De waarde van de dag

Vandaag is het Goede Vrijdag.
Bij ons op het werk zijn er altijd collega’s die stomverbaasd zijn dat dat standaard een vrije dag is.
“Wat is dat dan voor dag?”
Als ik dat al eens uitleg wat we herdenken op deze dag reageren mensen heel verschillend.
Van “O. Nou ja, hoe dan ook: lekker vrij!” tot “O, wat interessant! Heeft dat ook nog iets te maken met die Matthäus Passion waar jij altijd heen gaat?”

Toen wij in maart een dagje naar Duitsland waren met mijn broer en schoonzus bezochten we ook de katholieke kerk in Meppen. Daar haalden mijn broer en ik nog aan wat mijn vader ons vroeger leerde, namelijk dat de 14 kruisweg-statiën in iedere katholieke kerk langs de binnenmuren te zien zijn door schilderijen of beeldhouwwerken. In de kerk in Meppen was dat met mini-beeldhouwwerken; ik maakte een foto van de dertiende in de rij: ‘Jezus wordt van het kruis genomen’. De zon scheen er net op. Wat mij opviel was dat je aan het kunstwerk kon zien met hoeveel liefde en tederheid het lichaam van Jezus werd behandeld.
Meer weten over de kruisweg in de katholieke traditie? Hierbij een link naar een artikel op de website van KRO/NCRV.

In 2019 waren we met ons gezin op Lanzarote. Toen we daar een aantal vulkanen hadden bezocht (Timanfaya) leerden we dat in dat dat gebied in de 18e eeuw een aantal dorpjes zijn weggevaagd. Die liggen als een soort Pompei onder de lava van Lanzarote.
We bezochten toen een dorpje dat gespaard was gebleven voor de toenmalige lavastroom. In het kleine kerkje ontdekte ik ook de 14 kruiswegstatiën, maar anders dan in Europa. Hier was gestolde lava als materiaal gebruikt.
Dat is zwart en dat geeft een bijzonder effect, zie de afbeelding links.

Gisteren was het Witte Donderdag. Toen bezocht ik met mijn broer de uitvoering van de Matthäuspassion van het Noord Nederlands Orkest in de Oosterpoort in Groningen. Op deze website deel ik jaarlijks wat ik in de 40-dagen-tijd beleef aan dit magistrale stuk. En waar ik vorig jaar dat blog de titel ‘Geen traan‘ gaf, kwamen de tranen gisteravond regelmatig. Bij de bitter wenende Petrus. Bij de stilte in de aria ‘Aus Liebe’ van de sopraan. Bij het door het koor fluisterzacht gezongen ‘Wenn ich einmal soll scheiden’. En niet alleen daar: het koor maakte gisteravond echt indruk. Natuurlijk: de stukken zijn overbekend en als je in zo’n koor zingt dan kun je ze wel dromen, maar krijg het dan maar eens allemaal zo mooi onder elkaar en goed in balans. Complimenten!

Dezer dagen hoor ik ‘het verhaal van Jezus’ vaker dan één keer.
Vanavond zing ik zelf in de cantorij over dit verhaal en zondagmorgen ook.
Een goed verhaal!
Het wordt op heel veel verschillende manieren gebracht: in schilderijen, beelden, bijbels, boeken, liederen, theater, musicals, je kunt te kust en te keur.
Maar voor mij is de versie van twee en een half uur van Johan Sebastian niet te evenaren.

