De waarde van de dag

“Als iedereen van onze familie er zou zijn dan waren we vandaag met 106 mensen!”
Dat zei Gerard’s zus Hennie in haar openingstoespraakje op de familiedag gisteren.  Dat aantal hebben we niet gehaald, maar 90 waren er volgens mij wel.
We waren allemaal welkom op hun camping ‘t Hijkerveld’ aan het Oranjekanaal.

Gerard en ik zochten rond 11.00 uur met onze koelbox, stoelen,  tas met koffie & broodjes ėn breiwerk een plekje in de kring.
Op zo’n dag begin je eerst in je eigen kring bij te praten,  maar al snel begint de grote stoelendans.
“Ik kom eem bij joe zitten. Hoe ist? ”
“Kom hier maor eem bij,  wij maakt de kring wel wat groter… ”
“Is dr ok  een taofeltie veur t klaoverjassen?”
Ondertussen drinkt de familie koffie en verorbert grote hoeveelheden broodjes en koek.
Tijdens die eerste fase zorg ik altijd voor een grote doos chocoladelekkertjes waar ik de hele kring mee rondga.
Dan kan ik ondertussen mooi even informeren naar nieuwe verkeringen en de namen van de jongste kinderen repeteren.

Natuurlijk was er iets georganiseerd, maar er was geen dwingend protocol.
Er was een groot luchtkussen in de vorm van een stormbaan: je moest zo snel mogelijk over hindernissen heen.
Er werd een estafette gehouden waar je je voor kon opgeven.
Van onze generatie waren er geen deelnemers;  we worden allemaal een dagje ouder, wij gingen wel sjoelen.
Bij de stormbaan bleek weer even hoe competitief de familie Waninge is.  Fanatiek besprong men het kussen en sommigen probeerden ondertussen hun tegenstander nog tegen te werken (lees: van het kussen af te duwen), vanaf de zijlijn enthousiast aangemoedigd (lees toegeschreeuwd) door hun gezinsleden.
Ook was er een volleybalcompetitie en koekhappen voor de jongsten waar ook hele groepen langs de kant stonden te roepen en commentaar geven.
De paar overige campinggasten die nog op de camping stonden waren toen al aan het fietsen.
Zoveel Waninge’s: het is ook bijna niet te harden.

Zo’n dag hoef je alleen maar om je heen te kijken en te genieten van wat je ziet en hoort.
Een schoonzus bijvoorbeeld die haar twee grote zonen van achter in de twintig vermanend toesprak: “Niet vechten! Opholl’n! Jullie bint nogal van van Lompestein…. ” Zij zag alweer kneuzingen en builen in het verschiet.
Of  een jongetje van anderhalf dat bij de organisatie van het koekhappen zomaar een grote trommel koek zonder deksel vond en met een plak koek in zijn knuistjes glunderend verder stapte op zijn nog wankele beentjes.

De jongste leden van de familie ontmoeten elkaar….

Rond vijf uur moest het hele circus verhuizen naar het plein voor de kantine voor een mega barbecue.
Onderweg daar naar toe stond er een jongetje op een skelter dat mij vroeg: “Heet jij ook Waninge?”
“Ja. Ada Waninge. Jij ook? ”
“Ja. Liam Waninge.”
Zoveel mensen die bijna allemaal Waninge heten;  voor hem schiep het een band.

Toen ik gisteravond aan Gerard vroeg waar hij het meest van had genoten zei hij: “Twee jaar geleden was ik er niet bij,  want toen lag ik in het ziekenhuis en vorig jaar was het niet vanwege corona.  Ik zag aan de kinderen hoe groot ze allemaal waren geworden en ik zag hoe iedereen genoot van het samenzijn. Het was prachtig weer, het was prima georganiseerd en we hebben heerlijk dom geouwehoerd met elkaar.  Na zo’n pandemie kun je alleen maar constateren:  wat fijn dat het weer kon!”

En? Lekker opgeschoten met het breiwerk?
Nee. Niet één steek gebreid.

Benieuwd naar alle edities van onze familiedagen tot nu toe?
Klik dan hier voor het verslag uit 2014, daar onder vind je een overzicht van alle jaren.

