De waarde van de dag – een alternatief voor 'de waan van de dag'

1 februari: Een Egyptisch beeldje.

Door Ada

Op 1 februari 2023

Een tijdje geleden stond er in het Dagblad van het Noorden een interview met Jeroen Windmeijer, een schrijver en docent wereldgodsdiensten en maatschappijleer.
Kennelijk vond ik het een interessant verhaal, want ik schreef op het ‘wat-moet-ik-nog-lezen’-briefje in mijn bibliotheek-abonnement de titel ‘het Paulus-labyrint’ en de naam van de schrijver.

Vervolgens vergat ik het weer: schrijver, boek én bibliotheek.
Voor de kerstdagen bedacht ik dat ik voor mijn vakantie nog wat boeken moest halen van de bieb.
In mijn abonnement vond ik het briefje met de naam van het boek.
Het boek over Paulus vond ik niet, maar wel een ander boek van zijn hand: Het Isisgeheim.
Het is niet door hem alleen geschreven: het is een samenwerking met Jacob Slavenburg, die al boeken heeft geschreven over vroegchristelijke stromingen en hermetica.

Het boek speelt zich voor een groot deel af in het Leidse Rijksmuseum van Oudheden; men is bezig met de voorbereidingen van een nieuwe tentoonstelling ‘Goden van Egypte‘.
De Italiaanse conservator Arianna Esposito ontdekt dat zich in een gouden beeldje van de godin Isis een eeuwenoud opgerold stukje papyrus bevindt.
Is het een geheim recept?
Waarom hebben ineens zoveel mensen daar belangstelling voor, o.a. Big Pharma, een grote speler op de geneesmiddelen markt?
Arianna en collega Thijs proberen het mysterie te ontrafelen, daarvoor moeten ze naar Oxford, waar blijkt dat er nog meer kapers op de kust zijn: een hermetisch genootschap uit Engeland.

Jeroen Windmeijer wordt wel de ‘Dan Brown van de Lage Landen’ genoemd.
Dat snap ik heel goed; het doet inderdaad denken aan de verhalen die we hebben gelezen over Robert Langdon.
De hoofdstukken in deze thriller zijn kort en ze houden steeds op bij een soort cliffhanger: je bent zo benieuwd hoe het verder gaat, dat je steeds maar door blijft lezen.
Ondertussen kom je van alles weten over de goden-verering in het oude Egypte en over de hermetica. Dat zijn filosofische, religieuze en esoterische teksten uit de laatste drie eeuwen voor Christus, beschreven door de wijsgeer Hermes Trismegistus. Verder geeft het boek een inkijkje in de wereld van het grootkapitaal: je leest over de échte grote jongens (wereldwijde wapenhandel, steekpenningen en schimmige deals) en hun decadente wereld, waarin op een leven meer of minder niet wordt gekeken.
De maatschappijkritiek sijpelt, als je goed leest, tussen de regels door. Tussen diezelfde regels door proef je ook de liefde van de beide auteurs voor hun vakgebied: oude verhalen, oude teksten, wijsheden, het komt allemaal voorbij. Als je van geschiedenis houdt is het een fijn boek.

Het verhaal wordt goed verteld, maar komt hier en daar wat ongeloofwaardig over en soms is het wat te uitgebreid in de beschrijving van esoterische teksten, dat had wat mij betreft soms wel wat korter gekund. Je hoeft niet alles zo omstandig uit te leggen, het haalde soms de vaart wat uit het verhaal.
Op de achtergrond speelt ook nog de romance tussen Arianna en Thijs, wat mij betreft het minst interessante deel.
Het is een beetje een thriller, het is een beetje een roman, maar de nadruk ligt in dit boek toch echt op geschiedenis.

Tot mijn grote genoegen vond ik op de Roder Boekenmarkt een exemplaar van ‘het Pauluslabyrint’.
Dat ligt al een maand vanuit de kast naar mij te lonken……

Reageren

31 januari: Oranje tulpen.

Door Ada

Op 31 januari 2023

In Alledag, Bloemen

Bij het opruimen van kasten vond ik eind vorig jaar nog wat waardebonnen, ik schreef er al over begin deze maand.