“Ik ben nog steeds bezig met kerst…” verzuchtte Alie afgelopen dinsdag op de Holy Stitch-bijeenkomst.
“Nee joh, je moet positief denken. Je bent alvást bezig voor kerst!” vond haar buurvrouw.
Alie was bezig met mini-kransjes om om een kaars heen te doen.
“Maar ik ben niet tevreden. Daar waar het haakwerk aan elkaar vastgemaakt is ziet het er niet netjes uit.”
Ze overwoog om ze allemaal uit te halen en opnieuw te haken.
Buurvrouw wist raad.
“Je kunt voor op de lelijke plek een hulstblaadje haken; eventueel nog met rode besjes erop”
Alie vond dat eigenlijk wel een goed idee “maar hoe kom ik aan een patroon/beschrijving voor een hulstblaadje?”
Nu wist ik raad.
Al een tijdje kom ik bij het zoeken naar patronen/steken op de website ‘Een mooi gebaar’ waar je duidelijke, gratis beschrijvingen vindt van haakwerkjes. Met foto’s die je stap voor stap laten zien wat je moet doen; hierbij een link naar het artikel over het hulstblaadje.

Enny (die vorige keer die grote merklap had meegenomen) had bedacht dat ze stukjes van die merklap ging gebruiken voor het versieren van zo’n jute boodschappentas van de AH.
Daar hoop ik aan het begin van het volgende seizoen foto’s van te hebben!
Corrie vertelde over iets dat helemaal niet over handwerken ging: ze had het over een heel oud spel waar ze kaartjes voor ging lamineren.
Het spel heette ‘Stap Op’.
Er was een behoorlijk aantal steeksters die dat spel wel kenden en Geke vertelde dat ze dat ook altijd wel binnenkregen om te verkopen op de Roder Boekenmarkt.
“Wat fijn dat we het daar nog even over krijgen” zei ze “dan kan ik nog weer even de aandacht vestigen op ‘Kleintje Roderboekenmark, die op 24 en 25 mei wordt georganiseerd.”
Iemand vroeg of ze daar nog vrijwilligers voor nodig had.
“Nee, geen vrijwilligers, maar bezoekers! Met een portemonnee!”
Duidelijk.

Aukje vertelde op de valreep over een strokrans die op haar voordeur hing, die ze helemaal had volgeprikt met gehaakte bloemetjes gemaakt van allemaal blauwe restjes. Op de foto’s rechts zie je hoe het er uit ziet.
We sloten deze middag zo vlak voor Pasen af met een verhaaltje over ‘de paosbuul’.
Even een klein stukje ‘gezinsgeschiedenis’. Mijn broer en ik kregen vroeger met Pasen altijd een “Paosbuul”. Dat was een gehaakt netje waarin allerlei lekkers werd gedaan, zoals noten, mandarijnen, suikereitjes en chocolade- eitjes.
Toen onze kinderen klein waren kregen ze dus ook zo’n “Paosbuul’, een door mijzelf gehaakt, kleurig netje. Zo’n netje haak je net zo als het ‘knikkerbuulegie’, maar dan maak je het iets langer.
Dan kan er meer in……..

En met het verhaal van de paosbuul kwam er een eind aan het seizoen 2024/2025 van onze Holy Stitch club.
We pakken de draad weer op in september 2025: dat lijkt nog ver weg, maar inmiddels weten we hoe snel het allemaal gaat.
Collega Gineke placht dan te zeggen: we zitten zo weer onder die boom!

Vrijdagmiddag waren de Gradagen al begonnen en zaten we lekker buiten voor Casa Grada.
Normaal gesproken heerlijk rustig, maar die middag was er kennelijk een groep jongelui in een huisje aan de andere kant van het meer getrokken en die hadden het gezellig.
Nu is dat op zich prima, maar ze hadden daarbij hun muziek op standje ‘geluidsoverlast’ staan en Frans Bauer schalde werkelijk over het meer “Als sterren aan de hemel staan…..”
Alle gasten in de huizen rondom het meer konden meegenieten met Frans en zijn sterren.
Meestal duurt zoiets nooit heel lang; er is altijd wel een buurman die zulke jongelui in het oor fluistert dat feest vieren prima is, maar dat de muziek op een lager volume moet worden gezet.
Maar er gebeurde niets.
En ik kan dat soort muziek gewoon niet aanhoren, dus ik zei: “Mensen, ik ga binnen zitten, ik trek dit echt niet. En als het nou Mozart was…..”
“Nou, dan zat ìk niet meer buiten” antwoordde Cees snedig.
Eenmaal binnen kwam Frea mij al snel gezelschap houden.
Maar kennelijk had toch iemand de receptie gebeld.
We hoorden later van Bert (iemand van het team van Timmerholt)  dat hij ‘even bij huisje 132 was geweest’.
Vijf minuten later was het toch stil en dat bleef het.
Einde verhaal zou je zeggen, maar dit verhaal kreeg nog een staartje…..