Wil je elke dag een melding als er een nieuw blog verschijnt?
Installeer dan de RSS-feed app op je telefoon of tablet.
Hier lees je hoe dat moet

Op zaterdag 21 augustus zochten we het zuiden van Gotland op.

Bootgraf

Op de weg daarnaar toe wilde ik graag een bootgraf bezoeken; we vonden het in een weiland naast de weg.
Dit graf uit de oudheid had dezelfde  functie als een hunebed: er werden urnen in bijgezet met de overblijfselen van een overledene die gecremeerd was. Daarvan hadden we al voorbeelden gezien in Gotlands Museum. Soms waren dit soort graven net als een hunebed met een zandheuvel bedekt. Er zijn nog veel van deze graven op het eiland bewaard gebleven.
Als je op de foto hiernaast klikt zie je een vergroting; dan zie je ook in de zee even verderop een klein eilandje liggen.

…metershoge kliffen….

We besloten de zuidkust van Gotland op eenzelfde manier te verkennen als Faro.
Eerst zochten we de westkant op. Toen we de auto op een parkeerplaats neerzetten zagen we de eerste uitstekende rotsformaties al. Daarna begonnen we aan één van de spectaculairste wandelingen die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Eerst ontdekten we een grot waar je in kon lopen, we klommen op metershoge kliffen, waar vanaf  ik met mijn hoogtevrees maar amper naar beneden durfde te kijken. We hadden prachtig uitzicht over land, kust en zee.
Daarna daalden we af en liepen (lees: klauterden) over het steenachtige strand tot we door een enorm rotsblok niet verder konden.  Daar gingen we zitten op een soort rotsbankje, deden onze schoenen uit en staken onze blote voeten in de Baltische zee.

“Mooier wordt het niet” constateerden we.
Gerard had in zijn rugzak nog een pak frisdrank en zo zaten we even later met een plastic bekertje mangosap op het zuidelijkste puntje van Gotland.

“We kunnen wel zo’n torentje maken van platte stenen als een soort markeerpunt van onze reis.” Wat een goed idee.  We verzamelden platte stenen in verschillende groottes en bouwden een torentje van een halve meter.

We maakten mooie foto’s en daarna lieten we ons torentje achter op het rotsbankje.
Zou het er nog staan?

Benieuwd naar al onze belevenissen op Gotland?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Afstudeervakantie van onze jongste

Carlijn vindt mij een ‘history-nerd’; dat schreef ze tenminste in de google-review over Gotland Museum,  het oudste cultuurhistorische museum van Gotland.
Gelukkig gebruikte ze in de review de meervoudsvorm, dat impliceert dat ik niet de enige ben.

Met z’n tweeën (Gerard ging niet mee deze keer) stapten Carlijn en ik op donderdag 20 augustus rond 14.00 uur het gebouw met de naam ‘Fornsal’ in; ‘de oude zaal’ betekent dat.
In het museum wordt een mooi beeld gegeven van de geschiedenis van het eiland en het wordt overzichtelijk en chronologisch opgebouwd.
We begonnen in de préhistorie; toen woonden er al mensen op Gotland en overal op het eiland vind je hun sporen nog.
In de eerste zaal maakten we kennis met de oeroude beeldstenen,  bildsten  in het Zweeds.
Ze zien er uit als grote grafzerken en ze waren bedoeld om iets te herinneren of te gedenken, zoals oorlogen of belangrijke gebeurtenissen.

In het museum leerden we over het ontstaan van het eiland en hoe het komt dat er zoveel fossielen gevonden worden op Gotland.
Verder zagen we de verschillende vormen van het begraven van mensen o.a. het egelmeisje, waarvan het skelet mét de skeletjes van egeltjes was tentoongesteld in één van de zalen.
Veel informatie over de vroege bewoning van Gotland haalde men uit grafgiften die meebegraven werden als iemand was overleden.

Als we het in de Nederlandse geschiedenis hebben over de Gouden Eeuw, dan is dat de 17e eeuw.
Gotlands Gouden Eeuw was drie eeuwen eerder: van de 12e tot de 14e eeuw was Visby het centrum van de wereldhandel, een Hanzestad  van zeer grote importantie.
Toen Visby zich aansloot bij het Hanzeverbond had dat grote gevolgen voor de handel op Gotland: ineens moesten de boeren en burgers een vorm van belasting betalen over hun handelswaar.
De plattelanders voelden zich genaaid door de stadjers en begonnen een bloedige burgeroorlog,  waarin ze jammerlijk het onderspit moesten delven.
In het museum had men een aantal gruwelijke overblijfselen uit een massagraf uit die tijd uitgestald,  o.a. een schedel, nog in een malienkolder waar een pijl uitstak….

