een alternatief voor 'de waan van de dag'

Maand: december 2019 Pagina 2 van 3

14 december: Denk an mie.

Vandage een blog in de streektaol met een Twents tintje.
Tiedens oonze körte vekaansie in Ootmarsum beklömmen wij vanzölfs ok de Kupersbarg, wereldberoemd in Twente.
Nou ja, barg….. heuvel.
Bij ’t hoogste punt is een uutkiekpunt inricht met een oriënteringstaofel; dan ku’j opzuuken wat a’j ziet a’j in een bepaolde richting kiekt.

Veurda’j dat uutkiekpunt opklömt is d’r een klein rotstuuntie inricht waor een manshoog beeld stiet van Jezus an ’t kruus.
Dat zie’j wel meer in die umgeving, het is ja een katholiek gebied.

Under zien voeten stiet een tekst:

Goodn dag vriend, 
Waor zal t zoa drok op an?
Doo toch hèènig an.

Ie möt nich vergetten
da k dr ok veur oe bin. 
Bliew geröst efkes stoan
en denk an mie.

Dizze tekst scheut mij deur ’t heufd toen ik ofgelopen weke eem bij de Action naor binnen mus.
D’r stun een onafzienbaore rij bij de kasse en de wichter achter de balie hadden de wangen rood van de stress.
Klanten stunnen met karstballen, karstlochies, karstslingers, karstbomen, kastpakpapier, en karstkedoogies under de arm te wachten tot ze an de beurt waren.
Doo toch hèènig an……en denk an mie.
Want ja, daor is het met karst toch allemaole um begunt?

Reageren

13 december: Zumba 50+.

Iedere morgen doe ik een serie pilates-oefeningen in het kader van de broodnodige beweging. Maar iedere morgen dezelfde oefeningen is best saai en sinds ik een bal heb doe ik daar ook af en toe wat afwisselende oefeningen mee.
Een aantal weken geleden hoorde ik een vriendin vertellen over Zumba en afgaande op haar verhalen zou ik dat ook moeten kunnen, dus ik zocht wat filmpjes op op YouTube en ontdekte dat dat inderdaad niet zo moeilijk is, mits ik mij beperk tot de filmpjes voor beginners.

Op Spotify maakte ik een afspeellijst ‘Zumba – tempo 50+’ waar nu 6 liedjes op staan en zaterdagmorgen stond ik voor het eerst te dansen op muziek.
Leuk man.
Ik werd er helemaal enthousiast van, te meer omdat ik muziek had uitgezocht die ik zelf erg leuk vind; wat je bij die filmpjes op internet hoort beneemt je het plezier in alle activiteit op zich.  Die zes liedjes duren samen een dik kwartier en dat is goed te doen.
Het zijn nummers met een ritme dat bij 50+ past, dus niet heel erg up-tempo.
De oefeningen die ik er bij had bedacht waren ook goed te doen, maar ik was kennelijk iets te enthousiast geweest, want zondagmorgen had ik vreselijke spierpijn in mijn benen; in de kerk moest ik moeite doen om op te staan.

Zaterdagmiddag zat ik bij de thee te vertellen dat ik Zumba had ontdekt, zaterdagavond stond het al vermeld in één van de Sinterklaasgedichten. Je kunt ook niks vertellen ….
Eén van de liedjes is een heerlijk nummer van Daniël Lohues “Wie wet d’r toevallig waor het sleuteltie lig?” Hierbij een link >>> naar dat nummer op YouTube.
Het staat op zijn album ‘Hout moet’.
Leuk detail bij dit nummer: op zijn volgende album ‘Gunder’ staat het vervolg op dit nummer ‘k Had’m zölf in de buze’. Hierin geeft hij antwoord op de vraag over dat sleuteltie. Ook horen? Hierbij nog een link >>>.

Reageren

12 december: Chestnuts.

Kerstmuziek.
Je komt er niet onderuit in deze dagen. Hoeft ook niet, over het algemeen is het sfeervol geluidsbehang. Na Sinterklaas luister ik regelmatig naar mijn eigen ‘Kerstafspeellijst’ op Spotify. Dat is een raar mengelmoesje van verschillende stijlen en verschillende talen.
Dat mag ik van mezelf ook al alleen maar beluisteren tussen Sinterklaas en Kerst, dus deze periode heb ik regelmatig de oortjes in en geniet ik van mijn eigen kerstkeuze.
Have your self a merry little christmas; zoiets.