Vrijdagavond vierde ons gezin de Gra-vrijdagavond zonder ons, want wij hadden een feestje in Beilen: Johan was 63 geworden.
Dat was weer als vanouds: nu lagen we in een stuip omdat Sinet bedacht dat als wij op het vliegveld van Kreta aankomen* dat dan de chauffeur van het busje dat ons naar het hotel zal brengen een bordje met de tekst OMANIDO** omhoog moet houden.
Halverwege avond vertelden wij over de sterren van Frans en dat hem gelukkig de mond was gesnoerd.
“Onze zoon zit met een stel vrienden ook op dat park dit weekend” zei Jan.
Hij pakte zijn telefoon en stuurde een app-berichtje naar de zoon.
Je raadt het al.
Grote hilariteit: zoon zat in huisje 132.
“O, dan staan ze morgen op je stoep: hebben jullie soms geklaagd?”
Gerard opperde dat wij misschien wel bij hen op de stoep zouden staan.

Maar er gebeurde dat weekend helemaal niks.
Af en toe hoorden we dat het in de buurt van huisje 132 erg gezellig was en daar is niks mis mee.
Frans daarentegen hebben we niet meer gehoord.
Gelukkig maar.
Want: OMANIDO.
In dit geval staat dat voor ‘oud maar niet doof’.

*Dit jaar vieren wij als vriendengroep ons 45-jarig jubileum met een reis naar dit Griekse eiland
**Term uit de boekenreeks van ‘Hendrik Groen’; het betekent Oud MAar NIet DOod.

Begin maart kwam Gerards zus Hennie te vallen en brak haar heup.
Ze werd geopereerd in het ziekenhuis in Assen, maar daarna kon ze niet naar huis: ze moest eerst revalideren.
Daarvoor werd ze opgenomen in de Boshof, een revalidatiecentrum in Assen.
Daar had ik niet echt goede herinneringen aan.
Mijn moeder werd daar in 2017 opgenomen en ondanks dat men haar daar destijds qua dag- en nachtritme en medicijngebruik weer op rit kreeg vond mijn moeder het in de Boshof verschrikkelijk. “Zet ze mij hier in zo’n HOK!” mopperde ze menigmaal.
Ze miste haar vertrouwde omgeving; sociaal was ze niet heel sterk en ze vond het moeilijk om zich op haar 85e nog aan te passen.
“Zit ik daor te eten met allemaol vrömden.” Wij begrepen haar wel: nargens beter as thuus.

Natuurlijk geldt dat ook voor Hennie, maar die is nog een stuk jonger dan mijn moeder destijds en ook niet ongeneeslijk ziek.
Als zij niet bij haar gezin is komt het gezin wel bij haar. Haar man Harrie komt sowieso elke dag, mét de hond en verder zit ze bijna nooit zonder bezoek.
Hennie maakt er wel weer iets van en als je er bent is het altijd gezellig.
De hele kamer hangt vól kaarten, er staan bloemen, er hangen kindertekeningen en er is altijd wel iets lekkers dat nog over is van ’toen die en die kwamen’.
Op woensdagavond komen er wekelijks drie schoonzussen bij haar om spelletjes te doen; meestal klaverjassen.
Vorige week woensdagavond was één schoonzus ziek, toen kreeg ik ’s middags een app: ze misten die avond nog een vierde man (lees vrouw), of ik tijd/zin had om te komen.

