De waarde van de dag

De maand juli is al weer drie-kwart om: de vakanties zijn begonnen.
Biden gooit het bijltje er bij neer en dat doe ik ook.
Voor de Amerikaanse president is het na zijn regeerperiode een definitief afscheid van de politiek, maar ik ben van plan om de pen/het toetsenbord over niet al te lange tijd weer op te pakken.
Net als voorgaande jaren neem ik een zomer-time-out van mijn dagelijkse blog: ik ga een fotoboek maken van het afgelopen half jaar en ik ga weer wat blogs schrijven voor mijn voorraad, want daar ben ik bijna doorheen.
Dat betekent: minstens een week geen dagelijks blog van mijn hand.

Maar een blog van een andere hand is altijd welkom!
Wil je de leegte de komende dagen een keer vullen?
Hobby’s, mooie verhalen, recepten, streektaal, ontroerende muziek, een brei- of haakpatroon, jouw familiegeschiedenis of zomaar IETS LEUKS: stuur maar op! Maak gebruik van ‘het podium’ dat ik je bied: een blog van ongeveer 500 woorden.

Hoe komt jouw blog bij mij?
Als je deel uitmaakt van mijn netwerk heb je mijn emailadres en/of telefoonnummer.
Zo niet, plaats dan een reactie via de knop ‘Reageren’ die onder ieder blog op mijn website staat.
Voordat je je reactie intypt moet je de getallen die er in letters staan in het onderstaande vak typen in cijfers.
Dus als er ’twee vier zeven’ staat moet je  ‘2 4 7’ intypen.
(Dit is om te voorkomen dat er computerrobots gaan reageren, waardoor mijn mailbox helemaal volloopt met spam)
Daarna typ je in het volgende vak je reactie.
Die komt binnen via mijn email; die publiceer ik dan niet bij de reacties in de rechterkantlijn, maar ik neem contact met je op zodat je je blog naar mij kunt mailen.  Ik ben benieuwd!

In ieder geval duik ik nu eerst onder tot de eerste week van augustus; tot dan!

Vorige week zaterdag ging de column van Daniël Lohues in het Dagblad van het Noorden over hunebedden.
Zo begon zijn verhaal:

In gedachten sta ik er zo. Waar ik ook ben. De twee hunebedden bij Valthe. Ze liggen in het veld, net buiten het dorp. Al 5000 jaar. De tweeling. In de officiële hunebednummering heten ze D36 en D37. Toen Jezus werd geboren, lagen ze er al 3000 jaar. Dat is langer dan van Jezus’ geboorte tot aan nu. Als je bij deze hunebedden staat, voel je dezelfde heiligheid als in een oude kathedraal. Dat er iets speciaals is met die plek. Die twee bij Valthe zijn het mooist als de zon net opkomt. Of net ondergaat. Of als het sneeuwt. Laat staan bij volle maan.

Wil je de hele column lezen?
Hierbij een link naar een PDF: Hunebedden – Daniel Lohues

Ik zat bij het aanrecht met de krant voor me en dacht: “Valthe? Liggen daar dan ook hunebedden? Daar moet ik dan nog eens naar toe!”
De gelegenheid deed zich afgelopen weekend al voor.
Neef Cor, zoon van mijn broer, was dit weekend bij ons te logeren.
We hadden hem uitgenodigd en gevraagd wat hij nog graag eens wilde bezoeken.
Hij studeert geschiedenis in Groningen; hij vroeg om een bezoek aan Burcht Bentheim en om een bezoekje aan Oldenzaal.
Bentheim omdat het zo’n mooie, oude burcht is met een rijke geschiedenis en Oldenzaal omdat zich daar een stukje familiegeschiedenis afspeelde. Over beide onderwerpen zal ik de komende maanden een blog publiceren; vandaag houd ik het bij de hunebedden. Ik zag namelijk mijn kans schoon: op weg naar Bentheim kwamen we bijna langs Valthe, we hoefden er amper voor om te rijden.

We lieten ons door Google Maps naar het hunebed leiden; midden in Valthe moesten we rechts een zandpad op. Met grote gaten, waar water in stond. Het gras en het onkruid stond naast en onder onze auto minstens een halve meter hoog, kortom: een avontuurlijke reis. Maar het was zeer de moeite waard: net als Lohues ervaar ik bij deze graven uit de oudheid de heilige sfeer, al is dat beslist anders als je er met zo’n jonge, enthousiaste student omheen loopt die honderduit praat en vragen stelt.

Links een afbeelding van hoe de twee hunebedden tussen de bomen liggen.
Rechts zie je een selfie met Cor op de achtergrond die ook een selfie maakt.
Meer informatie over deze stenen tweeling vind je op deze pagina van de website ‘Hunebedden info’

Vandaag is het twintig juli: het begin van de hondsdagen.
Het is de naam van de warmste periode van het jaar in ons land. De naam komt van het sterrenbeeld Grote Hond.

Vanuit mijn jeugd weet ik dat mijn moeder altijd zei dat etenswaren in deze periode minder lang goed te houden waren: toen er nog geen koelkast in huize Vrieswijk was, ging een pan soep die op zaterdag was gekookt voor de zondag naar de vloer van de koele kelder.
“Aans giet de soep mij mij kapot” zei mijn moeder dan.
De soep is mij één keer kapot gegaan, ook tijdens de hondsdagen.
Gewoon op het gasstel laten staan (het zal zo’n vaart toch niet lopen…?) , de volgende was de soep gaan schiften.