Als het gaat om zingen van kerstliederen kom ik dit jaar voldoende aan mijn trekken.
We zingen 7 bekende Engelse carols met het PKN-Carols-koor en met de cantorij zingen we op 1e Kerstdag. Verder barsten de dochters en Jon regelmatig uit in een meerstemmig kerstgezang, dan staan we soms zo maar met z’n allen te zingen.

Het Carolskoor is trouwens tot nu toe een succesvol gebeuren!  Met de dertig zangers die zich hebben opgegeven hebben we  gisteravond de derde en laatste repetitie gehad.
Wat een feest, mensen. Het blijft voor mij spannend; omdat ik er voor sta te dirigeren beleef ik het zingen van de altpartij wat minder ontspannen,  maar de opzet van de activiteit is helemaal geslaagd. Het vierstemmig bekende carols zingen geeft enorm veel gezamenlijk zang-plezier, ik zie mensen genieten van het zingen in dit koor en wat beslist meehelpt is dat er veel goede zangers meedoen: de afzonderlijke stemgroepen zijn zeker van hun partijen en dan is het fijn zingen! Op de afbeelding hiernaast een foto van de grote advertentie van onze gemeente in het Roder Journaal (klik op de afbeelding voor een vergroting, dan kun je de locaties en tijden zien).

Waar het hart vol van is loopt de mond van over; ik dwaal af, ik wou het hebben over kerstmuziek.
Eén van de mooiste kerstliedjes vind ik ‘Chestnuts roasted…’ (gewoon gepofte kastanjes) van Nat King Cole
Vreselijk Amerikaans maar voor mij heel erg ‘feel good’.
Net als Perry Como en The Brothers Four.
Jaren ’50 en ’60 kerstmuziek van zoetgevooisde zangers.
Heerlijk.
Fout maar heerlijk.
Luister maar eens: Nat King Cole >>>

Reageren

11 december: Toffe peer.

Vorige week ontdekten we aan de kale perenboom in onze tuin nog een hele grote gave peer die onder aan een tak hing.
Die tak was in de nazomer in de heg gezakt, maar nu de heg ook zijn blaadjes verliest kwam de peer te voorschijn.
Het zijn stoofperen, dus één zo’n peer, daar doe je niet zoveel mee.

Ik legde hem bij de waslijnpaal achter ons huis en zei: “Ik doneer hem aan de vogels. Maar eens zien wat er gebeurt’.
De volgende dag zag ik er een merel driftig in pikken.
Merels zijn niet erg sociaal onderling, er kan er steeds maar één tegelijk in zo’n peer pikken. Andere hongerige merels worden niet getolereerd; in het vogelrijk heerst kennelijk een strenge hiërarchie.

We zijn vier dagen verder en peer is al bijna op; vanmorgen stond ik er even bij en hij is al mooi uitgehold.
Als ik de achterdeur opendoe om iets in de container te gooien vliegen de vogels al niet eens meer weg: ze kruipen even onder de heg en als de kust weer veilig is pikken ze rustig verder.

De koolmezen, mussen en roodborstjes doen zich ondertussen tegoed aan het vogelvoer dat in het vogelhuisje staat.

Op een rustig moment aan de keukentafel kan ik zo genieten van het vogel-gedoe in onze tuin: ieder jaargetijde zijn ze er.
Naast merels, mezen, mussen en roodborstjes landen er ook wel duiven, eksters, Vlaamse gaaien of  een verdwaalde meeuw op onze vogelvilla. Deze zomer ontwaarden we zelfs een rode specht bij ons insecten-hotel dat aan de schutting hangt.
Even vogels kijken haalt meestal even ‘de vaart’ uit mijn dag.
Als ik de koolmezen en mussen in groepjes in de heg of in onze jasmijn zie zitten te kwetteren vind ik ze wel eens op ons mensen lijken; druk communicerend, schreeuwend soms, in groepen tegelijk optrekkend, naarstig op zoek naar eten en druk met hun nesten en hun jongen. Eigenlijk doen wij het niet veel anders.
We moesten onszelf soms eens zien…..

P.s.: de peer is al op…..!

Reageren

10 december: Ca va pas changer le monde…..