Eén van die bonnen was van Abutilon, een bloemenzaak in Roden; ik mocht voor een tientje iets kopen.
Na kerst gingen de bomen en kerststukken allemaal de deur uit en toen was het opeens zo kaal….voor die bon kocht ik een voorjaarsmandje met bolletjes.
Daar heb ik de afgelopen maand van genoten.
Eerst allemaal groene sprieten die steeds langer werden en later blauwe druifjes, narcissen en hyacinten.
Twee dikke, uitgebloeide hyacinten had ik er al eens afgeknipt, want die ruiken zo sterk.
Vanmorgen zag ik de mand op de keukentafel staan; ontploft en bijna uitgebloeid: hij kon wel naar buiten.
Daar staat hij nu in al zijn sprieterigheid de laatste bloemetjes er uit te persen.

Vanmorgen na het boodschappen halen kocht ik bij de Jumbo een aanbieding: twee bosjes tulpen voor € 6,=
Eentje gaf ik weg, de andere zette ik op de lege plek in de keuken.
Oranje tulpjes.
Want prinses Beatrix is jarig vandaag, ze wordt 85.
De Rijksvoorlichtingsdienst deelde vanmorgen op hun website een nieuwe serie foto’s van de jarige prinses, koning Willem Alexander en kroonprinses Amalia.
Mooie foto’s weer.
Ook even kijken?
Hierbij een link naar plaatjes.
Ook geïnteresseerd in het koningshuis?
Dan ben je, net als ik, vast blij dat het programma Blauw Bloed weer terug is op zaterdagavond.
Afgelopen zaterdag begon het weer.
Heb je het gemist?
Hierbij een link naar hun vernieuwde website, daar kun je de aflevering terugkijken.

Meer blogs lezen over Beatrix?
2015 – Beatrix
2016 – Verjaardag van de koningin (met een link naar het prachtige eerbetoon van Birgit Kaandorp)
2018 – Meisje, van harte gefeliciteerd!
2020 – Eerlijk verdiend

Reageren

30 januari: Wijsheid – geen kennis, geen slimmigheid.

Door Ada

Op 30 januari 2023

In Kerk & gemeente

Wat is wijsheid?
Paulus heeft het daarover in zijn brief aan de Korinthiërs.

In het kader van dat onderwerp citeer ik vandaag twee delen uit de viering van onze PKN-gemeente gistermorgen, die ons iets zeggen over wijsheid.
Het eerste is een klein gedeelte uit de overdenking van voorganger Sijbrand van Dijk, die een voorbeeld aanhaalde over een bovenmeester en oud leerling.

Wat wijsheid in de kern raakt, is dat wijsheid een levenshouding is, waarmee je de ander zoekt.
Het is geen kennis; je hoeft niet heel erg gestudeerd te zijn.
Het is ook geen slimmigheid, dat je de weggetjes kent, maar het is een soort aardsheid: ik ben een mens en daarom herken ik jou zo en vormen wij samen een gemeenschap.
Een aantal jaren geleden overleed in het dorp waar ik toen woonde de echtgenote van de voormalige bovenmeester.
Over die bovenmeester waren heel veel verhalen. Geen heel erg positieve verhalen. Het was nogal een moeilijke man en veel van zijn leerlingen waren bij hem te kort gekomen, door hem gekleineerd. Velen van hen hadden daar in hun latere leven last van gehad en voelden dat hij hen niet groot had gemaakt.
Bij de begrafenis van zijn echtgenote was één van die leerlingen ouderling van dienst.
Ik wist hoeveel moeite hij met die meester had gehad, maar die hele dag was hij voor zijn voormalige bovenmeester hartelijk en warm; in de consistoriekamer bad hij een werkelijk ontroerend gebed voor die bovenmeester.
Ik vroeg later aan hem: “Vond je het niet moeilijk om zo persoonlijk en intiem voor hem te bidden?” en toen zei hij: “Nee, ik vond het niet moeilijk, want toen ik daar stond dacht ik: Ja jij bent ook een man die nu zijn vrouw is verloren en toen moest ik aan mijn eigen vrouw denken en hoe ik van haar hou en hoe kwetsbaar het is.” Toen schoot hij even vol en zei: “Toen ik dat besefte kon ik voor hem bidden met heel mijn hart.”
Als je bidt voor een leraar die jou te kort heeft gedaan, omdat je ziet dat hij een mens is net als jij, dat is denk ik een grote wijsheid.

