3 juni: Opgepoetst en uitgediept.

Dinsdagmiddag 28 mei wenste ik mijn collega’s alvast een goed weekend, want toen begon mijn hemelvaartsvakantie al.
“Wij gaan dit weekend met vrienden op een camping in een blokhut zitten” zei ik voordat ik weggging.
“Klinkt deprimerend” vond Menco.

Maar het was natuurlijk geenszins deprimerend.
Hemelvaartsdag is sinds 1980 ‘Vriendendag’; het ene jaar één dag, het andere jaar een heel weekend.  Dit jaar hadden we blokhutten gehuurd op camping ‘de Lansbulten’ in Aalten.  Oplettende lezers zullen weten dat Gerard en ik daar al eerder waren (zie Aaltje in Aalten >>>).

Vier blokhutten op een rij en een veldje voor ons alleen.
De hele dag vogelgezang en veel vrije tijd. 
Tot een uur of elf gaat ieder in zo’n weekend z’n eigen gang en daarna is er altijd wel iemand die appt dat de koffie klaar is en maken we een kring.
Er was zelfgemaakte cake, appeltaart en hartige taart en op zaterdag hebben we dan alle restjes bij koffie.

We hebben allemaal een druk bestaan met werk, vrijwilligerswerk en huishouden en doen zo’n weekend niet heel spectaculaire dingen: we gingen naar de grensmarkt in Dinxperlo en maakten een wandeling in Bredevoort. Daarover meer in volgende blogs.
In zo’n ‘koffiekring’ zitten we genoeglijk bij elkaar, vertellen elkaar de laatste ontwikkelingen in onze levens, halen herinneringen op (het worden er steeds meer…) en zeuren wat af.
Hoogtepunt was voor mij het moment waarop het ging over speciale geluidjes die je kunt toevoegen aan je app-contacten, zodat je aan het geluidje weet wie je appt.
“O, kan dat dan?”
“Hoe moet dat dan?”
Dan zit je naast iemand die die geluidjes op haar telefoon gaat uitproberen.
Hanengekraai.
Carillongeluiden.
Hawaigeluiden.
Pong pong pong.
“Nee deze niet.”
Ping ping ping.
Kling klang…

Ondertussen gaat iemand anders zitten vertellen over fluitketelgeluidjes.
Dat ze ooit met haar moeder (die slechthorend was) een fluitketel ging kopen en dat ze op alle doppen floten om te horen of het gefluit wel hard genoeg was.
Dan moet iemand anders weer denken aan André van Duin als Flip Fluitketel die de ketel liet fluiten door hem op z’n hoofd heen en weer te bewegen.

Toen de geluidjes waren toegevoegd aan de app-contacten bleek dat onze vriendengroep-app geen geluidje had gekregen.
“Wij zijn kennelijk niet belangrijk genoeg….”

Vier dagen.
Wat een zaligheid.
Helemaal uitgerust en uitgezeurd.
Op 15 mei 1980 was onze eerste vriendendag; volgend jaar vieren we, als het ons gegeven is, ons 40-jarig jubileum.
Een waardevolle vriendschap die dit weekend even weer is opgepoetst en uitgediept.

Trouwens: het werd zelfs even sprookjesachtig op de Lansbulten.
Meer hierover in het blog van morgen: ‘Een nieuw sprookje – Gradus van de Lansbulten’.

Lees voor het ontstaan van deze vriendengroep het blog ‘Antiek netwerk en gevulde eieren’ >>> 
Klik hier voor een link naar de website van Camping Lansbulten >>>