Het valt niet mee voor mijn moeder in De Boshof in Assen.
Weggeplukt uit haar comfortabele appartement in Hoogersmilde zit ze verdwaasd op haar kamer. Alles is anders, alles is moeilijk.
Mijn broer en ik bieden ondersteuning waar mogelijk.
Zondagmiddag ging ik met Carlijn met haar buiten in het zonnetje wandelen, maar ze had pijn en kon er niet van genieten.
Maandagmorgen ontwaarde ik voor het eerst weer iets van plezier op haar gezicht.
Met Frea en Jon ging ik bij haar koffiedrinken en Frea stelde voor om een spel kaarten mee te nemen. “Misschien heeft oma wel zin in een potje klaverjassen.”
Dat moest ik nog zien, ze reageert nergens enthousiast op dezer dagen.

We gooiden de kaarten rond en na een eerste onwennige potje kwam mijn moeder in het spel.
Van de 16 potjes die een boom duurt deden we er 12.
Het ging prima. Mijn moeder had plezier in het spelletje en genoot er van.
Voor mij fijn om te constateren dat ze mentaal nog zo goed is dat een spelletje klaverjassen er dus nog best in zit.

Het lijkt iets simpels, een spelletje klaverjassen.
Maar voor Gerard en mij is het iets wat bij ons leven hoort.
Het geeft gezelligheid. Het geeft lol en plezier in het spel en het geeft een soort verbinding.
Bij mijn moeder heb ik nu gemerkt hoe belangrijk zo’n eenvoudig spelletje soms kan zijn.
En niet alleen bij de familie Vrieswijk.
Ook bij de Waninge’s zijn er heel veel die kunnen klaverjassen (zie mijn verslag van de familiedag >>>)
Gerard had op die familiedag geklaverjast tegen zijn broer Henri. Henri had als maat zijn kleinzoon Merwin, die zo af en toe een advies kreeg ingefluisterd van zijn vader Jacob, die achter hem stond.
Mijn schoonzus (oma van Merwin) vertelde dat klaverjassen een noodzakelijk deel van de opvoeding is.
Eten, lopen, praten, zindelijk worden en daarna ….klaverjassen!
Bij onze dochter Carlijn is de opvoeding nog niet helemaal af.

Andere blogs over klaverjassen:
2 december 2014 >>>
17 augustus 2015 >>>