Het tweede gedeelte is de brief die Sophie had geschreven op de kindernevendienst: wat zou jij willen schrijven aan de gemeente als het over God gaat?

Beste mensen,

Wat vindt God belangrijk voor mensen?
Dat er vrede is, dat we lief zijn voor elkaar, dat we elkaar helpen, dat we niet liegen en dat we er voor elkaar zijn.

Sophie kreeg spontaan een applaus van de gemeente.
Ergens in de bijbel staat: ‘Wat voor wijzen en verstandigen bleef verborgen, is aan kinderkens geopenbaard.’
Het is geen kennis, het is geen slimmigheid.
Het is een levenshouding waarmee je de ander zoekt.

Reageren

29 januari: Meer dan alleen hun einde.

Door Ada

Op 29 januari 2023

In Geschiedenis

Deze tekst stond aan het begin van de tentoonstelling ‘Sterven in schoonheid‘* in het Drents Museum in Assen:
‘Pompeï en Herculaneum zijn meer dan alleen hun einde’.
Zeg je Pompeï en Herculaneum, dan denk je onmiddellijk aan de uitbarsting van de vulkaan Vesuvius, die die steden in 79 na Christus wegvaagde.
De nadruk in alle verhalen om dat onderzoek heen ligt vaak op de omvang van de catastrofe, hoe de mensen met honderden tegelijk omkwamen, hoe ze zich probeerden te beschermen tegen de asregen en de lava en hoe de contouren van de lichamen tevoorschijn kwamen door gipsafdrukken.
Die aspecten van het dramatische verhaal spreken natuurlijk tot de verbeelding, maar die twee steden zijn meer dan alleen hun einde.
Door archeologisch onderzoek in beide steden hebben we een realistisch beeld gekregen van hoe de mensen leefden in die tijd.

Deze expositie bezocht ik met de dochter van mijn broer, nicht Coby, die bezig is met het laatste jaar van haar studie Archeologie aan de Rijks Universiteit in Groningen. We lazen bij de informatie dat de met as en lava bedekte steden al in 1738 en 1748 ontdekt werden. Coby merkte daarover op: “Wel jammer dat die ontdekkingen al zo vroeg zijn gedaan, want toen hadden de mensen natuurlijk niet de beschikking over de geavanceerde methodes die we nu hebben om onderzoek te doen. Er is toen ook veel kapot gemaakt.”

Bij de tentoonstelling in Assen ligt het accent op de schoonheid van gebruiks- en kunstvoorwerpen in beide steden.
In de vitrines en langs de wanden zie je keukengerei, schilderijen, meubels, versieringen aan gebouwen en complete fresco’s die op muren waren geschilderd.
De tentoongestelde stukken komen uit het nationaal Archeologisch museum in Napels en het archeologisch Museum Pompeï/Herculaneum.

En dan sta je oog in oog met een bakkersechtpaar uit Pompeï (zie afbeelding).
Zij wilden graag belangrijker en rijker lijken dan ze daadwerkelijk waren; ze lieten zichzelf portretteren met schrijfgerei, waaruit zou blijken dat ze geletterd waren. Ze staan op het schilderij zoals ze graag zouden willen zijn: zij op gelijke hoogte met haar man, hij in een wit gewaad dat in die tijd wees op een activiteit in het openbaar bestuur.

Toen had je in de maatschappij een rijke bovenlaag met daaronder een brede laag van gegoede burgers die hun uiterste best deden om te lijken op de mensen uit die hogere stand. Zij imiteerden hen op het gebied van kleding, haardracht, sieraden, huisraad: zien en gezien worden, daar draaide het om.

Coby en ik keken elkaar eens aan en benoemden de fresco’s van onze tijd: Facebook en Instagram.
“Dan is er in al die eeuwen eigenlijk niets veranderd…..”