We zagen de ontstellende rijkdom van Gotland in die tijd: vitrines vol zilveren armbanden, munten en opgegraven schatten.
We zagen hoe de rijke stad tenslotte ten onder ging door de pest, door piraterij en doordat het eiland onophoudelijk werd bevochten door Zweden en Denemarken.
Na de 15e eeuw verviel Visby tot bittere armoede. Omdat er vanaf toen bijna geen stadsontwikkeling meer plaats vond bleef de oude binnenstad volledig intact.
Al in de 19e eeuw ontdekten kunstenaars van het vasteland van Zweden de middeleeuwse stad en beschreven haar als ‘romantisch en authentiek’, zodat Visby toen al als ‘nationaal monument’ werd uitgeroepen.

Wij gingen na ons museumbezoek in dat ‘nationale monument’ eerst Gerard opzoeken en daarna een terrasje.
Even later keken we met een consumptie voor onze neus uit op het plein tegenover de kerkruïne van Sint Katharina.
History-nerds moeten ook gewoon uitrusten en bijkletsen.

Benieuwd naar al onze belevenissen op Gotland?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Afstudeervakantie van onze jongste

De Rodermarkt komt er weer aan!
Tenminste: dat wat er door mag gaan van de Rodermarkt komt er aan.
Rodermarkt in sterk afgeslankte vorm.
Er is kermis in het dorp die week en aan de Rodermarktparade mogen alleen de scholen meedoen; de optocht is alleen ’s middags en sterk ingekort.
Geen paarden- en warenmarkt, geen beursterrein, geen ‘pirdjerennen’, geen feest dus.

Wat wel door mag gaan is het versieren van je straat.
De commissie die dat bij ons in de Boskamp regelt heeft dit jaar bedacht dat ‘we’ zelf iets gaan maken.
Wij beelden met onze straat verschillende Europese landen uit; de straat wordt opgedeeld in blokken van 8 huizen en met die groep geef je vorm aan jouw stukje van de straat.
‘Wij’ hebben Duitsland.
Zaterdag kregen we een groot canvasdoek dat we zelf moeten versieren’.
“Om dit tot een gevarieerd geheel te maken qua materialen en opdrukken is het wellicht leuk om in overleg te gaan met je buren om zo samen tot een kleurrijk eindresultaat te komen.”
Goed idee!

Wij vormen met 3 huizen naast ons en 4 huizen tegenover ons een blok.
Gerard opperde dat we iedereen wel bij ons in de kapschuur konden uitnodigen voor een kop koffie en een korte brainstorm met als werktitel “Wat gaan we doen?”
Vanuit de buurt-appgroep maakte ik een nieuwe appgroep aan en nodigde iedereen uit.
Bij buurman op de hoek moest ik even langs: hij heeft geen smartphone…..
Gisteravond rond half acht kwam het clubje langs.
Beetje onwennig; twee relatief nieuwe buurmannen hebben we nog niet vaak gesproken. Koffie/thee en bastognekoeken en het ijs was gebroken. Overbuurman had een notitieblokje mee en maakte notulen van de ideeën  waar men mee kwam.  “Bierstube! Oktoberfest! Biergarten!”
Eehm…..we moeten wel een beetje om onze reputatie  denken.
“Wintersport met apres-ski, Weihnachtsmarkt!”
Ook allemaal dingen waarbij de alcohol rijkelijk vloeit……
Maar gelukkig werden er nog meer onderwerpen genoemd.
Bratwurst, BMW,  Volkswagen,  er kwam nog van alles voorbij.
Gerard noemde alleen maar één jaartal: 1974. “Wat heeft dat met Duitsland te maken?” Deze buurman is geboren in 1975….die heeft dat trauma dus niet meegemaakt.
We maakten een verdeling van de onderwerpen en er werden al concrete plannen gesmeed.
Buurman zonder smartphone krijgt een regenton van onze buren in de tuin.
Een wijnvat. Met lege flessen erbij.  Ik vrees dat de toon al is gezet.
Wij gaan op zoek naar een voetbaldoel.