Hennie eet op woensdag niet in de eetzaal, maar eet met de schonezussen op haar kamer de maaltijd die voor één van hen wordt voorbereid.
“En als ik daarvoor moet zorgen, laat ik Chinees bezorgen” vertelde ze.
Woensdag had Evie gekookt: zoetzure kip met groenten en witte rijst. Het was heerlijk!
Het is dat de dat de reden dat Hennie daar is zo vervelend is, anders zou ik zeggen: “Wat ontzettend gezellig, voor herhaling vatbaar!”
We deden twee bomen. Dat is 32 (2x 16) potjes waarin je per pot 162 punten kunt verdienen.
Bij het optellen van twee bomen was het verschil nog geen 160 punten….. “Daor he’je nou zo drok om maakt.”
Tja. Maar daar gaat het natuurlijk  helemaal niet om.
Niet om de de punten en niet om het eten en drinken.
Het gaat om het onderlinge contact, de gesprekjes tussendoor, het delen van lief maar ook leed.
Daarbij hebben wij het geluk van de vanzelfsprekendheid van een grote familie die je niet dagelijks ziet, maar er wel is.
Ik heb het in voor ons zware tijden wel eens vergeleken met een vangnet dat onder je hangt en dat zich samentrekt op het moment dat het even nodig is. En dan hoef je soms alleen maar een potje te kaarten.

Sinds augustus 2021 zijn wij eigenaar/beheerder van huisje 96 op Vakantiepark ‘Het Timmerholt’ in Westerbork.
Daar hebben we veel plezier van; het wordt een groot deel van het jaar verhuurd en af en toe maken we er ook zelf gebruik van.
Maar als beheerder moet je ook ‘beheren’: zorgen dat de boel er netjes uit blijft zien, vernieuwen en bijhouden.
Vanaf november is Gerard regelmatig in Westerbork geweest: in november/december is er een schuurtje/overkapping naast het huis gebouwd, voor het huis is een dubbele parkeerplaats aangelegd en de tuin is voor én achter opnieuw ingericht met nieuwe struiken en plantjes en aan de voorkant ook een nieuwe grasmat.

….zelfgebakken….

Afgelopen weekend vierden we met ons voltallig gezin de jaarlijkse Gradagen in ‘Casa Grada’ en konden we door het prachtige weer met volle teugen genieten van het nieuwe buitengebeuren.
Met tassen vol spelletjes en eten & drinken vertrokken wij vrijdagmorgen na de koffie al richting Westerbork.
Vrijdagmiddag arriveerden de eerste gezinsleden, zaterdag aan het eind van de morgen waren we compleet en zaten we met z’n achten om de eettafel voor een gezellige lunch. Frea had zelf een tarwebrood gebakken en Gerard verraste ons met een eigen gebakken krentenbrood.

Verder deden we eigenlijk niet heel veel bijzonders.
Zaterdagmiddag werd een nieuw bordspel uitgeprobeerd, zaterdagavond deden we met een groepje Dixit en zondagmiddag jasten we een boom klaver.
Er werd gebreid, geborduurd en gehaakt, er werd uitgebreid gebadderd, gewandeld en geteut.
Gelachen, gezeurd, ge’zon’d: genoten.
Recreëren dus.

De Gradagen zijn een jaarlijks terugkerend door onszelf georganiseerd evenement waarin we in alle rust kunnen genieten van elkaars gezelschap. Niks hoeft, alles mag. We hadden natuurlijk wel heeeel erg geluk met het mooie weer van het afgelopen weekend; zaterdag konden we de hele dag buiten zitten en zelfs rond middernacht was het nog fantastisch! Op de afbeelding hiernaast zitten we bij kaarslicht bij het water.

Zondagmiddag zaten we op het terras aan het water aan de thee te genieten van de veelheid aan vogels die er te horen en te zien waren. Een ooievaar wiekte over het meer en een waterhoentje kwam nieuwsgierig naar ons toe zwemmen.
De vraag op één van de theezakjes werd gesteld: “Waar wil je het liefst naar toe op reis?” en meteen zei Jon “Casa Grada!”
We lachten er met elkaar om en hoorden daarna dat hij het liefst nog eens naar Nepal wil. Iemand anders wil naar Portugal en zo komen er nog wat landen voorbij.

