De waarde van de dag

Woensdagmiddag na mijn afscheid van Team290  was een rare middag.
Toen we thuiskwamen pakte ik alle pakjes uit, las alle goede wensen, spelde alle bijdragen in het boek ‘De waarde van Ada’ en liep vervolgens echt even met mijn ziel onder de arm.
Wàt een raar gevoel!
Maanden had ik toegeleefd naar dit moment; al een heel jaar was ik bezig geweest met het haken van Aaltjes (ik had al 38 stapeltjes….) en het vervroegde pensioen was al regelmatig onderwerp van gesprek. Ik had het allemaal goed voorbereid, ik had er ontzettend veel zin aan en tóch voelde ik me die middag niet heel blij. In mijn gedachten zag ik al die gezichten die ik niet meer zou zien, de werkzaamheden die ik nooit meer zou doen, het bureau waar ik niet meer achter zou staan: het afscheid had me meer gedaan dan ik op voorhand had bedacht.

In deel 1 van deze blogserie schreef ik het al: Gerard had voor die woensdagavond een tafeltje gereserveerd in een restaurant in Roden en rond 17.45 uur zaten we met z’n tweeën aan een drankje.
Achteraf was ik heel blij dat Gerard ook bij het afscheid van Team290 was geweest, want toen konden we het er samen uitgebreid over hebben.
Ondertussen stroomde mijn telefoon vol met appjes van collega’s: foto’s, filmpjes, hoe leuk het afscheid was geweest en een uitnodiging voor het 25-jarig Lentis-jubileum van Renny aan de Hereweg. Leuk! Dan zie ik in ieder geval dan al weer een deel van het secretariaat weer.
“Doe je ook nog mee met het afscheidscadeautje van Lya?” “Tuurlijk!”
Het eten was heerlijk en gezellig, daarna was er een Journaal, Mes op Tafel, Lubach en na een nacht goed slapen waren de scherpste randjes al weer weg.

Maandagmorgen 27 oktober, mijn eerste, echte vrije dag.
We zetten de avond ervoor de wekker om 07.55 uur.
Om 06.25 uur werd ik wakker: de tijd dat anders mijn wekker stond om naar mijn werk te gaan.
Rond een uur of 8 luisterde ik met Gerard naar Goeiedag Haandrikman op Radio 5 waar ik anders naar luisterde in de ochtendspits op weg naar de Hereweg.
Hééél gek!
Om 10.00 uur stuurde ik mijn collega’s een appje in de secretaressegroep.
“Dag wichter. Arbeidsvitaminen op Radio 5 en ….. Drentse huisvrouwen-koffietijd!”
Daarna kondigde ik aan dat ik een bedankmail ging sturen voor alle collega’s van Team290 en of ze die naar alle medewerkers wilden doorsturen. De foto hiernaast stuurde ik mee: een tafel vol afscheidscadeautjes!

In het weekend sprak ik nogal wat mensen die al met pensioen zijn en bijna iedereen herkende het ‘ontheemde’ gevoel. Maar ook iedereen zei daar achteraan: “Maar het went snel, hoor!”
Vorige week vroeg iemand die bij ons kwam koffiedrinken ‘Wat ga je nu doen?’
Eerst niks; bijna iedereen heeft mij geadviseerd om in het eerste jaar geen nieuwe vrijwilligerstaken op me te nemen.
Borduren,  lezen, blogs schrijven,  haken, accordeon spelen, kaarten maken, breien: noem dat maar niks!
O ja, één nieuw ding ga ik doen, heeft iets met muziek te maken, daarover meer in een volgend deel in deze serie.

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.

Gisteren, zaterdag de 25e oktober werd ik 65.
Toen ik 60 werd zouden we een feest geven voor gezin, familie en vrienden, maar toen was het corona en verzonnen we iets anders.
Benieuwd wat? Hierbij een link naar een blog over de festiviteiten in 2020; raar om te lezen in wat voor bijzondere wereld wij toen leefden.

….. bijzonder gebak!