20 juli is dus de eerste dag van de hondsdagen, een belangrijke dag in de volksweerkunde.
Naar verluidt is het weer op deze dag bepalend voor het weer in de zes weken die daarop volgen.
Vandaag is de naamdag van Sint Margriet (Margaretha van Antiochië), die ook wel bekend staat als ‘pisgriet’.
Dat komt van een oude legende, waarin wordt verteld dat Margriet een goede daad had gedaan en dat zij als beloning datgene waar zij mee zou beginnen, zes weken ononderbroken vol zou kunnen houden, zonder ook maar een moment moe te worden.
Ze had bedacht dat ze zou gaan spinnen, dat zou veel wol opleveren.
Maar voor ze begon, wilde ze nog even haar blaas legen……en vervolgens bleef ze zes weken plassen.

Een greep uit de weerspreuken die uit deze legende zijn ontstaan:

• Als de eerste peer komt met St. Margriet,
  dan men overal de oogst beginnen ziet.
• Als Margriet pist in het riet,
  zes hele weken boerenverdriet.
• Geeft Margriet geen zonneschijn,
  het hooi zal licht bedorven zijn.
• Geeft Margriet geen zonneschijn dan zal het een natte zomer zijn.
• Regen op St. Margriet, dan hebben we zes weken boerenverdriet.

Als we deze oude weerspreuken mogen geloven krijgen we nu dus 6 weken prachtig mooi weer.
Maar de grafieken van Buienradar laten iets anders zien….

PS
Vandaag ook een nieuwe header: een foto van onze zomertuin.

Op de lagere school in Hoogersmilde kregen we in de zesde klas, ons laatste jaar, les van meester Kooi.
Dat was niet zo’n aardige meester.
Hij was streng en onberekenbaar.
Als hij vond dat je je vak niet netjes had opgeruimd werd de inhoud daarvan zonder pardon onder het bord uitgestort en moest je het uitzoeken en je vak weer netjes inrichten.
Ik was een sloddervos; zo noemde meester mij soms ook.
Geknoei in mijn schriften, ezelsoren in mijn boeken en inktvlekken op mijn handen.
Zucht.
De inhoud van mijn vak lag regelmatig verspreid onder het bord en op mijn rapport had ik nooit een 8 voor netheid; een 7 was het hoogst haalbare.

Maar het was niet allemaal kommer en kwel, hoor.
Meester Kooi hield van muziek en ik mocht mijn gitaar meenemen naar school om met de klas te zingen.
Geschiedenis was mijn lievelingsvak en hij kon mooi vertellen.
En hij hield van aanschouwelijk onderwijs, dus wij liepen soms de natuur in om bladeren, boomvruchten, bloemen en onkruid te plukken, waarvan we dan eenmaal terug in de klas de naam van probeerden op te zoeken.
Zo weet ik nog steeds hoe Blauwe Hondsdraf er uit ziet. En de Smalle en de Breede Weegbree.

Afbeelding: Wikipedia

Wat ik ook nog weet is wat hij vertelde over wollegras.
Dat was een plantje dat niet veel voorkwam, dat groeide alleen maar in moerasachtige gebieden.
Bij een vennetje in het bos in Hoogersmilde ontdekten we met de hele klas van die witte pluimpjes en meester vertelde dat dat wollegras was. Wordt ook veenpluis genoemd.
Dat wollegras zeldzaam was in Nederland en dat de mensen vroeger dachten dat het dwaallichtjes waren, kleine witte wieven.

Toen we tijdens onze ‘Happen en Trappen‘ dag bij Gasteren door een veenachtig gebied fietsten zag ik ineens een heleboel wollegras!
Dan moet ik even van de fiets af.
En heb ik meester Kooi weer in mijn hoofd met zijn aanschouwelijk onderwijs.

Het plantje heeft eigenlijk Eriophorum, een geslacht uit de cypergrassenfamilie en het komt alleen maar voor op het het noordelijk halfrond.
De naam is afgeleid van het Grieks: erion=wol en pherein= dragen, dus het is een woldragende plant.

Bij onze computer lag sinds jaar en dag en muismat van Plint (Poëzie en beeldende kunst), een combinatie van een muismat, een notitieblokje en een gedichtenbundel.  Zo af en toe schreef ik iets op dat notitiegedeelte en als het vol of vies was dan scheurde ik het blad eraf. Met zo’n blokje van 50 pagina’s doe ik rustig  6 jaar; over de dag dat ik mezelf verwende met de laatste muismat/notitieblok schreef ik destijds, in 2017, het blog  Schriftjes, boekjes en schrijfmateriaal
Daarin lees je meer over mijn ’tic’ als het gaat over ordenen en schrijven.

Eind vorig jaar scheurde ik het laatste blaadje eraf en wilde een nieuwe bestellen bij Plint, maar…… die hadden ze niet meer.
Nou ja, zeg.
Ik legde een A4-schrijfblok naast het toetsenbord, maar dat was te groot.
Bovendien zat ik steeds met de muis tegen de bovenste rand aan.
Toen legde ik er een A5-schrijfblokje neer, maar dat was te klein: de muis schoof er steeds naast.
Wat ’n boudel.
Toen bedacht ik dat ze misschien ergens anders ook wel van die dingen verkopen, dus ik ging op zoek op internet.
Bij Bol.com stonden ze wel in het assortiment, maar ze waren niet leverbaar.
En bij Amazon waren ze ook wel, maar die waren lelijk en veel te duur.

Gerard ging zich er mee bemoeien; die was het gezeur erover wel zat denk ik.
Hij kwam uit op de website van Bekking & Blitz.
Daar heten die dingen ‘Deskplanner’ en je had ze in verschillende uitvoeringen.
We hebben er gelijk drie besteld: één voor mij, één voor Gerard en één op reserve.
Gisteren werd het pakje bezorgd; er zat zelfs een klein cadeautje bij in: een mapje luxe kaarten.
Met deze nieuwe muismat kan ik dus weer 6 jaar vooruit.
Dan ben ik bijna 70!
Niet te geloven.