De waarde van de dag

Er is weer genoeg binnengekomen voor een nieuwe verzameling in deze serie.
Als eerste de reactie van Louisa op het vorige blog in deze serie:
“Gisteravond hoorde ik een mevrouw op tv zeggen over haar dochtertje dat nu al te zwaar was: “Ze zal altijd op haar hoede moeten letten.”

Van vriendin Gineke kreeg ik ook nog een reactie via de mail:
“Net je blog gelezen over de versprekingen. Hoor ik Twan Huijs aan Henk Krol vragen of Henk misschien te veel naar ‘Jan Hagel’ geluisterd heeft…
Jan Nagel natuurlijk 🙂 Het blijft lachen.

Onze dominees zijn natuurlijk regelmatig lang aan het woord, dan hoor je wel eens iets anders dan de bedoeling was.
Deze app kreeg ik van een gemeentelid na een zondagse viering: “Hoorde jij gisteren in de kerk ook dat er romgetroffel gevraagd werd inplaats van tromgeroffel?”

Een neefje moest eigenlijk huiswerk maken, maar in coronatijd viel het niet mee om hem aan het werk te krijgen.
Mijn schoonzusje: “En dan weet ik van te voren al hoe het gaat; hij heeft er geen zin in en zet de hakken in de sloot!”

Gerard voert op zijn werk een gesprek over samenwerking met een andere collega.
Die vindt dat ze elkaar niet in de weg moeten zitten en zegt: “We moeten elkaar niet in het zeewater zitten…”

Collega Jacquelien stuurde ook weer een geweldige bijdrage.
Zij had zitten kijken naar een kookprogramma en wat men daar bereidde zag er heel lekker uit.
Een van deelnemers merkte op “Ik krijg er nu al watertanden van!”

Tijdens onze fietstocht in Heerde zetten wij onze fietsen even weg bij een leegstaand gebouw.
Mocht je je afvragen waar het ‘Cosmedisch Centrum’ in Heerde tegenwoordig zit: ze zitten gevestigd……
(zie foto links).

Al eerder constateerde ik in een blog op deze website dat het Nederlands snel verandert.
Tegenwoordig communiceert men met afkortingen; soms duurt het maanden voor ik door heb wat het betekent.
LOL bijvoorbeeld staat voor Laugh Out Loud en YOLO betekent You Only Live Once.
Met WTF bedoelt men ‘Asjemenou’; de letters staan voor iets anders, maar dit is een keurig blog.
Tijdens het pinksterweekend ontstond er spontaan een nieuwe uitdrukking.
We hadden twee huisjes voor 4 personen en als we met z’n achten in één huisje waren hadden we te weinig borden enzo.
Dan werd er geappt: BYOB – Bring Your Own Bestek.

Jon spreekt inmiddels vloeiend Nederlands. Hij maakt zelfs grapjes met bestaande spreekwoorden.
De foto links kregen we vorig week met het volgende bijschrift: Als je naar buiten gaat – hou altijd een slak om de arm.

Hoor je een leuke verspreking. Of gooit iemand wat uitdrukkingen door elkaar? Meld het even.
Klik hier voor het blog Nederlands maar dan anders deel 18, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.
Vergeet ook niet te kijken op het instagram-account Treintaal.
Daar las ik deze verspreking: ‘Het was een ‘ver-van-mijn-bed-droom’.
Als je het zo leest is het een prachtige woordspeling.

Tijdens een weekend met onze kinderen zoals ik beschreef op 25 mei nemen we altijd een tas vol spelletjes mee.
Van wat wij hadden meegenomen deden we alleen Machiavelli en klaverjassen, alle andere spelletjes bleven in de doos.
Dat kwam omdat anderen ook spellen mee hadden genomen, die we nog niet kenden.
We begonnen met Splendor.
Hierbij moet je edelstenen en opdrachtkaarten met punten verzamelen en verhandelen.
In het eerste stadium van het spel heb je nog niet zoveel edelstenen en kun alleen de eenvoudigste opdrachtkaarten kopen, maar hoe langer je speelt, hoe meer edelstenen/punten je op voorraad hebt en hoe duurder de opdrachtkaarten zijn die je kunt kopen.
Ik moet altijd eerst één keer zo’n spel helemaal uitspelen om te zien hoe het werkt.
Waar moet je op letten, wat is niet slim en hoe bepalend is wat mijn medespelers doen?