De eerste reactie van Jon bleef bij mij hangen; die vind ik wel een blog waard.
Natuurlijk: voor een verblijf in Casa Grada moeten we op reis, maar inmiddels voelt het daar ook als thuis.
Een fijne plek om met elkaar vakantie te houden en te genieten van ‘De kracht van Oer‘, zoals de reclameslogan voor Drenthe luidt.
Op de afbeelding rechts zie je een stukje nieuw gazon, een nieuw plantvak, een stukje van de schuur/overkapping én de dubbele parkeerplaats.
‘Beheren’ hoort er ook bij en dat betekent dat we af en toe even flink aan het werk moeten.
We hebben het er graag voor over!

Vorig jaar schreef ik al vijf blogs* over een aspect van ‘Geluk’, het onderwerp van onze scheurkalender voor 2024.
Op elk van die blogs wordt steeds één ‘pijler van geluk’ uitgelicht; vandaag gaat het over ‘plezier’.
De kernwoorden die bij dit onderwerp horen zijn ‘het leven mag ook leuk, creatief en verrassend zijn’.
Wat mij daarbij door het hoofd schiet is een lied van Robert Long ‘Het leven was lijden’.

“Want het leven was lijden,
als je danste een heiden,
als je lachte, te luchtig,
als je kuste ontuchtig,
als je niet wilde werken,
of je ging niet ter kerke,
kortom alles was verkeerd…..”

Gelukkig was er in mijn protestantse opvoeding genoeg ruimte voor plezier, één van de pijlers van geluk.
Er zijn heel veel synoniemen voor dat woord: amusement, vreugde, vermaak, pret, vrolijkheid, genot, lust, aardigheid, genoegen, welbehagen, behagen, gein, schik, lol, blijdschap, verstrooiing, welgevallen, vertier, leut, jolijt, verpozing, sjeu, divertissement, jeu, jool, leute.

De teksten die op de kalenderblaadjes stonden bij deze pijler riepen bij mij vooral herkenning op.
Deze bijvoorbeeld: “De beste manier om je tijd te vullen is hem te verliezen’ (Marguerite Duras, Frans schrijfster).
Wanneer vergeet ik de tijd?
Als ik een blog aan het voorbereiden ben; ik zoek informatie over het onderwerp, klik van de ene naar de andere website, lees interessante artikelen, zoek afbeeldingen….. heerlijk!
Menigmaal ben ik op deze manier de tijd vergeten. Vergat ik te lunchen. Of ik had nog niets aan het eten gedaan toen Gerard thuis kwam van zijn werk. “O! Is het al zo laat…?!”
En ik vergeet de tijd ook in gezelschap van mensen waarmee ik het leuk heb.
Of tijdens een stadswandeling, waarin ik me helemaal kan verliezen in kerken, oude gebouwen en stadsmuren/poorten.
Of als ik muziek luister. Of muziek maak, alleen of in een groepje.
De volgende tekst van Albert Schweizer, Duits wetenschapper, valt ook onder bovenstaand plezier: “Succes is niet de sleutel tot het geluk.
Geluk is de sleutel tot succes. Datgene waarmee je graag bezig bent, daarin zal je succesvol zijn.”

Humor hoort ook bij plezier, maar humor is niet altijd plezier. Zei Godfried Bomans al niet: ‘Humor is overwonnen droefheid.”
Deze quote lazen we in september: ‘Je kunt niet echt sterk zijn, als je ook niet de grappige kant van de dingen ziet.’ (Ken Kesey, Amerikaans schrijver). Toen ik in 2018 in het ziekenhuis belandde en een hartoperatie moest ondergaan, was dat niet een heel gelukkige periode van mijn leven.
Maar als je de blogs uit die periode leest viel er zelfs toen nog genoeg te lachen (zie ‘Man, man. Hai jong..‘) en te genieten: alleen het feit dat ik in Nederland woon waar de gezondheidszorg goed is geregeld en dat ik zo’n operatie kán ondergaan is al een geluksfactor.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. ‘Lachen kost minder dan elektriciteit en geeft minstens evenveel licht.’ volgens Abbé Pierre, Frans  verzetstrijder.