Toen ik dit jaar jaar in april afscheid nam van de Franse les (zie Partir c’est mourir un peu >>>) spraken we af dat ik nog eens terug zou komen.
Gisteravond zat het clubje bij elkaar voor de tiende, laatste les van dit seizoen en ik mocht aanschuiven.
Om bij te praten, herinneringen op te halen én om nog even te zingen. Of ik mijn gitaar mee wilde nemen.

Het was als vanouds, maar toch ook weer niet.
Toen ik rond half negen kwam was de koffie al op en zaten ze nog midden in een les over muziek.
Ruud was gevraagd om een chanson voor te bereiden dat zou worden besproken; hij had gekozen voor Francoise Hardy, ‘Tous les garcons et les filles’>>>.
Theo is zoveel jonger dan de rest dat hij het lied niet kende, ook niet toen hij het hoorde.
Ruud kwam nog aan het vertellen over Francoise Hardy, dat hij dat singeltje vroeger had gehad en dat het zo’n mooie vrouw was.
Toen kwamen ook de verhalen van anderen over eerste plaatjes en platenspelers die later nog weer waren aangeschaft om die oude elpees toch nog te kunnen draaien.
Nu waren Theo en ik het roerend eens: “Maar mensen, we hebben toch tegenwoordig Spotify”.
Mattie en Ruud begonnen een verhaal over de lagere school in Amsterdam waar ze in de vijfde klas al Franse les kregen.
‘Ja, van juffrouw Koster’ riep Mattie glunderend.
“Zo vroeg op de basisschool al?” vroeg Bea
“Ja, daarom zijn we er ook zo goed in!”
Er is dus nog niets veranderd op de Franse les: we dwalen nog steeds ontzettend snel af van een gespreksonderwerp en niet alle conversatie is zinvol.

Er kwamen lekkere hapjes op tafel en er werden glazen gevuld.
Even bijpraten.
We zongen met gitaarbegeleiding ‘Ca va pas changer le monde’ van Joe Dassin.
Daar heb ik goede ‘Franse-les-herinneringen’>>> aan: in 2014 zongen we dat met deze groep  bij kaarslicht op Waninge-Plaza op een zwoele zomeravond.
Sweet memories.

We sloten de avond af met het zingen van ‘Cést un beau roman, cést une belle histoire’, wat onze juf nog een mooi verhaal ontlokte over een romantische ontmoeting met een hele mooie man op een motor.
“ik had nog nooit zo’n mooie man gezien!”
Die juf…..

Er werd een nieuwe datum geprikt voor januari die niet in mijn agenda komt.
Het was heerlijk om weer even met de Franse-lesgroep om de tafel te zitten, maar ik heb vorig jaar wel de goede keuze gemaakt.
Er is nu ruimte in mijn agenda voor af en toe een handwerkavondje met vriendinnen, accordeonnen met Piety, of een activiteit voor of van de kerk.
We houden contact met elkaar en we koesteren de goede herinneringen.
Gestopt met Franse les.
‘Ca va pas changer le monde ……et la vie contunu.*

* Het zal de wereld niet veranderen ……en het leven gaat door.

Reageren

9 december: Een huis van 100 jaar.

Gistermorgen, tweede Adventszondag, vierden we met onze gemeente een bijzonder jubileum: het was 100 jaar geleden dat het kerkgebouw ‘Op de Helte’ werd gebouwd.
Over jaartallen en geschiedenis ga ik op dit blog niet uitwijden, daarvoor verwijs naar de website van onze PKN-gemeente, hierbij een link naar de pagina ‘Op de Helte 100 jaar’>>>. 

Net als vorige week verscheen ook deze morgen de profeet Micha weer: hij voorspelde dat het die middag 24 graden zou worden en dat we konden zwemmen. Hij voegde de daad bij het woord, zocht z’n zwembroek al vast op en ging op een strandbed liggen. Waar hij vervolgens tot groot vermaak van de kerkgangers door heen zakte.
Ten overvloede deelde Micha mee ‘dat dit er niet bij hoorde’…… dat hadden we al begrepen. Dat mooie weer was net zo onwaarschijnlijk als de profetie van Micha 8 eeuwen voor Christus: dat de mensen in de toekomst in vrede onder hun vijgeboom zouden kunnen zitten. Micha werd er destijds net zo om uitlachen als nu om zijn weersvoorspelling.

