13 september: Kerkdienst op bed.

Vandaag is het startzondag in onze PKN- gemeente. Een feestelijke dag met een ‘running celebration’. Ik schreef er al over op 28 augustus >>>. Vanmorgen om 08.45 u had ik in de Catharinakerk moeten zijn voor het inzingen met de cantorij.  Maar vannacht werd ik ziek en vanmorgen was ik zo beroerd dat ik niet op m’n benen kon staan. Buikgriep. Meer zeg ik er niet over.

Zulke situaties kan ik werkelijk niet uitstaan. Dat iets niet door kan gaan terwijl ik me er zo op heb verheugd! Maar gelukkig is er dan tegenwoordig Kerkomroep >>> en kon ik de dienst via internet op m’n tablet in bed beluisteren. Het geeft een geheel nieuwe dimensie aan de zondagmogen. Ik hoor hoe gemoedelijk het toe gaat voor de dienst, mensen keuvelen, het orgel speelt. Als de viering begint zet de dominee haar microfoon aan en hoor ik de koster nog de laatste instructies roepen. Mensen die vanmorgen in Roderwolde met de running celebration zijn begonnen werd na het gebed gevraagd de kaart te laten zien die ze gekregen hadden. Ik hoor dan het gestommel en zie in gedachten het gerommel in tasjes: “Waor he’k die kaorte nou zo gauw laoten…!”
Verder hoorde ik ‘mijn cantorij’. Ik neuriede de alt partij mee. Zelfs het loopje bij hal  lee-hee-luu-huu ja  ging nu goed…..maar dat hoorde verder niemand.

Het gedeelte in de Catharinakerk was maar kort en om 10.15 u toog iedereen naar Op de Helte voor koffie & het vervolg. Als je de viering alleen beluistert hoor je wat er gebeurt. Maar je ziet het niet. Zo miste ik tijdens het verhaal over de barmhartige samaritaan (Lezen? zie>>>) de sjaal om het hoofd van ds. Elbert, maar de strekking van het verhaal in de huidige tijd kwam wel binnen. Verder was ik tijdens de stilte waarin de gemeente naar ‘schilderijen van barmhartigheid’ keek al weer in slaap gesukkeld en schrok ik  wakker van het vervolg.

Het is fijn dat het zo kan, maar wat had ik graag achter de sopranen en voor de bassen gezeten vanmorgen. Zij kunnen best zonder die ene alt, maar ik kan niet best zonder hen.