En tenslotte: Vergis je niet. Vriendelijkheid is geen zwakte.
A. Collins, Amerikaans muzikant.

* Hierbij een link naar het eerste blog in deze serie, vandaar uit kun je linken naar de eerdere delen die al gepubliceerd zijn.

Sinds jaar en dag doe ik ‘iets’ aan vasten in de 40-dagen-tijd.
Bijvoorbeeld minder vlees op het menu.
Geen computerspelletjes spelen.
Niet mopperen.
Maar één keer per dag op je telefoon kijken.
En sinds jaar en dag doe ik verslag van mijn bevindingen op dit blog.
Het heeft me altijd iets opgeleverd: bewustwording van aspecten van dat specifieke thema en ik heb door mezelf iets te ontzeggen vooral ook meer zelfkennis verkregen.

Dit jaar koos ik voor het focussen op een gewoonte waar ik alleen tijdens de drie zwangerschappen van af stapte: het drinken van alcohol.
Een glaasje port, een glas zoete witte wijn, een bessenlikeurtje: als de gelegenheid zich voor doet doe ik graag mee.
Even een stukje geschiedenis: ik komt uit een Bourgondische familie en een borrel hoorde erbij.
Sowieso alle dagen van het weekend en daarnaast bij feestjes, verjaardagen en andere gelegenheden.
Op mijn 13e kreeg ik van mijn ouders mijn eerste glas wijn (Moselland, lieblich) en vanaf die tijd dronk ik ook bij die gelegenheden.
Gezellig!

Voor mezelf bedacht ik: in deze vastenperiode (van aswoensdag 5 maart tot 1e paasdag 20 april) drink ik bij één gelegenheid in de de week alcohol.
In de supermarkt kocht ik sinas en cassis in de zero versie en liet het op me af komen.
Ook nu was het weer confronterend,  maar het wonderlijke is dat het me niet heel veel moeite kostte.
De vraag “Wat wil je drinken?” kon ik gemakkelijk beantwoorden met “Cola zero of zo? Of iets anders lights?”
Bijna altijd kwam dan de reactie: “O? Geen port?” en dan legde ik uit waar ik mee bezig was.
Over mezelf iets ontzeggen in de 40-dagen-tijd en over een vastgeroeste gewoonte waar ik wat aan wilde doen.
De reacties waren net zo divers als de netwerkkringen waarin ik mij bevind; van ‘waarom zou je dat nou doen’ tot ‘goed bezig, zou ik ook eens moeten doen’.

Het duurt nu nog ongeveer een week tot het Pasen is.
Spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?
Het drinken van een glas port/wijn is voor mij iets waar ik van geniet.
En dat mag best, maar met mate.
Het leverde voor mij geen lichamelijke problemen op: nooit hoofdpijn de volgende dag, geen slapeloosheid, geen last van mijn darmen.
Op dat gebied is er dus niks veranderd.
En ik ben ook niets afgevallen, dat is dan wel weer jammer.
Wat is veranderd is dat de gewoonte van 3 à 4 dagen per week een glaasje is doorbroken en dat ik heb ontdekt dat ik er ook best zonder kan, want het is ook gezellig zonder drank.

Het vasten in andere jaren heeft me veel gebracht.
Ik doe geen uren computerspelletjes meer, we eten significant minder vlees, mijn telefoon staat standaard op ‘geen geluid’ én ik probeer nog steeds minder te mopperen.
Na deze periode denk ik dat ik ‘minder alcohol’ kan toevoegen aan dit lijstje.
Een mens is nooit te oud om te leren!