Vandaag zag ik een sterke reclamespot van stervoetballer Dirk Kuit. In het eerste shot zie je kleine Dirkie die eerst nog de Donald Duck wil uitlezen voor hij met z’n vriendjes buiten gaat voetballen.
In het tweede shot is het WK 2014 en zit Dirk nog in de kleedkamer met de Donald Duck voor zijn neus terwijl de wedstrijd al bijna begint `Begin maar vast, ik kom zo…!`

Je kunt als voetballer vette bedragen opstrijken door mee te doen aan een commercial. Auto´s. After shave. Supermarkten. Maar Dirk maakt reclame voor de Donald Duck.
Eigenlijk heb ik het niet zo op voetballers, maar deze stal mijn hart.
Reclame voor de Donald Duck. Hoe niet stoer! En hoe ontwapenend!
Want ik hou van volwassen mensen met een zwak voor Donald Duck.
Er zijn foto´s van mijn broertje en mij dat ik hem voorlees uit het Vrolijk weekblad. Hieronder zo’n exemplaar uit mijn fotoboek.

Ik 6 en hij 2. Wij zijn er mee opgegroeid. Als de Donald Duck vroeger op de deurmat viel, dan las mijn vader hem één keer voor. We zaten dan allebei aan een kant van hem in zijn luie stoel, 1 bil op de leuning en 1 bil op zijn been. Het leukste was altijd als mijn vader zelf heel hard moest lachen om wat hij voorlas. Dan schudde zijn buik zo op en neer. En wij ook.

Als we Triviant spelen weet ik soms een vraag omdat ik vroeger de Donald Duck las.
Het is natuurlijk wel een stripblad, maar je steekt er ook van alles van op. Ik weet bijvoorbeeld waar Verweggistan ligt. Onze dochters hebben ook jaren lang een abonnement op de Donald Duck gehad. Totdat ook jongste Carlijn in Leeuwarden woonde en wij op dag tegen elkaar zeiden: zullen we hem maar opzeggen? De dames waren het er eigenlijk niet mee eens. De Donald Duck hoort bij ‘thuis’!
Ja hoor, ja.

Zat mijn vader op z’n 73e nog bij ons de Donald Duck te lezen, ook ik grijp m’n kansen. In de wachtkamer bij de tandarts. Of bij de kapper. Leuker dan de Story….!