Gistermorgen zaten we met ons gezin aan de koffie: met z’n achten in de kring met 8 verse tompoezen van de Hema.
We hadden ons basisnetwerk uitgenodigd voor een feest in de middag/avond; met ons gezin, familie en vrienden kwamen we samen in de hal van Op de Helte voor koffie/thee met gebak én een informele borrel. Er was trouwens bijzonder gebak: volgens sommige aanwezigen was ik ‘om op te vreten’!
Ook nu maakte ik, net als bij het afscheid van mijn werk, gebruik van de teksten van Daniël Lohues en zongen we met elkaar over de prachtig mooie dag.
Deze keer verzorgde niet de teamleider maar Gerard de toespraak: liefdevol, hartverwarmend en vooral ontroerend. En niet alleen voor mij…..

Rond 18.00 uur vertrokken we met alle aanwezigen naar Chin.Ind.-restaurant ‘Good Fortune’ in Roden, waar we met zo’n 30 personen twee of drie keer met ons bordje langs het buffet schuifelden en genoten van bami, nasi, babi pangang, loempiaatjes en veel ander lekkers.
We sloten de dag weer af aan de Boskamp: met het gezin nog even een kop koffie en een afzakkertje.

Aan het eind van het etentje bij het Chinese restaurant zat ik nog even aan tafel met twee schoonzussen, die inmiddels weduwe zijn geworden. Drie broers van Gerard en één zwager zijn ons immers al ontvallen. Op zo’n dag, waarop het gezin van een andere broer uitbundig feest viert, kan zoiets lelijk schrijnen. Dan is het goed om ook dat even te benoemen; de schoonzussen gaven daarbij aan dat het inderdaad af en toe moeilijk is, maar dat ze het ons ook van harte gunnen en dat het belangrijk is dat je elkaar als familie blijft zien in lief én in leed.

Gistermiddag kwam dominee Sybrand van Dijk nog even binnenwandelen. “Heb je die ook uitgenodigd?” vroeg een vriend naast mij. “Nee, maar dit is zijn werkplek….”
O ja. Sybrand feliciteerde mij en ik vertelde dat dit (en ik wees naar de groep mensen in de hal) mijn basis is. Niet mijn werk, niet de clubjes waar ik actief in ben, maar deze groep naasten waarin Gerard en ik onze rollen vervullen van vader/moeder, broer/zus, vriend/vriendin. Wij hebben het geluk dat we onderdeel uitmaken van dat netwerk; daar zijn we ons bewust van én daar zijn we dankbaar voor.

Dat kwam ook naar voren in de column die afgelopen week in het Dagblad van het Noorden stond van Herman Sandman. Wát herkenbaar!
Ook even lezen? Hierbij een link naar het PDF dat ik maakte van die column: 2025.10.21 Feest – Herman Sandman

En nee…. er was gistermiddag niet een ex bij met wie ik vroeger heb gezoend; het gaat mij bij deze column vooral om de laatste regels. 

“Wat wil je met je afscheid?” vroeg onze teamleider een maand of wat geleden.
Ik wilde wel iets laagdrempeligs, een informele lunch met collega’s en iets met bitterballen?
We kozen voor woensdagmiddag 22 oktober: mijn laatste werkdag.
Gerard wilde er ook graag bij zijn, dus die meldde zich rond 12.15 uur bij onze balie.
Toen zaten de collega’s van Team290 al gezellig met een man of 20 bij elkaar in een vergaderzaal op de gang en toen wij binnen waren kon het feest beginnen.

Er was gezorgd voor een broodje kroket voor iedereen én er was ook een schaal met bitterballen!
De eerste die het woord nam was collega Renny: zij had een cadeau voor mij dat ik kreeg van alle collega’s.
Collega’s van nu én collega’s van vroeger!
Het boek heette ‘De waarde van Ada’ en heel veel collega’s of teams hadden een bladzijde verzorgd in het boek.
Wat een mooi cadeau!

