie noemt zijn duif nou zo?” dacht ik.
De enige Onan die ik ken is een personage uit de bijbel (Genesis 38). Hij was de tweede zoon van Juda (zoon van Jakob). Zijn oudere broer Er was overleden en de Joodse wet schreef voor dat diens broer dan voor nageslacht bij de weduwe moest zorgen. Onan vertikte dat. “Hij verspilde zijn zaad op de grond” staat hierover in de bijbel.
Het woord onanie is gebaseerd op zijn naam.

De bewuste duif was inderdaad naar die Onan genoemd.
“Waarom?” vroeg ik de vertrekkende voorzitter.
Hij vertelde zonder blikken of blozen het bovenstaande verhaal. De duif bleek een rommelige eter te zijn. “Als we vogelzaad in zijn bakje doen dan pikt hij daar zo wild in om dat het zaad alle kanten opvliegt. Hij verspilt dus zijn zaad op de grond.”

Zelden zo’n originele naam voor een dier gehoord…..

Zondagmiddag kwamen de vrienden langs voor Gerards verjaardag. Nelly appte van te voren dat ze theezakjes voor me mee zou nemen, “maar schrik niet van de hoeveelheid….” schreef ze. Meestal krijg ik een diepvrieszakje vol, dus ik maakte me geen zorgen; 2 diepvrieszakken kan ik nog wel aan. Toen ze binnenkwamen ontwaarde ik een doos en een plastic zak.
“Dat zijn toch niet…..”
Ja dus.
Veul ja!
“Dat hebben jullie toch niet allemaal zelf opgedronken?”
Zelfs al zou het hele gezin meesparen, dan heb je nog niet zo’n grote hoeveelheid.
Was ook niet zo.
Er was een mevrouw in Beilen die al een hele poos theezakjes spaarde voor iemand anders, maar die had ze achteraf toch niet nodig.
Johan en Nelly kenden een mevrouw in Roden die kaarten maakt van theezakjes en hadden de hele voorraad meegenomen.

Gisteravond pakte ik alles uit en legde de hele verzameling op onze bank om te inventariseren wat ik nou eigenlijk had gekregen.
De mevrouw die gespaard had dronk zelf kennelijk vooral rooibos-met-honing thee, want daar had ik druivendozen vol van.
En nee, die ga ik echt niet allemaal bewaren, want ook al heb ik 21 zakjes nodig voor één kaart: dit is echt veel te veel.
Bovendien wil je ook wel wat afwisseling in kleur en patroon bij het vouwen.
Op onze keukentafel begon ik met het uitzoeken; ik maakte stapeltjes van de verschillende zakjes en na een uur sorteren lag de het hele tafelblad vol.
Toen we naar bed gingen was de hele voorraad nog niet uitgezocht, dus ik liet het liggen tot vanmorgen, toen maakte ik de klus af.
Maak je geen zorgen: dit vind ik leuk werk.
Familie-tic.

De zakjes van één smaak legde ik op één stapeltje, maar soms heb je van één smaak verschillende uitvoeringen.
Kijk maar eens naar de afbeelding rechts van de mango-thee. Dit zijn allemaal zakjes van Pickwick, die in de loop van de jaren de afbeeldingen hebben gemoderniseerd: zo lang spaarde die mevrouw dus al theezakjes!
Of één smaak met verschillende toevoegingen! Zo heb je bijvoorbeeld Fruit Infusion Strawberry, Fruit Infusion Raspberry en Fruit Infusion Strawberry&Raspberry. Echt waar. Onder het uitzoeken vroeg ik me af wat eigenlijk Infusion is. Wat is het verschil tussen infusie en thee? Ik zocht het op. Thee is altijd afkomstig van een theeplant en een infusie is een waterig aftreksel van een andere plant of plantenonderdeel. Thee is alleen thee als die gemaakt is van theebladeren.

Rooibos thee was bij de mevrouw erg populair: daarvan heb ik nu 6 soorten zakjes voorradig.
Het is toch gewoon niet te geloven; met vanille, met caramel&gember, met citrusvruchten, met honing, met mango&perzik en original. Denk even aan je oma en hoe die thee zette……

Inmiddels heb ik de zakjes gebundeld weggelegd en binnenkort (tijdens onze mini-zomervakantie) begin ik met kaarten maken van theezakjes die ik nog niet eerder had gezien.
Dan komen ook wel weer foto’s voorbij van hoe het is geworden!

