3 januari: In de ‘blog-stand’

Het nieuwe jaar is al weer even aan de gang; de kerstvakantie ervaar ik als een weldaad. Fotoboek bijgewerkt tot en met december, heel veel gezellige dingen gedaan met gezin en familie, genoten van het uitslapen ’s morgens en genoten van het feit dat ik niet steeds op de klok hoef te kijken en even niet naar mijn werk hoef. Ruhe im Zelt.

Toch betrap ik mij erop dat ik ondanks mijn vakantie eigenlijk altijd in de ‘blog-stand’ sta. Als ik ergens ben spelen er in mijn achterhoofd al woorden en zinnen die ik zou kunnen gebruiken in een blog. Eerste kerstdag bijvoorbeeld had Walter Meijles zo’n bijzondere preek dat ik na het ‘Amen’ dacht: “Die man moet een applaus”. Maor dat doe’j ja niet…..

Vertrokken om 06.20 uur, binnen om 19.20 uur!

Op de dag dat neef Adriaan (zie blog 5 december >>>) ’s morgens om 05.45 uur bij ons huis wegfietste om de Drenthe 200 te fietsen, had ik ’s middags een crematie van een oude vriend van mijn ouders. Nu zij er niet meer zijn vond ik dat ik hen moest vertegenwoordigen. Deze vriend had in 2005 al de diagnose ‘Alzheimer’ gekregen en woonde de laatste jaren van zijn leven in een beschermde woonvorm.
Ondertussen fietste Adriaan zich het snot voor de ogen voor zijn vader, mijn ome Wim, die in De Weegbree zit en ook Alzheimer heeft. (Meer dan € 3.600,= heeft zijn deelname trouwens opgeleverd voor de bewoners van het huis).
Wat een rotziekte. Afscheid nemen doe je op het moment dat je vader/je man er eigenlijk al lang niet meer is.
Voor en na de crematieplechtigheid werd ik als vanzelfsprekend opgenomen in de kring van oude buren en bekenden; even weer als Smildigers onder elkaar, het blijft vertrouwd.

Frea en Jon waren er niet van 17 tm 30 december: zij gingen met z’n tweeën kerst vieren in Engeland. Het huis was vreemd leeg, maar tegelijkertijd was het ook wel even heerlijk met z’n tweeën. We puzzelden op Dr. Denker uit het Dagblad van het Noorden en op de keukentafel lag een Disney-puzzel van 1000 stukjes waar we met z’n allen twee weken over hebben gedaan. We bakten een grote voorraad knieperties en oliebollen want we  vierden met ons voltallige gezin de overgang van 2018 naar 2019.  We sjoelden,  deden ‘Wie ben ik’ en zaten op 1 januari met z’n achten aan een heerlijke brunch.
Een vredig einde van 2018, in tegenstelling tot andere delen van Nederland.
Op de radio attendeerde Jeroen van Inkel ons op een internetfilmpje: ‘de Nederlandse jaarwisseling door de ogen van buitenlanders’>>> . Om over na te denken.

Op oudejaarsavond gingen Gerard en ik traditiegetrouw naar de viering van de PKN-gemeente. Voorganger Tineke de Kleine had de liturgie opgebouwd rondom Psalm 90.

Op oudejaarsavond staan we even stil bij de tijd; ‘uren, dagen, maanden, vliegen als een schaduw heen’.
Er ligt een nieuw jaar voor ons met 365 dagen, waar er trouwens al weer drie van om zijn….
365 waardevolle dagen.
Wat gaan we er mee doen?