Sommige mensen kun je een jaar niet zien en als je ze dan weer spreekt praat je zo verder waar je was gebleven. Dat overkwam ons afgelopen zaterdagavond op de jaarlijkse bijeenkomst van ‘de Havenstappers’.
Als dertigers/veertigers waren we actieve ouders van kinderen die figureerden op de Rodermarktwagen; nu meer dan twintig jaar later zijn we vijftigers/zestigers wiens nest inmiddels (bijna) leeg is.
Deze ‘Havenstappers’  stappen niet meer zo hard; ook letterlijk niet trouwens. Toen we voor het eten een wandeling gingen maken vond meer dan de helft dat ze ‘nodig even moesten zitten’…..

Na de wandeling dronken we een glaasje wijn, vertelden elkaar de meest uiteenlopende gebeurtenissen van het afgelopen jaar en genoten van een heerlijk Indonesisch buffet. Het leven leverde enkelen van ons akelige streken; ziekte, verdriet en pech gingen ook deze groep niet voorbij. Maar er was ook aandacht voor de dingen waar met dankbaarheid aan wordt gedacht; gelukkig gaven de organisatoren ons veel tijd om deze dingen te bespreken, maar we werden ook nog even aan het werk gezet. Er werden vier groepen gemaakt en per groep moesten we een limerick maken met als onderwerp onze Havenstappersgroep.

Dat resulteerde in eerste instantie in een Babylonische spraakverwarring en we verloren ons in Sinterklaas – rijmelarij. “Wat rijmt er op Been?” “Daar gingen we allemaal heen!” Internet werd er bij gehaald en het rijmwoordenboek werd geraadpleegd. De leukste limerick vond ik die van Groep 1, die ook de actualiteit in hun gedicht hadden verwerkt.

Wagenbouwers jong en sterk
voor ‘de Haven’ altijd aan het werk.
Nu wat ouder en bijna belegen
komt die ervaring goed  gelegen
voor de wagenbouw van de kerk.

In mijn hoofd klonk de stem van mijn vader.
“Dat is gien goeie limerick. Niet allent het rijmschema möt kloppen maor ok de cadans.”
Het was een erezaak tussen ons: bij het Sinterklaasfeest schreven we voor elkaar altijd een limerick die helemaal moest kloppen. Sweet memories. Zaterdagavond heb ik nog een half uur in m’n eentje zitten strepen en denken. Het voelt nog steeds als een erekwestie. Ik mocht het (buiten mededinging) voorlezen.

Het Havenstapclubje uit Roden
daaraan brengen wij nu een ode.
dan praten we bij
zijn ernstig en blij,
weerzien en lol is de code.

Hiernaast een afbeelding van een mooie Engelse limerick.
Die wordt de komende week vast nog vervangen door een groepsfoto van de Havenstappers. Mits ik toestemming krijg om de foto te publiceren……

Links naar vorige blogs over de Havenstappers:
30 mei 2015 >>>
6 september 2015 >>>
30 mei 2016 >>>