De titel van dit blog past niet bij mij.
Toch ga ik daar vandaag over schrijven en dat komt door mijn collega Jan Moedt.

Jaren heb ik tegenover Jan gezeten in het Heymanscentrum. Als lezer van mijn blog heb je al eens een verhaal van hem >>> gelezen in de rubriek ‘Lezer van de maand’.
Op een dag gaf hij mij een boekje met bovenstaande titel; het was verzameld werk van de dichter Lévi Weemoedt. Ook met dt, net als bij Jan. Er is nog een overeenkomst: ze wonen allebei in Assen. “De titel van het boekje klinkt negatief, maar eigenlijk is het dat niet, lees het maar eens. Hij is erg leuk.”

De dichter Lévi Weemoedt kende ik nog niet.
Het boekje nam ik mee en legde het op de tafel in de woonkeuken.
Af en toe las ik een paar bladzijden en het bijzondere is: het zijn trieste gedichtjes, maar je moet er wel om lachen. Tragikomisch is het woord dat daar bij hoort.

Zijn gedichtjes lezen is aangenaam, maar hem zelf uit zijn eigen werk te horen voordragen is nóg leuker.
Op internet vond ik een fragment van ongeveer 10 minuten. Het is opgenomen in de Nacht van de Poëzie in 2015 en het is een YouTubevideo van de VPRO.
Hierbij een link naar dat fragment>>>.


Gisteravond gaf ik het boekje weer terug aan Jan. Du0-baan collega Jacquelien en ik hadden een etentje georganiseerd bij Il Lago in Groningen aan het Hoornse Meer (dat ik nu niet meer bij zonsopgang zal zien) als afscheidsfeestje bij ons vertrek uit het Heymanscentrum.

Het was leuk en gezellig.
We vinden onze draai wel weer.
Maar dit afscheid vervult ons met weemoed.
Dit keer zonder t.