Donderdagavond loste ik een belofte in.

In september had ik een kavel aangeboden op de ZWO-activiteitenmarkt onder de titel “Een avond nostalgisch zingen”. 7 mensen hadden zich opgegeven, maar 2 moesten afhaken omdat er iets tussen gekomen was en één deelnemer viel op de avond zelf nog  af door overmacht.   Met z’n  vijven zaten we rondom onze keukentafel; 2 verzoeknummers had ik van de deelnemers doorgekregen,  de andere 12 had ik uit mijn eigen archief gezocht.

Wat is nostalgisch zingen?  Het zingen van liederen waar je warme,  nostalgische gevoelens bij krijgt. Whispering hope,  Surabaya, Cent mille chansons,  Yesterday,  De Troubadour: uit volle borst werd het meegezongen. Naast zingen deden we vanavond twee ‘rondjes ‘: 1. Wat is je naam en waar komt die vandaan en 2. Waar ben je geboren en hoe kom je in Roden terecht.  Het leverde prachtige verhalen op en we leerden elkaar wat beter kennen. Surabaya van Anneke Grohnloh hadden we aan het begin van de avond al gezongen, maar tijdens de koffie kwam het verhaal van iemand die tot haar negende in Surabaya had gewoond. Jappenkamp had overleefd, maar toch ook hele goede herinneringen had aan die stad. Aan het eind van de avond zongen we ieders favoriete lied van de avond: toen we op haar verzoek Surabaya nog eens zongen kwam het wel even binnen….

Iemand uit Amsterdam had gekozen voor ‘aan de Amsterdamse grachten’. Zij zong het in plat Amsterdams en zong zelfs één couplet solo.  Wat een leuk lied om zo samen te zingen! We zongen ook een oud Duits volkslied, De Lorelei. Ik vertelde over de Groningse versie van dit lied, De Knaolster Lorelei. (benieuwd? Klik hier voor een artikel over dit lied op de Nederlandse Volksverhalen Bank >>>)  Een van de deelneemsters kende dit lied ook,  van haar moeder, die kwam uit Musselkanaal. Samen hebben we deze Groningse versie voor de anderen gezongen.

Nieuw voor mij was het zingen van ‘Tout les garcons et les filles’ van Francoise Hardy, een verzoeknummer van één van de deelnemers. Donderdagmiddag had ik daar de akkoorden nog bij gezocht; het was wel lastig om de Franse woorden goed uit te spreken en goed op de melodie te krijgen; ondanks meer dan 10 jaar Franse les.

La Mama van Corry Brokken vond ikzelf het hoogtepunt  van de avond.  Met veel gevoel voor dramatiek zongen we met z’n vijven deze vertaling van het emotionele chanson van Charles Aznavour.
Maar onze uitvoering haalde het qua drama niet bij die van Corry Brokken.
Hierbij een link ‘La mama’>>> naar een YouTube-video waarop ze het zingt.
Ga er maar eens goed voor zitten: ademloos kijk en luister je naar deze zangeres.
Over nostalgie gesproken.

….het staat zelfs in de krant!

Mensen, wat hadden wij een fantastische avond; heerlijk!
Samen zingen is zo goed voor je humeur en voor je hart,  het is puur genieten.
Volgend jaar weer!  Ik heb al vier deelnemers voor 2019.

P.S. Vanmorgen kwam de krant met een artikel onder de kop ‘Zingen moet. Zelfs als je het niet kunt.”
Zie je nou wel!?