Op 14 maart >>> schreef ik dat ik door Gerards ziekte geen ruimte in mijn hoofd had voor de 40 -dagen tijd “Het vreet zoveel energie dat ik zelfs niet bezig ben met de veertig dagen tijd. Het hoofd zit te vol met andere dingen“.

Later kreeg ik hierop via dit weblog een reactie:  “Dat trof me. Waar gaat het nou over in de 40-dagen tijd? Inkeer, besef van sterfelijkheid, hoop op nieuw leven…. Daar worden jullie dit jaar toch juist bij bepaald?”

Wat een eyeopener! Zo had ik het nog niet bekeken. Ik wil altijd iets doen. Me iets ontzeggen. Mediteren. Maar onze situatie is al heftig genoeg. Dan hoef je niks extra’s te doen. Dan is er al inkeer, besef van sterfelijkheid en hoop op nieuw leven. In je hoofd gaat het immers nergens anders over als je je zorgen maakt over de ernstige ziekte van je partner.
Het voelt een beetje als: het zoeken naar een stoel, terwijl je er op zit.

kanker

We weten inmiddels weer wat meer over de behandeling van Gerards ziekte.
De behandeling met chemo’s tegen de ziekte van Kahler begint a.s. dinsdag.
Er lag nog steeds een vraag bij de uroloog: kunnen we zolang wachten met de behandeling van de prostaatkanker tot de Kahler onder controle is? Eergisteren hadden we contact met de uroloog: hij vindt dat we niet zo lang kunnen wachten. Zolang Gerard bezig is met de chemokuren tegen Kahler krijgt hij medicijnen om te zorgen dat de prostaatkanker niet groter wordt. De internist verwacht een half jaar nodig te hebben om Kahler te consolideren. Daarna wordt bekeken hoe de situatie dan is en of er kan worden begonnen met de behandeling tegen prostaatkanker.