Toen was er een toespraakje van teamleider Sylvia; zij nam met de aanwezigen de geschiedenis van mijn werk voor Lentis door en zwaaide mij lof toe.
Je kent het gevoel vast wel…… zit je met rode wangen een beetje ongemakkelijk alle loftuitingen in ontvangst te nemen.
Maar allemaal wel heel lief bedoeld natuurlijk.
Teamleider had ook gezorgd voor het afscheidscadeau van Lentis, maar ik mocht het nog niet uitpakken: het was een brei-adventskalender met voor elk van de vier adventsweken een ding om te breien. Leuk! zondag 30 november mag ik er mee beginnen: wordt vervolgd op deze website.

Maar ik kreeg niet alleen wat, ik gaf ook wat weg bij mijn afscheid.
– Ik had mijn gitaar mee en begon met het zingen van het lied ‘Tik tak, daor giet de tied’ van Daniel Lohues. Over ‘het opschuiven in de tijd’ hadden we de laatste tijd best vaak gesprekken op het secretariaat.
– Verder liet ik mijn twee koffiemokken achter met de beeltenis van Mickey Mouse met de achterliggende gedachte: koester het kind in jezelf en neem jezelf niet altijd zo serieus.
– Ook liet ik het boekje ‘Taol verbindt, ’t handigste buusboukje veur ’t Grunnegs in de zörg’ op de leestafel liggen. Daarvan had ik ooit 2 exemplaren gekregen van Ally.
Meer weten? Klik hier. 

Maar mijn collega’s zongen ook een lied voor mij!
Ze hadden een tekst gemaakt op het beroemde limericklied ‘Er was een eens een meisje uit Roden ….. . laaa la la la laaa laaa’
Benieuwd wat ze zongen? Ik maakte er een PDF van: 2025.10.23 Afscheidslied Team290
Er waren, vooral in de laatste coupletten, meer woorden dan noten, maar dat mocht de pret niet drukken!
Met alle collega’s sloten we de feestelijkheden zingend af met het lied ‘Een prachtig mooie dag’ van Daniël Lohues.
En toen….? Werd ik overladen met cadeautjes, pakjes en kleine attenties, ook weer voorzien van lieve woorden en heel wat omhelzingen; tenslotte ging iedereen naar huis met een stapeltje Aaltjes.

Mijn gele broodtrommeltje en de dubbelwandige karnemelkbeker die ik al jaren meenam naar het werk staan nu werkeloos in de kast.
Wát een gek idee……

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.

Praten over geloof en politiek.
Eerlijk gezegd…… praat ik liever over gezellige dingen, zoals daar zijn brei- en haakpatronen, muziek, wat we hebben beleefd, ik noem maar een paar zijstraten.
Afgelopen donderdagavond  zat ik op een avond georganiseerd door de Taakgroep Vorming en Toerusting van  onze PKN-gemeente in een groepje te discussiëren over geloof en politiek.
Volgens één van de aanwezig mochten we het geen discussie noemen, maar een dialoog.
Wat is het verschil? Ik zocht het op: een discussie is gericht op het overtuigen van de ander en het ‘winnen’ van een argument, terwijl een dialoog bedoeld is om samen nieuw inzicht en begrip te verkrijgen door echt te luisteren.

Op voorhand was er wat twijfel geweest over het al dan niet organiseren van deze avond.
Bekvechten de aanwezigen elkaar niet te tent uit?
Wordt het onaangenaam door grote meningsverschillen?
Moeten we dat als kerk wel willen?
Die zorgen waren wel logisch, maar achteraf niet nodig geweest.
Op tafel lagen briefjes waarop 6 vragen stonden waar we met elkaar over konden praten.

De gesprekken verliepen in harmonie, maar dat wil niet zeggen dat iedereen het met elkaar eens was.
Als je als PKN-kerk iets wilt ‘vinden’ in de media, dan moet je je realiseren dat de gelovigen die bij die kerk horen soms lijnrecht tegenover elkaar staan.
Een goed voorbeeld daarvan is de oorlog in Gaza; binnen onze kerk zijn mensen die het voor Israël opnemen, maar ook mensen die voor de Palestijnse zaak staan.
Wat we als kerk kunnen doen is het leed veroordelen wat mensen wordt aangedaan en proberen hulp te bieden aan de slachtoffers.