Aan het eind van de tentoonstelling lazen we deze tekst:
Wie bepaalt wat wij mooi vinden? In de Romeinse tijd zetten het keizerlijk hof en andere machthebbers de trend.
Tegenwoordig wordt de inrichting van ons huis en de stijl van onze tuin vooral bepaald door ontwerpers, grote merken, tv-programma’s, influencers en andere bekende mensen.
Zij besluiten wat mooi is en wij geven ‘een like’. Zo draaien we in een cirkel rond en houden deze smaakpolitie zelf in het zadel.

* nog te zien tot 26 maart 2023.
Dit blog is mede mogelijk gemaakt door Groentotaal A. de B te A., waarvoor dank!

Reageren

28 januari: Een eclipskleed.

Door Ada

Op 28 januari 2023

In Alledag

Vanmorgen tussen 10.45 en 11.15 uur deden Gerard en ik mee aan de Nationale Tuinvogeltelling.

Zaten we met z’n tweeën aan de keukentafel naar buiten te kijken en te turven, koffie en een breiwerkje er bij.
“Nee, die heeft een zwart kopje, dat is een koolmees. De pimpelmees heeft een blauw kopje.”
We hebben veel mussen in de tuin, maar die zien er niet allemaal hetzelfde uit.
“Is dat nou een huismus of een heggenmus? ”
We zochten het op op de website van de Nationale Tuinvogeltelling. Een heggenmus is beige en iets langer, de huismus is meer bruin en het nekje zit wat korter op de romp; ziet er iets dikker uit dan de heggenmus. Gerard vond dat de huismus niets in de heg te zoeken had, die was voorbehouden aan de heggenmus.
Het was allemaal niet erg spectaculair wat we zagen; vrijdag had ik nog een bonte specht gezien bij het vogelhuisje, maar die liet zich vandaag niet zien.
Een puttertje kwam ook niet voorbij….

Merels, mussen, mezen, een roodborstje en twee houtduiven, daar bleef het bij.
Het is beslist leuk om die vogels een poosje gade te slaan: het onderlinge gekissebis en het gefrot tussen de dode bladeren.

Dit weekend hoorde ik trouwens nog een mooi verhaal over vogels waar wij mensen iets van kunnen leren.
Op vrijdagmiddag ga ik altijd naar het FysiYoLates-klasje van Trijntje Hagenauw.
Van 13.30 – 14.30 uur, een combinatie van yoga, pilates en lekker bewegen.
Gistermiddag deden we van alles met ballen: kaatsen, gooien, vangen, rollen, je kunt het zo gek niet bedenken.
Aan het eind van de les is er aandacht voor ademhaling en ontspanning en soms leest Trijntje dan een verhaal voor.
Heerlijk.
Voorgelezen worden, terwijl je ontspannen op een matje ligt, wat een luxe.

Gistermiddag hoorden we een verhaal uit het boekje ‘de 22 levenslessen die vogels ons leren’.
Het heette ‘Accepteren dat je soms kwetsbaar bent’.
De mens werd in dit verhaal vergeleken met een vogel.
Die komen jaarlijks in ‘de rui’, een periode waarin ze een nieuw verenkleed krijgen. Als hun veren uitvallen krijgen ze een zogenaamd ‘eclipskleed’; dan houden ze zich even gedeisd, want dan kunnen ze meestal niet goed vliegen.
Mensen zouden zichzelf ook vaker zo’n rui-tijd moeten gunnen om te herstellen van geleden verliezen en periodes van rouw.
Liggend op mijn matje ervoer ik het als een erg troostrijk verhaal, een soort parabel waar je nog een tijdje over blijft nadenken.

Van Trijntje kreeg ik foto’s van de hele tekst die ze had voorgelezen; dat heb ik uitgeschreven en een PDF van gemaakt.
Je kunt het hier lezen: 2023.01 Eclipskleed

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.

Reageren

27 januari: Vergelijkbare opnames.

Door Ada

Op 27 januari 2023

In Geschiedenis

Als je gebruik maakt van Google Foto’s herken je de volgende meldingen.
“Bekijk afbeeldingen van vorig jaar op deze dag!”
Een foto van een bord met lekker eten.
Waar was dat dan? Oh ja. Is dat alweer een jaar geleden?
Of drie? Of vijf?