Spaar jij ook theezakjes voor mij?
Laat maar even……. ik heb eerst wel genoeg!

Om met de vraag uit de titel te beginnen: Ja. Maar wel kouwe kant.
Maar dat maakt op de jaarlijkse Waninge Familiedag niet uit: iedereen hoort er bij.
Dit jaar kwamen we zaterdag de 5e juli bij elkaar aan de Van Lierswijk in Bovensmilde waar een zoon van Henk & Fijkje woont.
Nicht Miranda en ik zaten genoeglijk bij te praten toen Roelof en Ali het erf opreden; we dachten even dat ze ons omver zouden rijden, maar gelukkig: een meter of wat voor ons stopten ze.
Ze stapten uit om stoelen en tassen uit de auto te pakken, maar vergaten de handrem….. langzaam zagen Miranda en ik de auto op ons afkomen!
“ROELOF!! DIE AUTO….!”
Het zou niet het enige geschreeuw van de dag zijn.

Er was een grote schuur vrijgemaakt waar iedereen kon zitten en rond 12.00 uur waren de meesten er wel.
Dit jaar had Frea een bakblik vol brownies gebakken, waarop Miranda ogenblikkelijk vond dat zij en Frea ‘vandaag besties waren’.
Ze waren heerlijk.
Koelboxen, tassen, kratten: iedereen had weer van alles meegenomen. Het eerste deel van de familiedag is altijd hetzelfde: koffiedrinken, broodjes eten en bijpraten.
Het jongste familielid zat nog in de draagzak lekker tegen mama aan maar de overige kinderen (niet meer te tellen onderhand) vermaakten zich prima op het springkussen/buikschuif-waterglijbaan. Gerard had bij het opruimen van de garage de stelten van onze dochters gevonden: die had hij meegenomen naar de familiedag. Die moesten natuurlijk eerst worden uitgeprobeerd, en daarna werden ze verloot onder belangstellenden.

We deden een quiz, een aantal familieleden deed geblinddoekt een dansje en het sluitstuk van de quiz was een touwtrektoernooi: van alle groepen moesten 4 leden hun groep vertegenwoordigen.
Het was een hilarisch spektakel.
En wie nou precies welke groep vertegenwoordigde was ook niet helemaal duidelijk, maar er werd loeihard getrokken, aangemoedigd en geschreeuwd.
“NAOR ACHTER! TREKK’N! BIN IE NOU EEN WANINGE OF NIET…!?!

Om de pret te verhogen had men in de buikschuifwaterglijbaan een beetje zeepsop gedaan: daar werd het lekker glad en schuimig van.
Voordeel van ouder worden is dat je daar op je 64e niet meer aan hoeft te geloven; en aan dat touwtrekken heb ik ook niet meer meegedaan.
Ik moet maandag weer gewoon werken en ik zou niet de eerste zijn die op de eerste werkdag na de familiedag met een blessure op het werk verscheen.
Van het volleyballen, van de voornoemde buikschuifbaan of gewoon van het stoeien, klieren en ouwehoeren.
Ik hield het veilig en gezellig bij een potje klaverjassen.
“Ik weet niet heur” verzuchtte Hennie toen ze op klavers ging spelen “volgens mij gao ik zo nat as een knien’.
Niemand had ooit een konijn nat zien gaan, maar we houden hem er natuurlijk wel in….. dit konijn komt bij elke pot klaverjassen in de toekomst weer voorbij.

We besloten de dag met een patatje met verschillende soorten snacks, waarbij bijna niemand maar één keer voor de snackwagen in de rij stond.
Er was genoeg en we hebben het ons goed laten smaken!

Dit was de 36e familiedag Waninge, een traditie waar we mee begonnen in 1988.
Benieuwd naar alle edities van onze familiedagen tot nu toe?
Klik dan hier voor het eerste blog dat ik schreef over onze familiedag  daar onder vind je een overzicht van alle jaren.