Extra feestelijk was vanmorgen de medewerking van Christelijke Muziekvereniging Oranje. (klik op de foto voor een vergroting).
Zij begeleidden de gemeente bij één lied en speelden daarnaast ook een aantal werken.
Halverwege  het stuk ‘Guardian of my soul’ hoorden we een prachtige solo; als je al vanaf je kindertijd in kerkdiensten komt herkende je onmiddellijk de melodie van ‘Eén Naam is onze hope’. Wil je Oranje ook horen spelen? Je kunt de viering beluisteren op Kerkomroep >>> ( 8 december, 10.00 uur, Op de Helte)

Het zwaartepunt in de overdenking lag niet op Micha’s profetieën maar op het kerkgebouw waar we in zaten. We hoorden verhalen over de kopers van het huis dat daar eerst stond en de grond die daar bij hoorde. We hoorden over de verbouwing in de jaren zeventig en we hoorden hoe er duizenden guldens bij elkaar werd gespaard door de toenmalige gemeente om die verbouwing (1.5 miljoen!) te bekostigen.

Een kerk is meer dan een hoop stenen.
Er wordt gedoopt, getrouwd, gerouwd.
Er wordt gezongen, gelezen, gebeden.
Een kerkgebouw is een stenen getuige van onze geloofsgemeenschap.

We zongen als slotlied een tekst van André Troost: ‘Dit huis, een herberg onderweg’.
Het laatste couplet zegt eigenlijk alles:

Dit huis, met liefde opgebouwd,
dit gastenhuis voor jong en oud
ligt langs de weg als een oase.
Hier kan men putten nieuwe kracht
hier is beschutting voor de nacht
hier is het elke zondag Pasen!
Gezegend al wie van hier gaat
en al zijn lasten liggen laat.

Na de viering, Oranje speelde nog twee nummers, was er koffie mét gebak.
Heel speciaal gebak: het flinterdunne chocolaadje op de bovenkant van het taartje was een afbeelding van het 100-jarige kerkgebouw.
Yum!

Reageren

8 december: Passie en privassy.

Zaterdagmiddag verzamelde ons hele gezin zich rond zes uur om de grote eettafel voor boerenkoolstamppot. Toen iedereen worst en stamppot op z’n bord had was het even helemaal stil. Eten. Wim vond dat we dat bijzondere moment moesten koesteren, maar dat leverde gelijk weer commentaar op, zodat de weldadige stilte welgeteld 4 seconden heeft geduurd.

Na het eten moest er nog van alles gebeuren voor we met Sinterklaasavond konden beginnen. De oude slaapkamer van Carlijn was verboden gebied en lag bezaaid met pakpapier en plakband, de printer draaide nog overuren en de computer moest eigenlijk nog door zes mensen tegelijk gebruikt worden; maar rond acht uur was iedereen dan zover.

We hadden een ouderwetse pakjesavond met veel gedichten, suikerbeesten en pepernoten, veel fopcadeau’s en ontzettend veel plezier. Mijn territoriumdrift op kantoor gaf aanleiding tot een gedicht én een soort hekwerkje met teksten om mijn collega’s op een afstand te houden.
Verder was ‘de kerstboom vóór Sinterklaas’ op mijn bureau een doorn in het oog van de Goedheiligman. Onder het gedicht stond ‘van een verdrietige Sinterklaas….’.
Mea culpa.
Ik moest beloven mijn leven te beteren; bij deze staat het genoteerd.

We hadden gisteravond een primeur in de vorm van een lied, speciaal opgenomen voor deze avond.
Harriët had het gemaakt en het was op de melodie van ‘de Dodenrit’ van Drs. P.
Het onderwerp was het tomeloze plantjes-koop-gedrag van Carlijn. Net als in het origineel (man in slee die steeds een gezinslid opoffert aan de wolven) gaat Carlijn op pad om plantjes te kopen, waarbij ze één voor één lastige familieleden uitschakelt.
Het was hilarisch.
Op het laatst moesten we allemaal meezingen bij ‘Troika hier, troika daar”, maar in plaats daarvan moesten we zingen ‘Planten hier, planten daar’, waarbij door Harriët de meest idiote zinnen werden gezongen.

Maar er kwam ook heel veel ander moois voorbij. Sommige dichters veroorloofden zich dichterlijke vrijheden, soms met uitleg daarbij in het gedicht. Als voorbeeld hierbij een foto van zo’n bijzonder fragment. Hierbij rijmde het woord ‘passie’ op ‘privassy’. Klik op de foto voor een vergroting.