Het tweede spel heette Dixit; een heel ander spel met een heel ander doel; dit was mijn favoriet van de drie spellen in dit blog.
Je speelt met kaarten met hele mooie, sprookjesachtige tekeningen erop die je op veel verschillende manieren kun interpreteren.
Op zich zijn er weinig spelregels, maar het is zaak om je goed in leven in de hersenspinsels van je medespelers.
Iedereen krijgt 6 kaarten waarop een mysterieuze tekening staat.
Om de beurt legt één speler één kaart uit zijn hand omgekeerd op tafel en omschrijft het plaatje dat er op staat met een woord of een zin.
Alle andere spelers zoeken dan uit hun eigen 6 kaarten een kaart die ze het beste bij die omschrijving vinden passen.
Dan worden alle kaarten geschud en omgedraaid. De vraag is nu: welke kaart heeft ‘de verteller’ op tafel gelegd?
Klein voorbeeldje: ik had een kaart met een poppenhuis erop. Daarbij noemde ik het woord ‘opa’. Niet iedereen in de groep weet dan dat mijn vader voor onze dochters een groot barbiepoppenhuis had gemaakt. Maar uit de 6 kaarten die vervolgens op tafel kwamen te liggen met de associatie ‘opa’ haalden de dames er feilloos het poppenhuis uit.

Het laatste spel dat we deden heette ‘Codenames’.
Ook een spel waarbij het aankomt op woorden en associëren.
Het is de bedoeling dat je als ‘Geheim agent’ aanwijzingen geeft aan je medespelers om alle ‘spionkaarten’ van je eigen kleur te ontdekken,
Deze omschrijving is wat kort door de bocht, maar neem van mij aan: het is erg spannend.
Ook hier komt het er op aan dat je rekening houdt met wat er in het hoofd van je teamgenoten omgaat.
Begrijpen zij wat jij bedoelt? En heb jij heel goed naar de plaatjes gekeken?
Of leggen ze jouw aanwijzing verkeerd uit en draaien ze de huurmoordenaar om…..dan ben je dood en heb je het spel verloren.

Spelen is een bezigheid die men niet ernstig genoeg kan nemen. (Jacques-Yves Cousteau)
Blijf spelen.

Vanmorgen had ik mijn derde afspraak in het orthodontietraject waar ik aan ben begonnen.
Na de schuifdeur liepen we niet zoals gebruikelijk rechts naar een behandelkamer, maar links naar een spreekkamer.
“Hé, heel andere setting!” merkte ik op: “Ja, we moeten praten!” zei tandarts Martijn.
Dan schiet ik al in de lach.
Zo’n zinnetje roept bij mij associaties op van een slecht huwelijk met een pijnlijk gesprek; maar dat was natuurlijk geenszins het geval.

Naar aanleiding van de scan had ik een behandelplan opgestuurd gekregen met een begroting van de verwachte kosten.
De hele behandeling met bitjes etc. zal ongeveer 60 weken in beslag nemen en wat we al verwacht hadden: het is duur.
Maar ik zie het als een investering in de toekomst van mijn gebit, dus ik ging akkoord met het behandelplan en de financiële consequenties.
“Waarom duurt het bij mij zo lang?” vroeg ik. Ergens had ik gelezen dat zo’n traject meestal zo’n maand of 5 á 6 in beslag neemt.
Het antwoord was simpel: “Omdat uw tanden zo verschrikkelijk scheef staan; dan duurt het lang voordat ze in de juiste positie zijn gekomen.”
Dat is dan ook maar weer duidelijk.

Op zijn computerscherm liet Martijn me zien hoe mijn gebit er nu uit ziet en hoe het er over ongeveer 60 weken uitziet.
Heel langzaam zie je het veranderen van ‘schots en scheef’ naar ‘mooi recht op een rij’.
Daarna haalde hij uit de kast een voorbeeld van zo’n binnenbeugel die ik op mijn gebit moet dragen: een doorzichtig, plastic bitje, dat je over je gebit heen klikt.
Voordeel van zo’n spreekkamer is, dat je zelf niet met je mond open ligt, zodat je eens een gewoon gesprek kunt voeren.
We kregen het over nieuwe technieken, over de digitale tandheelkunde en over het verschil tussen het omgaan met het gebit in de verschillende regio’s.
“In de randstad gelden heel andere normen dan hier bijvoorbeeld” vertelde hij. “Witter dan wit, rechter dan recht…dat speelt hier in het noorden toch wat minder.”

We gaan het doen.
De benodigde materialen worden besteld en als die binnen zijn wordt er een nieuwe afspraak gemaakt.
Daarna kom ik iedere maand terug voor een kleine evaluatie en krijg ik twee nieuwe beugels mee, die ik dan na twee weken zelf kan verwisselen.
Wordt vervolgd.

Benieuwd naar wat hieraan vooraf ging?
Hierbij een overzicht.

1. Waarom?
2. In kaart brengen.