“Kijk eens wat we hebben gevonden: vergelijkbare opnames!”
Een serie zonsondergangen of vergelijkbare landschappen.
Vanmorgen kreeg ik weer zo’n melding.
Nu had Google een aantal hunebedfoto’s op een rijtje gezet.
Dat zegt iets over mijn voorkeuren…… in iedere vakantie bekijken we wel zo’n pré-historisch monument.
De afbeelding hiernaast is het hunebed dat het dichtst bij Roden ligt: D1 bij Steenbergen.

Mijn liefde voor geschiedenis bracht Gerard op het idee om een scheurkalender te kopen met geschiedenis als onderwerp.
Ik had niet gedacht dat dat zo leuk zou zijn!
Iedere dag wordt een feitje uit de wereldgeschiedenis belicht en steeds uit een andere eeuw.
Vanmorgen zat ik op de wc en las de vraag: “Waarom werd Dante op 27 januari 1302 verbannen uit Florence?”
Wie was dat ook maar weer? Het enige wat ik van hem weet is ‘Italiaans dichter, schrijver van de Goddelijke Komedie’.
Werd die verbannen?
Dan lees je een triest verhaal over een politiek spel tussen twee groepen en een machtsgreep toen Dante even niet in Florence was.
Had te maken met of je het wel of niet met de toenmalige Paus eens was.
De laatste regel was ‘Hij zag zijn geboortestad nooit meer terug en zwierf door Italië’.

Iedere dag een klein weetje: op de voorkant van het blaadje een vraag, op de achterkant het antwoord en meer informatie over het onderwerp.
Zo heb ik deze week, naast het antwoord op de vraag over Dante, ook al iets geleerd over Churchill, over de wereldberoemde bibliotheek van koning Corvinus van Hongarije in de 15e eeuw, over een Russische keizerin die in 1755 de universiteit in Moskou opende en over de aflaten van Johann Tetzel, de lucratieve handel die Luther in zijn 95 stellingen veroordeelde.
Wat is geschiedenis dan veelomvattend; het is veel meer dan hunebedden en Hanzesteden.
De foto-terugblikken van Google maken deel uit van mijn eigen geschiedenis: met onze kinderen, familie, vrienden en aanverwante clubjes zoals daar zijn de cantorij etc.
Wij komen nooit op zo’n kalender; wij horen bij ‘de kleine luyden’.
Maar we schrijven wel geschiedenis; onze eigen!
Google helpt me af en toe een handje om die niet te vergeten.

Reageren

26 januari: ‘Bratwurst mit Sauerkraut’.

Door Ada

Op 26 januari 2023

In Koken & bakken

Eind vorige week zijn we vergeten om aardappels te halen; die kopen we altijd op de markt op vrijdagmiddag.
“Eén week zonder aardappels redden we nog wel” bedachten wij.
Een dag maaltijdsoep, een dag bami met saté, we verzinnen wel wat.
Iets met zuurkool zonder aardappels? Is dat er?
In Duitsland heb je van die lekkere broodjes braadworst met zuurkool.
Iets anders in plaats van een broodje?
Rösti?

Op Google tikte ik wat zoektermen in: zuurkool – braadworst – rösti, maar ik vond niet echt wat ik zocht.
Misschien kon ik met alleen die ingrediënten zelf wel iets bedenken.
Dit is het geworden:

Dit heb je nodig voor 2 personen:
– 1 dikke of twee kleine uien
– 2 braadworsten
– 400 gram naturel zuurkool
– zakje 450 gram Zwitserse aardappelschotel van Aviko.*
– 100 gram geraspte kaas.

Dit moet je doen:

– uien in ringen snijden en licht bruin bakken in een koekenpan.
– braadworsten bakken in een andere pan; overlangs doorsnijden en vervolgens in drieën snijden.
– Zuurkool voorkoken (15 minuten)
– oven voorverwarmen op 200 graden.
– Rösti even aanbakken in de pan waar je de worst in hebt gebakken.
– Uien verdelen over de bodem van een ovenschotel, daarboven op de 12 stukjes braadworst leggen. (zie afbeelding).
– Zuurkool afgieten, laten uitlekken en verdelen over de worst.
– De rösti over de zuurkool verdelen.
– Kaas raspen en verdelen over de rösti.
– 30 minuten in de oven op 200 graden.