Toen alle cadeautjes waren uitgepakt en alle gedichten voorgelezen concludeerden we met elkaar dat we het met recht ‘een heerlijk avondje’ konden noemen.  Eigenlijk had iedereen wel een sneer onderuit de zak van Sinterklaas gekregen, maar ook leuke cadautjes en complimenten. We luisterden nog één keer naar het geweldige lied van Harriët en smeedden vervolgens al weer plannen voor het volgende samenzijn: kerst.
Dat duurt nog maar twee en een halve week.

Reageren

7 december: Menkemaborg

Dit najaar kreeg ik een app van Frea met een link naar de website van de Menkemaborg in Uithuizen.
Er was daar een tentoonstelling onder de titel ‘Vrouwen van de Menkemaborg’.
“Zullen we daarheen?”
Goed idee.
“Misschien willen Carlijn en Harriët ook wel mee.”
Vind dan maar eens een datum……. het werd zondagmiddag 1 december.

De Menkemaborg is een prachtig bewaard gebleven Gronings kasteel uit de 14e eeuw.
In de loop van de jaren hebben er verschillende families op gewoond.
De nadruk lag bij deze tentoonstelling op de vrouwen en we leerden veel over hen.

Dat het belangrijk was dat ze ‘een goede partij’ waren die geld en goederen inbrachten.
Dat ze soms nog spinterjong waren als ze trouwden.
Dat het krijgen van een kind een levensgevaarlijke gebeurtenis was; een aantal van de Menkemaborg-vrouwen overleed jong in het kraambed.

We kregen uitleg bij een schilderij van een schattig meisje.
Het bleek een jongetje te zijn; jongetjes hadden tot halverwege de negentiende eeuw tot hun vijfde jaar jurken en rokken aan, dat was namelijk veel praktischer bij het toiletbezoek.
De kinderen op de schilderijen keken ons trouwens tamelijk ernstig, soms droevig aan.

Vanuit de gang kon je naar de verschillende kamers; met een trapje naar beneden kwam je in de keuken. Daar was ik verbaasd over de immense ruimte waar we toen in kwamen: die liep onder de boven-kamers door.

… een hele ruime keuken…

Er was een kookkeuken, er waren grote bergruimtes en een soort woon-slaapkamer, waar vroeger de bedienden woonden en sliepen.
Er stonden kommetjes met kruiden (kruidnagel, foelie enzo) en we konden recepten bekijken uit de handgeschreven kookboeken van de borg.
Er waren zelfs bedsteden waar het bedienend personeel kon slapen.
Wij bedachten dat het dan in de winter wel heel koud zou zijn, maar we werden gerustgesteld: de familie woonde alleen maar in Uithuizen van april tm oktober.
In de winterperiode woonde men in hun huis in stad Groningen.

Vanuit de keuken kon je nog een trapje naar beneden, dan kwam je in de kelder.
Ook al zo groot; er stonden daar stellingen waar appeltjes in lagen tte drogen, het rook er heerlijk.
Maar als je praatte was er in die gewelven ook een hele mooie galm.
Eén van de dochters opperde “Zullen we even zingen?!”
Driestemmig (want we hebben geen bas in ons midden….)  zongen we ‘Away in a manger’ en ‘We three kings’ in de bijzondere kelder-akoustiek.

In één van de laatste kamers ontdekten we een heuse draagstoel.
Daar kunnen onze dames zich helemaal niks bij voorstellen.
‘Daar kun je dan in zitten en dan word je gedragen door bedienden en dan hoef je zelf niet met je voeten door de modder?”
Het onbegrip stond met uitroeptekens in de denkbeeldige tekstwolkjes boven hun hoofd.

De Menkemaborg is nog open tot 29 december; in januari en februari is de borg dicht, dan houden ze er grote schoonmaak.
Een bezoek aan deze borg is beslist de moeite waard: niet alleen het interieur is het bekijken meer dan waard, maar ook de tuinen zijn erg mooi.
Hierbij een link >>> naar hun website. 

Als je gaat: verbaas je over de leeuwen bij de ingang.
Onze dochters stonden er hikkend van de lach bij.
“Wat zou die leeuw nou denken…?!”
Klik op de foto voor een vergroting.

