Vorig jaar beloofde ik mijn tante Trijn een mooi boek voor haar verjaardag in september.  Een boek waarvan ik zeker wist dat we allebei hėėl mooi vonden: ‘De nieuwe mode van Oranje’ van Els Smit.  Maar het kwam er eerst even niet van: mijn moeder werd ziek en overleed en begin dit jaar belandde ik in het ziekenhuis.

Toen ik weer mocht autorijden was één van de eerste reizen die ik maakte de autorit naar Klazienaveen. Met het beloofde boek mooi ingepakt in cadeaupapier. Het was maar goed dat het was ingepakt,  anders had ik het die avond voor mijn bezoek aan tante Trijn al gedeeltelijk gelezen. Waarom was ik zo zeker dat dit boek een schot in de roos was?
Dit stond er over op de website van de uitgever:

Koningin Máxima zit na een werkbezoek nog niet in de auto of de hele wereld weet wat ze draagt, wie het heeft gemaakt en wat het heeft gekost. De afgelopen tien jaar is de wereld door de komst van internet in duizelingwekkend tempo veranderd. Net als iedereen kreeg het Koninklijk Huis met de enorme impact van de nieuwe media te maken. Doordat foto’s en bewegend beeld zo belangrijk zijn geworden, gaat de aandacht nog meer dan voorheen uit naar de kleding en de juwelen van het koningspaar en de prinsessen. Ondanks al die informatie worden de grote lijnen van het koninklijke kledinggedrag echter zelden of nooit beschreven. In De nieuwe mode van Oranje gebeurt dit wel.

Bovendien geeft een groot aantal designers van koninklijke kleding een inkijkje in hun wereld, waarin ze zelf soms supersterren zijn. Exclusieve archiefstukken, verhalen over inspiratiebronnen en schitterende foto’s maken van De nieuwe mode van Oranje een bron van nieuwe informatie. De huidige koninklijke familie staat in dit boek centraal, maar er zijn ook verwijzingen naar de kleding en de juwelen van vorige generaties. Koninklijke kleding is de moeite waard om van dichtbij te bekijken. Detailfoto’s en stofstaaltjes leveren een nieuw en vaak ontroerend beeld van het exquise handwerk van de ontwerpers.

We moesten ons die dag dat ze het boek uitpakte allebei bedapperen om niet alvast te beginnen met lezen. En plaatjes kijken. We keken het even in, waren het er roerend  over eens dat dit voor een royaltyfan een topcadeau was en legden het weg, op de eettafel.
Maar ging één van ons even naar het toilet, dan stond de ander al weer met het boek in de handen.

Toen ik haar na de terugreis naar Roden belde om te zeggen dat ik goed overgekomen was in de spits (over de Hunebedhighway) vertelde ze dat ze het hele uur al in het boek had zitten lezen.
Ik kan niet wachten tot ze het uit heeft.