8 december haalde Gerard al een kerstboom in huis.
Maar 8 december was mij nog te vroeg; hij heeft een week in de garage gestaan, waar het vervolgens een week lang heerlijk rook naar dennengroen.
Grapje uit de jaren ’70: iemand loopt in het bos en roept: “Dit moet een den zijn, want zo ruikt mijn shampoo!”

Geen piek…!

Gistermiddag hebben we de lampjes in de boom gehangen en hem opgetuigd.
Iedereen kent het gevoel: de doos met kerstspullen van zolder halen en de versieringen één voor één uit de doos halen. In onze kerstboom hangt een ratjetoe aan versieringen, verzameld in de 35 jaar die ons huwelijk nu al duurt. Daarover schreef ik al eerder: hierbij een link naar het blog O jee! De piek is passée>>

Volgende week nog twee dagen werken, daarna heb ik kerstvakantie tot dinsdag 8 januari.
Waar ik tijdens de revalidatieperiode in april en mei ontzettend naar verlangde, dat heb ik nu weer: een normaal gevuld dagelijks leven.
Heerlijk.
Maar straks eerst even lekker vrij.
Tijd voor het fotoboek dat ik in de herfstvakantie al wilde maken.
Tijd voor elkaar en de kinderen.
Tijd om te genieten van ‘even geen normaal gevuld dagelijks leven’.

Collega Gineke kon halverwege het jaar al roepen: “Kind, de tijd vliegt. We zitten zo maar weer onder die boom!”
Op 1e Paasdag lag ik in het ziekenhuis bij te komen van de operatie, op 1e Kerstdag hoop ik onder die gisteren opgetuigde boom te zitten.