Volgende week donderdagavond moet het klaar zijn.
Woon je in de buurt?
Kom dan even kijken!

Vergeet ik de verjaardag…..
Niet mijn levensjaren maar de jaren van mijn website.
Op 11 augustus 2014 schreef ik het eerste blog voor deze website; ieder jaar in augustus besteed ik even aandacht aan de verjaardag: een korte evaluatie van de blogs van het jaar dat wordt afgesloten.
Vorig jaar, toen ik 60 werd en ‘de Waarde van de dag’ 6 jaar bestond heb ik ter gelegenheid daar van een digitaal boek gemaakt.
(zie 1960-2020 – Zestig jaar Aaltje en zes jaar Waarde van de dag)

Dit jaar die hele verjaardag vergeten.
In augustus werd ik helemaal in beslag genomen door Gotland zullen we maar zeggen.
7 jaar Waarde van de dag al weer.
Time flies when you’re having fun.
En ‘fun’ heb ik met deze website, dat kan ik je verzekeren; anders hou je het ook niet vol.

De oude jas.

In oktober kreeg deze website een nieuwe jas én een eigen Instagram account.
Als je de foto in de header regelmatig goed bekijkt, heb je gezien dat de afbeelding van de zonnewijzer in onze tuin met de seizoenen meekleurt.
In oktober zal de header er weer herfstig uitzien.

In het voorjaar maakte ik wat nieuwe items in de de categorie ‘Lezen’ (zie menubalk): een verzamelpagina van blogseries, een aparte pagina over ‘de Zeven zussen’-serie van Lucinda Riley en een nieuwe blogserie met de titel ‘Blogbouwstenen’. Ook introduceerde ik twee nieuwe gastbloggers: schoonzus Hennie Waninge en vriend Hans Ponne.

Verder was het een jaar waarin we met ons gezin bijna niets gezamenlijk konden vieren zoals wij gewend waren te doen.
Geen Sinterklaasfeest bijvoorbeeld. Dat werd uitgesteld naar Kerst,  maar dat vierden we ook met de stellen apart. “Sinterklaas doen we dan wel bij het ‘Februari-is-stom-feest’. Maar hoe stom februari ook was: het feest ging niet door.  Sinter-Paasfeest dan?  Ook toen mochten we nog niet met z’n achten bij elkaar komen; tenslotte hebben we de suikerbeesten en pepernoten in het 1e weekend van augustus maar opgegeten. Dit hoopvolle uitstelgedrag is exemplarisch voor hoe wij de hele coronapandemie hebben beleefd: zo lang zal het toch niet meer duren? Dán zullen we toch wel weer kunnen afspreken?

… we gingen naar een drive-by-feestje…..

We zochten alternatieven.  We organiseerden met z’n achten een wijnproeverij, een proeverij der onbekende dingen en een bier- en kaasproeverij, allemaal digitaal vanuit onze eigen woonkamers.  We maakten met deze en gene mooie wandelingen,  al dan niet met een kofferbak-picknick en we gingen naar een drive-by feestje. We downloadden de ommetjesapp van Erik Scherder en probeerden iedere dag 10.000 stappen te zetten.

We planden in de rustige coronaperiode  regelmatig een weekendje weg in een B&B (Egmond, Ruinen,  Enkhuizen), wat resulteerde in een aantal nieuwe blogseries en we kochten een vakantiehuisje in Westerbork.
Inmiddels  hebben we allebei twee prikken gehad en pakken we zo langzamerhand het gewone leven weer op.

Sinds twee weken heb ik een beugelbekkie; bij de achtste verjaardag van deze website hoef ik nog maar 6 weken….

Het komende jaar hoop ik weer te kunnen schrijven over bijeenkomsten van de kerk, cantorijrepetities, FysiYoLates-lessen, feestjes met familie en vrienden en concerten die hopelijk weer door mogen gaan en die zo vaak de waarde van mijn dag bepalen.

Wil je de blogs/evaluaties van de vorige verjaardagen lezen?
Klik dan hier op het allereerste blog uit 2014, daar onder vind je een overzicht.