Wij vonden het heerlijk.
Je kunt de kaas ook weglaten: er zit ook al kaas in dat zakje rösti en de braadworst kun je natuurlijk vervangen door ander vlees, bijvoorbeeld (vegetarisch) gehakt.

* Je kunt die rösti zelf maken, maar wij hadden immers geen aardappels meer in huis, dus ik koos voor een zakje.

Reageren

25 januari: Storm.

Door Ada

Op 25 januari 2023

In Alledag

Dinsdagmorgen kreeg ik een telefoontje van de huisarts.
Dat is wat mij betreft niet de goede volgorde; als ik iets mankeer bel ik de huisarts en niet hij mij.
Voor de staaroperatie was er ter controle een ECG gemaakt in het Wilhelminaziekenhuis; men had daar op geconstateerd dat het afweek van wat normaal was.
“We moeten één en ander even naast elkaar leggen. Kunt u morgen langskomen voor een afspraak?”
Ik regelde een tijdstip voor mijn werk aan: 08.00 uur ben ik er.

Vorige week schreef ik al: ik ben helemaal niet dapper als het om mijn hart gaat.
Dus ik maakte me na bovengenoemd telefoontje ernstige zorgen.
Wat zou er zijn?
Is er iets niet goed?
Als er maar niet…..
Kan die staaroperatie nou wel doorgaan?
Het hart zat me in de keel.

Gelukkig had ik gisteren afleiding genoeg; ik deed wat huishoudelijke klussen en luisterde twee interessante podcasts, dat helpt om de zinnen even te verzetten.
Gisteravond had ik cantorij, dan ben ik aan het zingen en heb ik mijn aandacht bij de noten en de melodieën.
Vanmorgen was ik de eerste patiënt.
Ik hoopte dat mijn bloeddruk niet gemeten zou worden; die was van de stress vast torenhoog……
“Het ECG laat inderdaad afwijkingen zien. Overleg met de cardioloog in het Martiniziekenhuis wijst echter uit dat het ECG niet anders is dan in 2014 en 2018 en de ECG’s die hier in de praktijk om het half jaar worden gemaakt. Die afwijkingen zijn ontstaan door de infarcten in het verleden, toen het hart een aantal beschadigingen heeft opgelopen.
Het gaat dus achteraf om een storm in een glas water.”

Wát een opluchting!
Ik kon de man wel zoenen; maor dat doe’j ja niet.
“Kon je die gegevens van het laatste onderzoek dan niet gewoon naar Assen sturen? Alles was immers kortgeleden nog gecontroleerd” vroeg ik hem.
Nee, dat kon nog niet.
Het probleem bij dit soort dingen is dat men aan de ene kant (het WZA in dit geval) het zekere voor het onzekere neemt en alles moet controleren. Als er tijdens zo’n staaroperatie namelijk dingen fout gaan en men is uitgegaan van uitslagen die zijn gedaan door een ander ziekenhuis, dan kunnen er verzekeringstechnisch grote problemen ontstaan.
Ik legde uit wat het telefoontje en het maken van de afspraak met mij gedaan had en dat dat helemaal niet goed voor mijn hart is.
Dat vond hij begrijpelijk; “maar het gaat wel om je hart, daarmee kun je niet voorzichtig genoeg zijn. ”
Zo ist.
Niet zeuren, Vrieswijk, wees blij dat ze je zo goed in de gaten houden.

Vandaag was een bewolkte, sombere dag, maar in mijn hart scheen de hele dag de zon!

Reageren

24 januari: Onderzetters ‘Oons Susse’.

Door Ada

Op 24 januari 2023

In Haken, Handwerken

In mijn ‘allennige’-vakantie vorige week ging ik natuurlijk ook een dag naar tante Trijn.
Samen zochten we haar buren op die verhuisd waren naar een nieuw appartement.
Die buren ken ik ook: vanaf 1974 wonen ze in die straat. Toen was ik puber en paste af en toe op mijn (toen nog) kleine neefje Paul.
Bertus en Tini horen bij ome Wim en tante Trijn als Bassie bij Adriaan en als Van Kooten bij De Bie.
We bekeken hun nieuwe stulpje en dronken samen een kop koffie.
Onder mijn kopje lag een gehaakt, zwart, onderzettertje. (zie afbeelding rechts)
Ik vroeg Tini of ze die zelf had gehaakt, maar dat was niet het geval.
“Die bint nog maakt deur oons Susse”.
Door de oudste zus van Tini dus.
Daar is natuurlijk geen patroontje meer van, dus ik maakte een foto en bedacht dat ik het dan wel ging ‘na-haken’.