Reageren

6 december: Een muis….!

Het is vrijdagmiddag rond de klok van twee en ik sta tijdens de wekelijkse FysiYoLates bij Trijntje met twee ‘kaatseballen’  (zonder net) te kaatsen tegen een blinde muur.
Eerst met je voorkeurshand gooien en met twee handen opvangen, dan met één hand vangen, met twee ballen en vervolgens met je andere hand opgooien en opvangen.
Het was hééél erg goed voor onze oog-hand coördinatie; we kregen te horen dat onze hersenhelften hier heel blij van werden. Fijn voor mijn hersenhelften, zelf werd ik er vooral erg moe van. En dan nog niet eens zozeer van het ballen, maar van het terughalen van de ballen die door de hele gymzaal rollen als je hem niet vangt.

Bij één oefening moesten we eerst onze arm in de rondte zwaaien en dan gooien.
Daarbij sloeg ik Diny, die even achter mij langs liep om een weggerolde bal op te halen, de bril van het hoofd. Oeps….
Gelukkig was Diny zeer vergevingsgezind, want bij het volgende onderdeel moesten we in tweetallen ballen naar elkaar toegooien en wij vormden samen een goed team.

Het laatste gedeelte van de les doen we altijd een ontspanningsoefening waar bij je op je rug mag liggen. Meestal ben ik daar wel erg aan toe, want de oefeningen vallen soms niet mee. Beenoefeningen waarbij je eindeloos op één been moet staan, heupoefeningen waarbij je op en af een krukje moet, danspassen achter elkaar waar je bekaf van wordt, maar deze keer was het al tijd voor ontspanning voordat ik er op verdacht was.
Time flies when you’re having fun.

Na de ontspanning lag er voor iedereen een suikerbeestje in zilverpapier naast ons matje.
In het kader van Sinterklaas had Trijntje bedacht. Niet iedereen had dat beestje gelijk gezien na het ‘ontwaken’, dus toen ik zei: “Hé, een muis!” keken enkele dames schichtig om zich heen. Na afloop in de kring overleefde menig muisje de gemberthee met citroen zonder suiker (ik doe heel gezond mee) niet.
Deze FysiYoLates is de eerste vorm van groepsbewegen waar ik me zo goed bij voel dat ik niet na anderhalf jaar afhaak. De groep is gezellig, de oefeningen zijn goed te doen en iedere week iets anders maakt dat het geen sleur wordt. Zelfs als je helemaal niet van sporten houdt is dit goed vol te houden.

Natuurlijk moest ik bij het muizenvoorval denken aan het liedje van Rudi Carell.
Jij ook? Hierbij een link naar dat nummer >>>.
Even zwelgen in nostalgie.
Waaaaar? Daaaar!
Wat is het toch fijn een muis in een molen in Mokum te zijn…..

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer link naar het voorgaande verslag.

Reageren

5 december: Polka stippen en maneschijn.

Polka Dots

Vanavond is het heerlijk avondje.
“Zie de maan schijnt door de bomen….”
Wij stellen pakjesavond met ons gezin nog even uit, we hebben met de Goedheiligman afgesproken dat hij zaterdagmiddag een zak met pakjes komt brengen.

Vandaag een blog over een ander liedje over maneschijn.
Sinds kort ken ik het liedje ‘Polka Dots and moonbeams’.
Ik hoorde het op een zaterdagmiddag op de radio en het werd gezongen door John Denver; och wat vond ik het mooi.
“Wat is dit voor liedje!”
Die vraag is tegenwoordig vrij eenvoudig te beantwoorden, want je kunt op de playlist van een radioprogramma zo opzoeken wat het is.
Op Spotify zocht ik het op en zette het bij mijn favorieten.
Mooi man.
Had ik ontdekt.

Harriët bleek het al te kennen.
Dat is niet gek als je saxofoon en jazzmuziek gestudeerd hebt, want het nummer blijkt stokoud te zijn; het is al geschreven in 1940!
Eén van de bekendste uitvoeringen is die van Frank Sinatra met het Tommy Dorsey Orchestra. Dat kun je tegenwoordig ook zo opzoeken en ook dat vond ik prachtig.

Vandaag op mijn blog een link naar beide versies.
Allebei anders.
Allebei mooi.

John Denver >>>

Frank Sinatra >>> 

Reageren

Pagina 2 van 3

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén