Mijn website-collega gaf mij in de zomer van 2014 twee oude boeken: de “Tuinfluiter trilogie” van Jos van Manen-Pieters en een omnibus van Aart Romijn.

In tegenstelling tot ‘de Tuinfluiter’ (zie 25 augustus >>>) kreeg het eerste boek uit de omnibus van Romijn “Het smalste fundament” me niet te pakken,
Het boek is geschreven in 1947 en het beschrijft een leraar op een middelbare school.
Een in-trieste figuur, met een leven waar je je heden ten dage niets bij kunt voorstellen. En waar ik anders altijd wel geïnteresseerd ben in verhalen van hoe het vroeger was, deze schrijver kon me niet boeien. Toen ik het eerste boek van de omnibus half uit had, had ik er nog geen plezier aan beleefd. Dat overkomt me niet vaak. Maar het gebeurde bijvoorbeeld ook bij “In de ban van de ring. De hele wereld was er lyrisch over, maar het kon mij niet bekoren.

Ik heb het verhaal over de ongelukkige professor niet tegen heug en meug uitgelezen. Aan lezen wil ik plezier beleven en dat was niet het geval. Sterker nog: ik ergerde me aan die leraar en zijn onmacht ten opzichte van de leerlingen.
Wat zal ik nu eens gaan lezen? Het antwoord kreeg ik gisteravond. Zwemvriendin A. leest mijn blog en had voor mij ‘Schijnbeeld’ van Peter Robinson.
Daarvan heb ik de DCI Banks versie nog niet gezien.
Zij kreeg van mij ‘Verdronken verleden’.
Twee zielen. Eén gedachte.

Kanker

Vandaag is Gerard aan z’n tweede chemokuur (kuur 2A) begonnen.
Men was heel nieuwsgierig of hij al weer wat was gegroeid en dat was inderdaad het geval: meer dan een kilo. Tevredenheid alom. Vorige week hadden we een rustweek: geen infuus en geen injecties. We konden merken dat het lichaam even rust kreeg: Gerard kreeg weer wat meer energie. Zaterdagmorgen heeft hij in de tuin gewerkt: het zware werk was al gedaan, dus hij kon zaaien en planten. Hij genoot ervan. Evenals van de Snickers, gevulde koeken en de roomboter………