Over het algemeen lees ik graag spannende boeken. Elizabeth George, Henning Mankel, Ruth Rendell zijn een paar van mijn favoriete schrijvers. Van mijn collega webmaster kreeg ik de tip om eens een ‘ouwetje’ van Jos van Manen Pieters te lezen.

In de zomervakantie heb ik de hele Tuinfluiter-trilogie gelezen. Ik kan het je echt aanraden: je bent blij dat je nu leeft. Heel bijzonder om te lezen hoe het er in die tijd aan toe ging en hoe de man-vrouw verhoudingen toen lagen. Daarna vond ik in mijn eigen boekenkast het boek “Roepend in de wind”, ook van haar hand. Dit boek speelt in de jaren vijftig van de vorige eeuw.  Daarin las ik de volgende zinnen:

“Als je alles in je op zou nemen en verwerken moest wat er op een dag tot je kwam, dan ging je er aan kapot vandaag de dag. Een paar eeuwen geleden konden de mensen de nieuwtjes die ze hoorden nog verwerken. Ook als het verschrikkelijk nieuws was. Ze overdachten het en herkauwden het als het ware. Maar waar blijven wij, alleen al met onze nieuwsberichten over de radio? Wat dóet het ons, als we horen dat in India 2000 mensen zijn omgekomen bij een overstroming? Zijn wij zoveel ongevoeliger dan vorige generaties?”

Dit lees ik dan in augustus 2014. In een wereld waarin mensen lijden aan ‘info-besitas’. Een wereld waarin mensen zich zorgen maken over de ontstellende hoeveelheid informatie die beschikbaar is. En wij maar denken dat het er vroeger allemaal veel rustiger aan toe ging. Dochter Frea vertelde dat ze laatst een foto zag van mensen in de trein die allemaal op hun telefoonscherm zitten te kijken. Daarnaast stond een foto uit de jaren vijftig, waarop mensen in een trein allemaal met een krant voor hun neus zitten. Het ging er natuurlijk veel rustiger aan toe, maar men was daar aan gewend. Onze kinderen zijn nu gewend aan de huidige omstandigheden. Over vijftig jaar lachen onze kinds-kinderen om onze opvattingen over nieuws/internet/televisie etc. Net als wij nu om ‘al onze nieuwsberichten over de radio…’