Wij lust graag een stukkie keze.
Op brood, bij de borrel, over de ovenschotels: lekker,
Dat is het ienigste waor ik ok nooit op heb bezunigd, wij hebt iedere week een vers stuk keze in de koelkast liggen.
Vrogger bij oons thuus hadden wij van die kleine ronde keezies, maor ik haar zölf liever zun plat stuk, zoas Kollumer; tegenwoordig Milner.

Die keze snieden is een verhaal apart. Een kaasschaaf of een schillemessie kan daorveur gebruukt worden, maor wat as d’r ok gebruukt wordt: het giet d’r um hoe aj de keze sniedt.
Mien moe snee de keze altied zo, dat het op een bootie leek. De kanten/körsten bleem umhoog staon en het binnenste, zachte gedielte weur dan uutholt.
Mien va argerde zich daor, as hij in ’t weekend thuus was, gruun en geel an.
“Wat he’st weer een bootie van die keze maakt. Most de kanten d’r geliek bij metnemen!” mosterde hij dan an taofel.

Zo as zo vaak: de geschiedenis herhaalt zich. As Gerard en ik met ’n beiden thuus bent wordt de buuten- en binnenkaante van de keze geliekmaotig wegsneden, maor zo gauw as de kinder met an de broodtaofel zit is ’t mis. Hoppa, geliek wordt de keze weer uutholt deur de dames. Ik kan het niet laoten um d’r dan wat van te zeggen. Schoonzeun Wim kan zich niet veurstellen dat wij over zoiets onbenulligs as het snieden van de keze zo ofgemieterd kunt zeuren. “Weet je wat” zee e tiedens de leste gezamenlijke brunch “dan stel je toch gewoon een kaascoach aan!’

Ik hol d’r over op.
As ze vot bint snie ik de kaanten weer recht.
Vrömde ogen dwingt……