In eerste instantie werd dat geen succes; ik zal je de foto’s besparen, maar het zag er niet uit.
Mijn garen was waarschijnlijk te dun en het werd een rare, lubberende gaten-kaas-onderzetter.
Maar al hakend en uithalend kwam ik toch zomaar op een acceptabel onderzettertje, al leek het niet op het voorbeeld van oons Susse.

Als je zes onderzetters hebt kun je er een ketting van lossen bij haken en die er met een strikje omheen vouwen.
Leuk klein cadeautje om weg te geven.

Maar het zinde me toch niet helemaal.
Met de foto van de zwarte onderzetter als voorbeeld ging ik weer aan het prutsen.
Wat oons Susse kon moet ik toch ook kunnen? Wat deed ik nou niet goed?
Al hakend kwam ik er achter dat ik in plaats van stokjes halve stokjes moest haken; nu kwam ik op een onderzetter die er heel veel op lijkt. Het patroon is een beetje aangepast. Onderzetters ‘Oons Susse’ à la Ada.
Van deze beide onderzetters heb ik een haakbeschrijving gemaakt.
Je vindt het patroon op dit PDF-bestand: onderzetters Oons Susse

NB: ik heb de onderzettertjes niet meer nagehaakt. Mocht je een fout vinden in het patroon, dan hoor ik het graag, dan pas ik het aan.

Reageren

23 januari: Het andere muiltje.

Door Ada

Op 23 januari 2023

In Alledag

Wij zijn een Disney-gezin.
Zelf opgegroeid met de Donald Duck kan ik nog steeds erg genieten van klassieke Disney-tekenfilms zoals Assepoester, Sneeuwwitje en Robin Hood.
Niet dat ik nu nog vaak zo’n film bekijk, maar af en toe dompel ik mij er in onder*. Samen op de bank een Disney-klassieker kijken vind ik nog steeds heerlijk.
Op het Sinterklaasfeest gebeurde er iets, wat je alleen maar snapt als je die klassiekers kan dromen.
Eigenlijk moet je daarvoor eerst het stukje film zien dat bij dit verhaal hoort, daarom hier een link naar een fragment uit Assepoester op YouTube: Assepoester past het muiltje.

Wat was er aan de hand?
Bij het Sinterklaasfeest was ik de PERSOON van Jon. Hij had heel veel kleine cadeautjes gekocht, waaronder een mooi port glas, gescoord bij een kringloopwinkel.
De koning te rijk was ik er mee: wat een mooi glas!
Ik zette het op tafel: daar ging ik die avond een glaasje port uit drinken.
Even later stond ik op om iets van de tafel te pakken, maakte een onverwachte beweging en stootte daarbij het glas van de tafel.
Op onze plavuizen-vloer viel het in scherven.

‘OH NEE!’
Wat was ik daar flauw van.
Wat stom ook!
Als je het stukje film hebt gezien: ik was precies die hertog die het glazen muiltje aan gruzelementen ziet liggen.
“Oh nee, o nee, wat verschrikkelijk…”
En toen zei Frea: ‘We hebben thuis nog zo’n glas, we hebben er twee gekocht, ook één voor onszelf. Net als in Assepoester. Hier is…..het ándere muiltje.”

Het heeft even geduurd, maar inmiddels héb ik het andere muiltje….eeeh….glas.
De port smaakt uit dat glas nóg een beetje lekkerder; maar misschien is dat het Disney-effect.

* Hierbij wat links naar blogs over mijn liefde voor Disneyfims.

– Even bijkomen in de week na het overlijden van mijn moeder: Heilzame Disneyfilm

– Een verhaal in de streektaal over de Disneyfilm Dombo: Het circus dat leven het.

– Ons eigen sprookje over de versmaadde videobanden

– Een ‘bluuh-dag’ tijdens de revalidatie na het hartinfarct in 2014: Alladin & zijn collega’s.

Reageren