Wat kwam er zoal ter tafel?
– Wat bepaalt jouw keuze? Het partijprogramma of de lijsttrekker? Een vrouw of een man? Vanuit je christelijke traditie?
– Wat zijn dilemma’s bij het bepalen van jouw keuze?
– Zijn wij gevoelig voor de beeldvorming in de media? Men is wel heel erg uit op de ‘rel-del-del’; een misstap of een verkeerde uitspraak kan zomaar leiden tot een diepe val.
– De vraag werd ook gesteld of wij ons konden voorstellen dat mensen met dezelfde geloofsovertuiging tot een andere politieke keuze komen.
Dat bracht mij terug naar mijn jeugd in Hoogersmilde.
De christelijke basisschool waar wij naar toe gingen was van oudsher gereformeerd en daar stuurden rechtgeaarde hervormden hun kinderen niet naar toe. Die kinderen zaten dus niet bij ons op school, maar wel bij ons op de catechisatie en clubs. Mijn vader heeft mij toen geprobeerd uit te leggen hoe groot vroeger het verschil was tussen hervormden en gereformeerden en dat sommige hervormden zelfs niet op de CHU stemden, maar op de de Partij van de Arbeid.
Dus ja, ik kon me dat heel goed voorstellen.
Maar ik realiseerde mij ook hoe ons Nederlandse kerkelijke én politieke landschap is veranderd na 50 jaar.

Conclusie van de avond?
Het geloof geeft ons waarden die als kompas kunnen dienen voor politieke beslissingen, zoals gerechtigheid, barmhartigheid/mededogen en bescherming van de zwakkeren.
Gebruik dat kompas.

Nu ik stop met werken komt er ook een eind aan mijn relatie met de afdeling Automatisering van Lentis. “Dan moet je maar even met Automatisering bellen!” is het advies dat wordt gegeven als je problemen hebt met je mail, met je telefoon, met je autorisaties voor je afdeling, met je vaste computer, kortom: met iets digitaals.
Dan bel je met de Helpdesk en dan krijg je Andries. Of Reinder. Of Angela.
Soms kunnen ze je probleem snel oplossen, dat is van weerskanten fijn, maar soms is het probleem lastiger en krijg je de vraag of ze met je mee mogen kijken; dan moet je ‘YES’ aanklikken en komt de cursor van de helpdesk in jouw scherm met je meekijken.

Wat heb ik vanaf juni 2008 vaak met zo’n digitale hulpverlener aan de lijn gehangen.
En wat wordt er in onze organisatie soms op ze gemopperd: “Wat sta ik lang in de wacht! Wat duurt het lang voordat ik mijn laptop krijg! Waarom lukt het niet met dit systeem? Waarom is die bug nog niet opgelost?”
Ze krijgen wat voor hun kiezen.

Bij mijn afscheid wilde ik hen laten weten dat ik veel aan ze heb gehad, dat ze altijd vriendelijk bleven en dat ik ondanks dat dingen soms niet lukten of lang duurden toch blij met ze was.
Vorige week donderdagmiddag bakte ik een boterkoek én een kruidkoek, verdeelde die in ongeveer 20 stukken en bracht vrijdagmiddag die schaal naar hun afdelingsgebouw in Zuidlaren en trakteerde ze op iets lekkers bij de koffie.

Daarbij had ik een brief geschreven met bovenstaand verhaal  in andere bewoordingen.
Een beetje onhandig stond ik midden in een kantoortuin met mijn schaal afgedekt met aluminiumfolie mijn verhaal te houden; zij kennen alleen mijn stem en hadden in het begin geen idee wat ‘die vrouw’ op hun afdeling deed. Toen ik mijn verhaal had gedaan was de eerste reactie: ‘Dit is ons nog nooit overkomen!” en de volgende opmerking was “zulke collega’s mogen helemaal niet met pensioen….”

Mijn vader leerde ons vroeger al: men vangt meer vliegen met honing dan met azijn.
Een compliment doet zoveel goed, dat zouden we met elkaar veel meer moeten doen.

Benieuwd naar mijn brief?
Hierbij een link naar een PDF met de tekst: 2025.10.15 Bedankje voor de ICT