Woensdagavond keek ik naar de laatste aflevering van Victoria; die had ik opgenomen. Wat heb ik er van genoten.
De kostuums, de verhaallijnen, de geschiedenis en niet te vergeten: de muziek.
Violen en piano, voornamelijk klassieke klanken. Wat een weldaad vergeleken met de rampestamp-herrie die tegenwoordig zelfs onder de nieuwsrubrieken zit.
Victoria, Albert en Ernst spelen zelf regelmatig piano in de serie en ook de achtergrondmuziek was prachtig.

Woensdag werd ik echt geraakt door de muziek die onder de scènes met het zwarte prinsesje Sarah was gemonteerd. Het verhaal speelde zich af vlak voor de kerst en we hoorden de bekende melodieën van Engelse carols. Bij de verdrietige Sarah hoorde je heel zachtjes Coventry Carol; heel iel, één viool speelde het melancholieke melodietje. Het is het treurige wiegelied dat hoort bij het verhaal van de kindermoord in Bethlehem. Dat lied ken ik zo goed omdat mijn dochters en ik dat samen driestemmig hebben gezongen. De melodie alleen al veroorzaakt kippenvel en activeert mijn traanklieren.
Ken je het niet? Hierbij een link naar het blog Coventry Carol waarop je kunt linken naar de opname die we destijds maakten.

Muziek is voor mij heel bepalend voor de beleving van een film of series.
We keken ooit eens naar een Scandinavische serie waar zulke (in mijn beleving) lelijke muziek onder zat, dat ik hem niet heb afgekeken.
Maar Victoria was dus smullen.
Heb je de serie ook gezien? Dan vind je dit vast een interessant artikel: het gaat over wat waar is en wat niet waar (historisch gezien) in de serie. Ernst en Harriët bijvoorbeeld konden helemaal geen verhouding hebben, want in werkelijkheid was zij twintig jaar ouder en gelukkig getrouwd! En zijn Victoria en Albert echt ooit eens verdwaald op de Schotse Hooglanden? Lees er alles over op ‘Wat is waar in de serie Victoria?’